Άγγελος Σικελιανός

Αθήνα, ένα χειμωνιάτικο βράδυ του Φλεβάρη του 1909.
Βρισκόμαστε στην κατάμεστη αίθουσα διαλέξεων του περιοδικού « Ο Μέγας Παν», στην οδό Σταδίου, έναν αιώνα πριν από τα σήμερα.
Ο ομιλητής της βραδιάς έχει μόνο εικοσιπέντε χρόνια πάνω του, αλλά μαζί του είναι κι ένα αρχαίο φως, αυτό που τον πυρπολούσε ολοζωής.
Είναι από τους μεγαλύτερους λυρικούς ποιητές του κόσμου στον 20ο αιώνα, είναι ο Έλληνας Άγγελος Σικελιανός!
Στα πρώτα καθίσματα βλέπουμε την συντρόφισσα του Εύα με φίλες της, ντυμένες με αρχαιοελληνικά ενδύματα.
Οι προσκεκλημένοι, ομότεχνοι, κριτικοί και διευθυντές λογοτεχνικών περιοδικών και εφημερίδων μέσα στο ημίφως της αίθουσας που είχε διακοσμηθεί με πράσινα υφάσματα, περίμεναν σιωπηλοί διαισθανόμενοι τη σημαντικότητα της διάλεξης.

Σε λίγο η στεντόρεια φωνή του ποιητή, η κραυγή της Ελλάδας,
πλημμύριζε την αίθουσα και καλούσε σε ηρωισμό!

«Αν εφανερώθει ποτέ, ένσαρκο φανέρωμα θεών (η ενσάρκωση της ψυχής του λαού, σ΄ έναν άνθρωπο, ήταν η κορυφή και το όνειρο κάθε φυλής),
αν εφανερώθει η ενσάρκωση τούτη ολοκληρωτικά στη ζωή και στη φύση, μοιρασμένη δίκαια και σοφά, ανάμεσα από τους ανθρώπους, τούτο έγινε μονάχα στην Ελληνική γη.

Η φύση κι ο άνθρωπος, το κορμί και ο νους, ο λογισμός και η πράξη, ο πόθος και η δύναμη, η δύναμη και η βούληση, ισοζυγίστηκαν με θεοτικό τρόπο ανάμεσό τους.

Η συνείδηση των πραγμάτων αναβλύζει αυθόρμητα από μέσα μας.

Η νίκη ακολουθεί την πειθαρχία φτερωτή.

Ο κίνδυνος υποβάλλει το ρυθμό (η σημερινή αντίληψη του Πανικού είναι έργο Χριστιανικών ημερών), ο κίνδυνος υποβάλει το ρυθμό, σε τρόπο που ευρίσκεται υποταγμένη η ανάγκη από τα αγέρωχα ζωτικά στοιχεία μέσα μας, όπως υποταγμένος είναι ο άνεμος από τον αητόν, που αφού έμαθε να πετά με κάθε άνεμο και σε κάθε διεύθυνση, ανοίγει έπειτα φτερά ολάνοιχτα και ακίνητα- και περιμένει τα αέρια ρεύματα να τον φέρουν όπου θέλει, βοηθώντας μόνον με την κίνησην της κεφαλής.

Το δέος μέσα μας, όχι ενστιγματικά, αλλ΄ ιεραρχικά και συνειδητά, ακολουθεί η τόλμη.

Ισοζυγίστηκαν τόσο οι λειτουργίες της υπόστασης μας, μες στη φύση, ώστε ο θάνατος να μην είναι μοίρα, αλλά ή να καταντά «ιδιωτική πράξη» όπως έλεγε ο Μάρκος Αυρήλιος, ή να υψώνεται με όλο το λαμποκόπημα της ανατολής.
Έτσι δημιουργήθηκε η Ελληνική συνείδηση, που είναι η πλέον απόμακρη γη- και η μακρινότερη υπόσχεση, εις όσους επαλεύσανε ή επληγωθήκανε για την ανθρώπινη αναγέννηση.
Μια συνείδηση «κατά φύση» που αποκατασταίνει το γαλήνιο πνεύμα της ζωής και που σύμφωνο με τα πράγματα γεννοβολάει μέσα μας την ιερή ηδονή, και που δημιουργώντας πάντα βαθύτερη την ενότητα μας με τη φύση σμίγει με τους αιώνιους νόμους της και γίνεται συνειδητά βοηθός αγέρωχος, στο ξετύλιγμα του μυστηρίου της
και στο ίδιο [το] ξετύλιγμα της υπόστασης μας, με πάντα υψηλότερη ιεραρχία.

