Σκέψεις, και βασανιστικά ερωτήματα...

Πως φθάσαμε ως εδώ;
Ποιοι παράγοντες μας οδήγησαν τόσο προβλέψιμα σε αυτό το σημείο;
Και αφού αποδεικνύεται τόσο προβλέψιμο γιατί δεν το είδαμε;
Που ήταν όλοι αυτοί που σήμερα φωνασκούν για το δίκαιο που είχαν;
Που ήταν όλοι αυτοί που σήμερα το παίζουν τιμητές του λόγου;
Που ήμασταν όλοι εμείς;
Σε ποιες φάσεις μπαίναμε κάθε φορά προκειμένου να μεγαλώσουμε την αφασία μας;
Τι μας στέρησαν και τρέξαμε να το διεκδικήσουμε;
Τι μας έταξαν και σπεύσαμε να το παραλάβουμε;
Γιατί  τους πιστέψαμε έτσι εύκολα;
Γιατί δεν σκεφθήκαμε τα ανταλλάγματα;

Και πονεμένοι ήμασταν, και στερημένοι.
Αλλά είχαμε και κάποιες σταθερές στην ζωή μας.
Κάποιες μικρές αλλά γερές βάσεις που χτίζαμε πάνω τους την ευημερία μας.
Και ξάφνου όλα άλλαξαν.
Με πρόσχημα την επανάκτηση της ελευθερίας του λόγου, σπείρανε την διχόνοια και πάλι, και μας χώρισαν σε κομμάτια για να νομίζουμε ότι εκφραζόμαστε πολιτικά.
Και προετoίμασαν το έδαφος για την επερχόμενη απελευθέρωση της φαυλότητας και της πτώσης των βάσεων και των σταθερών.
Σιγά σιγά για να μην τους πάρουμε χαμπάρι.

Αυξάνανε σταδιακά το μέλι, για να συνηθίζουμε στην γεύση, ενώ πρόσεχαν να σκουπίζουν τα αποτυπώματα για να μην κολλάμε στην πορεία μας.
Και εμείς ως αδαείς, πειθόμενοι όχι τοις κείνων ρήμασι, αλλά τοις κείνων χρήμασι, δεχθήκαμε να μας κακομάθουν.
Μέχρι που έγιναν θρασείς και αχόρταγοι.
Και εμείς άβουλοι, πειθήνιοι και εαυτούληδες.
Και αυτοί συνέχιζαν να αυξάνουν την αμετροέπεια και ιδιοτέλειά τους.
Και εμείς από κοντά, μην μας πούνε και οπισθοδρομικούς.
Και γίναμε πλουσιότεροι, γνωστότεροι, κοσμικοί, ιδιοκτήτες, καριερίστες, πολυάσχολοι και  ακριβοθώρητοι.
Και σταματήσαμε να είμαστε ταπεινοί, γνωστοί, κοινωνικοί, ενοικιαστές, εργάτες της γης, οικογενειάρχες και να κοιταζόμαστε στα μάτια.
Και όσο τους πιστεύαμε, τόσο αυτοί μας κλέβανε το μέλλον.
Και όσο μας κλέβανε το μέλλον τόσο εμείς τους υπογράφαμε και τις υποθήκες.

Και όταν ήρθε η ώρα που το γλέντι έπρεπε να τελειώσει, εμείς ήμασταν ακόμα στο τσακίρ κέφι, λιώμα από το ποτό και το ξενύχτι.
Και ξάφνου  σταμάτησε η μουσική, και οι σερβιτόροι αποχώρησαν, και μας είπαν, τώρα μαζέψτε το χάλι που κάναμε.
Και είχαν φροντίσει να ξοδέψουμε όλες τις προμήθειες αλλά και να βουτήξουν και όλα τα τιμαλφή.
Και μας έβαλαν και τις φωνές γιατί κάναμε φασαρία, και μας διέταξαν να ξεχάσουμε αυτά που είχαμε μάθει, γιατί, λέει, δεν είχαμε μέτρο και τους εκθέσαμε στην γειτονιά.
Και οι γείτονες λέει, είχαν καλέσει την αστυνομία, και τώρα αυτοί θα έπρεπε να κάνουν τους καλούς σε αυτούς και τους κακούς σε εμάς, για να μην μας διώξουν από την γειτονιά.

