Αναδημοσίευσις από: Δ`~.
Ο αετός απογειώνεται...
Ι
Πρόλογος
Η αμερικανική κουλτούρα είναι ο τρελός συνδυασμός μιας θριαμβευτικής ύβρεως και μιας βαθιάς μελαγχολίας. Το τελικό αποτέλεσμα είναι μια αίσθηση αυτοπεποίθησης που συνεχώς υπονομεύεται από τον φόβο ότι μπορεί να πνιγούμε από το λιώσιμο των πάγων εξαιτίας της υπερθέρμανσης του πλανήτη ή να μας σκοτώσει ο Θεός, εξοργισμένος από τους γκέι γάμους... Ίσως πράγματι οι Ηνωμένες Πολιτείες να οδεύουν προς μια καταστροφή, αλλά είναι δύσκολο να διακρίνεις μια καταστροφή όταν κοιτάζεις τα βασικά δεδομένα.
Βασικά δεδομένα
Πολλοί αναφέρουν την παρακμή των αυτοκινητοβιομηχανιών και των βιομηχανιών χάλυβα, οι οποίες πριν έναν αιώνα ήταν οι στυλοβάτες της αμερικανικής οικονομίας, ως παραδείγματα μιας τρέχουσας αποβιομηχάνισης των Ηνωμένων Πολιτειών. Σίγουρα, ένα μεγάλο μέρος της βιομηχανίας έχει μεταφερθεί στο εξωτερικό. Αυτό έχει αφήσει τις Ηνωμένες Πολιτείες με μια βιομηχανική παραγωγή μόλις 2.8 τρισεκατομμυρίων δολαρίων (2006): η μεγαλύτερη του κόσμου, πάνω από διπλάσια της δεύτερης μεγαλύτερης βιομηχανικής δύναμης, της Ιαπωνίας, και μεγαλύτερη από τις βιομηχανίες της Ιαπωνίας και της Κίνας μαζί.
Γίνονται συζητήσεις για έλλειψη πετρελαίου, η οποία σίγουρα δείχνει να υπάρχει και αναμφίβολα θα αυξηθεί. Ωστόσο, είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες παρήγαγαν 8.3 εκατομμύρια βαρέλια πετρελαίου κάθε μέρα το 2006. Συγκρίνεται αυτόν τον αριθμό με τα 9.7 εκατομμύρια για τη Ρωσία και τα 10.7 εκατομμύρια για τη Σαουδική Αραβία. Οι Ηνωμένες Πολιτείες παράγουν περισσότερο πετρέλαιο από το Ιράν, το Κουβέιτ ή τα Ενωμένα Αραβικά Εμιράτα. Οι εισαγωγές πετρελαίου στη χώρα είναι τεράστιες, αλλά δεδομένης της βιομηχανικής της παραγωγής, αυτό είναι κατανοητό. Αν συγκρίνουμε την παραγωγή φυσικού αερίου το 2006, η Ρωσία ήταν στην πρώτη θέση με 22.4 τρισεκατομμύρια κυβικά πόδια και οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν δεύτερες με 18.7 τρισεκατομμύρια κυβικά πόδια [με αφορμή την ενεργειακή βάση μπορεί να γίνει εμφανές γιατί ορισμένοι κυκλοί στις ΗΠΑ έχουν ακόμη «εμμονές» με τη Ρωσία ως -εν δυνάμει- «απειλή», συνυπολογίζοντας και το πυρηνικό της οπλοστάσιο, το μόνο που από απόσταση, έστω, προσσεγίζει αυτό των ΗΠΑ. Όλοι όσοι ενστερνίζονται αυτή τη προσέγγιση βέβαια, έχουν τη πεποίθηση πως η Ρωσία και πάλι θα κατέρρεε σε έναν ενδεχόμενο ανταγωνισμό με τις ΗΠΑ -εξ ου και η συνεργασία Ρωσίας και Κίνας, αν και σε βάθος χρόνου αυτή η συνεργασία μπορεί να αποβεί θανατηφόρα για κάποια από τις δύο αυτές χερσαίες-ηπειρωτικές δυνάμεις. Από άποψη, εν δυνάμει, μεγέθους οικονομίας και στρατού απειλητική φαντάζει η Κίνα, από άποψη οικονομικής δυναμικής και και παραγωγικότητας η Ιαπωνία]. Η παραγωγή φυσικού αερίου των ΗΠΑ είναι μεγαλύτερη από εκείνη των αμέσως επόμενων πέντε παραγωγών μαζί. Με άλλα λόγια, παρ' όλο που υπάρχει μεγάλη ανησυχία ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες εξαρτώνται ολοκληρωτικά από την ξένη ενέργεια στην πραγματικότητα είναι ένα από τους μεγαλύτερους παραγωγούς ενέργειας του κόσμου.
Δεδομένου του τεράστιου μεγέθους της αμερικανικής οικονομίας, έχει ενδιαφέρον να σημειώσουμε ότι oi Ηνωμένες Πολιτείες χαρακτηρίζονται από υποπληθυσμό σύμφωνα με τα παγκόσμια δεδομένα. Η μέση πληθυσμιακή πυκνότητα του κόσμου υπολογισμένη σε κατοίκους ανα τετραγωνικό χιλιόμετρο είναι 49. Της Ιαπωνίας είναι 228, της Γερμανίας 230 [δεν μπορούν παρά να είναι «πειθαρχημένες, εν ευρυθμία και ευταξία» αυτές οι δύο χώρες εάν δεν θέλουν να είναι επεκτατικές' στρατιωτικά τουλάχιστον... Έχουν ενσωματώσει κοινωνικά ως αξίες τα προηγούμενα. Εμείς ἤμεθα μεσογειακά, χαλαροί, χαοτικοί και ελευθεριακοί... :-)], και της Αμερικής είναι μόνο 31. Αν εξαιρέσουμε την Αλάσκα, η οποία κατά το μεγαλύτερο μέρος της είναι ακατοίκητη, η πληθυσμιακή πυκνότητα των ΗΠΑ αυξάνεται στους 34. Σε σύγκριση με την Ιαπωνία ή την Γερμανία, ή την υπόλοιπη Ευρώπη, οι Ηνωμένες Πολιτείες χαρακτηρίζονται από ένα τεράστιο ποσοστό υποπληθυσμού.
Πυκνότητα πληθυσμού - Population density
Ακόμη και όταν απλά συγκρίνουμε τον πληθυσμό αναλογικά με την αρόσιμη γη -τη γη που είναι κατάλληλη για καλλιέργεια- η Αμερική έχει πέντε φορές περισσότερη γη ανά άτομο από την Ασία, σχεδόν δύο φορές περισσότερη γη από την Ευρώπη, και τρεις φορές περισσότερη γη από τον παγκόσμιο μέσο όρο. Μια οικονομία συνίσταται από τη γη, την εργασία και το κεφάλαιο. Στην περίπτωση των Ηνωμένων Πολιτειών, αυτοί οι αριθμοί δείχνουν ότι το έθνος μπορεί να αυξηθεί κι άλλο - έχει άφθονο χώρο για να αναπτυχθεί και στα τρία.
Υπάρχουν πολλές απαντήσεις στο ερώτημα για ποιόν λόγο η οικονομία των ΗΠΑ είναι τόσο ισχυρή,
αλλά η πιο απλή απάντηση είναι η στρατιωτική ισχύς.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες κυριαρχούν ολοκληρωτικά σε μια ήπειρο που είναι απρόσβλητη από εισβολές και κατοχή και στην οποία ο στρατός τους υπερισχύει του στρατού των γειτόνων τους. Σχεδόν όλες οι βιομηχανικές δυνάμεις στον κόσμο βίωσαν κάποιον καταστροφικό πόλεμο των εικοστό αιώνα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες διεξήγαγαν πόλεμο, αλλά η ίδια η Αμερική δεν τον βίωσε ποτέ.
-------------------------------------------------------------------------------------------------
Ναυτική -στρατιωτική και εμπορική- δύναμη
Υπάρχουν πολλές απαντήσεις στο ερώτημα για ποιόν λόγο η οικονομία των ΗΠΑ είναι τόσο ισχυρή,
αλλά η πιο απλή απάντηση είναι η στρατιωτική ισχύς.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες κυριαρχούν ολοκληρωτικά σε μια ήπειρο που είναι απρόσβλητη από εισβολές και κατοχή και στην οποία ο στρατός τους υπερισχύει του στρατού των γειτόνων τους. Σχεδόν όλες οι βιομηχανικές δυνάμεις στον κόσμο βίωσαν κάποιον καταστροφικό πόλεμο των εικοστό αιώνα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες διεξήγαγαν πόλεμο, αλλά η ίδια η Αμερική δεν τον βίωσε ποτέ.
-------------------------------------------------------------------------------------------------
Είναι ομολογουμένως έξυπνο ως θαλάσσια δύναμη να είσαι απρόσβλητη από εισβολή και να αφήνεις τους χερσαίους-ηπειρωτικούς να σφάζονται γαλλογερμανορωσικά ενώ εσύ αναζωογονείς και αναπτύσεις την οικονομία σου από τους πολέμους και συγχρόνως λανσάρεσαι και ως «ηθικοειρηνιστής». Εδώ έχουμε μια ρίζα της ιδεολογίας του liberalism -ή/και της πραγματικότητας των θαλάσσιων δυνάμεων;- που σχετίζεται με το ναυτικό και το χρήμα - και κάτι ακόμα στο οποίο θα αναφερθώ σε άλλη στιγμή.
Προφητικός ο Ἀρχίδαμος, ο Βασιλιάς της αρχαίας ηπειρωτικής-χερσαίας δύναμης εν ονόματι Σπάρτη.
