Με την...υπογραφή Τσακαλώτου

Για το "καλό" της χώρας, βυθίζεις την χώρα;

Και εγώ να δεχτώ ότι το πάλεψες, το πήγες μέχρι εκεί που μπορούσες και που σε υποστήριξαν οι συμμαχίες σου.
Και τώρα;
Τι αποφάσισες και πως;
Να αφήσεις τους "συντρόφους" να που αυτό που δεν μπορείς να πεις εσύ;
Και εάν δεν το πουν;
Να "τιμωρήσεις" τους πολιτικούς σου αντιπάλους που σου έσκαβαν συνεχώς τον λάκκο;
Μα ήδη είναι πλέον ανύπαρκτοι, και η μόνη τους "αγωνία" είναι, εάν θα γνωρίσουν από κοντά της φυλακής τα σίδερα.
Να αποδείξεις ότι ήσουν κατώτερος των περιστάσεων;
Δεν ξεκινάς να τρέξεις ένα δρόμο μετ' εμποδίων, όταν έχεις δείξει ότι είσαι δρομέας αντοχής, γιατί αυτά θα σε καταβάλλουν, θα σε κάνουν να χάσεις το βήμα και την ισορροπία σου, και στο τελευταίο, λίγο πριν τον τερματισμό, θα σκοντάψεις.
Είτε παραμερίζεις τα εμπόδια, είτε τα "κονταίνεις", πριν κάνεις το πρώτο βήμα.
Δεν το παίζεις Δον Κιχώτης στο κρισιμότερο διάβα της πορείας της χώρας.

Και όλοι αυτοί που δημιούργησαν και πάλι προσδοκίες;
Και όλοι αυτοί που βασίστηκαν και πάλι σε αρχές για να συνεχίσουν την ζωή τους δύσκολα αλλά διαφορετικά;
Και όλοι αυτοί που φοβήθηκαν γιατί επέτρεψες να τους φοβήσουν;
Και όλοι αυτοί που τώρα χαμογελάνε;
Και όλοι αυτοί που τώρα ησύχασαν;

Μία Κυριακή, θεώρησα ότι κάτι διαφορετικό ξεκίνησε.
Μία άλλη Κυριακή, προσπάθησα να με πείσω ότι τίποτα δεν τελείωσε ακόμα.
Αυτήν την Κυριακή, μάλλον θα πρέπει να αποδεχτώ μία πραγματικότητα που αρνιόμουν.

Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει.
Για αυτό δεν πρόκειται ποτέ να αναστηθεί.
Θα παραμένει ημιθανής, όπου εντός της θα κυκλοφορεί μία μεγάλη μερίδα νεκροζώντανων, όπου θα τριγυρνάνε συνεχώς διψασμένοι για ζωή πριν τον θάνατο.
Την δική μου.

ΥΓ. Η κήρυξη πολέμου, εκ μέρους των Γερμανών, θα ήταν πιο "τίμια" πράξη.