"ΠΑ""ΣΟ""Κ" ΚΑΙ ΦΑΣΙΣΜΟΣ.

Αναδημοσίευσις από: Μποτίλια στο Πέλαγος.

1. ΟΤΑΝ ΤΑ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ ΔΕΝ ΕΝΤΑΦΙΑΖΟΝΤΑΙ ΘΡΕΦΟΝΤΑΙ ΜΕ ΨΥΧΕΣ

Καθώς η πρακτική της σημερινής κυβέρνησης γίνεται όλο και πιο απροκάλυπτη στην κατεύθυνση της πλήρους διάλυσης των πάντων, οι χαρακτηρισμοί που αφορούν τον κατοχικό της χαρακτήρα πληθαίνουν και υιοθετούνται και από φορείς, που διόλου έχουν εκφράσει στο παρελθόν ριζοσπαστικές θέσεις. Μέγα τμήμα της κοινωνίας έχει κατανοήσει πλέον, ότι η οικονομική υποδούλωση που επιβλήθηκε στην πλουσιότερη ίσως από πλευράς πλουτοπαραγωγικών πηγών χώρα στον κόσμο, αποσκοπεί ταυτόχρονα στο εθνικό της ξεπούλημα, την εσωτερική της κατεδάφιση, στην πλήρη κατάργηση της όποιας κυριαρχίας της και στον διαμελισμό της. Η χρήση του όρου "νέα κατοχή" μοιάζει να είναι σε σχέση με όσα κλιμακώνονται πάρα πολύ μετριοπαθής, δεδομένου ότι η ναζιστική κατοχή το 1940 - 1944 δεν είχε το μέγεθος της σημερινής επιβουλής.

Από τότε που εμφανίστηκε το "Πα""σό""κ" στα Ελλαδικά πολιτικά δρώμενα το 1974, είχε υποπέσει άμεσα στην αντίληψη μου το γεγονός, ότι οι βασικότερες χαρακτηριστικές ιδιότητες του αυτού του πολιτικού "χώρου" (δεδομένου ότι ούτε για κόμμα επρόκειτο με την ορθή εφαρμογή του όρου, πολύ λιγότερο δε για κίνημα - σε αντίθεση με τις μεγαλόστομες διακηρύξεις του) ανάγοντο σε φασιστικού τύπου συρφετό. Από τα όσα είχα μελετήσει περί φασισμού μέχρι τούδε, ήτο Ηλίου φαεινότερον ότι κάποια κυκλώματα της αλλοδαπής - τα οποία τότε δεν μπορούσα να να προσδιορίσω με ακρίβεια, αντέγραφαν επιμελώς τα πρώην μαγαζά των Χίτλερ, Μουσολίνι και Φράνκο, για να προωθήσουν στην Ελλάδα ένα πολιτικό καταγώγιο - εκμεταλλευόμενοι το γεγονός ότι μεγάλο ποσοστό της κοινωνίας είχε ξεράσει την δεξιά νοοτροπία της ξενόδουλης "εθνικοφροσύνης" και του υπέρμετρου συντηρητισμού με την επιβολή της χούντας και το μπανκρότ της προδοσίας της Κύπρου. Στο πολιτικό τσίρκουλο αυτό είχαν θέσει επικεφαλής ένα ξιπασμένο λαοπλάνο, που για κάθε πολίτη, ο οποίος διέθετε στοιχειώδεις γνώσεις πολιτικής, άγγιζε τα όρια ενός πολιτικού κλόουν. Φυσικά η μηχανή δουλέματος ήταν επιστημονικά στημένη από τους τεχνικούς της εξουσίας, οι οποίοι έπλεκαν εμπλέκοντας επιτελεία συσκοτίσεως το γόητρο του πολιτικού κλόουν Ανδρέα Παπανδρέου, εκμεταλλευόμενοι όλα τα σύνδρομα και συμπλέγματα του ελλαδίτη λαδιάρη.

