Ο χωρισμός της ενότητας, ως μέσον ανάγνωσης της κρίσης

Γενικά

Εάν δεν κατανοήσει κάποιος το πρόβλημα, δεν θα μπορέσει να ψάξει για την λύση.

Η λύση, τις περισσότερες φορές, βρίσκεται μέσα στο πρόβλημα.

Όταν το πρόβλημα έχει πολλές πτυχές, τότε είναι πολύ δύσκολο να δεις και το όλον αλλά και το επιμέρους.

Η «δολιότητα» ενός πολύπλοκου προβλήματος, κρύβεται στην έκταση και στο βάθος του.

Το πρόβλημα δημιουργείται από την στιγμή που σταματάει η ομαλή και αρμονική πορεία ενός συστήματος, ή μίας γενικότερης λειτουργίας που περιλαμβάνει πάνω από ένα μέρος.

Η ύπαρξη ενός συστήματος ή μίας εν γένει λειτουργίας, διέπεται από κάποιες αρχές που καθορίζονται άλλες φορές από μοναδικούς και άλλες από πολλαπλούς παράγοντες.

Όσο τα μέρη που αποτελούν το σύνολο, υπακούουν στους νόμους της συνύπαρξης, η λειτουργία εκτελείται αρμονικά.

Αυτό σημαίνει ότι, είτε το κάθε μέρος αντιλαμβάνεται πλήρως τον ρόλο του, είτε ότι είναι έτσι η "φύση" του ώστε να μην χρειάζεται να «αμφιβάλλει» για την διαδικασία.

Όταν κάποιο μέρος του συνόλου, αρχίσει να λειτουργεί αυτόνομα και παρελκυστικά, τότε αρχίζει μία διαδικασία αλλαγής, που αναλόγως του χρόνου και της έκτασης της αυθαιρεσίας, επιφέρει ανάλογα προβλήματα διαφοροποίησης στο σύνολο.

Αυτό σημαίνει, ότι δημιουργείται μία νέα διαδικασία μέσα στην υπάρχουσα, η οποία είτε «αμφισβητεί» την υπάρχουσα, είτε τροποποιεί την λειτουργία της προς όφελός της.

Τα μέρη ενός συστήματος, ή μίας γενικότερης λειτουργίας, είναι πάντα ευάλωτα αφ’ ενός σε παράγοντες εσωτερικής τριβής, και αφ’ ετέρου σε εξωτερικούς παράγοντες.

Είναι, σχεδόν, αδύνατον να αποφύγεις και τις τριβές αλλά και τους εξωγενείς παράγοντες για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Και ενώ ο τρόπος αντιμετώπισης των τριβών είναι η συχνή λίπανση, και των επιρροών από εξωτερικούς παράγοντες η ασπίδα, η "ελευθερία" της λειτουργίας του συστήματος, αποφασίζει για το εάν και πότε θα τα εφαρμόσει.

Παράγοντες όπως ανανέωση και αντικατάσταση, είναι σημαντικοί μεν, αλλά επιφέρουν και διφορούμενα αποτελέσματα.

Τα κλειστά συστήματα, παρουσιάζουν σαφέστατα λιγότερες δυσλειτουργίες αλλά, συνήθως, έχουν πεπερασμένο χρόνο ζωής.

Αντίθετα, τα ανοικτά συστήματα, λόγω της διαρκούς έκθεσής τους στο περιβάλλον, συνεχώς ανανεώνονται, αλλάζουν μορφές, προσαρμόζονται, και ναι μεν φθείρονται περισσότερο, αλλά κρατούν πολύ περισσότερο στον χρόνο δε.

Πολιτικό σύστημα

Το πολιτικό σύστημα, είναι ένα αμιγώς κλειστό σύστημα που υιοθετεί κάποιες από τις  λειτουργίες ενός ανοικτού για τις ανάγκες διατήρησής του στο διηνεκές.

Δεν έχει δηλαδή καμία σχέση με την έννοια της πολιτικής σκέψης που εισήγαγαν οι Αρχαίοι πρόγονοί μας.

Είναι το πιο πολύπλοκο σύστημα, που επινόησε το ανθρώπινο μυαλό συν τω χρόνω.

