Ακούραστα λοιπόν, και όσο αντέξουμε!

Πως θα θέλαμε να είναι και όπως είναι.
Ανάμεσα σε αυτές τις δύο θεάσεις υπάρχει ένα τεράστιο χάσμα.
Η αντίληψη και των δύο όμως πηγάζει από διαφορετικές κορυφές.
Είναι αυτοί που δεν συμβιβάζονται με τα τεκταινόμενα και την κρατούσα αντίληψη και υποφέρουν περισσότερο.
Είναι και αυτοί που λόγω προσωπικής εμπειρίας που προηγήθηκε σε ατομικό επίπεδο, αναγκάστηκαν να κοιτάξουν κατάματα την πραγματικότητα και να επιλέξουν την ατομική αντίδραση μιας και συλλογική δύσκολο να υπάρξει.
Είναι αυτοί που προσπαθούν μέσα από τα χαλάσματα που αρχίζουν να δημιουργούνται να αφυπνίσει την ατομική και συλλογική ευθύνη του πολίτη και της πολιτείας, προκειμένου να γλιτώσουμε την πλήρη κατάρρευση.
Και από την άλλη, όσοι, έχοντας βιώσει την ατομική κατάρρευση, δεν παραδόθηκαν στην μοίρα τους, αλλά στάθηκαν όρθιοι, αναθεωρώντας ίσως την μέχρι τότε αντίληψη για τις σχέσεις πολιτείας και πολίτη.

Υπάρχει άραγε μέση οδός που μπορεί να γεφυρώσει τις δύο κορυφές;
Σίγουρα υπάρχει, αλλά το δυστύχημα είναι ότι, το τι μέλλει γεννέσθαι το κρίνει πάντοτε είτε μία μορφή εξουσίας, είτε μία κρίσιμη μάζα πολιτών που και στις δύο περιπτώσεις γίνεται βίαια.
Μέχρι τότε λοιπόν αυτό που βλέπω είναι ότι ο καθένας θα πορεύεται τον δικό του δρόμο, πεισμένος στην υποκειμενική του θέαση, μέχρι είτε να συγκρουστεί με τον τοίχο, είτε να αποκτήσει την δυναμική που θα γκρεμίσει τον τοίχο, είτε απλά να επιβιώσει.
Και ιστορικά τουλάχιστον, και οι τρεις περιπτώσεις έχουν επιβεβαιωθεί.
Το κρίμα όμως είναι ότι ενώ έχουμε σαν παρακαταθήκη χιλιάδες έτη ιστορικής αναδρομής και μάθησης, εμείς κοιτάμε μόνο μπροστά και χαμηλά για να μην σκοντάψουμε στα δύσκολα, ενώ στα εύκολα απλά ονειροβατούμε.
Κάπου εκεί ανάμεσα βρίσκεται εγκλωβισμένο και ένα κομμάτι του κόσμου που και σκέπτεται και πράττει υπεύθυνα και που μοιραία ίσως θα συντριβεί.
Όσο και αν διαφωνώ με την πραγματιστική θέαση δεν μπορώ να μην δεχθώ την αναγκαιότητα ύπαρξης του ιδεαλιστικού λόγου και της ρομαντικής σκέψης. Όμως όσο και αν συμφωνώ με την ιδεαλιστική θέαση δεν μπορώ να πω ότι ελπίζω ότι μπορεί να υπάρξει, στα καθ΄ υμάς, πολιτικοί και κράτος που μπορεί να την εφαρμόσει..

Όμως, όταν αναφέρομαι στα χιλιάδες έτη Ιστορικής αναδρομής, δεν αναφέρομαι μόνο στην δική μας Ιστορία.
Θα ήταν υποκρισία εκ μέρους μου να θεωρώ ότι μόνοι μας πορευόμαστε.
Είμαι ευγνώμων των επιτευγμάτων των προγόνων μας αλλά και επικριτικός όπου πρέπει.
Είμαι ευτυχής που μπορώ σήμερα να προσλαμβάνω την σκέψη, τον λόγο, την ανιδιοτέλειά τους, τον ηρωϊσμό τους, και τόσων άλλων.
Είμαι ευτυχής επίσης που αυτά που εμείς κατά καιρούς είτε ξεχάσαμε είτε προδώσαμε, κάποιοι άλλοι τα κράτησαν και μας κράτησαν.
Είμαι κατηφής όμως που στο κατρακύλισμα που συνεχίζουμε, η πλειοψηφία όχι μόνον δεν βλέπει διέξοδο, αλλά τα έχει παρατήσει.

Η αισιοδοξία και το όραμα εν αντιθέσει με την αντικειμενική θέαση της σκληρής πραγματικότητας, ουσιαστικά συντελούν στον ίδιο σκοπό.
Από την μία στην αφύπνιση, μέσω ενός απαραίτητα σκληρού λόγου και από την άλλη κάποιες διεξόδους από την μίζερη πραγματικότητα και την κατάπτωση αξιών, μέσω ψηγμάτων ρομαντικής επαναστατικότητας.

Συστήματα έχουν δοκιμαστεί πολλά και αλλού πέτυχαν αλλού απέτυχαν.
Τα συστήματα όμως έχουν την εξής ιδιομορφία.
Επινοούνται από ελάχιστους και εφαρμόζονται στους πολλούς.
Για αυτό και αποτυγχάνουν στο σύνολό τους σε βάθος χρόνου.
Εδώ θεωρώ λοιπόν ότι η καταγεγγραμένη εμπειρία μας χιλιάδων ετών, θα έπρεπε να είναι το φίλτρο από όπου θα προκύπτει όχι ένα νέο σύστημα με μία νέα ονομασία, αλλά το ξεδιάλεγμα των περισσότερων θετικών προς εφαρμογή, και των λιγότερο αρνητικών σαν αναπόφευκτο αποτέλεσμα.

Καλώς ή κακώς δεν έχω σταματήσει να πιστεύω στον Άνθρωπο και ιδιαίτερα στον ΈΛΛΗΝΑ.
Έχω σταματήσει όμως προ πολλού να θεωρώ ότι υπάρχουν πολιτικοί που μπορούν να αναδειχθούν, μέσα από το υπάρχον πολιτικό σύστημα είτε το δικό μας είτε το παγκόσμιο, όπου θέλουν και μπορούν να αναλάβουν τέτοιες δράσεις.

Δεν ονειροβατώ στην σημερινή πραγματικότητα. Στόχος μου δεν είναι να χαϊδεύω αυτιά και να κοιμίζω τις ανησυχίες.
Αλλά, το ότι δεν συμβιβάζομαι με την μετριότητα που επικρατεί δεν έχει καταφέρει να με κάνει, ακόμα τουλάχιστον, πλήρως κυνικό ωσάν τον Διογένη και μηδενιστή.