Αυτοί και εμείς.

Τα τελευταία έξι χρόνια εντόνως, και σε λιγότερο βαθμό όλα τα προηγούμενα, η εκάστοτε κυβέρνηση πουλούσε αγωνία και φόβο, και η αντίστοιχη αντιπολίτευση ελπίδα και προοπτική.
Όλα αυτά, μέχρι την στιγμή που άλλαζαν ρόλους.
Ήταν και είναι, τα μόνα πολιτικά "όπλα" που έχουν.
Δεν έχουν λόγο, δεν έχουν σχέδιο, δεν έχουν ικανότητες.
Ανάλογα την θέση που έχουν στα πράγματα, είτε είναι καθαρά εστιασμένοι στην διατήρηση της εξουσίας, είτε στο σιγοντάρισμα της καθεστηκυϊας ολιγαρχικής κατάστασης, μέχρι να έρθει η ώρα τους να αναλάβουν.
Είτε είναι σάπιοι από την φύση τους, είτε εθελοντικά "ευάλλωτοι" στην διαφθορά που προσφέρει η εξουσία ως αντάλλαγμα.

Όσοι θέλουν είτε να τους υποστηρίζουν είτε να τους δικαιολογούν, όχι επειδή έχουν λογικά επιχειρήματα αλλά επειδή η αιώνια κίβδηλη πολιική αντιπαράθεση, τους παρέχει αυτήν την ψευδαίσθηση, είναι αναφαίρετο διακίωμά τους.
Προσωπικά θεωρώ ότι οι όροι όπως: πολιτικά εφικτό, το μη χείρον βέλτιστον, ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου, και άλλα σημαντικά κα διαχρονικά αποφθέγματα είναι οι λόγοι που υπάρχουν ακόμα.
Ψέμμα, παραποίηση εννοιών και χειραγώγηση.
Αυτά προσφέρουν, και σε αντάλλαγμα αγοράζουν τις θέσεις τους.

Πλέον, κοιτάζοντας πίσω ας μην ψάχνουμε αυτά που χάσαμε.
Ας κοιτάξουμε μπροστά, αναρωτώμενοι εάν έχει μείνει κάτι που μας ανήκει.
Είτε ως πολίτες, είτε ως Χώρα.
Εκτός εάν μας αρκεί ο χώρος που μας έχουν παραχωρήσει.