πρὸς μὲν γὰρ Πελοποννησίους καὶ τοὺς ἀστυγείτονας παρόμοιος ἡμῶν ἡ ἀλκή, καὶ διὰ ταχέων οἷόν τε ἐφ' ἕκαστα ἐλθεῖν· πρὸς δὲ ἄνδρας οἲ γῆν τε ἑκὰς ἔχουσι καὶ προσέτι θαλάσσης ἐμπειρότατοί εἰσι καὶ τοῖς ἄλλοις ἅπασιν ἄριστα ἐξήρτυνται, πλούτωι τε ἰδίωι καὶ δημοσίωι καὶ ναυσὶ καὶ ἵπποις καὶ ὅπλοις καὶ ὄχλωι ὅσος οὐκ ἐν ἄλλωι ἑνί γε χωρίωι Ἑλληνικῶι ἐστίν, ἔτι δὲ καὶ ξυμμάχους πολλοὺς φόρου ὑποτελεῖς ἔχουσι, πῶς χρὴ πρὸς τούτους ῥαιδίως πόλεμον ἄρασθαι καὶ τίνι πιστεύσαντας ἀπαρασκεύους ἐπειχθῆναι;
Προφητικός ο Ἀρχίδαμος, ο Βασιλιάς της αρχαίας ηπειρωτικής-χερσαίας δύναμης εν ονόματι Σπάρτη.
πρὸς μὲν γὰρ Πελοποννησίους καὶ τοὺς ἀστυγείτονας παρόμοιος ἡμῶν ἡ ἀλκή, καὶ διὰ ταχέων οἷόν τε ἐφ' ἕκαστα ἐλθεῖν· πρὸς δὲ ἄνδρας οἲ γῆν τε ἑκὰς ἔχουσι καὶ προσέτι θαλάσσης ἐμπειρότατοί εἰσι καὶ τοῖς ἄλλοις ἅπασιν ἄριστα ἐξήρτυνται, πλούτωι τε ἰδίωι καὶ δημοσίωι καὶ ναυσὶ καὶ ἵπποις καὶ ὅπλοις καὶ ὄχλωι ὅσος οὐκ ἐν ἄλλωι ἑνί γε χωρίωι Ἑλληνικῶι ἐστίν, ἔτι δὲ καὶ ξυμμάχους πολλοὺς φόρου ὑποτελεῖς ἔχουσι, πῶς χρὴ πρὸς τούτους ῥαιδίως πόλεμον ἄρασθαι καὶ τίνι πιστεύσαντας ἀπαρασκεύους ἐπειχθῆναι;
πότερον ταῖς ναυσίν;
ἀλλ' ἥσσους ἐσμέν· εἰ δὲ μελετήσομεν καὶ ἀντιπαρασκευασόμεθα, χρόνος ἐνέσται.
ἀλλὰ τοῖς χρήμασιν;
ἀλλὰ πολλῶι πλέον ἔτι τούτου ἐλλείπομεν καὶ οὔτε ἐν κοινῶι ἔχομεν οὔτε ἑτοίμως ἐκ τῶν ἰδίων φέρομεν.
Από
Ενδεχόμενες «σταθερές» που σταθμίζοντας τες μπορούμε από εν δυνάμει να γίνουμε εν ενεργεία πολίτες - μέρος α´.
Δες επίσης
-------------------------------------------------------------------------------------------------
Η στρατιωτική ισχύς και η γεωγραφική πραγματικότητα δημιούργησαν μια οικονομική πραγματικότητα.
*
μέγα γὰρ τὸ τῆς θαλάσσης κράτος
...και ας μην ξεχνάμε τους Μινωίτες...
*
Όποια παροδικά προβλήματα κι αν έχουν οι Ηνωμένες Πολιτείες, ο πιο σημαντικός παράγων για τις παγκόσμιες σχέσεις είναι η τεράστια ανισορροπία οικονομικής, στρατιωτικής και πολιτικής ισχύος. Οποιαδήποτε προσπάθεια να προβλέψουμε τον εικοστό πρώτο αιώνα που δεν αρχίζει με την αναγνώριση της εκπληκτικής φύσης της αμερικανικής ισχύος είναι εκτός πραγματικότητας.
Τα τελευταία πεντακόσια χρόνια, το παγκόσμιο σύστημα βασιζόταν στη δύναμη της ατλαντικής Ευρώπης, των ευρωπαϊκών χωρών που συνόρευαν με τον Ατλαντικό Ωκεανό: η Πορτογαλία, η Ισπανία, η Γαλλία, η Αγγλία, και σε μικρότερο βαθμό η Ολλανδία. Αυτές οι χώρες μεταμόρφωσαν τον κόσμο, δημιουργώντας το πρώτο παγκόσμιο πολιτικό και οικονομικό σύστημα στην ανθρώπινη ιστορία. Όπως ξέρουμε, η ευρωπαϊκή δύναμη κατέρρευσε κατά τη διάρκεια του εικοστού αιώνα, μαζί με τις ευρωπαϊκές αυτοκρατορίες. Αυτό δημιούργησε ένα κενό το οποίο γέμισε από τις Ηνωμένες Πολιτείες, την κυρίαρχη δύναμη στην Βόρεια Αμερική, και τη μοναδική μεγάλη δύναμη που συνορεύει τόσο με τον Ατλαντικό όσο και με τον Ειρηνικό Ωκεανό. Η Βόρεια Αμερική έχει πάρει τη θέση που κατείχε η Ευρώπη για πεντακόσια χρόνια, ανάμεσα στο ταξίδι του Κολόμβου το 1492 και στην πτώση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991. Έχει γίνει το κέντρο βαρύτητας του διεθνούς συστήματος.
Ως πρόσφατα, το 2003, θεωρείτο παράλογο να μιλά κανείς για παρακμή των Ηνωμένων Πολιτειών. Τέσσερα χρόνια αργότερα η πεποίθηση περί παρακμής εδραιώθηκε στους θεωρητικούς και τους μελετητές, τους ιθύνοντες και τα μέσα επικοινωνίας. Φυσικά, αυτό που την ανέδειξε ήταν το φιάσκο της προληπτικής εισβολής των ΗΠΑ στο Ιράκ. Ο κόσμος όμως δεν αντιλαμβάνεται ακόμη ποιά ακριβώς είναι η φύση αυτής της παράκμης ούτε πότε ακριβώς άρχισε.
Οι περισσότεροι αναλυτές υποστηρίζουν ότι η εποχή της ηγεμονίας των Ηνωμένων Πολιτειών κορυφώθηκε μετά το 1991, όταν ο κόσμος έγινε μονοπολικός, ενω στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου υπήρχε διπολική δομή. Αλλά τούτη η αντίληψη κυριολεκτικά αντιστρέφει την πραγματικότητα. Οι ΗΠΑ ήταν η μοναδική ηγεμονική δύναμη από το 1945 ως περίπου το 1970. Από τότε η ηγεμονία τους υποχωρεί.
Η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης ήταν ένα μεγάλο πλήγμα στην αμερικάνικη εξουσία παγκοσμίως,
και η εισβολή στο Ιράκ το 2003 μεταμόρφωσε την κατάσταση ακόμη περισσότερο' η αργή παρακμή έγινε ραγδαία κατάρρευση. Το 2007 η Αμερική είχε χάσει την αξιοπιστία της όχι μόνον ως οικονομικός και πολιτικός ηγέτης του κοσμοσυστήματος, αλλά και ως κυρίαρχη στρατιωτική δύναμη. Αντιλαμβάνομαι πολύ καλά πως η εικόνα που παρουσιάζω δεν είναι συνηθισμένη στα μέσα ενημέρωσης ούτε στην επιστημονική βιβλιογραφία...
Οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν μια ανερχόμενη παγκόσμια δύναμη από τη δεκαετία του 1870, όταν άρχισαν ν' ανταγωνίζονται σταθερά τη Γερμανία για τη διαδοχή της Βρετανίας, που είχε αρχίσει να παρακμάζει ως ηγεμονική δύναμη. Ένας τρόπος για να σκεφτούμε τους δυο παγκόσμιους πολέμους είναι να τους εκλάβουμε ως έναν ενιαίο, στην πραγματικότητα, τριακονταετή πόλεμο, στον οποίο κύριοι πρωταγωνιστές ήταν οι ΗΠΑ και η Γερμανία. Από αυτή τη σκοπιά, η άνευ όρων παράδοση της Γερμανίας το 1945 σήμανε την ολοκάθαρη νίκη των Ηνωμένων Πολιτειών.
Ότι χρειάστηκαν τη στρατιωτική βοήθεια της Σοβιετικής Ένωσης δεν ήταν, από αυτή τη σκοπιά, πιο σημαντικό από το ότι η Βρετανία χρειάστηκε το 1815 τη στρατιωτική βοήθεια της Ρωσίας για να νικήσει τη Γαλλία και να κατακτήσει την ηγεμονική της θέση.
-------------------------------------------------------------------------------------------------
Τα τελευταία πεντακόσια χρόνια, το παγκόσμιο σύστημα βασιζόταν στη δύναμη της ατλαντικής Ευρώπης, των ευρωπαϊκών χωρών που συνόρευαν με τον Ατλαντικό Ωκεανό: η Πορτογαλία, η Ισπανία, η Γαλλία, η Αγγλία, και σε μικρότερο βαθμό η Ολλανδία. Αυτές οι χώρες μεταμόρφωσαν τον κόσμο, δημιουργώντας το πρώτο παγκόσμιο πολιτικό και οικονομικό σύστημα στην ανθρώπινη ιστορία. Όπως ξέρουμε, η ευρωπαϊκή δύναμη κατέρρευσε κατά τη διάρκεια του εικοστού αιώνα, μαζί με τις ευρωπαϊκές αυτοκρατορίες. Αυτό δημιούργησε ένα κενό το οποίο γέμισε από τις Ηνωμένες Πολιτείες, την κυρίαρχη δύναμη στην Βόρεια Αμερική, και τη μοναδική μεγάλη δύναμη που συνορεύει τόσο με τον Ατλαντικό όσο και με τον Ειρηνικό Ωκεανό. Η Βόρεια Αμερική έχει πάρει τη θέση που κατείχε η Ευρώπη για πεντακόσια χρόνια, ανάμεσα στο ταξίδι του Κολόμβου το 1492 και στην πτώση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991. Έχει γίνει το κέντρο βαρύτητας του διεθνούς συστήματος.
