Εξομολόγησις

Η αίσθηση που έχω πλέον για αυτό το ιστολόγιο, μετά από 8 μήνες ουσιαστικής του ύπαρξης, θα μπορούσε να αποτυπωθεί ως ακολούθως:

Ξεκίνησε σαν μία λιμνοθάλασσα, έχοντας περισσότερο αλάτι από γλυκό νερό.
Το αλάτι ήταν και είναι η ατομική έλλειψη γνώσεων, εμπειριών, και αναγνωσμάτων.
Η περίσσεια γεύση του αλατιού, όταν βουτούσα την γλώσσα στην λιμνοθάλασσα της σκέψης μου, πάντα με ενοχλούσε.
Προσπάθησα λοιπόν να ανοίξω αυλάκια που θα έφερναν περισσότερο γλυκό νερό από τα ποτάμια της γνώσης, που πηγάζουν από λόφους, βουνά, και μεγαλοπρεπείς ορεινούς όγκους.
Ταυτόχρονα επεδίωξα να δώσω έρεισμα και σε υπόγεια ρεύματα σκέψης να αναδυθούν και αυτά μέσα στην λιμνοθάλασσα.

Και τα ανωτέρω, χωρίς να είναι προσχεδιασμένα, προέκυψαν από μία εσωτερική ανάγκη που με κατηύθυνε στο να ξεδιπλώσω την προσωπικότητά μου, εκθέτοντας τον εαυτό μου και τις σκέψεις μου.
Εκθέτοντας ταυτόχρονα τις ελλείψεις μου αλλά και τις ανάγκες μου.
Δεν ήταν μόνο η δίψα για γλυκό νερό από την πηγή της Μνημοσύνης.
Ήταν και η ανάγκη για δροσερό λόγο που θα κλιμάτιζε την ανεβασμένη θερμοκρασία κατά την συνέχιση της αναζήτησης και άλλων ομοιοπαθούντων.
Διπλός σκοπός δηλαδή.
Αρχικά, ατομική ανάγκη άρα και λίγο εγωϊσμός.
Στην πορεία, συν-στράτευση.

Η αλήθεια είναι ότι από ένα σημείο και μετά, παραμέλησα το διάβασμα και την μελέτη, προς όφελος της διαχείρισης αυτού του ιστολογίου αλλά και της επικοινωνίας με καταπληκτικούς φίλους που απέκτησα..
Ενώ ταυτόχρονα έπρεπε να ασχολούμαι και με την εργασία μου.
Ισορροπίες χρόνου, δύσκολες.
Και έτσι βρήκα διέξοδο, σε αναρτήσεις αξιόλογων θεμάτων, είτε από άλλα ιστολόγια είτε ανεβάζοντας σχόλια, αξιόλογων σχολιαστών από αλλού.
Ταυτόχρονα έτρεχε και τρέχει μία επικαιρότητα, αμείλικτη, γεμάτη προκλήσεις για τοποθέτηση και σχολιασμό.

Έτσι, ακόμα εξοργίζομαι βλέποντας κλειστά σχολεία που συνοδεύονται από βανδαλισμούς και παιδιά που το αντιμετωπίζουν ως χαβαλέ.
Θρανία αραδιασμένα που μπλοκάρουνε τις πόρτες, είναι τα ίδια θρανία που κάθονται για να διδαχθούν. Τι μπλοκάρουνε τελικά, τις πόρτες ή την εκ-παίδευσή τους;
Γονείς αδιάφορους, εκτός μικρών μειοψηφιών, και καθηγητές είτε ανήμπορους είτε αδιάφορους.
Κράτος ανάλγητο που παζαρεύει κάθε χρονιά με ζύγι, το ποσοστό χρηματοδότησης της παιδείας ως προς το ΑΕΠ.
Λες και θέλει χρήματα για να τραβήξεις αυτιά.
Λες και θέλει χρήματα για να καθαρίσεις τον κόπρο των ΑΕΙ.
Λες και θέλει χρήματα για να επαναφέρεις αξίες.
Πότε θα μάθουμε να μαθαίνουμε;