Η συνείδηση αυτή ύψωσε τον μόνο και κύριο ναό, μέσα στη φύση, το κορμί μας.

Η ηδονική ακόμα, όπως την αποκάλυψε με θρησκευτικό νου ο Επίκουρος, ο φιλόσοφος των κήπων, που δεν είναι ο Επίκουρος των ταπεινών σύγχρονων βιβλίων, είναι μια ολοκληρωτική, μεγάλη κάθαρσις, όχι έξω από τη φύση, μέσα από τους Χριστιανικούς ουρανούς ή από την παραγνωρισμένη Ορφική εξιλέωση, αλλά μέσα στην ίδια φύση, μέσα στα ίδια μας [τα] όργανα, υψωμένα ως στύλους άσειστους, με καθολική επίγνωση, των λειτουργιών της ζωής.

Μια τέτοια συνείδηση, στοχάζομαι πως υψώνει, ολόγυρα μας, τέτοιους νόμους.
Η πηγή της ανθρώπινης νόησης και ενέργειας είναι ανεξάντλητη, η ίδια πηγή που εφύλαξε μέσα μας άφθορο το σπόρο της φωτιάς.

Κάθε πράξη μας, λειτουργούμενη με βαθιά φυσιολογική επίγνωση, φέρει ως στοιχείο άμεσο και απαραίτητο την εξιλέωση και την κάθαρση της πράξης αυτής.

Κάθε υπόσχεση, δοσμένη στο κορμί μας και στο νου μας, είναι άξια να τηρηθεί ακολουθώντας την καθαρή διαίσθηση στην ίδια απάνω γη.

Μια άγρυπνη πειθαρχία από τα αγέρωχα και ζωτικά στοιχεία στα ταπεινά και εφήμερα, υποδουλώνοντας τα σε συνειδητό ξετύλιγμα, νόμος που ισοζυγίζει ον Δηλιακόν νόμον «έσο καθαρός», είναι ικανή να τηρήσει την πλέον απότολμην υπόσχεση.

Και ωσάν στερνός νόμος, πηγάζοντας και κορυφώνοντας τους άλλους, πως και ο ίδιος [ο] θάνατος είναι μια τήρηση υπόσχεσης στο πνεύμα μας, σύμφωνα με την υψηλότερη συνείδησή του.
Από τέτοιους νόμους ξεβγαίνει το νόημα του Ηρωισμού ανάμεσό μας και τη φύση.

Γιατί αλήθεια πως ζούμε σήμερα, σωματικά;

Προς ποιον άγαλμα της Ολυμπίας, υψωμένο ανάμεσα στη νεότητα, για να μορφώσει σύμφωνα με αυτό το σώμα της, έχομε στραμμένα μάτια;

Πως θα ξεφύγουμε την ποινή της ασκήμιας, όχι τη φανταστική ποινή των κολάσεων, αλλά την ποινή που άγρυπνη στέκει δίπλα από τη λήθη των ιδανικών μας; »


Το χειρόγραφο αποτελούνταν από εικοσιπέντε σελίδες και ήταν ένα πύρινο κάλεσμα ηρωισμού, αυτοπεποίθησης, τόλμης, επανάστασης ελληνικής που κέντρισε συνειδήσεις.

Αγκούσευε τότε η μικρή Ελλάδα στα μικρά της σύνορα και γρήγορα γύρεψε νικηφόρα ν΄ απλώσει το κορμί της μπαίνοντας σε απελευθερωτικό πόλεμο με τον Τούρκο καταχτητή.
Η Μεγάλη Ιδέα των πέντε θαλασσών και των δυο ηπείρων έκαιγε σε πολλές καρδιές.

Βρήκε στη συνέχεια ,το μοναδικό κουράγιο να ορθώσει περήφανα το αρχαίο της ανάστημα στο φασισμό και να ταυτίσει ξανά τον ηρωισμό με τον ελληνισμό.

Μεγαλύτερη θυσία δεν υπήρξε από την ελληνική, με τους νεκρούς να φτάνουν συνολικά το ένα εκατομμύριο από τα επτάμιση συνολικά της χώρας.
Ξεπέρασε σε ποσοστό κι αυτό της Σοβιετικής Ένωσης με τα είκοσι εκατομμύρια θύματα.

