Σκέψεις, και βασανιστικά ερωτήματα...

Πως φθάσαμε ως εδώ;

Ποιοι παράγοντες μας οδήγησαν τόσο προβλέψιμα σε αυτό το σημείο;

Και αφού αποδεικνύεται τόσο προβλέψιμο γιατί δεν το είδαμε;

Που ήταν όλοι αυτοί που σήμερα φωνασκούν για το δίκαιο που είχαν;

Που ήταν όλοι αυτοί που σήμερα το παίζουν τιμητές του λόγου;

Που ήμασταν όλοι εμείς;

Σε ποιες φάσεις μπαίναμε κάθε φορά προκειμένου να μεγαλώσουμε την αφασία μας;

Τι μας στέρησαν και τρέξαμε να το διεκδικήσουμε;

Τι μας έταξαν και σπεύσαμε να το παραλάβουμε;

Γιατί  τους πιστέψαμε έτσι εύκολα;

Γιατί δεν σκεφθήκαμε τα ανταλλάγματα;

Και πονεμένοι ήμασταν, και στερημένοι.

Αλλά είχαμε και κάποιες σταθερές στην ζωή μας.

Κάποιες μικρές αλλά γερές βάσεις που χτίζαμε πάνω τους την ευημερία μας.

Και ξάφνου όλα άλλαξαν.

Με πρόσχημα την επανάκτηση της ελευθερίας του λόγου, σπείρανε την διχόνοια και πάλι, και μας χώρισαν σε κομμάτια για να νομίζουμε ότι εκφραζόμαστε πολιτικά.

Και προετoίμασαν το έδαφος για την επερχόμενη απελευθέρωση της φαυλότητας και της πτώσης των βάσεων και των σταθερών.

Σιγά σιγά για να μην τους πάρουμε χαμπάρι.

Αυξάνανε σταδιακά το μέλι, για να συνηθίζουμε στην γεύση, ενώ πρόσεχαν να σκουπίζουν τα αποτυπώματα για να μην κολλάμε στην πορεία μας.

Και εμείς ως αδαείς, πειθόμενοι όχι τοις κείνων ρήμασι, αλλά τοις κείνων χρήμασι, δεχθήκαμε να μας κακομάθουν.

Μέχρι που έγιναν θρασείς και αχόρταγοι.

Και εμείς άβουλοι, πειθήνιοι και εαυτούληδες.

Και αυτοί συνέχιζαν να αυξάνουν την αμετροέπεια και ιδιοτέλειά τους.

Και εμείς από κοντά, μην μας πούνε και οπισθοδρομικούς.

Και γίναμε πλουσιότεροι, γνωστότεροι, κοσμικοί, ιδιοκτήτες, καριερίστες, πολυάσχολοι και  ακριβοθώρητοι.

Και σταματήσαμε να είμαστε ταπεινοί, γνωστοί, κοινωνικοί, ενοικιαστές, εργάτες της γης, οικογενειάρχες και να κοιταζόμαστε στα μάτια.

Και όσο τους πιστεύαμε, τόσο αυτοί μας κλέβανε το μέλλον.

Και όσο μας κλέβανε το μέλλον τόσο εμείς τους υπογράφαμε και τις υποθήκες.

Και όταν ήρθε η ώρα που το γλέντι έπρεπε να τελειώσει, εμείς ήμασταν ακόμα στο τσακίρ κέφι, λιώμα από το ποτό και το ξενύχτι.

Και ξάφνου  σταμάτησε η μουσική, και οι σερβιτόροι αποχώρησαν, και μας είπαν, τώρα μαζέψτε το χάλι που κάναμε.

Και είχαν φροντίσει να ξοδέψουμε όλες τις προμήθειες αλλά και να βουτήξουν και όλα τα τιμαλφή.

Και μας έβαλαν και τις φωνές γιατί κάναμε φασαρία, και μας διέταξαν να ξεχάσουμε αυτά που είχαμε μάθει, γιατί, λέει, δεν είχαμε μέτρο και τους εκθέσαμε στην γειτονιά.

Και οι γείτονες λέει, είχαν καλέσει την αστυνομία, και τώρα αυτοί θα έπρεπε να κάνουν τους καλούς σε αυτούς και τους κακούς σε εμάς, για να μην μας διώξουν από την γειτονιά.

Και οι περισσότεροι από εμάς σκύψαμε τα κεφάλια, ζαλισμένοι ακόμα από το γλέντι, και τραβηχτήκαμε στις γωνιές επειδή κατά βάθος είμαστε φιλότιμοι.

Και την φιλοτιμία μας την εξέλαβαν ως συνενοχή και δειλία.

Και με το περίσσιο θράσος τους, έγιναν ακόμα περισσότερο αχόρταγοι.

Κρίση το ονόμασαν αυτό ειδικοί και μη.

Κρίση χρέους ο ένας, κρίση δανεισμού ο άλλος, κρίση του κεφαλαίου ο τρίτος και κρίση ανοησίας κάποιοι πιο σώφρονες.

Και τα αποτελέσματα τα βλέπουμε καθημερινά.

Και υπάρχουν αποτελέσματα που δεν βλέπουμε, διότι πονάμε κυρίως στην τσέπη.

Σε αυτό συμφωνούν όλοι.

Και η κρίση απλώνεται σε σημεία περίεργα.

Και με αφορμή την κρίση, οι γείτονες από την μία παίζουν με τα νεύρα μας, και από την άλλη με την τύχη του σπιτιού μας.

Αυτού που υποθηκεύσαμε.

Και οι άλλοι γείτονες βάζουν πόδι στην αυλή μας.

Αυτής που παραμελήσαμε.

Και εμείς ακόμα μουδιασμένοι, αναρωτιόμαστε σε ποιον μπορούμε να στηριχθούμε.

Αναρωτιόμαστε τι έφταιξε, ποιος έφταιξε και ποιος θα βγάλει το φίδι από την τρύπα.

Και οι «σωτήρες» διαγωνίζονται ποιος θα γίνει πιο πειστικός.

Εγχώριοι και εξωγενείς.

Και κάποιοι από εμάς συνεχίζουν να στρέφουν το βλέμμα και την ελπίδα προς αυτούς που ευθύνονται.

Και κάποιοι άλλοι στρέφουν το κεφάλι μακριά από αυτούς.

Και κάποιοι άλλοι δεν ξέρουν προς τα πού να κοιτάξουν.

Και όπως ήμασταν ανέτοιμοι στην επίπλαστη ευημερία, έτσι βρεθήκαμε ανέτοιμοι και στην επιβαλλόμενη  ανέχεια, και έτσι θα βρεθούμε ανέτοιμοι και στην πραγματική κρίση.

Στην κρίση που έρχεται, και που μπροστά της η οικονομική κρίση θα φανεί πταίσμα.

Γιατί το κακούργημα που συντελείται πλέον, έχει κύριους ενόχους εμάς.

Τέρμα τα ψέματα και οι δικαιολογίες.

Αρκετά βολευτήκαμε με δαύτα.

Ώρα για αλήθειες.

Αλήθειες που πονάνε, και θέλουν ευθύνη.

Αλήθειες που θέλουν πολίτες έτυμους.

Μας κορόϊδεψαν, μας εξαπάτησαν, μας έκλεψαν, μας υπονόμευσαν.

Εντάξει λοιπόν, εάν αυτό μέχρι τώρα μας απενοχοποιούσε.

Σήμερα όμως, τα περισσότερα από αυτά απεκαλύφθησαν.

Τρία χρόνια τώρα σφάζονται και αλληλοαποκαλύπτονται για να το εμπεδώσουμε.

Από εκεί και μετά όμως τι κάνουμε;

Ποια δικαιολογία έχουμε;

Τον φόβο, την ανέχεια, την ανασφάλεια, την θολούρα;

Πως θα ενεργοποιηθεί λοιπόν και πάλι το ιστορικό μας ένστικτο;

Με πιο τρόπο μπορούμε να απομονώσουμε κατ’ αρχάς την μαλθακότητα, και στην συνέχεια την στείρα καταγγελία;

Με ποιο τρόπο θα ενεργοποιηθεί και πάλι η διαδικασία συνειδητοποίησης της πραγματικότητας;

Ποιος είναι ο/οι κρίσιμος/οι παράγοντας/ες που θα μετουσιώσει/ουν όλα τα παραπάνω σε καθαρή σκέψη και προσπάθεια συλλογικής δράσης;

Ποια μέσα είναι δυνατόν να επικοινωνήσουν  σε όσο το δυνατόν περισσότερο κόσμο τις απαραίτητες διαδικασίες;

Ποιες φωνές έχουν την συγκροτημένη σκέψη και το ανάλογο ανάστημα, για να εμπνεύσουν;

Και δεν ομιλώ ούτε για ηγέτες, ούτε για κόμματα.

Ο φλογερός λόγος από μόνος του δεν φθάνει.

Ακουμπάει πολλούς ανθρώπους, δραστηριοποιεί τον συναισθηματικό κόσμο του πολίτη, αλλά ταυτόχρονα τον αφήνει έρμαιο στην ικανότητα του ομιλητή για περαιτέρω υπόδειξη δράσης.

Το ζητούμενο είναι η δραστηριοποίηση του νου και της ψυχής.

Απαιτείται ανάγνωση και μελέτη της Ιστορίας πέρα από τις επικεφαλίδες.

Οι μικρές γραμμές περιγράφουν τις πορείες προς την ανόρθωση.

Απαιτείται προσομοίωση στο σήμερα.

Απαιτείται αντικειμενική προσέγγιση των παραγόντων που οδηγούν τις εξελίξεις.

Απαιτείται απομυθοποίηση των μύθων που έντεχνα μας περνάνε, προκειμένου να μας κάνουν αδύνατη την συνειδητοποίηση της απλότητας της αλήθειας που κρύβουν.

Χρειάζεται όμως πάνω από όλα, να ξεμπερδέψουμε κάποια στιγμή με την προσφιλή μας απασχόληση, αυτής της κριτικής επί παντός επιστητού,

Είμαστε μοιρασμένοι σε χίλια δυο κομμάτια κριτικής σε ένα σωρό θέματα.

Και η επικαιρότητα, προσθέτει άλλα τόσα καθημερινά.

Είμαστε ακόμη έρμαια, των παλαιών παθών που ταλανίζουν αυτήν την χώρα, και που σκοπό έχουν την συνέχιση της εσωστρέφειας.

Η ιστορία, αναλόγως από ποιους γράφεται, αφήνει ανεξίτηλα σημάδια σε αυτούς που την διαβάζουν, αλλά και σε αυτούς που την αποδέχονται αμάσητη.

Αλλά αφήνει και ανοικτές πληγές, που το πέρασμα του χρόνου δεν είναι ικανό να τις ιάσει.

Πληγές που θα συνεχίσουν να ματώνουν, όταν αυτοί που ευθύνονται και οι διάδοχοί τους θα τις σκαλίζουν προκειμένου να ασχολούμαστε με τα αντισηπτικά, αντί με την καθολική  ίαση.

Πως μπορούμε άραγε, να απομονώσουμε την υποκειμενικότητα, από την αντικειμενικότητα;

Και ποιος είναι τόσο αντικειμενικός για να υποδείξει και στον άλλον τον τρόπο;

Τι είναι αυτό που θα οδηγήσει την πλειοψηφία των πολιτών, να μεταφράσει αυτή την καθολική δυσαρέσκεια, σε ικανές αιτίες ώστε να αναδιατάξει τις αξίες και να αναμορφώσει τις βάσεις που έχει στηρίξει την ζωή του;

Πως μπορούμε να συμφωνήσουμε από κοινού, ει δυνατόν, σε κάποιους πυλώνες όπου θα στηρίξουμε και πάλι το μέλλον μας;

Ερωτήματα που ζητούν εναγωνίως και επειγόντως απαντήσεις.

Ερωτήματα που ο κάθε ένας πρέπει να θέσει στον εαυτό του και στον περίγυρό του.

Ούτε αυταπάτες τρέφω, ούτε ονειροβατώ.

Απλά προσπαθώ να μην τα παρατήσω.

Προσπαθώ να αντέξω και εγώ στην ανελέητη προσπάθειά τους να υποκύψουμε, δεχόμενοι το πεπρωμένο που μας διάλεξαν.

Και δεν υπάρχει άλλος τρόπος, από την συνεχή κατάθεση σκέψεων και την επικοινωνία τους.

Και η αρχή ας γίνει από αύριο.
Αύριο όπου θα περάσει το κατώφλι του "ναού" της Δημοκρατίας μας, αυτό το κτίριο που λέγεται Βουλή των Ελλήνων, ο ύπατος αρμοστής της επιβαλόμενης ανέχειας.

Δεν με ενδιαφέρει τι θα κάνουν οι από μέσα.
Καλεσμένο έχουν και μπορεί να θέλουν να φανούν ευγενείς, διότι έτσι ονομάζουν την υποτέλεια.

Εμείς όμως δεν τον καλέσαμε.
Ας το δείξουμε.
Εκτός εάν η αποχή, θα είναι το κύριο μέσο αντίστασης από εδώ και πέρα.