George Friedman
.~`~.
Ο αετός προσγειώνεται...
ΙΙ
Πρόλογος
Οι περισσότεροι αναλυτές υποστηρίζουν ότι η εποχή της ηγεμονίας των Ηνωμένων Πολιτειών κορυφώθηκε μετά το 1991, όταν ο κόσμος έγινε μονοπολικός, ενω στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου υπήρχε διπολική δομή. Αλλά τούτη η αντίληψη κυριολεκτικά αντιστρέφει την πραγματικότητα. Οι ΗΠΑ ήταν η μοναδική ηγεμονική δύναμη από το 1945 ως περίπου το 1970. Από τότε η ηγεμονία τους υποχωρεί.
Η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης ήταν ένα μεγάλο πλήγμα στην αμερικάνικη εξουσία παγκοσμίως,
και η εισβολή στο Ιράκ το 2003 μεταμόρφωσε την κατάσταση ακόμη περισσότερο' η αργή παρακμή έγινε ραγδαία κατάρρευση. Το 2007 η Αμερική είχε χάσει την αξιοπιστία της όχι μόνον ως οικονομικός και πολιτικός ηγέτης του κοσμοσυστήματος, αλλά και ως κυρίαρχη στρατιωτική δύναμη. Αντιλαμβάνομαι πολύ καλά πως η εικόνα που παρουσιάζω δεν είναι συνηθισμένη στα μέσα ενημέρωσης ούτε στην επιστημονική βιβλιογραφία...
Οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν μια ανερχόμενη παγκόσμια δύναμη από τη δεκαετία του 1870, όταν άρχισαν ν' ανταγωνίζονται σταθερά τη Γερμανία για τη διαδοχή της Βρετανίας, που είχε αρχίσει να παρακμάζει ως ηγεμονική δύναμη. Ένας τρόπος για να σκεφτούμε τους δυο παγκόσμιους πολέμους είναι να τους εκλάβουμε ως έναν ενιαίο, στην πραγματικότητα, τριακονταετή πόλεμο, στον οποίο κύριοι πρωταγωνιστές ήταν οι ΗΠΑ και η Γερμανία. Από αυτή τη σκοπιά, η άνευ όρων παράδοση της Γερμανίας το 1945 σήμανε την ολοκάθαρη νίκη των Ηνωμένων Πολιτειών.
Ότι χρειάστηκαν τη στρατιωτική βοήθεια της Σοβιετικής Ένωσης δεν ήταν, από αυτή τη σκοπιά, πιο σημαντικό από το ότι η Βρετανία χρειάστηκε το 1815 τη στρατιωτική βοήθεια της Ρωσίας για να νικήσει τη Γαλλία και να κατακτήσει την ηγεμονική της θέση.
-------------------------------------------------------------------------------------------------
Από τον Ναπολέοντα έως τον Χίτλερ το παιχνίδι παραμένει το ίδιο και σχεδόν κουραστικό -η κυρίαρχη ηπειρωτική δυτικοευρωπαϊκή δύναμη (Γαλλία, Γερμανία) ηττάται από μια συμμαχία της οποίας οι δύο συνεργαζόμενες δυνάμεις αναφωνούν:
Ο τρόπος να συντρίψουμε τους ηπειρωτικοευρωπαίους είναι να τους λιώσουμε ανάμεσα στις μυλόπετρες
της Ατλαντίας και της Ευρασίας!
Πάντα μια ατλαντική δύναμη (Αγγλία, Η.Π.Α) συνεργάζεται με την συγκεκριμένη δύναμη που δεσπόζει στην Ευρασία.
Τούτος ο τριακονταετής πόλεμος ήταν εντελώς καταστροφικός για την υποδομή των χωρών που έπληξε. Το 1945 οι ΗΠΑ ήταν η μόνη βιομηχανική δύναμη που οι φυσικοί της πόροι δεν είχαν πληγεί άμεσα. Ήταν επίσης, με μεγάλη απόσταση από τις υπόλοιπες, η πιο παραγωγική και αποτελεσματική δύναμη της κοσμοοικονομίας, σε τέτοιο βαθμό ώστε μπορούσε ν' ανταγωνιστεί και να ξεπεράσει όλες τις άλλες χώρες, ακόμη και μέσα στις δικές τους εγχώριες αγορές.
Χάρη στην οικονομική τους βάση, οι ΗΠΑ εδραίωσαν την αδιαμφισβήτητη ηγεμονία τους. Δημιούργησαν τους τύπους εκείνους διεθνών δομών που θα εξυπηρετούσαν καλύτερα τις ανάγκες τους, όπως ήταν για παράδειγμα η μετατροπή της Δυτικής Ευρώπης και της Ιαπωνίας σε πολιτικούς δορυφόρους. Αποστράτευσαν εν μέρει τις τεράστιες ένοπλες δυνάμεις τους, αλλά είχαν το πυρηνικό μονοπώλιο και επιπλέον μια αεροπορία που μπορούσε να μεταφέρει τις βόμβες τους σε οποιοδήποτε σημείο της γης. Τον ίδιο καιρό η Νέα Υόρκη γινόταν η πολιτιστική πρωτεύουσα του κόσμου, παραγκωνίζοντας την προηγούμενη πρωτεύουσα, το Παρίσι, σχεδόν σε κάθε πεδίο της τέχνης και της λογοτεχνίας. Βεβαίως οι ΗΠΑ εξακολουθούσαν ν' αντιμετωπίζουν μια πρόκληση από τη μεριά της Σοβιετικής Ένωσης, που διέθετε πολύ ισχυρή στρατιωτική δομή και μια επιθυμία ίση με των ΗΠΑ να επιβάλει τις ιδεολογικές της προτιμήσεις σε άλλα έθνη. Από την άλλη όμως, κατεστραμμένη από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η ΕΣΣΔ δεν είχε καμιά διάθεση για στρατιωτική αναμέτρηση με τις ΗΠΑ. Οι δύο χώρες λοιπόν κατέληξαν σε μια συμφωνία, αυτήν που συμβολικά αποκαλούμε Γιάλτα. Συμφωνία που είχε τρία στοιχεία.
Πρώτο, ο κόσμος χωριζόταν σε δυο στρατόπεδα, που τα σύνορα τους ορίζονταν από τη θέση των στρατών το 1945. Η Σοβιετική Ένωση έλεγχε το ένα τρίτο του κόσμου, οι Ηνωμένες Πολιτείες τα δύο τρίτα. Η διευθέτηση ήταν πως και οι δύο δυνάμεις θα σέβονταν το στρατιωτικό στάτους κβο και καμιά δεν θα προσπαθούσε ν' αλλάξει αυτά τα σύνορα. Το δεύτερο κομμάτι της συμφωνίας ήταν οικονομικό. Οι ΗΠΑ είχαν ανάγκη να βοηθήσουν στην ανοικοδόμηση σημαντικών ζωνών της κοσμοοικονομίας, τόσο για να εξασφαλίσουν την πολιτική υποταγή των άλλων εθνών όσο και για να δημιουργήσουν τις εξαγωγικές αγορές που χρειάζονταν. Δεν θεώρησαν όμως πως είχαν συμφέρον να ξαναχτίσουν την ΕΣΣΔ ή τους νέους δορυφόρους της στην ανατολική και κεντρική Ευρώπη. Συμφώνησαν λοιπόν οι δυο χώρες, τα δυο μπλοκ να είναι εν πολλοίς αυτάρκη από οικονομική άποψη... Τρίτο, κάθε πλευρά δημιούργησε ισχυρές και σταθερές στρατιωτικές συμμαχίες. Οι ΗΠΑ στηρίχθηκαν στο ΝΑΤΟ και το Αμερικανο-ιαπωνικό Αμυντικό Σύμφωνο, ενώ η ΕΣΣΔ δημιούργησε το Σύμφωνο της Βαρσοβίας. Σκοπός αυτών των στρατιωτικών συμμαχιών δεν ήταν να χρησιμοποιηθούν επιθετικά η μια εναντίον της άλλης, αλλά να διατηρήσουν την ικανότητα, αν χρειαζόταν, ανταπόδοσης των πληγμάτων. Επίσης, να διασφαλίσουν την πλήρη καθυπόταξη των λεγόμενων συμμάχων στις πολιτικές αποφάσεις της Ουάσιγκτον και της Μόσχας.
Έτσι, στο τρίτο κομμάτι της συμφωνίας ήταν δεδομένο ότι η μία πλευρά θα περιέλουζε την άλλη με βρισιές στη διαπασών, όχι όμως για να παρακινήσει τους συμμάχους της σε αληθινή δράση εναντίον της άλλης πλευράς, αλλά για να εξασφαλίσει την μη παρέκλιση των συμμάχων από την παραταξιακή γραμμή.
Ο τρόπος να συντρίψουμε τους ηπειρωτικοευρωπαίους είναι να τους λιώσουμε ανάμεσα στις μυλόπετρες
της Ατλαντίας και της Ευρασίας!
Πάντα μια ατλαντική δύναμη (Αγγλία, Η.Π.Α) συνεργάζεται με την συγκεκριμένη δύναμη που δεσπόζει στην Ευρασία.
Τη Ρωσία.
Πιο σωστά την αυτοκρατορική Ρωσία στον 19ο, τη σοβιετική Ρωσία στον 20ο αιώνα.
Τον 19ο αιώνα η Αγγλία επικράτησε επί της Γαλλίας με τη βοήθεια της αυτοκρατορικής Ρωσίας.
Τον 20ο αιώνα οι Η.Π.Α. επικράτησαν επί της Γερμανίας με τη βοήθεια της σοβιετικής Ρωσίας.