Ακόμα εξοργίζομαι βλέποντας να κατακλύζεται ο τόπος μας από εξαθλιωμένους νοικοκύρηδες, αλλά και από απολίτιστους, τεμπέληδες, και επικίνδυνους μετανάστες.
Και το κράτος πάντα Πόντιος Πιλάτος.
Και οι πολίτες, όπου τους συμφέρει τους απασχολεί εις βάρος συν-πολιτών του, και όπου δεν τους μπορεί τους ανέχεται εις βάρος της ελευθερίας του.
Γιατί όταν θέλεις φθηνή εργασία οι μετανάστες είναι καλοί.
Όταν όμως κυκλοφορούν ελεύθεροι επαιτώντας και εγκληματώντας, τότε κλείνεσαι σπίτι σου.
Πότε θα μάθουμε να αγαπάμε την Ελλάδα μας;

Ακόμα εξοργίζομαι που υπάρχουν τέτοια Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.
Και εξοργίζομαι διότι υπάρχει ακόμα η λέξη Μαζικής.
Διότι αντιπροσωπεύει όχλο ακόλουθων, και όχι σκεπτόμενους ερευνητές και αναζητητές της είδησης και της αλήθειας.
Πότε θα μάθουμε να αναζητάμε την Αλήθεια;

Και τόσα άλλα θέματα που δεν σου φθάνουν χιλιάδες σελίδες να προσεγγίσεις και να αναλύσεις.
Αλλά εδώ είναι και η παγίδα.
Ανοίγουνε τόσα θέματα για να μας κρατάνε απασχολημένους συνεχώς.
Για να μην έχουμε χρόνο για τα απαραίτητα.
Για να μην μπορούμε να εστιάσουμε.
Για να μην μπορούμε ούτε να διαβάσουμε, ούτε να μελετήσουμε, ούτε να επικοινωνήσουμε αξιοπρεπώς.
Για να χάσουμε εντελώς, εάν δεν το έχουμε ήδη χάσει, το απαραίτητο ΜΕΤΡΟ.
Και εγώ το χάνω ορισμένες φορές, αλλά πάντα ανασυντάσσομαι και ξαναγυρνώ σε εκείνους που το δίδαξαν και σε αυτούς που δεν κουράζονται να το αναπαραγάγουν.
Σε εκείνους που «φωνάζουν» ήρεμα, για επιστροφή σε αξίες, για παλινόρθωση ψυχής, για ένστικτα αρχέγονα, και για εμπιστοσύνη στο DNA μας.

Επιστρέφω, κλείνοντας, στην αρχή λέγοντας, ότι, αυτή η λιμνοθάλασσα πλέον γίνεται μία λίμνη με γλυκό και γάργαρο νερό από όπου πηγάζει ένα ποτάμι που κυλάει γλυκά μέσα μου.
Εύχομαι να φανώ καλός και συνετός πλοηγός και να μην παραβλέψω τους φάρους που έχουν πάρει θέση κατά μήκος.
Όπου φάροι είναι, οι πολύτιμοι φίλοι και σχολιαστές που με συντροφεύουν και που τροφοδοτούν αυτήν την λίμνη.

Αφορμή για το ανωτέρω παραλήρημα, η άφιξη εχθές ενός νέου ποταμού, με γραπτά του νήπιου γέροντα, και σχόλια των αγαπητών σχολιαστών αλλενάκι, αμμοδύτης, Δωδωναίος.

Πάντα θα αναζητούνται και άλλοι, είτε ψάχνοντας σε άλλα ιστολόγια είτε αναμένοντας να αφήσουν και εδώ την άποψή τους.
Χωρίς αναζήτηση δεν επιτελείται αποκάλυψη.
Και επειδή "επανάληψις μήτηρ πάσης μαθήσεως..."
«Εάν μη έλπηται, ανέλπιστον ουκ εξευρήσει, ανεξερεύνητον εόν και άπορον...»

Εν τέλει ΑΙΣΙΟ-ΔΟΞΩ, αλλά και ΕΠ-ΑΓΡΥΠΝΩ.