Οι πιο σοβαρές εκλογές, έγιναν και οι πιο αδιάφορες. Σημεία των καιρών, ή σημάδια των ισχυρών;

Στην Ελλάδα, για μία κόμη φορά, συνετελέσθη κάτι μοναδικό.

Ένα κόμμα με «αριστερή» θέαση, κατάφερε μέσα σε ένα πρωτοφανές μικρό χρονικό διάστημα, έναν απίθανα επικίνδυνο συνδυασμό, με έναν προσχηματικό αλλά απατεωνίστικο τρόπο.

Κατάφερε μέσα σε έναν χρόνο, να μετεξελίξει το αργόσυρτα διεφθαρμένο πολιτικό  σκηνικό, σε ένα ταχύρυθμα μεταλλαγμένο πολιτικό μόρφωμα, όπου εξαφανίστηκαν από άκρου σε άκρο, όλες οι, τύποις, πολιτικές διαχωριστικές γραμμές.

Επίσης, κατάφερε να αποδομήσει την αναγκαία ύπαρξη πολιτικών προσδοκιών εντός της κοινωνίας, ενώ ταυτόχρονα επέτυχε την νομιμοποίηση της αποικιοποίησης της χώρας μέσα από την «μεταρρύθμιση» του μνημονίου που ξόρκιζε.

Τέλος, αφ’ ενός συντήρησε, μέχρι σημείου αναγέννησης, τα πολιτικά κόμματα και τους συμμετέχοντες σε αυτά, που έπρεπε πρώτα να τιμωρηθούν και στην συνέχεια να εκλείψουν, και αφ’ ετέρου την τάση δημιουργίας νέων κομμάτων που λειτουργούν ουσιαστικά ως πολιτικά αναχώματα στην διαρροή της σκέψης των ψηφοφόρων προς κάτι πιο υγιές πολιτικά.

Αποτέλεσμα των ανωτέρω ήταν, αφ’ ενός η μεγιστοποίηση του θυμού και της απογοήτευσης μίας σημαντικής μερίδας της κοινωνίας όπου κυρίως εκφράσθηκε αυθόρμητα σε ένα δημοψήφισμα παγίδα, και αφ’ ετέρου την «επανασυσπείρωση» του φόβου και της ανασφάλειας του πιο συντηρητικού κομματιού της κοινωνίας, που εν μέρει είχε αποπειραθεί να ριζοσπαστικοποιηθεί από παρόμοια «πολιτικά» συναισθήματα.

Σε μία εβδομάδα λοιπόν, και ασχέτως του τι θα ψηφίσει το εκλογικό σώμα, επίκειται ο μεγάλος συνασπισμός της αριστερο-κεντρο-δεξιάς και, νεοφιλελευθέρου, προόδου, σύμφωνα με κρυφές στην αρχή, και φανερές στην πορεία, ομολογίες στο εσωτερικό και εξωτερικό.
Αυτή η ωμή παραδοχή, που κυριαρχεί πλέον στην κοινή γνώμη, μέσα από την χορηγούμενη προσφορά των ΜΜΕ και των κύριων πολιτικών εκφραστών των επικείμενων συνασπισθέντων, αφήνει απειροελάχιστα περιθώρια πολιτικής αντίδρασης και αντίστασης.
Και δυστυχέστατα, αυτό σημαίνει ότι δεν μπορεί να γίνει κάτι όπου θα μπορούσε να αλλάξει την επικείμενη τραγική κατάληξη της τραγωδίας που ξεκίνησε πριν από πεντέμισι χρόνια.

Το γεγονός ότι πολλοί και μεταξύ αυτών και εγώ, δημιουργήσαμε αυθαίρετα, εκ του αποτελέσματος, πολιτικές προσδοκίες στο πρόσωπο του Τσίπρα, άλλοι σε μικρό και άλλοι σε μεγαλύτερο βαθμό, αποδεικνύει ότι πιαστήκαμε για άλλη μία φορά πολιτικά, αδιάβαστοι.
Και επειδή κάποιοι μας έχουν για πλάκα, που λένε, το επιβεβαιώνουν περίτρανα με την ανάδειξη του νέου πολιτικού μας χαρακτηριστικού, που ακούει στο όνομα "και Λεβέντης και μαλάκας".
Ίσως είναι η πρώτη φορά όπου δεν τους απασχολεί ποσώς, πόσοι και τι θα ψηφίσουν.

Εάν συνέχιζα να σκέπτομαι ανόητα, θα ψήφιζα ένα από τα εννέα κόμματα που ξεδιπλώνουν την πραμάτεια τους, όπου η μόνη διαφορά βρίσκεται στο ποιος την πουλάει.
Όντας, έντονα, θυμωμένος και απογοητευμένος θα ήταν φυσικό επόμενο να απείχα.
Το λευκό και το άκυρο, καταγράφουν, ως σύνολο, διαφορετικές προσεγγίσεις και λειτουργούν ως χωνευτήρι των αρνητικών ψήφων.
Τέλος, κάποιοι από τους διάφορους μικρούς σχηματισμούς και συμπράξεις, πάντα θα έχουν ένα κάποιο ενδιαφέρον.

Συμπέρασμα;
Γρίφος η ψήφος.
Καλό βόλι, αν και αυτήν την φορά εκτός από αθόρυβο θα είναι και άσφαιρο.