Ο 19ος αιώνας ήταν ο αιώνας της Αγγλίας
Ο 20ος αιώνας ήταν ο αιώνας των Η.Π.Α
Ο 21ος αιώνας;...
Δ`~.
Από
-------------------------------------------------------------------------------------------------
Η περίοδος αδιαμφισβήτης ηγεμονίας των ΗΠΑ
1945 - 1970
Χάρη στην οικονομική τους βάση, οι ΗΠΑ εδραίωσαν την αδιαμφισβήτητη ηγεμονία τους. Δημιούργησαν τους τύπους εκείνους διεθνών δομών που θα εξυπηρετούσαν καλύτερα τις ανάγκες τους, όπως ήταν για παράδειγμα η μετατροπή της Δυτικής Ευρώπης και της Ιαπωνίας σε πολιτικούς δορυφόρους. Αποστράτευσαν εν μέρει τις τεράστιες ένοπλες δυνάμεις τους, αλλά είχαν το πυρηνικό μονοπώλιο και επιπλέον μια αεροπορία που μπορούσε να μεταφέρει τις βόμβες τους σε οποιοδήποτε σημείο της γης. Τον ίδιο καιρό η Νέα Υόρκη γινόταν η πολιτιστική πρωτεύουσα του κόσμου, παραγκωνίζοντας την προηγούμενη πρωτεύουσα, το Παρίσι, σχεδόν σε κάθε πεδίο της τέχνης και της λογοτεχνίας. Βεβαίως οι ΗΠΑ εξακολουθούσαν ν' αντιμετωπίζουν μια πρόκληση από τη μεριά της Σοβιετικής Ένωσης, που διέθετε πολύ ισχυρή στρατιωτική δομή και μια επιθυμία ίση με των ΗΠΑ να επιβάλει τις ιδεολογικές της προτιμήσεις σε άλλα έθνη. Από την άλλη όμως, κατεστραμμένη από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η ΕΣΣΔ δεν είχε καμιά διάθεση για στρατιωτική αναμέτρηση με τις ΗΠΑ. Οι δύο χώρες λοιπόν κατέληξαν σε μια συμφωνία, αυτήν που συμβολικά αποκαλούμε Γιάλτα. Συμφωνία που είχε τρία στοιχεία.
Πρώτο, ο κόσμος χωριζόταν σε δυο στρατόπεδα, που τα σύνορα τους ορίζονταν από τη θέση των στρατών το 1945. Η Σοβιετική Ένωση έλεγχε το ένα τρίτο του κόσμου, οι Ηνωμένες Πολιτείες τα δύο τρίτα. Η διευθέτηση ήταν πως και οι δύο δυνάμεις θα σέβονταν το στρατιωτικό στάτους κβο και καμιά δεν θα προσπαθούσε ν' αλλάξει αυτά τα σύνορα. Το δεύτερο κομμάτι της συμφωνίας ήταν οικονομικό. Οι ΗΠΑ είχαν ανάγκη να βοηθήσουν στην ανοικοδόμηση σημαντικών ζωνών της κοσμοοικονομίας, τόσο για να εξασφαλίσουν την πολιτική υποταγή των άλλων εθνών όσο και για να δημιουργήσουν τις εξαγωγικές αγορές που χρειάζονταν. Δεν θεώρησαν όμως πως είχαν συμφέρον να ξαναχτίσουν την ΕΣΣΔ ή τους νέους δορυφόρους της στην ανατολική και κεντρική Ευρώπη. Συμφώνησαν λοιπόν οι δυο χώρες, τα δυο μπλοκ να είναι εν πολλοίς αυτάρκη από οικονομική άποψη... Τρίτο, κάθε πλευρά δημιούργησε ισχυρές και σταθερές στρατιωτικές συμμαχίες. Οι ΗΠΑ στηρίχθηκαν στο ΝΑΤΟ και το Αμερικανο-ιαπωνικό Αμυντικό Σύμφωνο, ενώ η ΕΣΣΔ δημιούργησε το Σύμφωνο της Βαρσοβίας. Σκοπός αυτών των στρατιωτικών συμμαχιών δεν ήταν να χρησιμοποιηθούν επιθετικά η μια εναντίον της άλλης, αλλά να διατηρήσουν την ικανότητα, αν χρειαζόταν, ανταπόδοσης των πληγμάτων. Επίσης, να διασφαλίσουν την πλήρη καθυπόταξη των λεγόμενων συμμάχων στις πολιτικές αποφάσεις της Ουάσιγκτον και της Μόσχας.
Έτσι, στο τρίτο κομμάτι της συμφωνίας ήταν δεδομένο ότι η μία πλευρά θα περιέλουζε την άλλη με βρισιές στη διαπασών, όχι όμως για να παρακινήσει τους συμμάχους της σε αληθινή δράση εναντίον της άλλης πλευράς, αλλά για να εξασφαλίσει την μη παρέκλιση των συμμάχων από την παραταξιακή γραμμή.
Η συμφωνία τηρήθηκε πολύ καλά από την αρχή του Ψυχρού Πολέμου ως το τέλος του- ανάμεσα στις ΗΠΑ και την ΕΣΣΔ δεν ξέσπασαν εχθροπραξίες. Υπήρξαν βεβαίως μικρές κρίσεις... Όλες όμως κατέληγαν στη διατήρηση του προηγούμενου στάτους κβο. Τα σύνορα των δύο στρατοπέδων παρέμειναν αμετάβλητα ως το 1989.
Φυσικά, οι αλαλαγμοί και των δυο πλευρών δεν έπαψαν ποτέ ν' ακούγονται, μολονότι άλλοτε ήταν δυνατότεροι και άλλοτε ηπιότεροι- όμως τελικά ήταν μόνον αλαλαγμοί. Παρόμοια, οι δύο οικονομικές ζώνες έμειναν χωριστές ως τη δεκαετία του 1970, οπότε άρχισε σιγά σιγά το «σοσιαλιστικό» στρατόπεδο να κάνει την είσοδο του στα χρηματοπιστωτικά κι εμπορικά κανάλια της καπιταλιστικής κοσμοοικονομίας.
Μπορούμε να πούμε πως από το 1945 ως το 1970 ήταν η περίοδος της αδιαμφισβήτητης αμερικανικής ηγεμονίας επειδή οι Ηνωμένες Πολιτείες κατόρθωναν, αν αναλογιστούμε όλα τα σημαντικά ζητήματα, να παίρνουν το 95 τοις εκατό από αυτά που ήθελαν στο 95 τοις εκατό των περιπτώσεων. Ωστόσο, υπήρχαν δυο σημεία που μπορούσαν να δημιουργήσουν προβλήματα.
Το πρώτο ήταν ότι οι ΗΠΑ τα κατάφεραν τόσο καλά να βοηθήσουν στην ανάκαμψη της Δυτικής Ευρώπης και της Ιαπωνίας ώστε, ως τα μέσα της δεκαετίας του 1960, και οι δύο αυτές ζώνες είχαν λίγο πολύ φτάσει οικονομικά τις Ηνωμένες Πολιτείες, όπως δείχνουν δυο απλά δεδομένα. Πρώτον, τη δεκαετία του 1960 δεν ίσχυε πλέον το ότι οι παραγωγοί των ΗΠΑ μπορούσαν ν' ανταγωνιστούν και να ξεπεράσουν τους Δυτικοευρωπαίους ή τους Ιάπωνες παραγωγούς ακόμη και στις ίδιες τις αγορές της Ευρώπης ή της Ιαπωνίας. Στην πραγματικότητα, ίσχυε τώρα το αντίθετο. Οι Δυτικοευρωπαίοι και οι Ιάπωνες παραγωγοί άρχιζαν τώρα να μπαίνουν στην αμερικανική αγορά. Και δεύτερον, ο υπόλοιπος κόσμος είχε γίνει ζώνη άμεσου ανταγωνισμού ανάμεσα στους παραγωγούς και των τριών ζωνών του Βορρά. Οι ΗΠΑ δεν είχαν πλέον κανένα ιδιαίτερο πλεονέκτημα απέναντι στους συμμάχους τους - και τούτη η εξέλιξη έμελλε να έχει σημαντικές πολιτικές συνέπειες.
Το δεύτερο ήταν η στάση του αναπτυσσόμενου κόσμου. Η αμερικανοσοβιετική συμφωνία ευνοούσε και τα δύο μέρη, αλλά ήταν λιγότερο ευνοϊκή για τις χώρες του αναπτυσσόμενου κόσμου, με αποτέλεσμα, τα πιο μαχητικά κινήματα του αναπτυσσόμενου κόσμου να προωθούν τα δικά τους συμφέροντα. Προς το τέλος αυτής της πρώτης περιόδου είχε γίνει σαφές πως ούτε οι ΗΠΑ ούτε η ΕΣΣΔ μπορούσαν ν' ανακόψουν την ώθηση για εθνική απελευθέρωση στις χώρες του αναπτυσσόμενου κόσμου...