Επειδή για μένα το θέμα δεν παραβίαζε μόνον την πολιτική μου αντίληψη, αλλά και την αισθητική αντοχή μου, είχα αποτανθεί τότε στα παλληκάρια που προΐσταντο του πολιτικού χώρου στον οποίο ήμουν ενταγμένος, με την παράκληση να σπάσουν την εκκωφαντική σιωπή τους, προβαίνοντας έστω σε μια στοιχειώδη ανάλυση του αντιαισθητικού φαινομένου.
Ο σταλινισμός όμως ανέκαθεν σφραγίστηκε από την λεγόμενη θεωρία του "σοσιάλφασισμού". Οι σταλινικοί στην δεκαετία του '30 είχαν θεωρήσει ως πλέον επικίνδυνο αντίπαλο την σοσιαλδημοκρατία, την οποία χαρακτήριζαν "σοσιάλφασίστες" και όχι το ναζιστικό κόμμα, το οποίο ήταν ο φορέας του φασισμού. Δεν είναι τυχαίο ότι οι κομμουνιστές εργάτες ξετίναξαν με μεγάλες απεργίες σε συνεργασία με τους ναζί, όλες εκείνες τις μεγάλες επιχειρήσεις στην Γερμανία, που είχαν επικρατήσει στα πλαίσια του ανταγωνισμού επί των αντίστοιχων αγγλοσαξονικών εταιριών. Κλασσικό παράδειγμα είναι η Ζίμενς, η οποία είχε τότε επιτύχει να αναλάβει και να πραγματοποιήσει τον εξηλεκτρισμό της Αιγύπτου και άλλων χωρών της Μέσης Ανατολής ενάντια στην Τέλεφον-Τέλεγκραφ του Λονδίνου. Και παρεπιπτόντως, ας αναλογιστούν όσοι καταγγέλλουν κατ' αποκοπήν και βάσει φυλετικών κριτηρίων τους Εβραίους που διαθέτουν κάποια σημαντική οικονομική δύναμη, ότι ο ιδιοκτήτης της Ζίμενς, ασσιμιλιστής Εβραίος και αντίπαλος της σιωνιστικής ιδέας, αλλά και υπουργός εξωτερικών Walther Rathenau ήταν ο πρώτος που κατήγγειλε την "Επιτροπή των 300", η οποία επιχειρούσε να ελέγξει την συνολική πορεία του πλανήτη, με στόχο την επιβολή παγκόσμιας δικτατορίας, πριν πέσει νεκρός από τις σφαίρες των ναζιστών δολοφόνων κατ' εντολή Ρότσιλντ στα μέσα της δεκαετίας του 20. Όποτε τύχει να ροβολάω την Könnigsalle στο Γκρούνεβαλντ σταματάω πάντοτε μπροστά στην πλάκα που έχει τοποθετηθεί στο πεζοδρόμιο στο σημείο της δολοφονίας, για να στείλω την σκέψη μου στην ευγενική αυτή φυσιογνωμία, αναλογιζόμενος τον ωκεανό δουλέματος μέσα στον οποίον ακόμη επιπλέουμε, έχοντας προγραφεί για να καταλήξουμε στον πάτο.
Τα σταλινικά παλικάρια όμως, τα οποία είχαν θέσει ως υψηλό καθήκον τους την μετάφραση αποσπασμάτων της "Λαϊκής" Ημερήσιας του Πεκίνου, θεωρούσαν ότι τα πυρά έπρεπε να κατευθύνονται μόνο ενάντια στο μαγαζάκι του Χαρίλαου, αναπαράγοντας τα στερεότυπα της πλοήγησης προς τις ξέρες του κάθε "μεγάλου τιμονιέρη". Έτσι όταν μετά από χρόνια αποφάσισαν να δημοσιεύσουν κάποια ανάλυση για το "Πα""σό""Κ", αυτή ήταν τόσο παιδαριώδης, που με δυσκολία θα μπορούσε να ενταχθεί στα πολιτικά μίκυ-μάους.
Μαζεύοντας τα μπογαλάκια μου και φεύγοντας από τους "επαναστατικούς" φορείς, έχοντας εξαντλήσει την υποχρεωτική πορεία στο αδιέξοδο, επί μια πενταετία ιδιώτευσα, με αποτέλεσμα - ως είναι φυσικόν - να καταντήσω ηλίθιος. Έτσι το 1981, ακολουθώντας τον συρφετό ψήφισα την "κυβέρνηση της αλλαγής". Επειδή όμως ευτυχώς - τουλάχιστον στην περίπτωση μου - η βλακεία έχει και όρια, από το 1983 και εντεύθεν άρχισα να συνέρχομαι. Βεβαίως πέρασαν μερικά χρονάκια μέχρι να ξεπεράσω κάποιον στοιχειώδη ακτιβισμό, που αναμφίβολα συνέβαλε να τρίψω λίγο τα τσιμέντα στις σπείρες του εγκεφάλου και να πιάσω ξανά πολιτικά βιβλία. Όμως δεν υπάρχει καλύτερη θεωρία από την συνειδητή επεξεργασία της πράξεως μέσα στην ζωή: Αναλογιζόμενος αυτά που έβλεπα γύρω μου, ότι δηλαδή η πλειοψηφία των αποφοίτων του τεχνικού πανεπιστημίου του Βερολίνου - ανεξαρτήτως κλάδου - είχε απορροφηθεί στην συγκεκριμένη φάση στην πολεμική βιομηχανία και τις μπίζνες θανάτου του Ανδρέα Παπανδρέου, που εμπορευόταν όπλα και πυρομαχικά στον πόλεμο Ιράν - Ιράκ και με τους δυο εμπολέμους αντιπάλους ταυτοχρόνως, αποφάσισα να βγω στο σεργιάνι της ανυποταξίας και να μην επιστρέψω στην Ελλάδα, ξεκινώντας την καριέρα μου ως έστω ασήμαντος και μηδαμινός μπόγιας σε βάρος λυσσασμένων αληταμπουράδων.


