Η αισθητική είναι ηθική.

Είναι καθημερινό φαινόμενο αλλά, δυστυχέστατα, μάθαμε να συνηθίζουμε την ασχήμια της ανέχειας.

Δεκάδες θα περάσουν από το μαγαζί για μία βοήθεια, είτε χρηματική είτε κάποιας άλλης μορφής.

Άνθρωποι μόνοι, ή εκπρόσωποι μίας εκ των χιλιάδων οργανώσεων ή συλλόγων κάποιας ομάδας αναξιοπαθούντων.

Αν και πάντα υπήρχαν, ο αριθμός τους και οι εξαρτώμενοι από αυτούς, έχουν πολλαπλασιασθεί γεωμετρικά.

Χωρίς πολλές σκέψεις το συμπέρασμα, που αυθαίρετα βγάζω, είναι ότι ως κράτος και ως κοινωνία, έχουμε αποτύχει.

Είναι διαχρονικό φαινόμενο αλλά, δυστυχέστατα, συνηθίσαμε την ασχήμια της εξάρτησης.

Χρόνια τώρα, εξαρτώμεθα από κάποιον ξένο παράγοντα.

Τα τελευταία έξι χρόνια όμως, η εξάρτηση πολλαπλασιάστηκε γεωμετρικά.

Όλοι οι τελευταίοι «πρωθυπουργοί», και προφανώς αρκετοί επόμενοι, κάθε λίγο και λιγάκι ταξιδεύουν προς τον ξένο παράγοντα για να επαιτήσουν  την δόση μας.

Η μόνη διαφορά ίσως είναι, ότι απροκάλυπτα πλέον βουτάνε το αντίτιμο από την τσέπη μας.

Χωρίς πολλές σκέψεις, το συμπέρασμα, που αυθαίρετα βγάζω, είναι ότι χρειάζεται πολύ αναισθησία για να υποστηρίζει κάποιος τον Α ή τον Β πολιτικό, και το Α ή το Β κόμμα.

Και όπως είπε, σε ανύποπτους χρόνους, ένας πολύτιμος e-φίλος:

«Η αισθητική είναι ηθική».

ΥΓ. Και δυστυχέστατα, δεν υπάρχει κάποια ρύθμιση για να ξεχρεώσουμε.