Εν' όψει εκλογών...

Η προσωπική μου θεώρηση για το πολιτικό τοπίο εν’ όψει δύο σίγουρων, και ίσως τριών, εκλογικών διαδικασιών και την στάση που θα μπορούσε να κρατήσουν οι πολίτες απέναντί τους, είναι εν συντομία η ακόλουθη.

Λαμβάνω σαν δεδομένα τα εξής όσον αφορά το εκλογικό σώμα:

1)Ένα μέρος του εκλογικού σώματος, για διάφορους λόγους, ακόμα και σήμερα επιλέγει να ψηφίζει κάποιο από τα κόμματα εξουσίας.

2)Ένα μέρος του εκλογικού σώματος, τείνει να αποστασιοποιηθεί από τα κόμματα εξουσίας, είτε αναζητώντας πολιτική στέγη σε νέα σχήματα που «ικανοποιούν» με τον πολιτικό τους λόγο τις αγωνίες τους που σε μεγάλο βαθμό έχουν να κάνουν με την κρίση, είτε μεταφερόμενοι σε «όμορα» κόμματα που διαφοροποιούν τον λόγο τους λόγω κρίσης.

3)Ένα μέρος του εκλογικού σώματος, αποδοκιμάζει πλήρως το όλον του κοινοβουλευτισμού και των εκπροσώπων του μέσω της αποχής, του λευκού και του άκυρου.

4)Ένα μέρος του εκλογικού σώματος, δοκιμάζει να εκφρασθεί μέσα από σχετικά νέα κόμματα που «εκφράζουν» την ρήξη με τον ισχύοντα τρόπο εκλογής και διακυβέρνησης της χώρας.

5)Ένα μέρος του εκλογικού σώματος, «εκφράζει» τις προτιμήσεις του, ως στατιστικό δείγμα βέβαια, στις δεκάδες δημοσκοπήσεις όπου χωρεί πολύς λόγος για την ποιότητα των αποτελεσμάτων τους.

6)Ένα μέρος του εκλογικού σώματος, ενημερώνεται από τα παραδοσιακά ΜΜΕ.

7)Ένα μέρος του εκλογικού σώματος που περιλαμβάνει μέρη από όλες τις προηγούμενες κατηγορίες, ενημερώνεται και εκφράζεται πλέον από το διαδίκτυο, αποτυπώνοντας ουσιαστικά τον πύργο της Βαβέλ που χτίζεται προς τέρψιν των κομμάτων.

Το εκλογικό σώμα, ως κοινωνία, είναι πολυδιασπασμένο όσον αφορά τα ελατήρια κριτικής του πολιτικού γίγνεσθαι και της οριοθέτησης προτεραιοτήτων εξόδου από το πολιτικό τέλμα και μάλιστα όχι σε μεσομακροπρόθεσμο ορίζοντα, αλλά καθαρά σε βραχυπρόθεσμο.

Και για να το θέσω παραστατικά με σημερινούς όρους διαμάχης γάλακτος, έχει υποστεί τέτοια υψηλή «θερμική» επεξεργασία για να είναι διαθέσιμο σε βάθος χρόνου, όπου έχουν καταστραφεί όλες οι βιταμίνες και τα ιχνοστοιχεία που θρέφουν την σκέψη και την αντίληψη.

Εκλογικό σώμα υψηλοτάτης παστερίωσης, και χαμηλοτάτης πολιτικής θρεπτικής αξίας.

Αυτό θεωρώ ότι συμβαίνει, επειδή δεν είναι σε θέση να λειτουργήσει με αμιγώς πολιτικά κριτήρια, κριτήρια που οριοθετούν τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις και των δύο πλευρών μέσα από ένα κοινό πλαίσιο συνεννόησης και αποδοχής.

Ακόμα λοιπόν το εκλογικό σώμα λειτουργεί κατά κύριο λόγο ως δέκτης του πολιτικού λόγου και πράξεων των κομμάτων, και ελάχιστα ως πομπός έκφρασης, δημιουργίας, και γιατί όχι επιβολής πολιτικής.

Λαμβάνω ως δεδομένα τα ακόλουθα, όσον αφορά τα πολιτικά κόμματα:

1)Τα κόμματα εξουσίας μεταδικτατορικά, έχουν αποδείξει ότι, σταδιακά, σκοπό είχαν την διαχρονική χειραγώγηση του εκλογικού σώματος, γνωρίζοντας ότι δεν αποτελεί καθοριστικό παράγοντα εκλογής τους, αλλά διαικπεραιωτικό.

