Δεν μπορούμε, ή απλά δεν γνωρίζουμε τι θέλουμε;



Εάν παρατηρήσουμε την σχέση, της συμπεριφοράς του εκλογικού σώματος με την ασκούμενη πολιτική σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις από το 2009 μέχρι και το καλοκαίρι του 2014, με εξαίρεση ίσως τις δημοτικές, θα δούμε μία σαφή τάση του εκλογικού σώματος προς την εν γένει αντιπολίτευση με συνεχώς μειούμενη υποστήριξη της κυβερνητικής ολιγαρχίας.

Αυτή η τάση αυξομειώνεται σε μεγάλο βαθμό από διάφορους εξωτερικούς παράγοντες, που εν τέλει δεν έχουν άμεση σχέση με αυτήν καθεαυτήν την αντίδραση του εκλογικού σώματος απέναντι σε όλα τα μέτρα που έχουν παρθεί μέχρι σήμερα.
Ανάλογα την περίοδο και τα συμφέροντα που κρύβονταν, είτε ωθούσαν το εκλογικό σώμα προς την εν γένει αντιπολίτευση είτε το απωθούσαν.

Οι μέθοδοι δημιουργίας πίεσης και απόσβεσης αυτής, εν πολλοίς γνωστοί.
Άλλες φορές με τρομοκράτηση, άλλες με έντεχνη ανάδειξη ακραίων κομμάτων και άλλες με “παρθενογενέσεις” από παλιές πολιτικές “πουτάνες”.
Επιπλέον, οι ολιγάρχες του σήμερα επικαλούνται την λογική της υπεράσπισης των θυσιών μας με περαιτέρω θυσίες, την ώρα που οι επίδοξοι «κυβερνήτες» του αύριο, επικαλούνται την εξαργύρωσή τους με την ψήφο μας.

Το παιχνίδι για την ολιγαρχική «κυβέρνηση», δυστυχώς δεν έχει χαθεί ακόμα.
Αλλά επειδή έχει φτάσει στο σημείο που πρέπει να εξοφλήσει πλήρως τα “γραμμάτια” που έχει υπογράψει, και θα το κάνει εάν προλάβει, προετοιμάζουν οι κομιστές των γραμματίων και την εναλλακτική λύση.
Στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ, θεωρώ ότι έχει υπογράψει τα γραμμάτια που του αναλογούν, απλά σε αυτήν την περίπτωση ο χρόνος λήξης τους θα είναι μακρύτερος μέχρι να εδραιωθεί και να αποκτήσει πλήρη πρόσβαση στο “ταμείο”.

Έτσι είναι παντελώς αδιάφορο, και αυτό επιβεβαιώνεται συνεχώς, το τι θέλει ή το τι προτιμά μία μειοψηφία (;) η οποία σε τελευταία ανάλυση το μόνο που κάνει είναι να κραυγάζει ή να εκφράζεται σκωπτικά για τα τεκταινόμενα. Διότι ακόμα και οι σωστές λύσεις που προτείνει, είτε προσκρούοουν σε έντεχνη αντιπαράθεση, μέχρις σημείου εξασθένησης, είτε παραμένουν εσαεί διακαείς πόθοι.
Όσο και να τα “χώνουμε” στους διάφορους κυβερνητικούς και δημοσιογραφικούς παπαγαλίσκους, αυτοί είναι σαφέστατα πιο κοντά στα κέντρα αποφάσεων, και μελετώντας αυτούς και τους ομοίους τους, θεωρώ ότι τα “ίχνη” που αφήνουν στο πέρασμά τους σήμερα, οδηγούν σε αυτά που έγιναν εχθές και σε αυτά που θα δούμε αύριο.
Αρκεί να συνειδητοποιήσουμε ότι, διαρρέουν τα προεόρτια για να δημιουργήσουν τα συμπαραμαρτούντα.

Δεν είναι εφικτόν, οι προθέσεις μίας μερίδας του Δήμου, δηλαδή του λαού, όσο καλές και δίκαιες και εάν είναι, να γίνουν ευκταίες πράξεις εάν δεν συνυπολογίζει στα σχέδιά του την υφιστάμενη πραγματικότητα, τα διαθέσιμα μέσα και τον συσχετισμό των δυνάμεων.

