Ακούραστα λοιπόν, και όσο αντέξουμε!



Πως θα θέλαμε να είναι και όπως είναι.
Ανάμεσα σε αυτές τις δύο θεάσεις υπάρχει ένα τεράστιο χάσμα.
Η αντίληψη και των δύο όμως πηγάζει από διαφορετικές κορυφές.
Είναι αυτοί που δεν συμβιβάζονται με τα τεκταινόμενα και την κρατούσα αντίληψη και υποφέρουν περισσότερο.
Είναι και αυτοί που λόγω προσωπικής εμπειρίας που προηγήθηκε σε ατομικό επίπεδο, αναγκάστηκαν να κοιτάξουν κατάματα την πραγματικότητα και να επιλέξουν την ατομική αντίδραση μιας και συλλογική δύσκολο να υπάρξει.
Είναι αυτοί που προσπαθούν μέσα από τα χαλάσματα που αρχίζουν να δημιουργούνται να αφυπνίσει την ατομική και συλλογική ευθύνη του πολίτη και της πολιτείας, προκειμένου να γλιτώσουμε την πλήρη κατάρρευση.
Και από την άλλη, όσοι, έχοντας βιώσει την ατομική κατάρρευση, δεν παραδόθηκαν στην μοίρα τους, αλλά στάθηκαν όρθιοι, αναθεωρώντας ίσως την μέχρι τότε αντίληψη για τις σχέσεις πολιτείας και πολίτη.

Υπάρχει άραγε μέση οδός που μπορεί να γεφυρώσει τις δύο κορυφές;
Σίγουρα υπάρχει, αλλά το δυστύχημα είναι ότι, το τι μέλλει γεννέσθαι το κρίνει πάντοτε είτε μία μορφή εξουσίας, είτε μία κρίσιμη μάζα πολιτών που και στις δύο περιπτώσεις γίνεται βίαια.
Μέχρι τότε λοιπόν αυτό που βλέπω είναι ότι ο καθένας θα πορεύεται τον δικό του δρόμο, πεισμένος στην υποκειμενική του θέαση, μέχρι είτε να συγκρουστεί με τον τοίχο, είτε να αποκτήσει την δυναμική που θα γκρεμίσει τον τοίχο, είτε απλά να επιβιώσει.
Και ιστορικά τουλάχιστον, και οι τρεις περιπτώσεις έχουν επιβεβαιωθεί.
Το κρίμα όμως είναι ότι ενώ έχουμε σαν παρακαταθήκη χιλιάδες έτη ιστορικής αναδρομής και μάθησης, εμείς κοιτάμε μόνο μπροστά και χαμηλά για να μην σκοντάψουμε στα δύσκολα, ενώ στα εύκολα απλά ονειροβατούμε.
Κάπου εκεί ανάμεσα βρίσκεται εγκλωβισμένο και ένα κομμάτι του κόσμου που και σκέπτεται και πράττει υπεύθυνα και που μοιραία ίσως θα συντριβεί.
Όσο και αν διαφωνώ με την πραγματιστική θέαση δεν μπορώ να μην δεχθώ την αναγκαιότητα ύπαρξης του ιδεαλιστικού λόγου και της ρομαντικής σκέψης. Όμως όσο και αν συμφωνώ με την ιδεαλιστική θέαση δεν μπορώ να πω ότι ελπίζω ότι μπορεί να υπάρξει, στα καθ΄ υμάς, πολιτικοί και κράτος που μπορεί να την εφαρμόσει..

Όμως, όταν αναφέρομαι στα χιλιάδες έτη Ιστορικής αναδρομής, δεν αναφέρομαι μόνο στην δική μας Ιστορία.
Θα ήταν υποκρισία εκ μέρους μου να θεωρώ ότι μόνοι μας πορευόμαστε.
Είμαι ευγνώμων των επιτευγμάτων των προγόνων μας αλλά και επικριτικός όπου πρέπει.
Είμαι ευτυχής που μπορώ σήμερα να προσλαμβάνω την σκέψη, τον λόγο, την ανιδιοτέλειά τους, τον ηρωϊσμό τους, και τόσων άλλων.
Είμαι ευτυχής επίσης που αυτά που εμείς κατά καιρούς είτε ξεχάσαμε είτε προδώσαμε, κάποιοι άλλοι τα κράτησαν και μας κράτησαν.
Είμαι κατηφής όμως που στο κατρακύλισμα που συνεχίζουμε, η πλειοψηφία όχι μόνον δεν βλέπει διέξοδο, αλλά τα έχει παρατήσει.

Η αισιοδοξία και το όραμα εν αντιθέσει με την αντικειμενική θέαση της σκληρής πραγματικότητας, ουσιαστικά συντελούν στον ίδιο σκοπό.
Από την μία στην αφύπνιση, μέσω ενός απαραίτητα σκληρού λόγου και από την άλλη κάποιες διεξόδους από την μίζερη πραγματικότητα και την κατάπτωση αξιών, μέσω ψηγμάτων ρομαντικής επαναστατικότητας.

Συστήματα έχουν δοκιμαστεί πολλά και αλλού πέτυχαν αλλού απέτυχαν.
Τα συστήματα όμως έχουν την εξής ιδιομορφία.
Επινοούνται από ελάχιστους και εφαρμόζονται στους πολλούς.
Για αυτό και αποτυγχάνουν στο σύνολό τους σε βάθος χρόνου.
Εδώ θεωρώ λοιπόν ότι η καταγεγγραμένη εμπειρία μας χιλιάδων ετών, θα έπρεπε να είναι το φίλτρο από όπου θα προκύπτει όχι ένα νέο σύστημα με μία νέα ονομασία, αλλά το ξεδιάλεγμα των περισσότερων θετικών προς εφαρμογή, και των λιγότερο αρνητικών σαν αναπόφευκτο αποτέλεσμα.