Οι αρχές που το διέπουν, είναι αυτές της ολιγαρχικής ηγεσίας, όπου ηγεσία νοείται η εκάστοτε άρχουσα τάξη, με, ταυτόχρονα, απόλυτο έλεγχο της φαινομενικής δημοκρατίας που είναι απαραίτητη για να δείχνει ανοικτό.

Οι κανόνες της λειτουργίας του βασίζονται, στην αδιαπραγμάτευτη αυθεντία του κινούντος, και στην ελεγχόμενη συμπεριφορά του κινούμενου μέρους (1).

Η ιδιοσυγκρασία αυτού του συστήματος, έγκειται στο ότι το μέρος, είτε είναι πεπεισμένο για τον ρόλο του είτε δεν είναι σε θέση να τον αμφισβητήσει.

Όσες φορές το μέρος αποπειράθηκε να αυτονομηθεί και να παίξει τον ρόλο του κινούντος, κατέληξε, σε σύντομο χρονικό διάστημα, ξανά μέρος του κλειστού συστήματος.

Διάφοροι λόγοι είναι αυτοί, όπου κρατούν τα μέρη σε προδιαγεγραμμένη κίνηση, και έχουν να κάνουν με την ικανότητα του κινούντος, αφ’ ενός να λιπαίνει τις αρθρώσεις στον κατάλληλο χρόνο έπειτα από διαστήματα έντονης τριβής, και αφ’ ετέρου η ασπίδα «προστασίας» που ενεργοποιεί μετά από πολύχρονη έκθεση σε εξωγενείς παράγοντες.

Με αυτόν τον τρόπο τα μέρη του συστήματος, ενώ στο μεγαλύτερο διάστημα της λειτουργίας δυσανασχετούν, από τις τριβές και τις εξωτερικές οχλήσεις, σε κρίσιμα σημεία νοιώθουν την ασφάλεια που έχουν ανάγκη για να συνεχίζουν να λειτουργούν, εφόσον έχουν ομογενοποιηθεί, στον μεγαλύτερο βαθμό, με το σύστημα.
Η οποιαδήποτε απειλή για το σύστημα, υιοθετείται ως απειλή και από τα μέρη του.

Η μεγαλύτερη φοβία που διακατέχει το πολιτικό σύστημα, είναι μη τυχόν και τα μέρη που του δίνουν υπόσταση και κίνηση, αντιληφθούν σε ένα σημαντικό εύρος, τους ρόλους και την λειτουργία που τους έχει επιβληθεί.

Έτσι, εκτός από την διατήρηση της θέσης του ηνιόχου, αναλίσκει μεγάλη ενέργεια και πόρους ώστε να συντηρεί την όσο το δυνατόν απρόσκοπτη λειτουργία του συστήματος, δηλαδή την κίνηση.

Το πολιτικό σύστημα, ουσιαστικά, τρέφεται από το διαχρονικό ένστικτο του μέρους να ανήκει σε μία οργανωμένη ομάδα, όπου διακριτοί ρόλοι δεν υπάρχουν, αν και μοιράζονται αφειδώς από το σύστημα.

Ο χωρισμός σε κατηγορίες, ενώ δίνει την αίσθηση της μοναδικότητας, στην ουσία είναι το μέσον απόσβεσης κραδασμών που θα έφταναν μέχρι το κινούν.

Οι κατηγορίες αυτές περιλαμβάνουν την "φύση" του μέρους, την ιδιότητά του μέσα στο σύστημα, την έμφαση στην χωροθέτησή του μέσα στο σύστημα, στην χρησιμότητά του στην εν γένει λειτουργία και τέλος στην αφέλεια που προσδίδει η συμμετοχή του στην διαφύλαξη της οργανωμένης αλλά τεμαχισμένης ομάδας.

Συνεπώς, το σύστημα βασίζεται αφ' ενός στην άγνοια και αμάθεια, και αφ' ετέρου στην έντεχνη διάσπαση του μέρους.