Και οι περισσότεροι από εμάς σκύψαμε τα κεφάλια, ζαλισμένοι ακόμα από το γλέντι, και τραβηχτήκαμε στις γωνιές επειδή κατά βάθος είμαστε φιλότιμοι.
Και την φιλοτιμία μας την εξέλαβαν ως συνενοχή και δειλία.
Και με το περίσσιο θράσος τους, έγιναν ακόμα περισσότερο αχόρταγοι.

Κρίση το ονόμασαν αυτό ειδικοί και μη.
Κρίση χρέους ο ένας, κρίση δανεισμού ο άλλος, κρίση του κεφαλαίου ο τρίτος και κρίση ανοησίας κάποιοι πιο σώφρονες.
Και τα αποτελέσματα τα βλέπουμε καθημερινά.
Και υπάρχουν αποτελέσματα που δεν βλέπουμε, διότι πονάμε κυρίως στην τσέπη.
Σε αυτό συμφωνούν όλοι.
Και η κρίση απλώνεται σε σημεία περίεργα.
Και με αφορμή την κρίση, οι γείτονες από την μία παίζουν με τα νεύρα μας, και από την άλλη με την τύχη του σπιτιού μας.
Αυτού που υποθηκεύσαμε.
Και οι άλλοι γείτονες βάζουν πόδι στην αυλή μας.
Αυτής που παραμελήσαμε.

Και εμείς ακόμα μουδιασμένοι, αναρωτιόμαστε σε ποιον μπορούμε να στηριχθούμε.
Αναρωτιόμαστε τι έφταιξε, ποιος έφταιξε και ποιος θα βγάλει το φίδι από την τρύπα.
Και οι «σωτήρες» διαγωνίζονται ποιος θα γίνει πιο πειστικός.
Εγχώριοι και εξωγενείς.
Και κάποιοι από εμάς συνεχίζουν να στρέφουν το βλέμμα και την ελπίδα προς αυτούς που ευθύνονται.
Και κάποιοι άλλοι στρέφουν το κεφάλι μακριά από αυτούς.
Και κάποιοι άλλοι δεν ξέρουν προς τα πού να κοιτάξουν.

Και όπως ήμασταν ανέτοιμοι στην επίπλαστη ευημερία, έτσι βρεθήκαμε ανέτοιμοι και στην επιβαλλόμενη  ανέχεια, και έτσι θα βρεθούμε ανέτοιμοι και στην πραγματική κρίση.
Στην κρίση που έρχεται, και που μπροστά της η οικονομική κρίση θα φανεί πταίσμα.
Γιατί το κακούργημα που συντελείται πλέον, έχει κύριους ενόχους εμάς.
Τέρμα τα ψέματα και οι δικαιολογίες.
Αρκετά βολευτήκαμε με δαύτα.
Ώρα για αλήθειες.
Αλήθειες που πονάνε, και θέλουν ευθύνη.
Αλήθειες που θέλουν πολίτες έτυμους.

Μας κορόϊδεψαν, μας εξαπάτησαν, μας έκλεψαν, μας υπονόμευσαν.
Εντάξει λοιπόν, εάν αυτό μέχρι τώρα μας απενοχοποιούσε.
Σήμερα όμως, τα περισσότερα από αυτά απεκαλύφθησαν.
Τρία χρόνια τώρα σφάζονται και αλληλοαποκαλύπτονται για να το εμπεδώσουμε.
Από εκεί και μετά όμως τι κάνουμε;
Ποια δικαιολογία έχουμε;
Τον φόβο, την ανέχεια, την ανασφάλεια, την θολούρα;

Πως θα ενεργοποιηθεί λοιπόν και πάλι το ιστορικό μας ένστικτο;
Με πιο τρόπο μπορούμε να απομονώσουμε κατ’ αρχάς την μαλθακότητα, και στην συνέχεια την στείρα καταγγελία;
Με ποιο τρόπο θα ενεργοποιηθεί και πάλι η διαδικασία συνειδητοποίησης της πραγματικότητας;
Ποιος είναι ο/οι κρίσιμος/οι παράγοντας/ες που θα μετουσιώσει/ουν όλα τα παραπάνω σε καθαρή σκέψη και προσπάθεια συλλογικής δράσης;
Ποια μέσα είναι δυνατόν να επικοινωνήσουν  σε όσο το δυνατόν περισσότερο κόσμο τις απαραίτητες διαδικασίες;
Ποιες φωνές έχουν την συγκροτημένη σκέψη και το ανάλογο ανάστημα, για να εμπνεύσουν;
Και δεν ομιλώ ούτε για ηγέτες, ούτε για κόμματα.