Καλώς ή κακώς δεν έχω σταματήσει να πιστεύω στον Άνθρωπο και ιδιαίτερα στον ΈΛΛΗΝΑ.
Έχω σταματήσει όμως προ πολλού να θεωρώ ότι υπάρχουν πολιτικοί που μπορούν να αναδειχθούν, μέσα από το υπάρχον πολιτικό σύστημα είτε το δικό μας είτε το παγκόσμιο, όπου θέλουν και μπορούν να αναλάβουν τέτοιες δράσεις.

Δεν ονειροβατώ στην σημερινή πραγματικότητα. Στόχος μου δεν είναι να χαϊδεύω αυτιά και να κοιμίζω τις ανησυχίες.
Αλλά, το ότι δεν συμβιβάζομαι με την μετριότητα που επικρατεί δεν έχει καταφέρει να με κάνει, ακόμα τουλάχιστον, πλήρως κυνικό ωσάν τον Διογένη και μηδενιστή.

5 σχόλια:

Ο νοών...νοείτω είπε...

Η συγκεκριμένη ανάρτηση επιμελήθηκε ευγενώς από το αλλενάκι, την οποία και ευχαριστώ.

Είναι δε τοποθέτηση σε συζήτηση που προηγήθηκε ανάμεσα στον Δωδωναίο και τον Αρχαιοπτέρυγα στον παρακάτω σύνδεσμο.
http://allenaki.wordpress.com/2009/11/24/jobless-foodless-exaggeration/

Μποτίλια στο πέλαγος είπε...

Δεν υπάρχει πιο ισχυρός ρεαλισμός από το όραμα. Όσο και εάν ισχύει "το πεπρωμένον φυγείν αδύνατον", αυτό βρίσκεται στα χέρια μας. Αποδεχόμενοι την τραγικότητα μας, απολήγουμε στην αγκάλη του Λόγου, που απεργάζεται την Έξοδο και την Νίκη.

Ο νοών...νοείτω είπε...

Σε τρεις γραμμές συνέπτυξες όλη την ανάρτηση.
Ή αλλιώς, κάποιες φορές, τα πολλά λόγια είναι πτώχια.
Έτσι "πτωχός" όντας, προσδοκώ τον "πλούτο" το Λόγου, χάνοντας κάποιες φορές το μέτρο, αναζητώντας την Έξοδο και την Νίκη.
Να είσαι καλά.

Unknown είπε...

Όμως υπάρχει και η μέση οδός που μπορεί να γεφυρώνει αντιτιθέμενες απόψεις και να μας δίνει την ευκαιρία να «πορευόμαστε» όπως νάναι μεν, αλλά έτσι για να «πορευόμαστε» δε.
Μα μήπως αυτό δεν κάνουμε στην καθημερινότητα μας σε πολλές περιπτώσεις θα μου πείς φίλε μου «Νοών νοείτω»;
Οι αγγλοσάξωνες όντας ποιο κοντά στο «πετσί» και στην τάξη που διατηρεί και προάγει «τα του βίου» τους, από εμάς, λένε και πιστεύουν:
When you can not reach the ideal, then idealize the reality.
Αλλά γιατί να εξιδανικεύει κανείς «πραγματικότητες» που πρέπει να τις παλεύει, όταν αυτές γίνονται δυνάστες της ζωής του «της κλεισμένης μες το χρόνο» που λέει και ο στίχος του Άγγελου Σικελιανού!
Δεν το παίζω ασυμβίβαστος και ντούρος.
Μακάρι να ήμουνα και πάντα καλοτυχίζω αυτούς που «είναι» και το λέει η "περδικούλα" τους.
Δεν είμαι από τέτοιο "σκαρί" και έχω βάλει πολλές φορές την ουρά μου κάτω από τα σκέλια…σε αρκετές δυσκολίες και «στριμώγματα».
Μπορεί να κακίζω το εαυτό μου σε τέτοιες περιπτώσεις και να του καταλογίζω δειλία και έλλειψη αγωνιστικότητας, αλλά εν τούτοις παρηγοριέμαι και εφησυχάζω που το μυαλό μου και η συνείδηση μου, έχουν σταθερά προσκολληθεί στο «δέον γεννέσθαι»
Πρέπει να δίνουμε τις «μάχες» μας από τα ποιο ασήμαντα μέχρι τα υπέρτατα.
Μαχητές - κοινωνιστές πρέπει να γινόμαστε και με ότι αυτό συνεπάγεται.
Και αυτό είναι προτιμότερο από το:
Ωφελιμιστές - εαυτούληδες – φιλοτομαριστές.
Ο φιλοτομαριστής έχει την αίσθηση ότι αυτός είναι το κέντρο του κόσμου.
Είναι όμως;
Έχω την άποψη ότι η ωφελιμιστική – ατομικιστική πεποίθηση, είναι ο πυρήνας της νεοδεξιάς συντηρητικής ιδεολογικοπολιτικής θέσης - άποψης στις μέρες μας.

Ο νοών...νοείτω είπε...

Αγαπητέ Δωδωναίε καλησπέρα.
Περιγράφεις πολλούς που σκέπτονται έτσι ενώ ταυτόχρονα ενεργούν διαφορετικά.
Και ποιος δεν έχει βάλει κάποια στιγμή στη ζωή του την ουρά κάτω από τα σκέλια;
Πόσοι όμως είπαν κάποια στιγμή, ως εδώ;