Περί αυτοδυναμίας το ανάγνωσμα.

Ο πλεονασμός στην χρήση των λέξεων ήταν πάντα η αγαπημένη συνήθεια πολιτικών και αρθρογράφων περί των πολιτικών, ο οποίος όμως ενίοτε έκρυβε «τεχνηέντως» άδηλες προθέσεις.

Η εκλογική αυτοδυναμία ορίζεται από 151 βουλευτές και άνω.

Η ισχυρή εκλογική αυτοδυναμία, από πόσους;

Ποιοι είναι οι παράγοντες εκείνοι που καθιστούν μία εκλογική αυτοδυναμία των 151 βουλευτών αδύνατη;

Ποιοι είναι οι παράγοντες εκείνοι που καθιστούν μια εκλογική αυτοδυναμία, ισχυρή;

Σύμφωνα με την μέχρι σήμερα πορεία των εκλογικών αυτοδυναμιών, αδύνατη εκλογική αυτοδυναμία έχει αποδειχθεί αυτή η οποία βασίστηκε όχι στον αριθμό αυτόν καθ’ εαυτόν, άλλωστε θα ήταν μαθηματικώς άτοπον, αλλά στην υπακοή και συμμόρφωση αυτών που αποτελούσαν τον αριθμό, σε σχέση πάντα με το μέτρο του Πρωθυπουργού και αρχηγού του κόμματος.

Βέβαια, τα τελευταία δυόμιση χρόνια, διαπιστώσαμε ότι ισχυρή εκλογική αυτοδυναμία θεωρείται από τα κόμματα «εξουσίας», εκείνη η οποία τους παρέχει το δικαίωμα να λαμβάνουν πολιτικές αποφάσεις που χρήζουν διευρυμένης κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, με σκοπό την απρόσκοπτη «εφαρμογή» καθεστωτικών αποφάσεων, που δεσμεύουν το εκλογικό σώμα για ζητήματα που δεν ετέθησαν ποτέ προεκλογικά.

Επίσης είδαμε ότι η διάσταση «απόψεων» μεταξύ της πολιτικής ηγεσίας των κομμάτων και της κοινοβουλευτικής τους σύνθεσης είχε ως αποτέλεσμα την απομάκρυνση μέρους αυτών με «καταστατικές» διαδικασίες, εκ των οποίων άλλοι επέστρεψαν με περήφανη κυβίσθηση και άλλοι κατέληξαν σε «συγγενείς» χώρους,

Δήλα δη, το πρόβλημα των κομμάτων «εξουσίας» δεν ήταν ο αριθμός των βουλευτών τους, αλλά η ποιοτική σύνθεση αυτών καθώς και η σχέση υπακοής προς τον αρχηγό και τα όργανα του κόμματος.

Άρα, αφού ακόμα και σήμερα, και με δεδομένη την προϊστορία, επιμένουν στον ίδιο ορισμό, αυτό «μάλλον» σημαίνει ότι για πολλοστή φορά δεν είναι «ικανοποιημένοι» με την ποιοτική σύνθεση των υποψηφίων βουλευτών που θα εκθέσουν στο εκλογικό σώμα, με αποτέλεσμα να προσπαθούν να υποκαταστήσουν την ποιότητα με την ποσότητα.

Το παραμύθι, ότι αυτό είναι αναγκαίο για να μπορέσουν να επιτύχουν όλες εκείνες τις διαρθρωτικές αλλαγές που χρειάζεται ο τόπος, χωρίς τον κίνδυνο της ανεπιτυχούς ολοκλήρωσης του «έργου», πείθει μόνον τους οπαδούς που αναζητούν με έκδηλη αγωνία, τις δικαιολογίες εκείνες που θα υποστηρίξουν την επιλογή τους.

Άρα, θεωρώ, ότι από την στιγμή που υπάρχουν ετερόκλητα στοιχεία μέσα σε ένα κόμμα «εξουσίας», όπου το πιο δυνατό στοιχείο που τα ενώνει είναι η προοπτική εξουσίας, ενώ αντίθετα ότι τα χωρίζει απλά τίθεται εν υπνώσει, για όσο διάστημα χρειάζεται, και με δεδομένο ότι το «κόμμα» θα στηρίξει με τους μηχανισμούς του επιλεκτικούς υποψηφίους, εναπόκειται στο εκλογικό σώμα να διαμορφώσει εκείνη την σύνθεση των κομμάτων στην επόμενη Βουλή, αλλά και εκείνη την σύνθεση των βουλευτών στα κόμματα, όπου, έστω και φαντασιακά, δεν θα αφήνει περιθώριο σε επίδοξους «ηγέτες», να εφαρμόσουν όλες εκείνες τις κρυφές συμφωνίες για τις οποίες  έχουν δεσμευθεί προεκλογικά σε αυτούς που μας «χαρτζηλικώνουν».

Το ζήτημα λοιπόν, κατ’ εμέ, δεν είναι ισχυρή εκλογική αυτοδυναμία, αλλά ισχυρή αυτοδυναμία σκέψης και πράξης του εκλογικού σώματος πριν την «ρίψη» της ψήφου, και προς την κατεύθυνση όχι της εκλογικής αυτοδυναμίας του "κομματιδίου" που υποστηρίζουν, αλλά προς αυτήν της ποιοτικής ανάδειξης βουλευτών που θα εκπροσωπήσουν την ψήφο που τους ανέδειξε και όχι τον κομματικό ηγέτη που τους ενέταξε στο ψηφοδέλτιο.