Αναδρομή για το αύριο, ή τρικυμία εν κρανίω.

Αγαπάω την πατρίδα μου.

Και ας την έχω πληγώσει κάποιες φορές, αφού μου πήρε κάποια χρόνια για να καταλάβω ότι κάποιες ενέργειές μου ενώ με είχαν πείσει ότι είναι σωστές, στην πορεία κατάλαβα ότι έβλαπταν.

Άργησα είναι η αλήθεια να το καταλάβω, και δεν με παρηγορεί το γεγονός ότι οι περισσότεροι δεν το έχουν καταλάβει ακόμα.

Μου πήρε πολύτιμο χρόνο να κατανοήσω, τι με κράταγε σε ένα ομιχλώδες τοπίο, με αποτέλεσμα αυτό που έβλεπα να είναι αυτό που ήθελαν, και όχι το πραγματικό.

Αλλά και πάλι, αυτό δεν σημαίνει ότι σήμερα γνωρίζω επακριβώς τις αιτίες.

Βρίσκομαι σε μία διαχρονική κατάσταση αποτοξίνωσης.

Από την μία προσπαθώ να αποτοξινωθώ από όσα με «αρρώστησαν» τόσα χρόνια, ενώ παράλληλα προσπαθώ να μην αρρωστήσω με τους νέους ιούς που κυκλοφορούν.

Από μικρό παιδί κιόλας, σαν πρώτη εισαγωγή στην θέαση του κόσμου, με έμαθαν να πιστεύω σε μία θρησκεία που βασικό της κήρυγμα ήταν η αγάπη και η συγχώρεση.

Όταν είσαι μικρός βέβαια, αυτά είναι τα σημαντικότερα πράγματα που αποζητάς από τους μεγάλους.

Επίσης με έμαθαν να ότι πρέπει να πιστεύω τόσο πολύ, ώστε να μην αμφισβητώ κάποιες σταθερές, που θεωρούσαν ότι θα μου είναι απαραίτητες στην πορεία της ζωής μου.

Ο Θεός και ο διάβολος ήταν η εισαγωγή στο καλό και το κακό, στην δεξιά και την αριστερά του Κυρίου.

Οπότε μία χαρά πέρασε στο υποσυνείδητο της εύπλαστης και συνεχώς διαμορφούμενης προσωπικότητας, η απουσία προσωπικής κρίσης, αμφισβήτησης και λήψης θέσης, έστω λανθασμένης, σε κάποια θέματα που η κοινωνία δεν διαπραγματευόταν.

Μεγαλώνοντας, εκεί κοντά στην εφηβεία, ήταν η ώρα που έπρεπε να κάνω εισαγωγή στις πολιτικές ιδεολογίες, ώστε να είμαι έτοιμος κατά την ενηλικίωσή μου να γίνω υπεύθυνος πολίτης, δηλαδή ψηφοφόρος.

Ήταν η περίοδος που μόλις είχε τελειώσει η δικτατορία, και όλα ήταν ξεκάθαρα μπερδεμένα.

Ξεκάθαρα για την πολιτική καθεστηκυία τάξη, μπερδεμένα για τις τάξεις των πολιτών.

Η δεξιά και η αριστερά του πολιτικού τους στενού ορίζοντα, προσπαθούσε να συμφιλιωθεί, μέσα από πράξεις συγχώρεσης και αναγνώρισης.

Μετά από επτά χρόνια πολιτικής και κοινωνικής «ησυχίας», αλλά πλήρους απουσίας πολιτικής ελευθερίας και απόλυτης δίωξης της, πολιτικά, αντίθετης έκφρασης, είχε διαμορφωθεί το κατάλληλο υπόβαθρο για την εκτόξευση, και πάλι, των πολιτικών παθών.

Η διεύρυνση της αριστερής πτέρυγας, με την προσθήκη των σοσιαληστών, βρήκαν πεδίο λαμπρό, για να κυριεύσουν τον ζαλισμένο νου των πολιτών.

Πεδίο, που η δεξιά απλόχερα παραχώρησε στο όνομα της «εθνικής συμφιλίωσης», αλλά στην ουσία στην εισαγωγή και πάλι του αντίπαλου δέους, του διπολισμού,

Σε αυτήν την περίοδο, ευτυχώς για εμένα, η εκπαίδευση ακόμα στόχευε και έδινε  βάση στην σύνδεση του μαθητή με την γνώση και την ιστορία.

Επίσης, την ίδια περίοδο, η οικογένεια κατείχε ακόμα το αληθινό νόημά της, στην διάπλαση χαρακτήρα.

Έτσι αυτά τα δύο, με μπόλιασαν με ένα παρελθόν και με ένα παρόν, που θα έπαιζε πολύ μεγάλο ρόλο στο νοητικό ανοσοποιητικό μου σύστημα στο μέλλον.

Αυτό όμως που δεν απέφυγα, ήταν η οικογενειακή επιρροή στην διαμόρφωση πολιτικής σκέψης, όπου οικογενειακή επιρροή νοείτω η πατρική.

Μεγαλώνοντας ακόμη περισσότερο, και περνώντας πλέον στην ηλικία που ορίζεται ως παραγωγική, μπήκα και στο τρίτο στάδιο της γνωριμίας μου με την ζωή, αυτής του εργαζόμενου και του καταναλωτή.

Ήταν η φάση της ζωής μου, όπου άρχισε να ξεδιπλώνεται η ουσία της μέχρι τούδε εκπαίδευσής μου.

Άρχισαν να αποκτούν νόημα στην πράξη, οι σχέσεις μου με την κοινωνία, οι ετερόφωτες πεποιθήσεις μου για την πολιτική, και η γνωριμία μου με τις πολυεθνικές, που σιγά σιγά άρχιζαν να εδραιώνονται στην Ελλάδα, εις βάρος των εγχώριων βιομηχανιών.