2)Τα κόμματα της αντιπολίτευσης μεταδικτατορικά, έχουν αποδείξει ότι την αντιπολίτευση την έκαναν στο εκλογικό σώμα, αφού όχι μόνον δεν κατάφεραν να πλησιάσουν την εξουσία, αλλά έδιναν επιδέξια τον καλύτερο εαυτό τους, για να διατηρούνται στην εξουσία οι άλλοι, πετυχαίνοντας ταυτόχρονα να θεωρούνται ως οι «μαχητικοί» αδικημένοι του φαύλου πολιτικού κατεστημένου.

3)Τα σημερινά επιπλέον κόμματα της αντιπολίτευσης εμπλουτισμένα από πρόσωπα και πρακτικές του παρελθόντος αλλά και από τις ακραίες εκφάνσεις του, δεν έχουν καταφέρει να πείσουν για τις «αγνές» προθέσεις τους, και λόγω συμπεριφοράς αλλά κυρίως λόγω ανομοιογένειας και έλλειψης τεκμηριωμένου λόγου.

Ειδικότερα για τον ΣΥΡΙΖΑ, που είναι το πρώτο κόμμα που από την ελάσσονα αντιπολίτευση δείχνει να πορεύεται προς την εξουσία, θα έλεγα ότι ο συνδυασμός της αποκρουστικότητας που τρέφει μέρος του εκλογικού σώματος για συγκεκριμένες πολιτικές του θέσεις με την ενδοπαραταξιακή σύγκρουση στελεχών του σε βασικές προγραμματικές θέσεις, τον καθιστά ιδιαίτερα αναξιόπιστο ως πολιτικό συνομιλητή.

Έτσι, όλα τα πολιτικά κόμματα που χάριν διαφόρων συμφερόντων, βρίσκονται σήμερα στο προσκήνιο, λειτουργούν ουσιαστικά για τον ίδιο σκοπό.

Αυτόν της επίτευξης των δικών τους επιδιώξεων, εκπέμποντας μόνον επιδιώξεις και όχι λαμβάνοντας μηνύματα.

Με αυτά τα δεδομένα, αρκούντως υποκειμενικά βεβαίως, θεωρώ ότι διαγράφονται με πολύ αχνές γραμμές το τι θα μπορούσε να κάνει το εκλογικό σώμα.

Οι καταγγελίες από μόνες τους δεν λύνουν το πρόβλημα.

Μηδέ οι αφορισμοί.

Ενισχύουν μεν την γνώση της κοινωνίας για το διάγεσθαι του πολιτικού περιβάλλοντος, αλλά από την άλλη είτε εκτονώνουν την αντίδραση, είτε οδηγούν στην αναζήτηση απαντήσεων τύπου «εσύ τι προτείνεις», «ποιο κόμμα να ψηφίσω» κ.λ.π.

Το ζητούμενο λοιπόν είναι να φθάσει ο καιρός που θα σταματήσουν τέτοιες ερωτήσεις, να γίνουν ενεργητικές παρεμβάσεις και να ενωθούν με ήδη υπάρχουσες προτάσεις.

Αντίθετα οι επαρκώς στοιχειοθετημένες καταγγελίες θα πρέπει να χρησιμοποιούνται μόνον ως πληροφορία προς την κατεύθυνση κατανόησης του πως λειτουργεί το πολιτικό περιβάλλον, και ως εργαλείο πίεσης προς λύση.

Κατά φύσιν, ένα πρόβλημα που εκδηλώνεται σε βάθος χρόνου, δεν γίνεται να επουλωθεί άμεσα, ει μη μόνον εάν αποκοπεί η ρίζα του με σκοπό να μην εξαπλωθεί.

Διαφορετικά, θα πρέπει να αντιμετωπισθεί με κατανόηση και θεραπεία σε βάθος χρόνου, ενεργώντας έτσι θεραπευτικά και αποτρεπτικά στην επανεμφάνισή του.