Όταν λοιπόν συνειδητοποιήσουμε, είτε ως πλειοψηφία είτε ως μειοψηφία, ότι συμπεριφερόμαστε και ενεργούμε ως ΤΙΠΟΤΑ, τότε μπορεί να γίνει ΚΑΤΙ.
Και το μόνο ΚΑΤΙ που υπάρχει σήμερα, είναι αυτό που ασκεί ολιγαρχικά την εξουσία, και ας είναι εκλογική μειοψηφία.

5 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Αναφορικά με τις "προτεινόμενες λύσεις" της όποιας μειοψηφίας κι επειδή είναι ζήτημα που τρόπον τινά έχω αντιμετωπίσει σε "σχεδιασμό επί χάρτου":

Και μόνη η καταγραφή του υπάρχοντος κρατικού μηχανισμού, ακόμα και σε καταστατικό επίπεδο, είναι μία δουλειά που απαιτεί πολύ προσωπικό, πολύ χρόνο και σε αρκετές περιπτώσεις πολύ χρήμα. Και δεν είναι, παρά η βάση κατανοήσεως της υπάρχουσας καταστάσεως και ακολούθως του ανα - σχεδιασμού του κράτους.

Από εκεί και πέρα, τα ζητήματα, Έθνικής Άμυνας, Διπλωματίας, Εθνικής Παιδείας, οικονομικής αναπτύξεως, Κοινωνικής Πρόνοιας κ.ο.κ. που αφορούν σε στρατηγικό σχεδιασμό, είναι εργασίες ογκωδέστατες και απαιτούν σοβαρότατες προσωμειώσεις, συμβούλια των οποίων τα μέλη θα έχουν στοιχειώδη σοβαρότητα και ικανότητα συνεργασίας και την κρισιμότατη ικανότητα επικοινωνίας με τους Έλληνες πολίτες (αυτό το τελευταίο αποτελεί κανονική επιχείρηση).

Κι όλα αυτά, μόνο για την "επι χάρτου" απαιτούμενη προεργασία.

Τα γράφω αυτά, προκειμένου να γίνει κατανοητό το μέγεθος της προετοιμασίας που είναι απαραίτητη για να υπάρξει μία κάποια σοβαρότητα, η οποία σοβαρότητα, στους υπάρχοντες κοινοβουλευτικούς σχηματισμούς, ούτε "πέρασε", ούτε "ακούμπησε", πόσο μάλλον στα πολιτικά μορφώματα των 1000 ψήφων στις πρόσφατες αυτοδιοικητικές εκλογές.

Πετροβούβαλος

Ο νοών...νοείτω είπε...

Καλησπέρα Πέτρο.
Είσαι μέσα στο μυαλό μου.
Από τις ελάχιστες σοβαρές προσεγγίσεις για το τι χρειάζεται κατ' αρχάς ως σκέψη για επεξεργασία.
Το θεωρώ προαπαιτούμενο για να σχεδιαστεί το οποιοδήποτε επόμενο βήμα.
Αν και, η υιοθέτηση παρόμοιου σκεπτικού και η απόπειρα εφαρμογής του, θεωρώ ότι θα οδηγήσει από μόνο του στα επόμενα βήματα.

Ανώνυμος είπε...