Βρήκε τη δύναμη στη συνέχεια ο ηρωικός ελληνικός Λαός να μην υποστείλει τον αγώνα για δημοκρατία και αξιοπρέπεια, όταν για δεκαετίες στέναζε κάτω από το επίσημο παρακράτος, τα χουντικά τανκς, τη χαφιεδίστικη εξουσία.

Σε όλα τα ευρωπαϊκά κράτη οι συνεργάτες των Γερμανών ναζιστών μετά τον πόλεμο τιμωρήθηκαν σκληρά.
Σε τούτη τη δύστυχη χώρα, τους έντυσαν χωροφύλακες και τους διέταξαν να ξαναπολεμήσουν τους γενναίους αντάρτες εξωθώντας τους ξανά στα βουνά.
Αναποδογυρίστηκαν οι αξίες με ένα τρόπο μοναδικό ιστορικά.

Η νεοελληνική λογοτεχνία άνοιξε μεμιάς τα δυνατά φτερά της και πέταξε ψηλότερα στον 20ο αιώνα κι από τη γαλλική και την αμερικάνικη και τη ρώσικη!
Δυο νόμπελ, ένα Λένιν κι άλλα δυο μεγαλύτερα ακόμα,που το θλιβερό μας κράτος απέτρεψε.
Πέντε πραγματικοί Έλληνες γίγαντες! Κι αμέσως από κάτω δεκάδες!
Προσπάθησε η τέχνη να συλλάβει τη ψυχή τη βαθιά την ελληνική κι έριξε με οργή,
πολλές οργιές το κουβά μες στο πηγάδι!

Και φτάνουμε στο σήμερα και βλέπουμε τέλμα.
Ελώδη νερά.Απελπισία.Στειρότητα.
Πάνε εικοσιπέντε χρόνια που τίποτα μεγάλο δεν δημιουργήθηκε.
Όλες οι προσπάθειες βούλιαξαν μέσα στο βάλτο της μετριότητας.
Που είναι ο Έλληνας Ποιητής;
Μόνο ατσαλάκωτοι δημοσιογράφοι με τσαλακωμένη ψυχή, ανεκπαίδευτοι εκπαιδευτικοί, απολίτιστοι πολιτικοί, αδίσταχτοι επιχειρηματίες, ευνοούμενοι του συστήματος, ρασοφόροι σκοταδιστές, πατριδοκάπηλοι φασίστες, μίζες πολυεθνικών κι η λαίλαπα της φτηνής τηλεόρασης σε κάθε σαλόνι.

Κι ένας Λαός προδομένος στη γωνία, παροπλισμένος, ν΄ αγωνίζεται να τα φέρει βόλτα και να μη ξέρει πως φτάσαμε ως εδώ.

Ποιο το Νέο Όραμα;
Ποια η Νέα Μεγάλη Ιδέα του 21ου αιώνα;
Ξαπόστασε αρκετά η Ελλάδα από τούτο το ματωμένο αιώνα
και φτάνει η ώρα να ξαναπάρει τον ανηφορικό της δρόμο.
Η παλίρροια υποχωρεί.
Η εμπροσθοφυλακή ξεκίνησε.
Ζητάμε πίσω την πραγματική μας πατρίδα.
Ζητάμε την Ελλάδα των δυο Ηρώων και των πέντε Αξιών!
Τα δυο μεγαλύτερα αρχέτυπα άλλα δεν είναι από του Ηρακλή και του Οδυσσέα!
Η Ελευθερία, η Αξιοπρέπεια, η κοινωνική Δικαιοσύνη, η Αλήθεια και η Αρμονία, οι πέντε κύριες αξίες μας!
Ομπρός , ομπρός και δε μπορεί μονάχος του ν΄ ανέβει ο ήλιος!
Ομπρός , ομπρός κι η φλόγα του μας τύλιξε ομοαίματοι αδελφοί του!
Για την πλέον απόμακρη γη, την Ελληνική Συνείδηση, ας ξεκινήσουμε!
Τη μακρινότερη και πιο απότολμη υπόσχεση ξανά ας δώσουμε!
Εμείς, εμείς οι Έλληνες.

Πηγή: Ατείχιστη Πόλη