2. ΕΝΑΣ ΦΥΡΕΡ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ: ΖΙΒΑΓΓΟ - ΠΙΠΑ - ΩΡΑΙΟΠΑΘΕΙΑ - ΜΕΓΑΛΟΣΤΟΜΙΑ - ΣΤΗΜΕΝΑ ΚΑΘΗΓΗΤΗΛΙΚΙΑ ΚΑΙ ΑΧΘΟΦΟΡΙΑ ΕΝΤΟΛΩΝ ΡΟΚΦΕΛΕΡ.

Η τηλεόραση ήτο τότε ακόμη στις αρχές. Γι αυτό δεν ίσχυε "το είπε η τηλεόραση", αλλά "το είπε ο κ. καθηγητής από το εξωτερικό". Ο Βίλχελμ Ράιχ στο "Μαζική Ψυχολογία του Φασισμού" θεωρεί ότι στην βάση του ναζιστικού συνδρόμου βρίσκεται η εξέγερση - Rebelion - του καταπιεσμένου ανθρωπάκου, ο οποίος υπό το βάρος των συνδρόμων και συμπλεγμάτων του αδυνατεί να προβεί να σε μια ουσιαστική εξέγερση, η οποία απαιτεί θάρρος, υπευθυνότητα και παλικαριά. Και ο Γουστάβος Λεμπόν καταδεικνύει στο μνημειώδες έργο "Ο Φανατικός", ότι στην βάση του φανατισμού ελλοχεύει ο φόβος της ανάληψης προσωπικής ευθύνης. Ο φανατικός επιδιώκει να εξαϋλώσει τα προσωπικά του χαρακτηριστικά μέσα στο πλήθος, την γκρούπα, την μάζα, ώστε να αποφύγει την προσωπική ευθύνη των πράξεών του. Γι' αυτό επιμένει στα σλόγκαν, στα από κοινού στερεότυπα, στις στολές. Ο Φρόυντ ανέλυσε ότι όλα τα ένστικτα ανάγονται σε ένα, που είναι και το βασικό, πρωταρχικό: Το ένστικτο της αυτοσυντηρήσεως. Σε αυτό εντάσσεται και το ένστικτο της αναπαραγωγής. Στο "Η Δυσανασχέτηση του Πολιτισμού - Ψυχοπαθολογία της Καθημερινής Ζωής" αναλύει ότι η υγιής έκφραση του ενστίκτου της αυτοσυντηρήσεως του προσδίδει δημιουργικό χαρακτήρα υπό την μορφή του ενστίκτου της ζωής. Τουναντίον η διαστροφή του φορτίζεται με καταστροφική τάση υπό την μορφή του ενστίκτου του θανάτου. Δίψα για ζωή και ροπή προς την αποδόμησή της και θάνατο αποτελούν τις όψεις του ιδίου νομίσματος, την ορθή και την ανάποδη και εδράζονται στο γενετήσιο κέντρο, το οποίο είναι από ζωϊκής σκοπιάς το ισχυρότερο των λοιπών. Η μετουσίωση της γενετήσιας ορμής μέσα από ευγενείς προαιρέσεις δύναται να οδηγήσει σε ανώτερες σφαίρες αγνότητος, όπως ο εκστατικός έρως, ο οποίος ταυτίζει εραστήν και ερώμενον δια της σχάσεως του ατομικού περιβλήματος έως την σφαίρα της θεωρίας.