Καταγραφή/ανάλυση, σχεδιασμός του ευκταίου, διατύπωση σταδίων εφαρμογής (αν δεν προγραμματίζει κανείς σταδιακά κυνηγάει την ουρά του), εκπόνηση χρονοδιαγραμάτων εφαρμογής, μαζί με τις εναλλακτικές και κυρίως με τη μεγαλύτερη δυνατή αναφορά σε πραγματικές συνθήκες. Αυτά είναι τα προαπαιτούμενα σε επίπεδο θεωρητικό (και γενικό, αν και η "θεωρία του Χάους" κάτι μας έχει μάθει από "φράκταλς").
Από εκεί και πέρα, διαμορφώνεται πολιτικό πρόγραμα σε 3 εώς 5 επίπεδα (όσον αφορά σε κράτος, σύμφωνα με προσωπικούς μου υπολογισμούς που στερούνται σοβαρής εμπειρίας) και το πρώτο απ' αυτά, εάν διατυπωθεί ορθά, είναι η καρδιά της επικοινωνίας με τους πολίτες, ο απαιτούμενος "πολιτικός λόγος", τον οποίο πρέπει να κατανοούν εώς την ελάχιστη λεπτομέρειά του όλοι όσοι θα μιλούν δημοσίως(θυμάσαι την "αξιολόγηση" στο καταστατικό που αρχίσαμε στον Αβέρωφ; Ιδού ένα κομματάκι της, ελπίζω κάποτε να τη δημοσιεύσω στο σύνολό της, αφού δοκιμαστεί στην πράξη και διορθωθεί όπου απαιτείται).
Αν και μοιάζει με επιχειρηματικό σχήμα, η μαύρη αλήθεια είναι πως η διοίκηση επιχειρήσεων πλεονεκτεί της πολιτικής διοικήσεως στο εξής: Εργάζεται μετρώντας δείκτες που αφορούν σε οικονομικά οφέλη και παράσχοντας ή στερώντας οικονομικά οφέλη, αναλόγως προς το αποτέλεσμα, ή αυτό τέλος πάντων που εκείνη κρίνει ως αποτέλεσμα. Κυριολεκτικά τα πάντα γυρίζουν γύρω από ατομικές υλικές επιθυμίες και ανάγκες, πράγμα απλό, ζωτικό και ανθρώπινο, άρα αποδοτικό. Από την άλλη πάλι, η διοίκηση επιχειρήσεων μειονεκτεί της πολιτικής διοικήσεως στην ικανότητα παραγωγής της πολύτιμης "συνειδητής πειθαρχίας", εκτός εάν μιλάμε για ανθρώπους κοινωνικά αλλοτριωμένους. Οι μάνατζερς που παραπονιούνται για τη συνεχή αστοχία των διευθύνσεων "Ανθρώπινων Πόρων" (Ηuman Resources, και μη χειρότερα), καλά θα κάνουν να αναζητήσουν την αρρώστεια στον ίδιο τον ορισμό των εν λόγω διευθύνσεων. Τεσπα, αυτή είναι άλλη συζήτηση, απλώς υποστηρίζω πως η σύγχρονη "επιχειρηματική" θεώρηση της πολιτικής είναι λανθασμένη σε επίπεδο δομικό.

(Συνεχίζεται από κάτω, λόγω ορίου χαρακτήρων)

Ανώνυμος είπε...

