Διαβάζω σήμερα, επ' αφορμή της ημέρας, σε διάφορες σελίδες στο διαδίκτυο, σχόλια σε αναρτήσεις για την 21η Απριλίου του 1967.
Θεωρώ μεγίστη ανοησία, από όλες και όλους, το γεγονός ότι μπαίνουν στον πειρασμό που τους σερβίρουν οι διάφοροι διαχειριστές των σελίδων, να καταθέσουν σχόλια που αφορούν την σύγκριση του χθες με το σήμερα.
Η δημοσκόπηση δε που παρουσιάζει η Ελευθεροτυπία, δεν είναι παρά το πορσελάνινο σερβίτσιο που δίνει λάμψη στο σερβίρισμα.
Αποδεικνύουν όλες και όλοι αυτοί που συμμετέχουν, σε άλλο ένα ηλίθιο γαϊτανάκι, ότι όχι μόνον δεν γνωρίζουν τι σημαίνει Δημοκρατία, αλλά ακόμα και όσοι το γνωρίζουν, δεν την θέλουν.
Ανόητοι νοσταλγοί του χθες και της αθέατης πλευράς του, γίνονται οι καλύτεροι πολέμιοι του σήμερα μέσω της φανερής επιχειρηματολογίας που τους παρέχει άπλετα το ίδιο πολιτικό σύστημα.
Ανόητοι πολέμιοι του χθες και της αθέατης πλευράς του, υπερασπίζονται το σήμερα, με τα στρεβλά του, μόνο και μόνο επειδή τους επιτρέπει, ακόμη, να το εκφράζουν το ίδιο πολιτικό σύστημα.
Και εάν το 30% της δημοσκόπησης, που παρουσιάζει η "έγκριτη" εφημερίδα, νοσταλγούν το χθες, το 100% των συμμετεχόντων, εντός και εκτός της δημοσκόπησης, δεν "νοσταλγούν" το αύριο.
Ένα αύριο όπου δεν θα χωρούν τέτοιου είδους επέτειοι, ή αναφορές στο σήμερα, ούτε συγκρίσεις αναλόγου ανοησίας.
Ένα αύριο όπου οι μαύρες σελίδες της πολιτικής ζωής, θα είναι μόνο ιστορικές αναφορές.
Αφού λοιπόν κάποιοι νοσταλγούν το χθες σε σχέση με το σήμερα, και κάποιοι άλλοι "υπερασπίζονται" το σήμερα σε σχέση με το χθες, αυτό σημαίνει ότι το όποιο αύριο θα αργήσει πολύ να έρθει.
Εχθές, ήμασταν άφωνοι.
Σήμερα, οι φωνές μας σκεπάζουν τον θόρυβο των αλυσίδων.
Ζήτω το Αύριο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου