 |
| Πηγή |
Όταν μία κρίση δεν είναι τεχνητή, αλλά επακόλουθο σωρείας
υπερφίαλων και αλαζονικών νοοτροπιών και συμπεριφορών λυκοσυμμαχιών, τότε είναι
και ανεξέλεγκτη.
Έτσι και στην περίπτωσή μας, όσο περνάει ο καιρός η πολιτική
κρίση κορυφώνεται, ξεδιπλώνεται και αποκαλύπτει το βάθος της σαπίλας, που την
κάλυπτε ο κοινοβουλευτισμός και οι
ιδεολογικές εκφορές του.
Αποκαλύπτεται πλέον και στους πιο αδαείς, το «αόρατο» πλέγμα
που διέπει τις σχέσεις του κράτους και του παρακράτους.
Όπου κράτος νοείται αυτά που λέγονται και δεν γίνονται, και
παρακράτος αυτά που γίνονται και δεν λέγονται, σύμφωνα και με την ρήση ενός από
τους αρχιμάστορες.
Αποκαλύπτεται ακόμα, και στους πιο αδαείς, ότι η πολιτική
που ασκείται δεν είναι αυτή που πηγάζει από τις ανάγκες των κατοίκων και της χώρας,
αλλά αυτή που εξυπηρετεί τα απολύτως ιδιοτελή συμφέροντα αυτών που την ασκούν,
από το ένα άκρο έως το άλλο.
Στην χώρα μας, και όχι μόνον, αποτελεί πάγια τακτική των
πολιτικών ηγετών και ταυτόχρονα κύριων εκφραστών της κάθε «ιδεολογίας», να
δημιουργούν ένα περιβάλλον από «πιστούς» στρατιώτες με αποστολή τον έλεγχο των
κομμάτων τους, την έμμεση επαφή με τους «αντιπάλους» αλλά και δυνάμει
συμμάχους, τις επαφές με τα ΜΜΕ και την επιχειρηματική διαπλοκή, την
«γαλούχηση» των κατοίκων με τις «αξίες» που πρεσβεύουν, και γενικώς όλες τις
βρώμικες δουλείες που δεν πρέπει να «σκονίσουν» επ’ ουδενί τους «ηγέτες».
Είναι αυτοί που αναλαμβάνουν να συντηρούν τις υποστυλώσεις
των υπόγειων διαδρομών που με «κόπο» έχουν σκάψει χρόνια τώρα οι εκλεκτοί του
λαού.
Είναι αυτοί που εμφανίζονται, και εξαφανίζονται κατά
καιρούς, προσπαθώντας να τραβήξουν την προσοχή από εκεί που πρέπει ή να την
στρέψουν εκεί που επιδιώκουν.
Είναι οι εντολοδόχοι των εντολοδόχων, και χρόνια τώρα στην
ουσία αποθεμελιώνουν αργά αλλά σταθερά, την εναπομένουσα έστω και κατ’ επίφαση
δημοκρατική λειτουργία.
Όλος αυτός ο πολιτικός εσμός απ’ άκρου σε άκρον, δεν θα
μπορούσε να λειτουργεί από μόνος του σε τέτοιο εύρος και βάθος χωρίς πολλαπλή «μηχανική»
υποστήριξη.
Καμία μη απολυταρχική εξουσία δεν είχε το αυτεξούσιο για
ικανό χρονικό διάστημα.
Αντίθετα, κάθε μη απολυταρχική εξουσία στην νεώτερη ιστορία,
πρώτα μιλούσε με «ομάδες στήριξης» και μετά απευθυνόταν στον λαό στην πορεία είτε
προς την εξουσία είτε δίπλα της.
Οι ομάδες στήριξης δεν αποτελούνται από κάποιες αόρατες
δυνάμεις, αλλά από συγκεκριμένες κατηγορίες του επιχειρηματικού και εκδοτικού
χώρου, αφού τον κόσμο τον κινεί και τον ελέγχει το χρήμα και η πληροφορία.
Ποιος όμως είναι ο καλύτερος τρόπος για να μην στρέφεται η
προσοχή των κατοίκων στους παρέχοντες «μηχανική» υποστήριξη, και άρα στην
πιθανότητα ξεγυμνώματος της πολιτικής ένδειας και της αποκάλυψης της πορείας
και πάλι προς απολυταρχικά μοντέλα;
Κατά την προσωπική μου άποψη, δεν είναι άλλος από αυτόν της
μετατόπισης της προσοχής, προς την κατεύθυνση των ιδεολογικών συγκρούσεων με
μπόλικο «πατριωτικό», «εθνικιστικό» και «ανθρωπιστικό» λεξιλόγιο.
Ανάλογα την ιδεολογική «αφετηρία», ανάλογος ο λόγος, ανάλογος
και ο αποπροσανατολισμός των κατοίκων από την καίρια επικαιρότητα και πραγματικότητα.
Σήμερα δε, που διανύουμε την εποχή της ευρείας διείσδυσης του
διαδικτύου στην διάχυση της «πληροφόρησης», αλλά κυρίως της προπαγάνδας ένθεν
κακείθεν, το αποτέλεσμα που επιδιώκουν είναι εφικτότατο.
Σωρεία άρθρων από τις διαδικτυοφυλλάδες.
Έχουν φθάσει δε στο σημείο, όπου άλλοι κουνάνε το δάχτυλο στους
κατοίκους απειλώντας τους για τις συνέπειες μίας μη πολιτικής σταθερότητας,
άλλοι αγορεύουν εκ του ασφαλούς περί δήθεν διαρκούς αντίστασης και μελλοντικής
αντίδρασης, και άλλοι μας μιλάνε για «αδέκαστους» πατριώτες που είναι έτοιμοι
να θυσιαστούν και για «ιδεολογική ηγεμονία», κατοχυρώνοντας έννοιες όπως Εθνική
ανεξαρτησία, κάθαρση, δικαιοσύνη και άλλα, που επειδή ακριβώς έχουν ξεχαστεί,
κάνουν και εντύπωση.
Άρθρα πλήρους υποκρισίας, ανειλικρίνειας, έντονα κομματικής
καθοδήγησης και πλήρους αποπροσανατολισμού των κατοίκων.
Δημιουργούν τους μύθους που «μαγεύουν» και σκλαβώνουν, και
καταρρίπτουν τις αλήθειες που πονάνε αλλά ελευθερώνουν.
Αυτά που αποκαλύπτονται τα τελευταία χρόνια, δεν σημαίνει
ότι δεν συνέβαιναν τα προηγούμενα. Απλά στο παρελθόν οι κάνουλες ήταν
ορθάνοιχτες με αποτέλεσμα να μην υπάρχει κάποιος τόσο διψασμένος για
αποκαλύψεις, πλην των μικροσυμφερόντων. Βασικός παράγοντας βέβαια σήμερα, το
εύρος της πληροφόρησης και των μέσων διάδοσης αυτής σε δυσαναλογία με την ροή
της κάνουλας.
Τι χρεία όμως θα υπήρχε όλων αυτών, εάν δεν υπήρχε το
κατάλληλο κοινό;
Ένα κοινό που πλάστηκε εδώ και πολλά χρόνια, να έχει
πολιτικά κριτήρια με αφετηρία τους «ευεργέτες» του και όχι τα αναφαίρετα
δικαιώματά του.
Ένα κοινό που πλάστηκε να υπακούει στις διαταγές των και όχι
στις υποχρεώσεις του
Ένα κοινό που «διδάχτηκε» τα συμφέροντα του
αντιπροσωπευτικού κοινοβουλευτισμού, και πέταξε στα σκουπίδια τις ωφέλειες της
Δημοκρατίας.
Ένα κοινό που πούλησε, και πουλάει, τόσο μα τόσο φθηνά την
πολύτιμη πολιτική του ύπαρξη στις πολιτικές παρατάξεις και ιδεολογίες.
Ένα κοινό, που ακόμα και σήμερα που διαπιστώνει τα λάθη του,
παραπαίει ανάμεσα στις συμπληγάδες της κοινωνικής και οικονομικής επιβίωσης και της πολιτικής
εξαθλίωσης.
Ένα κοινό που έμαθε να στρίβει είτε δεξιά είτε αριστερά,
όποτε έπρεπε να πηγαίνει ευθεία.
Μία από τις διαπιστώσεις που έχω κάνει εδώ και αρκετά
χρόνια, σε σχέση με ότι συμβαίνει πολιτικά
στην χώρα μας, είναι ότι υπάρχουν περισσότεροι προβληματικοί και λιγότεροι προβληματισμένοι.
Οι τελευταίες εξελίξεις, αλλά και όποιες επακολουθήσουν,
απλά επιβεβαιώνουν ότι όσο οι κάτοικοι θα τελούν υπό πολιτική αγρανάπαυση, τόσο οι εκχερσωτές δεν θα αφήσουν αγρό για αγρό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου