Ως πότε;...Μέχρι...

Ως πότε θα αναζητούμε την έξοδο από τα προβλήματα, που ανεχτήκαμε να δημιουργηθούν, συμμετείχαμε στο να γιγαντωθούν και να μας καταλάβουν πλήρως, σε εκκολαπτόμενους πολιτικούς που δείχνουν ανήμποροι να οσφριστούν την πολιτική ορθότητα και την απογοήτευση της κοινωνίας;
Ως πότε θα αυτομαστιγωνόμαστε με την ανοχή που δείχνουμε απέναντι σε όλους αυτούς που μας μοίρασαν τα μαστίγια;
Ως πότε θα κατακρίνουμε και θα καθυβρίζουμε την εκάστοτε εξουσία, πριν, κατά και μετά την θητεία της;
Ως πότε θα αναλωνόμαστε σε σπαραξικάρδια αναθέματα νομίζοντας ότι έτσι ξορκίζουμε τους δράκουλες που ρουφούν απολαυστικά σταλια σταλιά, το πολιτικό και κοινωνικό είναι μας;
Ως πότε θα αναζητάμε ελπίδα από την πίστη που δείχνουμε σε άλλους, και όχι από την γνώση που έχουμε (;) για εμάς;
Ως πότε θα ανεχόμαστε να μας αφαιρούν κομμάτι κομμάτι την ελπίδα, δρομολογώντας ταυτόχρονα στην θέση της την διαμαρτυρία και την αφασία;
Ως πότε θα εκλιπαρούμε για δικαίωση, από ανθρώπους που ανατράφηκαν στο ίδιο σύστημα με αυτούς που μας έφτασαν στο σημείο να εκλιπαρούμε;
Ως πότε θα αναζητούμε λύσεις από αυτούς που δημιούργησαν τα προβλήματα;
Ως πότε θα δεχόμαστε τους φόρους ψυχικού αίματος που μας επιβάλλουν αυτοί που θέλήσαμε να πιστέψουμε ότι θα θεσπίσουν το αφορολόγητο;
Ως πότε, εκ των υστέρων, θα αναζητάμε τιμωρίες και πολιτικές θυσίες στον βωμό της πεινασμένης ανοησίας μας που τροφοδοτεί του θύτες μας;
Ως πότε το ψυχομάζωμα, που δεν σταμάτησε ποτέ, θα τροφοδοτεί την κενή ηθικής και αρετής κυβέρνηση του χρήματος και της εξουσίας;
Ως πότε θα σκύβουμε το κεφάλι δεχόμενοι τις «φιλικές» καρπαζιές που μας ρίχνει ο καθοδηγητής στο διάβα μας προς την ανάδειξή του;
Ως πότε θα ζητάμε από άλλους να σταθούν στο ύψος τους, για εμάς;
Ως πότε θα καταπίνουμε τις προσβολές προς την ύπαρξής μας, από ανθρώπους που απέκτησαν πολιτική ιδιότητα και συνείδηση, από μυαλά που και εμείς σήμερα με την στάση μας περιγελούμε;
Ως πότε θα ζούμε μία ζωή που δεν μας αξίζει, και δεν την αντέχουμε;
Ως πότε θα μας παίρνουνε μέτρα;

Μέχρι να τελειώσει η ουτοπική αισιοδοξία.
Μέχρι να μην μείνει δέρμα έκθετο.
Μέχρι να ψηφίσουμε ενσυνείδητα.
Μέχρι να τελειώσει το είναι μας.
Μέχρι να αποκτήσουμε αυτογνωσία.
Μέχρι να τελειώσει η ελπίδα.
Μέχρι να γκρεμίσουμε αυτό το σύστημα.
Μέχρι να καταλάβουμε ότι η λύση είμαστε εμείς.
Μέχρι να θυσιάσουμε την ανοησία μας.
Μέχρι να βγει η ψυχή μας.
Μέχρι να αποδιώξουμε τους καθοδηγητές.
Μέχρι να σταθούμε ευθυτενείς.
Μέχρι να αναγνωρίσουμε αυτά που οφείλουμε σε αυτούς που τα οφείλουμε.
Μέχρι να καταλάβουμε τι μας αξίζει, και ξεπεράσουμε τις αντοχές μας.
Μέχρι να ετοιμαστεί το μεγαλύτερο και ακριβότερο φέρετρο.

Ως πότε θα περιμένουμε τα μέχρι;
Μέχρι να νοιώσουμε σκλαβωμένοι.
Μα είμαστε σκλαβωμένοι.
Ναι, αλλά δεν το έχουμε νοιώσει στο πετσί και στην ψυχή μας.

Στα κλουβιά που μας έφτιαξαν και μπήκαμε, από έξω γράφει:
«Μην ταϊζετε τους τρόφιμους».
Από μέσα γράφει:
«Φάτε μάτια ψάρια, και κοιλιά περίδρομο».

Εκθρέψαμε θηρία.
Ας αναθρέψουμε θηριοδαμαστές.

Η συνέχεια επί της οθόνης...του υπολογιστή, του κινητού, της τηλεόρασης.