Ο Ράϊχ, πιστός μαθητής της φροϋδικής θεωρίας, αναλύοντας τον φασισμό ως έκφραση του ενστίκτου του θανάτου, πραγματεύεται την συμβολική του ναζισμού ως προς τον αποδέκτη της, που είναι ο υπό τον σύνδρομον της διαστροφικής εξεγέρσεως ξεσαλωμένος ανθρωπάκος. Η ερμηνεία που προσάπτει στο βασικό σύμβολο του ναζισμού, που είναι η σβάστικα, συνίσταται στον εντοπισμό ότι αυτή συμβολίζει στάση συνουσίας. Ο σεξισμός της ναζιστικού χαρακτήρα υποβολής, προάγει τις καταπιεσμένες ορμές του ανθρωπάκου στην κατεύθυνση του πολιτικού σαδομαζοχισμού, ως έκφραση κινήματος μαζικού χαρακτήρος, δηλαδή απηλλαγμένου της προσωπικής ευθύνης.

Ο Φύρερ του ελλαδισμού απευθύνεται στον "μικρομεσαίο". Στον σεξουαλικά, αλλά κυρίως ερωτικά πένητα ανθρωπάκο μιας συντηρητικής κοινωνίας, υποσχόμενος εκμοντερνισμό και ελευθεριότητα. Στον πένητα μικρομεσαίων προσόντων, ο οποίος για να διακρίνει τον βάλανο και τους όρχεις του χρειάζεται μεγεθυντικό φακό και τσιμπιδάκι για να τα κουμαντάρει. Για να το κάνουμε "Σουηδία", ανεβάζοντας τα σπερματοζωάρια του πένητος - και ουσιαστικώς ανικάνου για ερωτική πράξη που συνεπάγεται το ρίσκο της εκστατικής ετοιμότητος - από τους όρχεις στο κέλυφος του εγκεφάλου.
Με την πτώση της χούντας συρφετοί ανεράστων, κεκρυμμένοι επί επτά έτη στα σεντούκια της προσαρμογής, θα ξεχυθούν αφήνοντες μαλλάκι και φαβορίτες για να το παίξουν κατόπιν εορτής και άνευ του παραμικρού κόστους αντιστασιακοί.
Στην πορεία ο πολιτικός εκπρόσωπος του νεανίζοντος γεροντισμού θα αποπέμψει την ηλικιωμένην σύζυγο χάριν ευτραφούς νταλκαδιάρας ηλικίας θυγατέρος του, για να ταυτίσει τον προοδευτισμό με τα διαζύγια γερόντων. Ο πρωθυπουργός, ως πρότυπον συγχρόνου σοφού υπό την διεθνώς αναγνωρισμένη καθηγητική ιδιότητα, δίδει το σύνθημα της διαλύσεως της οικογενείας, κυρίως προς ακαρντάσια κάποιας ηλικίας. Ένα σύνθημα που θα βρει πλείστους όσους μιμητάς του πρασίνου ηλίου αγαμίας, ειδικά μετά την μαζική εισαγωγή εις την χώρα γυναικών από την ανατολική Ευρώπη με την κατάργηση του "σοσιαλισμού". Πασόκ και πάλι πασόκ, δώς τε την χούντα στον λαό, δώς μου και μένα μπάρμπα.