Για να μπορέσεις να ερευνήσεις την ουσία ενός πράγματος, να το καταλάβεις και να το ελέγξεις, είναι απαραίτητο να το χωρίσεις σε μικρότερα τεμάχια.
Εάν δε, θέλεις να διατηρήσεις τον έλεγχο των αποτελεσμάτων του διαχωρισμού, το διατηρείς ά-σχημο.

Στην προκειμένη περίπτωση, επειδή τα μέρη είναι σκεπτόμενα (;) και πολυάριθμα, κάνει ακόμα πιο δύσκολο το εγχείρημα.

Εδώ εισέρχονται τα εργαλεία, που, όπως σε κάθε τεχνίτη, είναι απαραίτητα για να δώσουν μορφή και κίνηση και ταυτόχρονα να ελέγχουν και να διορθώνουν τυχόν παλινδρομήσεις.

Αντί να επεμβαίνει καθημερινά στην κίνηση των μερών, διαμορφώνει μηχανικές κινήσεις που διαρκούν πολύ περισσότερο.
Αυτό λέγεται "οικονομία" επέμβασης.

Αντί να καθοδηγεί ξεχωριστά το κάθε μέρος, εισάγει ομαδοποιημένες νοοτροπίες που λειτουργούν αυτόματα στην λήψη θέσης των μερών μέσα στο σύστημα.
Αυτό λέγεται ιδεολογική επέμβαση.

Αντί να υπερασπίζεται την κάθε επιλογή του, δημιουργεί αλληλοτροφοδοτούμενη αποδοχή μέσω των αντικρουόμενων συμφερόντων των ομάδων.
Αυτό λέγεται κοινωνική μηχανική.

Αντί να επεμβαίνει σε κάθε ατομική δυσλειτουργία των μερών, αφήνει να δημιουργούνται ευρύτερες ομάδες αμφισβήτησης και τότε δρα.
Αυτό λέγεται βίαιη καταστολή.

Αν και χρησιμοποιεί και αρκετά άλλα, μικρότερης έντασης εργαλεία τα οποία έχουν αντίστοιχα θετικά αποτελέσματα, θα σταθώ στα τέσσερα ανωτέρω.

Για όσο χρονικό διάστημα τα μέρη ασχολούνται με την διασφάλιση και την ομαλότητα της ύπαρξής τους μέσα στο σύστημα, το κινούν ασχολείται με την οργάνωση και παρακολούθηση της εύρυθμης, κατ' αυτό, λειτουργίας του συστήματος.
Δηλαδή με τον έλεγχο της ψυχολογίας, και της συμπεριφοράς των μερών.

Όπως ανέφερα και ανωτέρω, κατά καιρούς, κάποια μέρη που έχουν αφομοιωθεί στο σύστημα λιγότερο, δυσανασχετούν με την λειτουργία του συστήματος, καθ' ότι, ακόμη, ενυπάρχει εντός τους η μνήμη της προέλευσής τους και η ένταση της ιδιαιτερότητα της φύσης τους.
Αντιδρούν λοιπόν σε αυτό πλήρες μηχανικό τρόπο λειτουργίας, αφού θυμούνται την ιδιαίτερη αξία της μονάδας, και την εικόνα της συνύπαρξη, με φυσικό τρόπο, των μονάδων μεταξύ τους, χωρίς μεσάζοντες ή καθοδηγητές.

Η συνεχής πάλη εντός τους, ανάμεσα στην έξη και στην ανάγκη επαναφοράς, δημιουργεί τις πρώτες παλινδρομήσεις, που ακριβώς λόγω της ουσιαστικής ενότητας του συστήματος, μεταφέρεται με παλμούς εσωτερικούς και εξωτερικούς, σε όλο το σύστημα δημιουργώντας μικρές αναταράξεις.

Μέσα από αυτήν την συνεχή βάσανο, η οποία λειτουργεί και ως καθαρτήριο της έξης, προσπαθούν να αντιληφθούν το όλον του συστήματος προκειμένου να βρουν τρόπο αντιμετώπισης και εκτόνωσης αυτής της εσωτερικής ταραχής.

Συνεχίζεται...

(1) Μέρος του πολιτικού συστήματος αποκαλώ τους πολίτες, οι οποίοι έχουν αποδεχθεί την ταυτότητα που τους έχει επιβάλλει το σύστημα.