Οι ΗΠΑ αντιμετώπισαν δυσκολίες κάπου ανάμεσα στα 1967 και 1973 εξαιτίας τριών παραγόντων. Πρώτον έχασαν την οικονομική τους πρωτοκαθεδρία. Η Δυτική Ευρώπη και η Ιαπωνία έγιναν επαρκώς δυνατές να αμύνονται των εθνικών τους αγορών. Δεύτερον, υπήρξε η παγκόσμια επανάσταση του 1968. Το 1968 ακουγόταν παντού ότι δεν μας αρέσει η ηγεμονία των ΗΠΑ και η κυριαρχία τους στον κόσμο και επίσης δεν μας αρέσει η συνακόλουθη σοβιετική συνωμοσία. Επίσης, το 1968 κατέστησε σαφές ότι η παλαιά Αριστερά δεν είχε αλλάξει τον κόσμο και κάτι έπρεπε να γίνει γι' αυτό. Δεν ήμασταν βέβαιοι ότι τους εμπιστευόμασταν πια. Αυτό υπέσκαπτε την ιδεολογική βάση της συμφωνίας της Γιάλτας και τούτο ήταν πολύ σημαντικό. Το τρίτο, ήταν ότι υπήρχαν άνθρωποι που δεν συμφωνούσαν με τη Γιάλτα. Αυτοί εντοπίζονταν στον Τρίτο Κόσμο και υπήρχαν τουλάχιστον τέσσερις σημαντικές ήττες του ιμπεριαλισμού. Ήταν η Κίνα, η Αλγερία και η Κούβα. Και τελικά υπήρχε το Βιετνάμ, το οποίο τόσο η Γαλλία όσο και αργότερα οι ΗΠΑ στάθηκαν αδύνατο να νικήσουν. Ήταν μια στρατιωτική ήττα για τις ΗΠΑ η οποία διαμόρφωσε τη γεωπολιτική του κόσμου έκτοτε.
Οι τρεις αυτοί παράγοντες, της ανάδυσης οικονομικών ανταγωνιστών, της παγκόσμιας εξέγερσης του 1968 και της ήττας των ΗΠΑ στο Βιετνάμ, συνυπολογιζόμενοι σηματοδοτούν την απαρχή της παρακμής των ΗΠΑ. Πώς θα μπορούσαν οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ να χειριστούν την απώλεια της ηγεμονίας; Υπήρχαν δύο κυρίαρχοι τρόποι χειρισμού αυτής της απώλειας ηγεμονίας.
Ο ένας ήταν αυτός που ακολουθήθηκε από τον Νίξον ως τον Κλίντον, συμπεριλαμβανομένων του Ρόναλντ Ρήγκαν και του Τζορτζ Μπους του πρεσβύτερου. Όλοι οι πρόεδροι των ΗΠΑ το χειρίστηκαν με τον ίδιο τρόπο, βασικά, δηλαδή, τις διάφορες εκδοχές της "μεταλλικής γροθιάς σε βελούδινο γάντι"! Πρώτα, επιχείρησαν να πείσουν τη Δ. Ευρώπη, την Ιαπωνία και άλλους ότι οι ΗΠΑ μπορούν να είναι συνεργάσιμες: Ότι οι άλλοι θα μπορούσαν να έχουν μια συμμαχία ημι-ισοτιμίας, όμως με τις ΗΠΑ να ασκούν καθοδηγητικό ρόλο. Αυτή είναι η Τριμερής Επιτροπή και οι G7.
Δεύτερον, υπήρχε η ονομαζόμενη "Συναίνεση Ουάσιγκτον" που συγκροτήθηκε στη δεκαετία του '80. Η δεκαετία του '70 ήταν η εποχή την οποία ο ΟΗΕ ανακήρυξε "δεκαετία της ανάπτυξης". Όλοι διακήρυτταν ότι οι χώρες μπορούν να αναπτυχθούν, αρκούσε η πολιτεία να ήταν κατάλληλα οργανωμένη. Αυτή ήταν η βασική ιδεολογία. Τώρα, η Συναίνεση Ουάσιγκτον ήταν η εγκατάλειψη και η απάρνηση της ιδεολογίας της ανάπτυξης, που ως τα τέλη της δεκαετίας του '80 είχε φανερά αποτύχει. Ως υποκατάστατό της έθεσαν αυτό που ονόμασαν "παγκοσμιοποίηση", που απλά σήμαινε το άνοιγμα όλων των συνόρων, καταρρίπτοντας τα εμπόδια (α) στη διακίνηση των αγαθών, και κυρίως (β) στο κεφάλαιο, αλλά όχι και (γ) στην εργασία. Το τρίτο πράγμα που έκαναν στο πλαίσιο αυτής της συνεργατικής κατεύθυνσης ήταν μια ιδεολογική συναίνεση -διαδικασία οικοδόμησης στον Νταβός. Το Νταβός δεν ήταν ασήμαντο. Ήταν μια προσπάθεια να δημιουργηθεί ένα πεδίο συνάντησης των παγκόσμιων ελίτ.
Την ίδια στιγμή, οι αντικειμενικοί στόχοι των ΗΠΑ σ' αυτήν την περίοδο πήραν τρεις μορφές. Ο πρώτος στόχος ήταν να εξαπολύσουν μιαν αντεπίθεση του νεοφιλελευθερισμού με στόχο να μειωθούν τα έξοδα των επιχειρήσεων. Μόνο μερική επιτυχία είχαν. Η καμπύλη του κόστους με κανέναν τρόπο δεν έπεσε κάτω από εκείνη του 1945 και θα ανέβαινε ξανά. Ο δεύτερος αντικειμενικός στόχος ήταν να υπάρξει αποτελεσματικός χειρισμός της στρατιωτικής απειλής που λέγεται διάδοση των πυρηνικών όπλων. Διότι αν κάθε μικρή χώρα αποκτά πυρηνικά όπλα, οι ΗΠΑ θα δυσκολεύονται να αναλαμβάνουν στρατιωτική δράση. Αυτό διακηρύσσει τώρα και η Β. Κορέα, η οποία έχει μόνο δύο ατομικές βόμβες, σύμφωνα με δημοσιεύματα, αλλά αρκούν για να περιπλέξουν την κατάσταση. Ο τρίτος στόχος -που ήταν αποφασιστικής σημασίας και τον επιδιώκουν από τη δεκαετία του '70- ήταν να θέσουν ένα τέρμα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι ΗΠΑ στήριζαν την ΕΕ στις δεκαετίες του '50 και του '60, όταν αυτό θα ήταν το μέσο να πειστεί η Γαλλία για τον επανεξοπλισμό της Γερμανίας. Από τη στιγμή όμως που η κατάσταση προχώρησε, θεωρήθηκε ως προσπάθεια για δημιουργία μιας ευρωπαϊκής πολιτείας και φυσικά οι ΗΠΑ αντιτέθηκαν έντονα.
Τι συνέβη τότε; Πρώτα είχαμε τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Ήταν μια καταστροφή για τις ΗΠΑ, καθώς εξέλειψε το πιο σοβαρό πολιτικό όπλο τους στις σχέσεις τους με τη Δ. Ευρώπη και την Αν. Ασία. Μετά, ήταν ο Σαντάμ Χουσεΐν που ξεκίνησε τον Πόλεμο του Κόλπου. Το έκανε σκόπιμα για να προκαλέσει τις ΗΠΑ. Αυτός ο πόλεμος έληξε με ισοπαλία. Τέλος, έχουμε την 11η Σεπτεμβρίου που απέδειξε ότι οι ΗΠΑ είναι ευάλωτες.
Ψυχολογικά, οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι ένα παράξενο μείγμα υπερβολικής αυτοπεποίθησης και ανασφάλειας. Το ενδιαφέρον είναι ότι αυτή ακριβώς είναι η περιγραφή του εφηβικού μυαλού, και αυτή ακριβώς είναι η αμερικανική κατάσταση στον εικοστό πρώτο αιώνα. Η ηγετική ισχύς του κοσμου βιώνει μια εφηβική κρίση ταυτότητας, που συνοδεύεται από από μια εκπληκτική νέα δύναμη και παράλογες αλλαγές διάθεσης. Ιστορικά, οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι μια εξαιρετικά νέα και επομένως ανώριμη κοινωνία. Έτσι αυτή τη στιγμή δεν πρέπει να περιμένουμε τίποτε λιγότερο από την Αμερική παρά ψευτοπαλληκαριά και απελπισία...
Οι ενήλικες έχουν την τάση να είναι πιο σταθεροί και πιο ισχυροί από τους έφηβους. Επομένως, είναι λογικό να συμπεράνουμε ότι η Αμερική βρίσκεται στην πιο πρώιμη φάση της δύναμης της. Δεν είναι ολοκληρωτικά πολιτισμένη. Η Αμερική, όπως και η Ευρώπη τον δέκατο έκτο αιώνα, είναι ακόμη βάρβαρη (μια περιγραφική, όχι μια ηθική κρίση). Η κουλτούρα της δεν έχει διαμορφωθεί. Η βούληση της είναι ισχυρή. Τα συναισθήματα της την οδηγούν σε διαφορετικές και αντίθετες κατευθύνσεις.
Οι κουλτούρες πέρνουν τρεις καταστάσεις.
Η πρώτη κατάσταση είναι ο βαρβαρισμός. Οι βάρβαροι πιστεύουν ότι τα έθιμα του χωριού τους είναι οι νόμοι της Φύσης και ότι όποιος δεν ζει με τον τρόπο που ζουν εκείνοι είναι άξιος περιφρόνησης και χρειάζεται είτε λύτρωση είτε καταστροφή.
Η τρίτη κατάσταση είναι η παρακμή. Οι παρακμιακοί πιστεύουν κυνικά ότι τίποτε δεν είναι καλύτερο από κάτι άλλο. Αν νιώθουν περιφρόνηση για κάποιους, οπωσδήποτε είναι αυτοί οι οποίοι πιστεύουν σε κάτι. Κατ' αυτούς δεν αξίζει να πολεμάς για τίποτε.
Ο πολιτισμός είναι η δεύτερη κατάσταση και πιο σπάνια κατάσταση. Οι πολιτισμένοι άνθρωποι είναι ικανοί να ισορροπούν δύο αντίθετες σκέψεις στο μυαλό τους. Πιστεύουν ότι υπάρχουν αλήθειες και ότι οι κουλτούρες τους πλησιάζουν αυτές τις αλήθειες. Την ίδια στιγμή διατηρούν ανοιχτή στο μυαλό τους την πιθανότητα να κάνουν λάθος.