Ο φλογερός λόγος από μόνος του δεν φθάνει.
Ακουμπάει πολλούς ανθρώπους, δραστηριοποιεί τον συναισθηματικό κόσμο του πολίτη, αλλά ταυτόχρονα τον αφήνει έρμαιο στην ικανότητα του ομιλητή για περαιτέρω υπόδειξη δράσης.
Το ζητούμενο είναι η δραστηριοποίηση του νου και της ψυχής.
Απαιτείται ανάγνωση και μελέτη της Ιστορίας πέρα από τις επικεφαλίδες.
Οι μικρές γραμμές περιγράφουν τις πορείες προς την ανόρθωση.
Απαιτείται προσομοίωση στο σήμερα.
Απαιτείται αντικειμενική προσέγγιση των παραγόντων που οδηγούν τις εξελίξεις.
Απαιτείται απομυθοποίηση των μύθων που έντεχνα μας περνάνε, προκειμένου να μας κάνουν αδύνατη την συνειδητοποίηση της απλότητας της αλήθειας που κρύβουν.

Χρειάζεται όμως πάνω από όλα, να ξεμπερδέψουμε κάποια στιγμή με την προσφιλή μας απασχόληση, αυτής της κριτικής επί παντός επιστητού,
Είμαστε μοιρασμένοι σε χίλια δυο κομμάτια κριτικής σε ένα σωρό θέματα.
Και η επικαιρότητα, προσθέτει άλλα τόσα καθημερινά.
Είμαστε ακόμη έρμαια, των παλαιών παθών που ταλανίζουν αυτήν την χώρα, και που σκοπό έχουν την συνέχιση της εσωστρέφειας.
Η ιστορία, αναλόγως από ποιους γράφεται, αφήνει ανεξίτηλα σημάδια σε αυτούς που την διαβάζουν, αλλά και σε αυτούς που την αποδέχονται αμάσητη.
Αλλά αφήνει και ανοικτές πληγές, που το πέρασμα του χρόνου δεν είναι ικανό να τις ιάσει.
Πληγές που θα συνεχίσουν να ματώνουν, όταν αυτοί που ευθύνονται και οι διάδοχοί τους θα τις σκαλίζουν προκειμένου να ασχολούμαστε με τα αντισηπτικά, αντί με την καθολική  ίαση.
Πως μπορούμε άραγε, να απομονώσουμε την υποκειμενικότητα, από την αντικειμενικότητα;
Και ποιος είναι τόσο αντικειμενικός για να υποδείξει και στον άλλον τον τρόπο;

Τι είναι αυτό που θα οδηγήσει την πλειοψηφία των πολιτών, να μεταφράσει αυτή την καθολική δυσαρέσκεια, σε ικανές αιτίες ώστε να αναδιατάξει τις αξίες και να αναμορφώσει τις βάσεις που έχει στηρίξει την ζωή του;
Πως μπορούμε να συμφωνήσουμε από κοινού, ει δυνατόν, σε κάποιους πυλώνες όπου θα στηρίξουμε και πάλι το μέλλον μας;
Ερωτήματα που ζητούν εναγωνίως και επειγόντως απαντήσεις.
Ερωτήματα που ο κάθε ένας πρέπει να θέσει στον εαυτό του και στον περίγυρό του.

Ούτε αυταπάτες τρέφω, ούτε ονειροβατώ.
Απλά προσπαθώ να μην τα παρατήσω.
Προσπαθώ να αντέξω και εγώ στην ανελέητη προσπάθειά τους να υποκύψουμε, δεχόμενοι το πεπρωμένο που μας διάλεξαν.
Και δεν υπάρχει άλλος τρόπος, από την συνεχή κατάθεση σκέψεων και την επικοινωνία τους.