Για αρκετά χρόνια που ακολούθησαν, λειτούργησα πλησιέστερα στον τρόπο που είχα  «εκπαιδευτεί», έχοντας όμως παράλληλα τις αντιστάσεις που είχαν σοφά εμφυτευθεί.

Αρκετοί συνομήληκοί μου, έβλεπαν πιο ξεκάθαρα τα πράγματα διότι ήταν πιο ψαγμένοι, και αρκετοί ήταν σε χειρότερη μοίρα από εμένα.

Ήμουν δηλαδή ο μέσος όρος της εποχής μου.

Λίγο μετά τα τριάντα, άρχισαν να με απασχολούν οι αντιξοότητες που έβλεπα γύρω μου, στην κοινωνία, και την πολιτική.

Έδωσα μεγαλύτερη βάση στην επαφή με την σκέψη των γύρω  μου, και στην αποστασιοποίηση της τότε ενημέρωσης.

Έδωσα μεγαλύτερη βάση στο ωραίο που το κατέτρωγε η εκάστοτε μόδα.

Άνοιξα περισσότερα βιβλία, και συζητήσεις, έξω από τα τετριμμένα.

Σε όλα αυτά βέβαια, με βοήθησε το γεγονός ότι για μεγάλο χρονικό διάστημα, δεν είχα μία σταθερή απασχόληση, αλλά «κινητικότητα» σε διάφορα επαγγέλματα.

Οι διαφορετικοί άνθρωποι, χώροι εργασίας και επαγγελματικές νοοτροπίες που συνάντησα, με εφοδίασαν με πολλά χρήσιμα στοιχεία.

Όπως όμως όλα τα πράγματα, είχε και σοβαρό αρνητικό αντίκτυπο στην επαγγελματική μου εξέλιξη.

Αν και για αρκετά χρόνια τώρα, ήμουν σταθερά προσανατολισμένος, σε μία πορεία που συνεχώς απομακρυνόταν από τον τραγέλαφο της Ελληνικής πραγματικότητας, διέξοδο δεν έβλεπα.

Τα τελευταία δε δέκα χρόνια όπου οι εξελίξεις ήταν πολύ σημαντικές, έκανα συνεχώς αναδρομές στο παρελθόν του περιβάλλοντός μου, θέλοντας να εμβαθύνω στους λόγους που με κράτησαν τόσο πίσω και άργησα να αποκτήσω δικό μου βήμα.

Συνοπτικά θα αναφέρω τα αποτελέσματα:

Στέρηση ελευθερίας στην αμφισβήτηση σε δόγματα, λόγω κοινωνίας.

Στέρηση ελευθερίας στην αμφισβήτηση των μεγαλυτέρων, λόγω σεβασμού.

Στέρηση ελευθερίας της προσωπικής άποψης, λόγω ηλικίας.

Στέρηση ελευθερίας στην επιλογή του λάθους, λόγω προστατευτισμού.

Διαμόρφωση θρησκευτικής συνείδησης.

Διαμόρφωση ετερόφωτης πολιτικής συνείδησης.

Απόπειρα διαμόρφωση ετερόφωτου επαγγελματικού προσανατολισμού.

Διαμόρφωση καταναλωτικής συμπεριφοράς.

Διαμόρφωση κοινωνικής συμπεριφοράς.

Τρεις οι βασικές αιτίες από όπου προέρχονται τα ανωτέρω:

Θρησκευτική παράδοση

Κατασκευασμένες και ξενόφερτες πολιτικές ιδεολογίες.

Πολυεθνικές.

Σε όλα τα ανωτέρω, πάντα έπαιζε ρόλο το τρέχον περιβάλλον.

Υπάρχουν αρκετοί που προσπαθούν να διατηρούν σε κάποιο βαθμό την σκέψη τους μη εγκλωβισμένη, αν και ασπάζονται την αναγκαιότητα ύπαρξης κάποιων από τις παραπάνω αιτίες. Δύσκολες ισορροπίες.

Σήμερα, μετά από χρόνια και έντονη προσπάθεια αποτοξίνωσης, βρίσκομαι σε νέο αδιέξοδο.

Όχι τόσο στην σκέψη, αλλά στην πράξη.

Αυτό που θεωρώ εγώ ότι είναι καλύτερο από αυτά που ζούμε σήμερα, είναι ανέφικτο με τα υπάρχοντα δεδομένα.

Όχι διότι δεν υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι που συμβαδίζουμε σε σκέψη.

Αλλά διότι κανείς μας δεν σκέφτεται, ότι εκεί έξω υπάρχουν πολλοί περισσότεροι που σκέφτονται διαφορετικά, και έχουν διαφορετικές προτεραιότητες.

Οι θυσίες που ο καθένας είναι (;) διατεθειμένος να κάνει, πνίγονται σε μία καθημερινότητα που προς το παρόν είναι ανίκητη.

Ακόμη, μας χωρίζουν πολύ περισσότερα, από όσα μας ενώνουν.

Όσο προσπαθώ να εστιάζω μία συζήτηση για τα βασικά, τόσο αυτή παρεκτρέπεται στα επουσιώδη, παρασύροντας την συζήτηση σε λαβύρινθο.

Μιλάμε πολύ περισσότερο από όσο ακούμε.

Μαζέψαμε πολλά απωθημένα που ναι μεν τα βγάζουμε, αλλά τελειωμό δεν έχουν

Άρα χρειάζεται ακόμη πολύς χρόνος, για να γιατρέψει τις πληγές.
Εν τω μεταξύ όμως, νέες πληγές ανοίγουν.
Πλήρες αδιέξοδο, προς το παρόν.