Από την στιγμή που το κόψιμο από την ρίζα, δεν είναι μία εφικτή λύση σήμερα, αφού δεν υπάρχουν τα χέρια που θα το ξεριζώσουν, ασχέτως εάν ουκ ολίγοι κραυγάζουν περί του αντιθέτου, είναι αναγκαίο να βρεθούν τρόποι εναλλακτικής παρέμβασης.

Ένας τρόπος θα ήταν, και αυτό αφορά αυτούς που θα ψηφίσουν κάποιο κόμμα της υπάρχουσας Βουλής, να μην περιμένουν από το κόμμα της επιλογής τους να τους ανακοινώσει για άλλη μία φορά τις προγραμματικές του θέσεις, αλλά αντίθετα να «επέμβουν» οι ίδιοι στην διαμόρφωση των προγραμματικών θέσεων, μέσω ενεργούς συμμετοχής στα όργανά του.

Αυτό προϋποθέτει πραγματική πολιτική ενασχόληση και κόπο, και όχι εξ’ αποστάσεως εύκολη κριτική.

Και μην αρχίσει κάποιος να λέει ότι στα κόμματα υπάρχουν στεγανά, και ότι είναι δύσκολο να ακουστεί η φωνή της βάσης, διότι τότε θα του απαντήσω ότι πολύ απλά αυτά τα κόμματα δεν εξυπηρετούν τον σκοπό που υπάρχουν, οπότε επαγωγικά ούτε και τους ίδιους.

Ένας άλλος τρόπος θα ήταν, και αυτός αφορά όσους είναι γενικότερα σκεπτικοί με τα κόμματα, μέσω τής συντριπτικής καταψήφισης της κυβέρνησης σε αυτοδιοικητικές και ευρωεκλογές, να προκαλέσει πολιτικές εξελίξεις και σε εθνικό επίπεδο.
Εδώ δεν αποκλείω τα κόμματα ως φορείς εκπροσώπησης, αφού δεν υπάρχει κάτι άλλο, με σκοπό στις μεν ευρωεκλογές την ψήφιση κομμάτων που εναντιώνονται σε αυτήν την Ε.Ε. και στον οικονομικό μηχανισμό του Ευρώ φύσει και θέσει, και στις δε αυτοδιοικητικές στήριξη υποψηφίων, που ούτε είχαν ούτε έχουν επαφές με την κεντρική κυβέρνηση και τα κόμματα.
Εάν προκαλέσει πολιτικές εξελίξεις και σε εθνικό επίπεδο, αυτό θα σημάνει ότι η διαχείριση της ψήφου είναι αυτή που μπορεί να επιφέρει αλλαγές, και όχι η ψήφος ως μέσον αποδοχής των πολιτικών θέσεων των κομμάτων αυτών καθ’ εαυτών.
Χρησιμοποιούμε τα κόμματα αντί να μας χρησιμοποιούν.
Η αντίδραση της πολιτικής σκηνής θα πρέπει να μετρηθεί ιδιαίτερα προσεκτικά, να βγουν τα σωστά συμπεράσματα και να επιβεβαιωθεί ότι το μέσον που μέχρι σήμερα ήταν λευκή επιταγή, μπορεί να αλλάξει αρκετά πράγματα εάν διαχειρισθεί με άλλον τρόπο.
Εάν η κοινωνία νοιώσει και πάλι δυνατή και δεν αφεθεί στην αφασία της προσωρινής επιτυχίας, υπάρχει πιθανότητα να προχωρήσει στο επόμενο βήμα.

Μονοσήμαντες απαντήσεις δεν υπάρχουν, διότι έχουμε να κάνουμε με πολιτική.

Εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν, διότι έχουμε να κάνουμε με δύσκολα προβλήματα.

Προτάσεις που θα γίνουν αποδεκτές από ευρύ κοινό δεν υπάρχουν, διότι ενυπάρχει ο υποκειμενισμός αλλά και διότι ο εγωϊσμός και ο ατομικισμός γνωρίζουν άνθηση.

Αυθεντίες δεν υπάρχουν, και όποιος πλασάρεται ως τέτοιος κατά πάσα πιθανότητα είτε στοχεύει σε παραπλάνηση είτε έχει εκτεθεί πολύ στον καθρέπτη του και στο μπαλκόνι του διαδικτύου.

Υπάρχει όμως ανάγκη για ειλικρινείς και ανιδιοτελείς, θέσεις, αντιθέσεις και συνθέσεις.