Ο σεξί γέρων θα αποκτήσει ιδιότητες μεσσία. Πολλοί έκαναν λόγο για μεσσιανισμό του Ανδρέα. Έφθανε να κουνηθεί κάποιος ολίγον τι από την γραμμή που επέβαλε ο "μεσσίας", για να φάει σκουπόξυλο διαγραφής άνευ όρων και με συνοπτικότατες διαδικασίες από το "εκλεγμένο" κογκλάβιό του. Αιθεροβάμωνες! Άσχετοι προς την πραγματικότητα. Ζητούν πραγματική αλλαγή, να φύγουν οι βάσεις που μένουν. Γελοιότητες! Ή όπως διακήρυξε ο Ρούντολφ Ες: "Ο Αδόλφος είναι η Γερμανία και η Γερμανία ο Αδόλφος". Σοσιαλισμός ναι! Αλλά με εθνικό πρόσωπο. Όχι μπολσεβικισμός!

Ο κυνισμός του "μεσσία" δεν γνώριζε φραγμούς όταν έκανε τα ξωπετάγματα στην περίπτωση των "πρώην" συντρόφων. Χαρακτηριστικό είναι αυτό που είπε όταν καθήρεσε τον Τρίτση με το έτσι θέλω από του υπουργείο χωροταξίας "Έγραψες ιστορία" (αλλά τράβα τώρα σπίτι σου). Η αποκλειστική ηγεμονία του "μεσσία", ο οποίος δεν σήκωνε όχι μόνο την παραμικρή κριτική από κανένα μέλος του "κινήματος", αλλά ούτε μύγα στο σπαθί του, έτυχε ευλαβούς σεβασμού από όλους του σφουγγοκωλάριους που τον ακολουθούσαν υποδυόμενοι τα στελέχη.

Είναι λάθος να θεωρηθεί, ότι το βασικότερο χαρακτηριστικό του φασισμού είναι η δια βιαίων μέσων επιβολή του σε συνδυασμό με την λαϊκιστικού τύπου αποδοχή του από αριθμητικά σημαντικό μέρος της κοινωνίας. Ας μην παραβλέπουμε ότι ο Χίτλερ ανήλθε στην κυβέρνηση το 1933 κερδίζοντας τις κοινοβουλευτικές εκλογές, λαμβάνοντας περίπου έξι εκατομμύρια ψήφους. Το κύριο χαρακτηριστικό του φασισμού είναι η επιβολή και η τυφλή αποδοχή ενός εθνικού και κοινωνικού "μεσσία", ο οποίος υποτίθεται ότι συμπυκνώνει στο άτομό του την μελλοντική ανοδική πορεία του έθνους και της κοινωνίας, τα οποία καλούνται να σκέπτονται πλέον με βάση τον σάπιο εγκέφαλό του και να αισθάνονται με βάση το θηριώδες θυμικό του.