Ο συνδυασμός πίστης και σκεπτικισμού είναι εγγενώς ασταθής. Οι κουλτούρες παρνάνε από τον βαρβαρισμό στον πολιτισμό και μετά στην παρακμή, καθώς ο σκεπτικισμός υπονομεύει την αυτοπεποίθηση. Οι πολιτισμένοι άνθρωποι πολεμούς επιλεκτικά αλλά αποτελεσματικά. Προφανώς όλες οι κουλτούρες συμπεριλαμβάνουν ανθρώπους που είναι βάρβαροι, πολιτισμένοι, ή παρακμιακοί, αλλά κάθε κουλτούρα κυριαρχείται σε διαφορετικές εποχές από μια αρχή...
Οι Ηνωμένες Πολιτείες μόλις τώρα αρχίζουν το πολιτισμικό και ιστορικό ταξίδι τους. Μέχρι τώρα δεν διέθεταν μια επαρκή συνεκτικότητα ώστε να έχουν μια οριστική κουλτούρα. Καθώς γίνονται το κέντρο βαρύτητας του κόσμου, αναπτύσσουν αυτήν την κουλτούρα, η οποία είναι αναπόφευκτα βάρβαρη. Η Αμερική είναι ένα μέρος όπου η δεξιά μισεί τους Μουσουλμάνους για την πίστη τους, και η αριστερά για τον τρόπο με τον οποίον αντιμετωπίζουν τις γυναίκες. Αυτές οι φαινομενικά διαφορετικές οπτικές γωνίες μοιράζονται την κοινή βεβαιότητα ότι οι δικές τους αξίες είναι αυταπόδεικτα καλύτερες. Και όπως γίνεται με όλες τις βαρβαρικές κουλτούρες, οι Αμερικανοί είναι έτοιμοι να πολεμήσουν για τις αυταπόδεικτες αλήθειες τους.
Αυτό δεν αποτελεί επίκριση, όπως δεν μπορούμε να επικρίνουμε έναν έφηβο για το γεγονός ότι είναι έφηβος. Είναι μια αναπόφευκτη κατάσταση ανάπτυξης. Αλλά οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι μια νεαρή κουλτούρα και ως τέτοια είναι αδέξια, άμεση, μερικές φορές βάρβαρη, και συχνά διχασμένη από βαθιά εσωτερική διαφωνία - οι διαφωνούντες συμφωνούν μόνο στη βεβαιότητα ότι οι δικές τους αξίες είναι καλύτερες.
Το 2001 ο Τζωρτζ Μπους έγινε πρόεδρος των ΗΠΑ, περιστοιχισμένος από έναν εσμό νεοσυντηρητικών πολιτικών και συμβούλων. Όλοι τους συμφωνούσαν με την ανάλυση ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες πράγματι είχαν μπει σε τροχιά παρακμής. Κατά την άποψη τους, ωστόσο, δεν έφταιγαν γι' αυτό δομικές πιέσεις που γεννούσε το κοσμοσύστημα [Τρίτος Κόσμος, BRICS, Kondratieff κ.λπ], αλλά η έλλειψη αποφασιστικής ηγεσίας από πλευράς όλων των προηγούμενων προέδρων... Υπέθεταν πως μια εισβολή στο Ιράκ θα αποδείκνυε οριστικά ότι ήταν ακατανίκητη η στρατιωτική δύναμη των Ηνωμένων Πολιτειών [θυμίζω την ονομασία-δόγμα «Σοκ και Δέος» που είναι ένα διαφορετικού τύπου «Blitzkrieg»], μάταιη κάθε βλέψη των Δυτικοευρωπαίων και των Ιαπώνων να ανεξαρτητοποιηθούν πολιτικά [θυμίζω πως Κίνα και Ιαπωνία παρακάμπτουν το δολάριο και χρησιμοποιούν τα εθνικά τους νομίσματα για τις μεταξύ τους εμπορικές συναλλαγές -όπως Ινδία και Ρωσία], επικίνδυνη κάθε προσπάθεια των λεγόμενων κρατών παρίων' αποκτήσουν πυρηνικά όπλα, και επείγουσα ανάγκη τα μετριοπαθή αραβικά καθεστώτα να δεχτούν τους ισραηλινούς όρους για την οριστική λύση της ισραηλινο-παλαιστινιακής διαμάχης. Με δυό λόγια, πίστευαν ότι ο τσαμπουκάς θα περνούσε...
Ολόκληρη η ανάλυση των νεοσυντηρητικών αποδείχθηκε άκυρη. Ο πόλεμος δεν κερδίθηκε εύκολα. Οι απρόθυμοι σύμμαχοι δεν φοβήθηκαν να παραιτηθούν από την ιδεα της ανεξαρτησίας. Η Βόρεια Κορέα και το Ιράν επιτάχυναν τα πυρηνικά προγράμματα τους, καθώς αντιλήφθηκαν ότι το κράτος των ΗΠΑ αισθάνθηκε ελεύθερο να επιτεθεί στο Ιράκ ακριβώς επειδή το Ιράκ δεν είχε πυρηνικά όπλα... Με δυο λόγια, όλη η επιχείρηση είχε καταλήξει σε φιάσκο.
Αλλά η πιο σημαντική συνέπεια του μονόπλευρου τσαμπουκά ήταν ότι ήρθαν στο φως οι σοβαροί περιορισμοί της αμερικανικής στρατιωτικής ισχύος, που αποδείχθηκε ουσιαστικά άχρηστη. Η στρατιωτική ισχύς γενικά θεωρείται ατελέσφορη όταν ένα κράτος δεν μπορεί να στείλει σε μια κατακτημένη περιοχή αρκετό στρατό για να την σταθεροποιήσει, και αυτό ακριβώς συνέβη, πέραν πάσης αμφιβολίας, με την αμερικανική επέμβαση στο Ιράκ. Όποτε ένα κράτος χρησιμοποιεί τον στρατό του, οτιδήποτε λιγότερο από μια συντριπτική νίκη ουσιαστικά μειώνει την πραγματική στρατιωτική του δύναμη. Και γι' αυτόν ακριβώς το λόγο, μέχρι το 2007 είχε γίνει κοινός τόπος η συζήτηση περί παρακμής των ΗΠΑ...
Πρώτα, πρώτα δεν αντιλήφθηκαν ότι η αεροπορική ισχύς και οι ειδικές δυνάμεις είναι μεν αρκετές για ν' αναγκάσουν σε υποχώρηση ακόμη και έναν ισχυρό εθνικό στρατό, αλλά δεν μπορούν να φέρουν σε πέρας έναν πόλεμο [είναι δυνατόν να μην το αντιλήφθηκαν;...]. Για κάτι τέτοιο είναι απαραίτητος ο στρατός ξηράς' όταν μάλιστα υπάρχει λαική αντίσταση, χρειάζεται πολύ μεγάλος στρατός ξηράς. Αλλά οι Ηνωμένες Πολιτείες ούτε έχουν ούτε πρόκειται ν' αποκτήσουν αρκετά μεγάλο στρατό ξηράς, κυρίως για πολιτικούς λόγους. Το αμερικάνικο κοινό εύκολα χειροκροτεί τις στρατιωτικές νίκες, αλλά δεν έχει καμιά διάθεση να θυσιάζει τις ζωές των παιδιών του...
Γιατί ο φιλελευθερισμός αρέσει στους Αμερικανούς -ή γιατί δεν αρέσει ο ρεαλισμός- και η ρητορική εναντίον της πρακτικής.
Έντεκα γεωπολιτικά ερμηνευτικά σχήματα για τον Πλανητικό Μετασχηματισμό - μέρος α´.
Η.Π.Α και Κίνα -μέρος πρώτο.
Εισαγωγικά για την Κύπρο, το Νέο Ανατολικό Ζήτημα και τις περιφερειακές και παγκόσμιες ισορροπίες κατά τον Πλανητικό Μετασχηματισμό -ή για την Κρίση.
Governing the World: The Rise and Fall of an Idea (Internationalism, Imperialism, The era of Anglo-American world power and the establishment of the League of Nations and its successor, the United Nations) University Lecture with Professor Mark A. Mazower.
Πλανητικός μετασχηματισμός - εισαγωγικά για Η.Π.Α και Γερμανία.
Προς γερμανο«ευρωκεντρική» γνώσίν... -του πλανητικού μετασχηματισμού.
Πλανητικός μετασχηματισμός -εισαγωγικά περί «γεωκεντρικής τεχνολογίας» και «εθνοκεντρικής πολιτικής», παγκοσμιοποίησης και μη αναστρεψιμότητας της, διεθνικών οργανισμών, πολυεθνικών επιχειρήσεων και εθνών-κρατών.
Πλανητικός μετασχηματισμός -ιδεολογικά νομιμοποίητικά α.
Ενδεχόμενες «σταθερές» που σταθμίζοντας τες μπορούμε από εν δυνάμει να γίνουμε εν ενεργεία πολίτες - μέρος α´.
Περί της «πρωτοκαθεδρίας» της εσωτερικής πολιτικής
Η κατάρρευση του ευρωπαϊκού συστήματος.
Το ἅλας τῆς γῆς ή περί της Αγίας και Ομοούσιου και Αδιαίρετου Παραλόγου Τριάδας του Δυτικοεκκοσμικευμένου Λόγου... Άκου δυτικέ ευρωκεντριστή ή «δυτικο» «μετα»χριστιανικό εργαλειοπαραγωγικό εκτεχνικευμένο αστικό μηχανόζωο! του Qui Laborat, Orat... τα αυτογνωσιακά Ομοούσια.
Και ο Κομφούκιος αποκρίθηκε...
Οι -πολιτικές- παρατάξεις στην Ελλάδα.
Διδάγματα από τον «Μεγάλο Αρχαίο Εμφύλιο Πόλεμο» α. -εισαγωγή.