Και η αρχή ας γίνει από αύριο.
Αύριο όπου θα περάσει το κατώφλι του "ναού" της Δημοκρατίας μας, αυτό το κτίριο που λέγεται Βουλή των Ελλήνων, ο ύπατος αρμοστής της επιβαλόμενης ανέχειας.
Δεν με ενδιαφέρει τι θα κάνουν οι από μέσα.
Καλεσμένο έχουν και μπορεί να θέλουν να φανούν ευγενείς, διότι έτσι ονομάζουν την υποτέλεια.

Εμείς όμως δεν τον καλέσαμε.
Ας το δείξουμε.
Εκτός εάν η αποχή, θα είναι το κύριο μέσο αντίστασης από εδώ και πέρα.

7 σχόλια:

archaeopteryx είπε...

όλους μας τρώει το ερώτημα, και όλοι το ταξινομούμε διαφορετικά

1. 100άδες χρόνια σε παρακμιακές φάσεις αυτοκρατοριών (Ρωμαϊκή, Βυζαντινή, Οθωμανική)

2. Με μόνο τον Ελλαδικό χώρο, φτωχό μέρος σε στρατηγικό πέρασμα.

3. Με την Μικρά Ασία, πολύ πλουσιότερο μέρος, σε απόλυτα στρατηγικό, ελεγκτικό, πέρασμα

4. Δεν θα υπήρχαμε (νομίζω) εάν δεν είχαν γίνει 2-3 ρωσοτουρκικοί πόλεμοι. Δηλαδή οι Γαλλοαυστριακοάγγλοιθα ήταν μια χαρά, εάν δεν εμφανιζώτον ο Μόσκοβος τον 18ο αιώνα στην περιοχή μας. Ρίσκο, που μετά το πείραμα Ναπολέωντα, δεν μπορούσαν να ανεχθούν.

5. Φτιαχτήκαμε βολικά με από την από εδώ μεριά και οι Τούρκοι με την απο εκεί

6. Δανειστήκαμε και λαδωθήκαμε με το καλημέρα.

7. ΠΟτέ δεν είχαμε πραγματική δημοκρατία, και οι όποιες αναλαμπές μας τέλειωσαν.

8. Η παιδεία μας δεν έφτιαξε σωστό μείγμα αξιολρατίας, αποτελεσματικότητας και κοινωνικής δικαιοσύνης.

9. Το Ελληνικό κεφάλαιο είχε πάντα συναλλαγή με Μεγάλη Δύναμη που είχε ατζέντα.

10, Το πολτικό σύστημα δεν μετεξελίχθηκε

Ετσι, ελέγχουν οι Μεγάλες Δυνάμεις, μέσω των τσιφλικάδων, και έχουν αυτό που τις συμφέρει. Καμιά φορά συμφωνούν και ανασαίνουμε, καμιά φορά σκυλοτρώγονται και σκοτωνόμαστε, καμιά φορά τρώγονται διακριτικά και μας τραβάνε τα αυτιά.

Κάπως έτσι.

Και δεν την Προεδρική Δημοκρατία. Έχει δίκιο ο τύπος. Διορθώνει την έλλειψη διαχωρισμού εξουσιών.

Χαίρε

archaeopteryx είπε...

"αξιοκρατίας" κλπ τυπογραφικά...

Ο νοών...νοείτω είπε...

Καλημέρα Αρχαιοπτέρυγα.
Η προσέγγισή σου ιστορικά άρτια.
Πόσοι όμως είναι διατιθέμένοι να κοιτάξουν την ιστορία για να καταλάβουν και πέντε άλλα πράγματα;
Συνοψίζω τα λεχθέντα σου, που αντικατοπτρίζουν τις διαχρονικές παθογένειες αυτού του χώρου και των κατοίκων του, σε τέσσερις πυλώνες, που για εμένα προσωπικά, χρειάζεται να στηριχθεί η όποια προσπάθεια.