Την ταύτιση με τον "μεσσία" αποδίδει ο Ράιχ στις πακτωμένες πατριαρχικές - αυταρχικές δομές των κοινωνιών. Ο Γκέοργκ Λούκατς κάνει μια πολύ σημαντική διαπίστωση στο βιβλίο με το οποίο απόβλεπε σε μια βαθύτερη ανατομία του Ναζισμού, το "Η Καταστροφή της Νόησης": Στην Γερμανία ουδέποτε λειτούργησε ή επικράτησε ουσιαστικά μια τάξη κεφαλαιοκρατών. Η Γερμανία υπήρξε ανέκαθεν προσαρτημένη στο Πρωσικό σχήμα της επικράτησης της κρατικής γραφειοκρατίας και του μιλιταρισμού. Οι γερμανοί θεωρούσαν το κράτος ως τον βασικό ψωμοδότη και προστάτη τους. Από αυτό το δεδομένο απορρέει η υπέρμετρη ταύτιση του γερμανού με το κράτος "του", γι' αυτόν τον λόγο θεωρούσε πάντοτε τιμή του να θυσιάσει την ζωή του για να δοξαστεί ο αυτοκράτορας.
Η ξένη κηδεμονία που επιβλήθηκε στο νεοελληνικό κρατίδιο, επέβαλε αφ' ενός αυταρχικές δομές τοποτήρησης, αφ' εταίρου μια έντονη υπανάπτυξη, η οποία σε συνδυασμό με το σκότος των τετρακοσίων ετών τουρκοκρατίας, οδήγησε σε ένα κοινωνικό αυταρχισμό, που πλησίαζε στα δεδομένα του ασιατικού δεσποτισμού, όσο αφορά την συγκρότηση της οικογενειακής πραγματικότητος.
Στο κρατίδιο επεβλήθησαν αλλεπάλληλες δικτατορίες, από τον Πάγκαλο μέχρι τον Μεταξά και την Φρειδερίκα, η οποία αλώνιζε στα ανάκτορα, προσδίδοντας στο κοινοβούλιο χαρακτήρα ανωμαλίας. Αλλά και ο κάθε πάντρε - παντρόνε, ο οποίος κουβαλούσε αυτό το καθεστώς στους ώμους του, αισθανόταν να είναι ο δικτατορίσκος του οικογενειακού του μικροκόσμου. Αυτή η πραγματικότητα δεν χαρακτήριζε βεβαίως το σύνολο της ελλαδικής κοινωνίας, ούτε αποτελούσε την νοοτροπία όλων. Σφράγιζε όμως το νοσηρό και παρωχημένο τμήμα της, των πλέον συντηρητικών και προσαρμοσμένων ατόμων, που αποτελούν τους στυλοβάτες του συστήματος, μεταφέροντας την λογική του με την άκρη της αγκλίτσας τους στις αυταρχικές διαπροσωπικές τους σχέσεις.

Η παράνοια της ταύτισης με τον "μεσσία" έρχεται να επιδώσει στο αυταρχικό σύμπλεγμα διαστάσεις σωτηριολογίας. Ακριβώς για να καλύψει τα σύνδρομα υποταγής, συνοδευόμενο από ένα εξεγερτισμό της πλάκας, ως φύλο συκής έμπροσθεν ανυπάρκτου μορίου.

Αυτό αποτέλεσε και ένα από τα βασικά φασιστικά χαρακτηριστικά του "Πα""σό""κ": Η τζάμπα μαγκιά του ερωτικά ανίκανου, δηλαδή κοινωνικά άχρηστου, ελλαδίτη λιγδιάρη - παράσιτου, ως ουραγού ενός κατασκευασμένου "μεσσία". Αυτή η κοινωνική διαστροφή θα μπορούσε να παρομοιαστεί από σεξολογικής απόψεως με τα ροζ τηλέφωνα: Οργασμός μέσω βερμπαλιστικής υποκρίσεως. Ένα πορνό κοινωνικής και πολιτικής ψευδούς συνθηματολογίας, με ξύλινους πράσινους φαλλούς και αιδοία από αφρολέξ made in USA, μάρκας "for natives".


3. ΤΑΞΙΣ ΑΡΧΟΥΣΑ ΚΑΙ ΤΑΞΙΣ ΔΙΟΙΚΩΣΑ. ΟΙ ΜΙΚΡΟΑΣΤΟΙ ΩΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΧΘΟΦΟΡΟΙ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ. ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΛΙΑ ΣΤΗΝ "ΝΕΑ" ΜΙΚΡΟΑΣΤΙΚΗ ΤΑΞΗ.


Το δεύτερο μέρος εδώ.