Πλανητικός μετασχηματισμός
Φυσικά, οι αλαλαγμοί και των δυο πλευρών δεν έπαψαν ποτέ ν' ακούγονται, μολονότι άλλοτε ήταν δυνατότεροι και άλλοτε ηπιότεροι- όμως τελικά ήταν μόνον αλαλαγμοί. Παρόμοια, οι δύο οικονομικές ζώνες έμειναν χωριστές ως τη δεκαετία του 1970, οπότε άρχισε σιγά σιγά το «σοσιαλιστικό» στρατόπεδο να κάνει την είσοδο του στα χρηματοπιστωτικά κι εμπορικά κανάλια της καπιταλιστικής κοσμοοικονομίας.
Μπορούμε να πούμε πως από το 1945 ως το 1970 ήταν η περίοδος της αδιαμφισβήτητης αμερικανικής ηγεμονίας επειδή οι Ηνωμένες Πολιτείες κατόρθωναν, αν αναλογιστούμε όλα τα σημαντικά ζητήματα, να παίρνουν το 95 τοις εκατό από αυτά που ήθελαν στο 95 τοις εκατό των περιπτώσεων. Ωστόσο, υπήρχαν δυο σημεία που μπορούσαν να δημιουργήσουν προβλήματα.
Το πρώτο ήταν ότι οι ΗΠΑ τα κατάφεραν τόσο καλά να βοηθήσουν στην ανάκαμψη της Δυτικής Ευρώπης και της Ιαπωνίας ώστε, ως τα μέσα της δεκαετίας του 1960, και οι δύο αυτές ζώνες είχαν λίγο πολύ φτάσει οικονομικά τις Ηνωμένες Πολιτείες, όπως δείχνουν δυο απλά δεδομένα. Πρώτον, τη δεκαετία του 1960 δεν ίσχυε πλέον το ότι οι παραγωγοί των ΗΠΑ μπορούσαν ν' ανταγωνιστούν και να ξεπεράσουν τους Δυτικοευρωπαίους ή τους Ιάπωνες παραγωγούς ακόμη και στις ίδιες τις αγορές της Ευρώπης ή της Ιαπωνίας. Στην πραγματικότητα, ίσχυε τώρα το αντίθετο. Οι Δυτικοευρωπαίοι και οι Ιάπωνες παραγωγοί άρχιζαν τώρα να μπαίνουν στην αμερικανική αγορά. Και δεύτερον, ο υπόλοιπος κόσμος είχε γίνει ζώνη άμεσου ανταγωνισμού ανάμεσα στους παραγωγούς και των τριών ζωνών του Βορρά. Οι ΗΠΑ δεν είχαν πλέον κανένα ιδιαίτερο πλεονέκτημα απέναντι στους συμμάχους τους - και τούτη η εξέλιξη έμελλε να έχει σημαντικές πολιτικές συνέπειες.
Το δεύτερο ήταν η στάση του αναπτυσσόμενου κόσμου. Η αμερικανοσοβιετική συμφωνία ευνοούσε και τα δύο μέρη, αλλά ήταν λιγότερο ευνοϊκή για τις χώρες του αναπτυσσόμενου κόσμου, με αποτέλεσμα, τα πιο μαχητικά κινήματα του αναπτυσσόμενου κόσμου να προωθούν τα δικά τους συμφέροντα. Προς το τέλος αυτής της πρώτης περιόδου είχε γίνει σαφές πως ούτε οι ΗΠΑ ούτε η ΕΣΣΔ μπορούσαν ν' ανακόψουν την ώθηση για εθνική απελευθέρωση στις χώρες του αναπτυσσόμενου κόσμου...
Η βαθμιαία παρακμή
1970 - 2001
Οι τρεις αυτοί παράγοντες, της ανάδυσης οικονομικών ανταγωνιστών, της παγκόσμιας εξέγερσης του 1968 και της ήττας των ΗΠΑ στο Βιετνάμ, συνυπολογιζόμενοι σηματοδοτούν την απαρχή της παρακμής των ΗΠΑ. Πώς θα μπορούσαν οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ να χειριστούν την απώλεια της ηγεμονίας; Υπήρχαν δύο κυρίαρχοι τρόποι χειρισμού αυτής της απώλειας ηγεμονίας.
Ο ένας ήταν αυτός που ακολουθήθηκε από τον Νίξον ως τον Κλίντον, συμπεριλαμβανομένων του Ρόναλντ Ρήγκαν και του Τζορτζ Μπους του πρεσβύτερου. Όλοι οι πρόεδροι των ΗΠΑ το χειρίστηκαν με τον ίδιο τρόπο, βασικά, δηλαδή, τις διάφορες εκδοχές της "μεταλλικής γροθιάς σε βελούδινο γάντι"! Πρώτα, επιχείρησαν να πείσουν τη Δ. Ευρώπη, την Ιαπωνία και άλλους ότι οι ΗΠΑ μπορούν να είναι συνεργάσιμες: Ότι οι άλλοι θα μπορούσαν να έχουν μια συμμαχία ημι-ισοτιμίας, όμως με τις ΗΠΑ να ασκούν καθοδηγητικό ρόλο. Αυτή είναι η Τριμερής Επιτροπή και οι G7.
Δεύτερον, υπήρχε η ονομαζόμενη "Συναίνεση Ουάσιγκτον" που συγκροτήθηκε στη δεκαετία του '80. Η δεκαετία του '70 ήταν η εποχή την οποία ο ΟΗΕ ανακήρυξε "δεκαετία της ανάπτυξης". Όλοι διακήρυτταν ότι οι χώρες μπορούν να αναπτυχθούν, αρκούσε η πολιτεία να ήταν κατάλληλα οργανωμένη. Αυτή ήταν η βασική ιδεολογία. Τώρα, η Συναίνεση Ουάσιγκτον ήταν η εγκατάλειψη και η απάρνηση της ιδεολογίας της ανάπτυξης, που ως τα τέλη της δεκαετίας του '80 είχε φανερά αποτύχει. Ως υποκατάστατό της έθεσαν αυτό που ονόμασαν "παγκοσμιοποίηση", που απλά σήμαινε το άνοιγμα όλων των συνόρων, καταρρίπτοντας τα εμπόδια (α) στη διακίνηση των αγαθών, και κυρίως (β) στο κεφάλαιο, αλλά όχι και (γ) στην εργασία. Το τρίτο πράγμα που έκαναν στο πλαίσιο αυτής της συνεργατικής κατεύθυνσης ήταν μια ιδεολογική συναίνεση -διαδικασία οικοδόμησης στον Νταβός. Το Νταβός δεν ήταν ασήμαντο. Ήταν μια προσπάθεια να δημιουργηθεί ένα πεδίο συνάντησης των παγκόσμιων ελίτ.
Την ίδια στιγμή, οι αντικειμενικοί στόχοι των ΗΠΑ σ' αυτήν την περίοδο πήραν τρεις μορφές. Ο πρώτος στόχος ήταν να εξαπολύσουν μιαν αντεπίθεση του νεοφιλελευθερισμού με στόχο να μειωθούν τα έξοδα των επιχειρήσεων. Μόνο μερική επιτυχία είχαν. Η καμπύλη του κόστους με κανέναν τρόπο δεν έπεσε κάτω από εκείνη του 1945 και θα ανέβαινε ξανά. Ο δεύτερος αντικειμενικός στόχος ήταν να υπάρξει αποτελεσματικός χειρισμός της στρατιωτικής απειλής που λέγεται διάδοση των πυρηνικών όπλων. Διότι αν κάθε μικρή χώρα αποκτά πυρηνικά όπλα, οι ΗΠΑ θα δυσκολεύονται να αναλαμβάνουν στρατιωτική δράση. Αυτό διακηρύσσει τώρα και η Β. Κορέα, η οποία έχει μόνο δύο ατομικές βόμβες, σύμφωνα με δημοσιεύματα, αλλά αρκούν για να περιπλέξουν την κατάσταση. Ο τρίτος στόχος -που ήταν αποφασιστικής σημασίας και τον επιδιώκουν από τη δεκαετία του '70- ήταν να θέσουν ένα τέρμα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι ΗΠΑ στήριζαν την ΕΕ στις δεκαετίες του '50 και του '60, όταν αυτό θα ήταν το μέσο να πειστεί η Γαλλία για τον επανεξοπλισμό της Γερμανίας. Από τη στιγμή όμως που η κατάσταση προχώρησε, θεωρήθηκε ως προσπάθεια για δημιουργία μιας ευρωπαϊκής πολιτείας και φυσικά οι ΗΠΑ αντιτέθηκαν έντονα.
Τι συνέβη τότε; Πρώτα είχαμε τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Ήταν μια καταστροφή για τις ΗΠΑ, καθώς εξέλειψε το πιο σοβαρό πολιτικό όπλο τους στις σχέσεις τους με τη Δ. Ευρώπη και την Αν. Ασία. Μετά, ήταν ο Σαντάμ Χουσεΐν που ξεκίνησε τον Πόλεμο του Κόλπου. Το έκανε σκόπιμα για να προκαλέσει τις ΗΠΑ. Αυτός ο πόλεμος έληξε με ισοπαλία. Τέλος, έχουμε την 11η Σεπτεμβρίου που απέδειξε ότι οι ΗΠΑ είναι ευάλωτες.
Immanuel Wallerstein
.~`~.
Eποχή του μονομερούς τσαμπουκά ή εφηβική κρίση και ψευτοπαλληκαριά;
Ι και ΙΙ
Οι ενήλικες έχουν την τάση να είναι πιο σταθεροί και πιο ισχυροί από τους έφηβους. Επομένως, είναι λογικό να συμπεράνουμε ότι η Αμερική βρίσκεται στην πιο πρώιμη φάση της δύναμης της. Δεν είναι ολοκληρωτικά πολιτισμένη. Η Αμερική, όπως και η Ευρώπη τον δέκατο έκτο αιώνα, είναι ακόμη βάρβαρη (μια περιγραφική, όχι μια ηθική κρίση). Η κουλτούρα της δεν έχει διαμορφωθεί. Η βούληση της είναι ισχυρή. Τα συναισθήματα της την οδηγούν σε διαφορετικές και αντίθετες κατευθύνσεις.