-Δικαιοσύνη
-Παιδεία
-Πολιτειακό
-Πολιτισμός

Και με αυτά θα καταπιαστώ θεωρώντας ότι ο Έλληνας κατήντησε αρκετά τεμπέλης πνευματικά για να εντρυφήσει στις πραγματικές αιτίες που άπτονται ιστορικού περιεχομένου.
Ίσως και επειδή οι πληροφορίες σήμερα είναι καταιγιστικές, με πολλές αναφορές που κουράζουν.
Κυριότερα όμως διότι δεν έχει καμμία εμπιστοσύνη στην όποια υποκειμενική εξιστόρηση των γεγονότων, τσουβαλιάζοντας έτσι όλες τις πηγές και τους εκφραστές των.
Η μέθοδος που ακολουθείς εσύ, είναι τρανό παράδειγμα του βήμα προσ βήμα ξετυλίγματος του κουβαριού.
Πόσοι όμως πραγματικά έχουν την υπομονή να ακολουθήσουν αυτόν τον επίπονο δρόμο, παρ' όλο που είναι και ο μόνος σωστός;

Ο Έλληνας σήμερα χρειάζεται την ανάδειξη κάποιων βασικών προβλημάτων και ελλείψεων που τα ζει καθημερινά.
Και τα επερχόμενα δεινά δεν μπορεί ακόμα να τα συνειδητοποιήσει.
Υποψιάζομαι, ότι υπαρχουν συμπολίτες μας με ολοκάθαρη σκέψη και δυνατή πέννα, που ακόμα δεν τολμούν να γράψουν δύο αράδες, με αποτέλεσμα να μην εμπλουτίζεται η επικοινωνία.
Ο συνδυασμός λοιπόν, ειδικών αναλύσεων με κεντρικές στοχεύσεις, ίσως μπορεί να φέρει σε βάθος χρόνου κάποιο αποτέλεσμα.
Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι ενδιάμεσα δεν πρέπει να δίνεται το απαραίτητο βάρος, σε σηματικά θέματα που αποσιωπούν τα ΜΜΕξαπάτησης (καθιερωμένο από άλλον).

Χαίρε

Μποτίλια στο Πέλαγος είπε...

Ένα ακόμη Κείμενο που αναφέρεται χωρίς περιστροφές στα καίρια προβλήματα, όπως αυτά που συνηθίσαμε να γινόμαστε παραλήπτες από τον νοών...νοείτω; Νομίζω, ότι αυτή τη φορά πρόκειται για κάτι περισσότερο. Διότι όποιος νοεί αληθώς, νοεί ουσία: Θέτει ή λύνει πρόβλημα.

Κώστας Ζωγραφόπουλος είπε...

Θα μου επιτρέψετε αγαπητοί φίλοι αφού συν-ταχθώ με την ευγενική αγωνία που έχετε για τα μελλούμενα, να σας καταθέσω την αισιοδοξία μου για ένα όμορφο μέλλον που τα δικά μου μάτια βλέπουν. Ένα μέλλον αξιών, γεμάτο από έρωτα για την ζωή και τον άνθρωπο. Η μικρή ταλαιπωρία (συμπαντικά) αλλά μεγάλη (βιωματικά) σε προσωπικό επίπεδο του κάθε ενός μας, βρίσκεται στον παρόντα χρόνο. Βρισκόμαστε στην «έξοδο» του «Καταστήματος» και ακριβώς μπροστά από την ουρά του «Ταμείου». Ακόμη δεν πληρώσαμε το τίμημα της φιλοσοφικής δράσης που διακονήσαμε…
Θα παραθέσω ένα μικρό απόσπασμα βίντεο, από ένα μεγάλο άνθρωπο που μιλά για δυόμιση γενιές που θα «σφαγιασθούν» ως πρόσφορο… στη θυσία της κάθαρσης ενός φιλοσοφικού μοντέλου που απέτυχε…
Να είμαστε καλά και να αντέχουμε τον πόνο… στηρίζοντας μεμονωμένα τις αξίες πλέον…ως επένδυση για τις επερχόμενες γενιές …
Να είστε καλά
http://www.youtube.com/watch?v=qUKn2n7q8e8&NR=1

Ο νοών...νοείτω είπε...

Αδελφέ σε ευχαριστώ για αλλη μία φορά, για το γενναιόδωρο σχόλιό σου.

Ο νοών...νοείτω είπε...

Αγαπητέ, ο παππούς μου είχε πει, ανάμεσα σε άλλα.
Εάν δεν φυτέψεις ένα δένδρο στην ζωή σου, τότε γιατί ήρθες;