Επί του προκειμένου και εξ εμπειρίας, τα δύσκολα αρχίζουν όταν έρχεται η ώρα που απαιτείται συγκέντρωση στις λεπτομέρειες εκπονήσεως ενός πολιτικού σχεδίου, δεδομένης της αδυναμίας αντιλήψεως του περί τίνος πραγματικά πρόκειται. Τότε είναι που εμπλεκόμαστε σε φυγοπονίες, ξερολισμούς και συνεχείς αλλαγές θεμάτων, καθώς είναι πολύ συνηθισμένο να επικρατούν οι εμμονές εις βάρος του διαλόγου, της συνεννοήσεως και της έγκαιρης παραγωγής αποτελέσματος. Και το γράφω αυτό, έχοντας ξοδέψει πολλές ώρες σε τραπέζια με υψηλόβαθμα στελέχη επιχειρήσεων, απόστρατους αξιωματικούς και ανθρώπους με λιγότερο "φαντεζί" επαγγέλματα και εξειδικεύσεις. Μάντεψε ποιοί αποδείχτηκαν περισσότερο ευέλικτοι, επίμονοι και αξιόπιστοι.
Ωστόσο, η αντίληψη πως η όποια διάθεση σοβαρής εμπλοκής στα κοινά μπορεί κάλλιστα να αποδειχθεί αβλαβής για την ιδιωτική και επαγγελματική μας ζωή και για τις εώς τώρα πολιτικές μας αντιλήψεις, αποτελεί κορυφαίο σφάλμα κρίσεως. Το αποτέλεσμά του το βλέπουμε να αποτυπώνεται θλιβερά στις απύθμενες προγραμματικές ανοησίες του συνόλου των κομμάτων των εκλογών του 2012 και μάλιστα αυτών που εκπονήθηκαν από "νέους παίκτες". Κάποιοι φίλοι ενδεχομένως να το διαβάσουν αυτό και να στενοχωρηθούν, η απάντησή μου είναι "ξυδάκι", πόσο μάλλον που ακόμα και τώρα αδυνατούν να καταγράψουν τις δικές τους αστοχίες που ωραιότατα μπορούν να αποδοθούν σε έλλειψη εμπειρίας και τοξική "μεταπολιτευτική αδράνεια" (άκουγες, και ακόμα ακούς, νέους ανθρώπους να "επικοινωνούν" σαν πασόκια του σιμίτι και να αντιγράφουν το πολιτικό ήθος του πολύδωρα. Σαφώς η πολιτική, για όσο καιρό την ασκεί κάποιος, δέον να είναι πλήρης επαγγελματική ενασχόληση, όμως εαν ο κάποιος δεν αντιλαμβάνεται πως πρόκειται για επάγγελμα τελείως διαφορετικό από τα υπόλοιπα, καταντάει... πρωθυπουργός Ζολώτας - μαριονέτα του μητσοτάκη). Αλλά κι αυτή είναι άλλη συζήτηση.
Κι κάτι ακόμη, ίσως το βασικότερο απ' όλα: Το πολύ "μπλα - μπλα" και η "πλέρια δημοκρατία", ακριβώς όπως και ο εγωκεντρικός ολοκληρωτισμός που δεν βασίζεται σε ισχυρή οικονομική υποστηριξη, υποβαθμίζουν την απαραίτητη προϋπόθεση των πόρων. Κι όταν γράφω "πόρους", συμπεριλαμβάνω και τους ταπεινότερους εξ' αυτών, τη διάθεση ας πούμε μιάς μικρής αίθουσας συνεδριάσεων και των ανθρωπο - ωρών που απαιτούνται για μιά συνεδρίαση και για την καταγραφή και οργάνωση των πρακτικών της. Χωρίς την ορθή και ακραία τσιγκούνικη χρήση των όποιων πόρων εκκινήσεως, είναι αστείο και να συζητάμε το οτιδήποτε πολιτικό. Εδώ υπάρχει μεγάλου βαθμού ταύτιση με την επιχειρηματική αντίληψη και είναι μία έξοχη άσκηση πολιτικής διοικήσεως, ένα εξαιρετικό σχολείο από το οποίο λίγοι αποφοιτούν. Το αυτό ισχύει για την εκπόνηση προγραμματισμού ευρέσεως και χρήσεως των απαιτούμενων πόρων του κάθε επόμενου βήματος (προσέγγιση βήμα - βήμα που είναι μάλλον αρκούντως πραγματιστική στη σημερινή εποχή της ανασφάλειας). Η πραγματική δημοκρατία, η Αριστοτελική, είναι κάτι που θα δημιουργηθεί εξ ανάγκης και από ανθρώπους ικανούς να την ασκήσουν (και θα λειτουργήσει το ίδιο άνετα, εντός μίας "Αστικής Δημοκρατίας", ή εντός του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας) ή δεν θα δημιουργηθεί καθόλου. Κι όσο για τους εγωκεντρικούς δικτατορίσκους, αν δεν "τα βρουν" και δεν "τα σκάσουν" καλά θα κάνουν να "το βουλώσουν", αλλιώς η πολιτική μοναξιά τους θα τους προκαλέσει μακροχρόνια κατάθλιψη, του είδους εκείνου που δεν γίνεται αντιληπτό και αρωσταίνει την ψυχή.

Αυτά τα ολίγα αδερφέ, ευχαριστώ για την ευκαιρία να εφράσω σκέψεις - σεντόνι που τριβελίζουν το μυαλό μου εδώ και τέσσερα συναπτά έτη.

Πετροβούβαλος

nikos είπε...

http://bostopel.blogspot.gr/2014/11/by-by-factor.html