Οι κουλτούρες πέρνουν τρεις καταστάσεις.
Η πρώτη κατάσταση είναι ο βαρβαρισμός. Οι βάρβαροι πιστεύουν ότι τα έθιμα του χωριού τους είναι οι νόμοι της Φύσης και ότι όποιος δεν ζει με τον τρόπο που ζουν εκείνοι είναι άξιος περιφρόνησης και χρειάζεται είτε λύτρωση είτε καταστροφή.
Η τρίτη κατάσταση είναι η παρακμή. Οι παρακμιακοί πιστεύουν κυνικά ότι τίποτε δεν είναι καλύτερο από κάτι άλλο. Αν νιώθουν περιφρόνηση για κάποιους, οπωσδήποτε είναι αυτοί οι οποίοι πιστεύουν σε κάτι. Κατ' αυτούς δεν αξίζει να πολεμάς για τίποτε.
Ο πολιτισμός είναι η δεύτερη κατάσταση και πιο σπάνια κατάσταση. Οι πολιτισμένοι άνθρωποι είναι ικανοί να ισορροπούν δύο αντίθετες σκέψεις στο μυαλό τους. Πιστεύουν ότι υπάρχουν αλήθειες και ότι οι κουλτούρες τους πλησιάζουν αυτές τις αλήθειες. Την ίδια στιγμή διατηρούν ανοιχτή στο μυαλό τους την πιθανότητα να κάνουν λάθος.
Ο συνδυασμός πίστης και σκεπτικισμού είναι εγγενώς ασταθής. Οι κουλτούρες παρνάνε από τον βαρβαρισμό στον πολιτισμό και μετά στην παρακμή, καθώς ο σκεπτικισμός υπονομεύει την αυτοπεποίθηση. Οι πολιτισμένοι άνθρωποι πολεμούς επιλεκτικά αλλά αποτελεσματικά. Προφανώς όλες οι κουλτούρες συμπεριλαμβάνουν ανθρώπους που είναι βάρβαροι, πολιτισμένοι, ή παρακμιακοί, αλλά κάθε κουλτούρα κυριαρχείται σε διαφορετικές εποχές από μια αρχή...
Οι Ηνωμένες Πολιτείες μόλις τώρα αρχίζουν το πολιτισμικό και ιστορικό ταξίδι τους. Μέχρι τώρα δεν διέθεταν μια επαρκή συνεκτικότητα ώστε να έχουν μια οριστική κουλτούρα. Καθώς γίνονται το κέντρο βαρύτητας του κόσμου, αναπτύσσουν αυτήν την κουλτούρα, η οποία είναι αναπόφευκτα βάρβαρη. Η Αμερική είναι ένα μέρος όπου η δεξιά μισεί τους Μουσουλμάνους για την πίστη τους, και η αριστερά για τον τρόπο με τον οποίον αντιμετωπίζουν τις γυναίκες. Αυτές οι φαινομενικά διαφορετικές οπτικές γωνίες μοιράζονται την κοινή βεβαιότητα ότι οι δικές τους αξίες είναι αυταπόδεικτα καλύτερες. Και όπως γίνεται με όλες τις βαρβαρικές κουλτούρες, οι Αμερικανοί είναι έτοιμοι να πολεμήσουν για τις αυταπόδεικτες αλήθειες τους.
Αυτό δεν αποτελεί επίκριση, όπως δεν μπορούμε να επικρίνουμε έναν έφηβο για το γεγονός ότι είναι έφηβος. Είναι μια αναπόφευκτη κατάσταση ανάπτυξης. Αλλά οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι μια νεαρή κουλτούρα και ως τέτοια είναι αδέξια, άμεση, μερικές φορές βάρβαρη, και συχνά διχασμένη από βαθιά εσωτερική διαφωνία - οι διαφωνούντες συμφωνούν μόνο στη βεβαιότητα ότι οι δικές τους αξίες είναι καλύτερες.
...όπως συνέβη και με την Ευρώπη τον δέκατο έκτο αιώνα,
οι Ηνωμένες Πολιτείες, παρά την εμφανή τους αδεξιότητα, θα είναι εξαιρετικά αποτελεσματικές.
George Friedman
Ολόκληρη η ανάλυση των νεοσυντηρητικών αποδείχθηκε άκυρη. Ο πόλεμος δεν κερδίθηκε εύκολα. Οι απρόθυμοι σύμμαχοι δεν φοβήθηκαν να παραιτηθούν από την ιδεα της ανεξαρτησίας. Η Βόρεια Κορέα και το Ιράν επιτάχυναν τα πυρηνικά προγράμματα τους, καθώς αντιλήφθηκαν ότι το κράτος των ΗΠΑ αισθάνθηκε ελεύθερο να επιτεθεί στο Ιράκ ακριβώς επειδή το Ιράκ δεν είχε πυρηνικά όπλα... Με δυο λόγια, όλη η επιχείρηση είχε καταλήξει σε φιάσκο.
Αλλά η πιο σημαντική συνέπεια του μονόπλευρου τσαμπουκά ήταν ότι ήρθαν στο φως οι σοβαροί περιορισμοί της αμερικανικής στρατιωτικής ισχύος, που αποδείχθηκε ουσιαστικά άχρηστη. Η στρατιωτική ισχύς γενικά θεωρείται ατελέσφορη όταν ένα κράτος δεν μπορεί να στείλει σε μια κατακτημένη περιοχή αρκετό στρατό για να την σταθεροποιήσει, και αυτό ακριβώς συνέβη, πέραν πάσης αμφιβολίας, με την αμερικανική επέμβαση στο Ιράκ. Όποτε ένα κράτος χρησιμοποιεί τον στρατό του, οτιδήποτε λιγότερο από μια συντριπτική νίκη ουσιαστικά μειώνει την πραγματική στρατιωτική του δύναμη. Και γι' αυτόν ακριβώς το λόγο, μέχρι το 2007 είχε γίνει κοινός τόπος η συζήτηση περί παρακμής των ΗΠΑ...
Πρώτα, πρώτα δεν αντιλήφθηκαν ότι η αεροπορική ισχύς και οι ειδικές δυνάμεις είναι μεν αρκετές για ν' αναγκάσουν σε υποχώρηση ακόμη και έναν ισχυρό εθνικό στρατό, αλλά δεν μπορούν να φέρουν σε πέρας έναν πόλεμο [είναι δυνατόν να μην το αντιλήφθηκαν;...]. Για κάτι τέτοιο είναι απαραίτητος ο στρατός ξηράς' όταν μάλιστα υπάρχει λαική αντίσταση, χρειάζεται πολύ μεγάλος στρατός ξηράς. Αλλά οι Ηνωμένες Πολιτείες ούτε έχουν ούτε πρόκειται ν' αποκτήσουν αρκετά μεγάλο στρατό ξηράς, κυρίως για πολιτικούς λόγους. Το αμερικάνικο κοινό εύκολα χειροκροτεί τις στρατιωτικές νίκες, αλλά δεν έχει καμιά διάθεση να θυσιάζει τις ζωές των παιδιών του...
Την στρατιωτική δύναμη την φοβούνται οι άλλοι εφ' όσον κερδίζει πολέμους.
Immanuel Wallerstein
.~`~.
Για περαιτέρω ιχνηλάτηση και πληρέστερη προοπτική
Γιατί ο φιλελευθερισμός αρέσει στους Αμερικανούς -ή γιατί δεν αρέσει ο ρεαλισμός- και η ρητορική εναντίον της πρακτικής.
Έντεκα γεωπολιτικά ερμηνευτικά σχήματα για τον Πλανητικό Μετασχηματισμό - μέρος α´.
Η.Π.Α και Κίνα -μέρος πρώτο.
Εισαγωγικά για την Κύπρο, το Νέο Ανατολικό Ζήτημα και τις περιφερειακές και παγκόσμιες ισορροπίες κατά τον Πλανητικό Μετασχηματισμό -ή για την Κρίση.
Governing the World: The Rise and Fall of an Idea (Internationalism, Imperialism, The era of Anglo-American world power and the establishment of the League of Nations and its successor, the United Nations) University Lecture with Professor Mark A. Mazower.
Πλανητικός μετασχηματισμός - εισαγωγικά για Η.Π.Α και Γερμανία.
Προς γερμανο«ευρωκεντρική» γνώσίν... -του πλανητικού μετασχηματισμού.
Πλανητικός μετασχηματισμός -εισαγωγικά περί «γεωκεντρικής τεχνολογίας» και «εθνοκεντρικής πολιτικής», παγκοσμιοποίησης και μη αναστρεψιμότητας της, διεθνικών οργανισμών, πολυεθνικών επιχειρήσεων και εθνών-κρατών.
Πλανητικός μετασχηματισμός -ιδεολογικά νομιμοποίητικά α.
Ενδεχόμενες «σταθερές» που σταθμίζοντας τες μπορούμε από εν δυνάμει να γίνουμε εν ενεργεία πολίτες - μέρος α´.
Περί της «πρωτοκαθεδρίας» της εσωτερικής πολιτικής
Η κατάρρευση του ευρωπαϊκού συστήματος.
Το ἅλας τῆς γῆς ή περί της Αγίας και Ομοούσιου και Αδιαίρετου Παραλόγου Τριάδας του Δυτικοεκκοσμικευμένου Λόγου... Άκου δυτικέ ευρωκεντριστή ή «δυτικο» «μετα»χριστιανικό εργαλειοπαραγωγικό εκτεχνικευμένο αστικό μηχανόζωο! του Qui Laborat, Orat... τα αυτογνωσιακά Ομοούσια.
Και ο Κομφούκιος αποκρίθηκε...
Οι -πολιτικές- παρατάξεις στην Ελλάδα.
Διδάγματα από τον «Μεγάλο Αρχαίο Εμφύλιο Πόλεμο» α. -εισαγωγή.
Πλανητικός μετασχηματισμός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου