Μια σπιθαμή ακρογιάλι σαν οσφρανθώ με τα μάτια μου, γροικώ μέσα του όλη την ιστορία της ζήσης πίσω, μέσα και πέρα από μένα.
Όλα γύρω μου γένουνται μέσα και πάνω στις αισθήσεις μου σαν μάθημα χωρίς δάσκαλο να καρτερά την κρίση της προόδου. Όποιος μιλά για τιμωρό επόπτη στη ζωή μας κρύβει τη σκοπιμότητα της δικιάς του μικρό-θέλησης που αλλιώς λέγεται και συμφέρο.
Όλα γύρω που βγαίνουν από μέσα μου, προετοιμάζουν την γλυκιά και καλοσυνάτη αποδοχή του τέλους που όλοι νιώθουν σαν έρθει, αλλά κάποιοι συνεχίζουν να ντροπιάζονται με την αντίσταση τους σε ότι δεν κατανοούν. Βγάνουν λόγια χωρίς ρήματα που περπατιούνται και ουσιαστικά που δεν βλέπονται στα ακρογιάλια, και τούτα τα λένε θεωρίες της ζωής των.
Πόσο σκοτάδι κρύβει ο Νους που έχει άποψη για ότι νομίζει ότι βλέπει…
Σαν γεννιέται η γλυκιά σιωπή σε ότι θα μπορούσε να μολογήσει η σιχασιά της νιότης, κερδίζω τα ασήμαντα σάπια φύκια και τα άχρηστα κελύφη από κοχύλια που κανένας δεν προσέχει μέσα στην ανάγκη του. Σαν τα πάρω με τα χέρια μου και τα δώσω σε ένα παιδί χωρίς να του πω τίποτε, ήδη έχει ακούσει την σιωπή και τούτο είναι μια μικρή αθανασία.
Στοχεύουν τα θέλω και διαλέγουν τα πρέπει των ανθρώπων χωρίς μνήμη, αλλά η μνήμη δεν έχει ανάγκη τους ανθρώπους γιατί ξεπερνά τη σκέψη μια και της επιτρέπει να υπάρχει σε ένα μικρό κομμάτι της. Μνήμη έχει το υφάδι του θανάτου που σταυρώνεται με τον έρωτα και καμώνει τη ζωή. Μνήμη έχει ότι συμβαίνει πάντα χωρίς να μπορεί να το καταργήσει ο άνθρωπος.
Μού δωκε λέξεις ο κάθε πρόγονος κεντημένες σε εικόνες σκέψης που όσο και να τις έκρυψα στο ανήλιο σεντούκι μοσχομυρίζουν θάλασσα και ώριμο φύκι σαν είμαι έτοιμος να ρίξω μια τελευταία κλεφτή ματιά στα φυλαγμένα μου, που ξέρω πως θα τα μοιραστούν σαν έρθει η ώρα τραβώντας τα οι “γείτονες” της ανάγκης χωρίς μνήμη.
Κι αν μια κεντημένη λέξη φορεθεί στου άγνωστου τα χείλη, το μερτικό της σκυτάλης που την φύλαξα θάναι λίγο μα όλο δικό μου.
Ποιο το όνομα σου;
Τίνα σοι όνομα;
Ποιος ξέρει;
Τις οίδε;
Αντί για όνομα το λέμε παφλασμό, μυρωδιές από το ξέβρασμα του κύματος και όμορφα μισό-κόχυλα που είναι όλα ένα στην νέα μνήμη του παιδιού που χτίζεται.
Μην πεις “δικό μου” , “δικό σου”, “δικό τους” δεν κλίνονται οι κτήσεις γιατί δεν υπάρχουν όσο και αν ξοδεύουμε τη ζωή μας σε αυτή την ανύπαρκτη εικόνα της σκέψης μας.
Καμιά κατοστή μέτρα πιο βαθιά από τη γραμμή του φλοίσβου είδα τα πατήματα από τα σανδάλια του γιου του Τροιζήνα και κόντυνε ο φόβος στη θωριά τους.
Η κεντημένη με λέξεις γλώσσα της σκέψης μου αναμετριέται θανατερά με το φόβο του θανάτου. Γνωρίζει τον αυτοθέλητο θάνατο και την προσταγή “Κάτθανε Διαγόρα”, τόσο σε γιορτές όσο και στις πολιορκίες.
Όσοι μπορούν να είναι έτοιμοι να περάσουν στην λησμονιά, τούτοι είναι και οι Δάσκαλοι που μπορούν να δώσουν Παιδεία που μάχεται ενάντια στην εκπαίδευση.
Τίνα σοι όνομα;
Μπορεί Δελμούζος, ίσως Σολομός, γιατί όχι Γιαννόπουλος…
Πόσα θα μπορούσε να είναι τα ονόματα που θα δώσουν φερώνυμο παρόν σε αυτό το ερώτημα; Μην τα μετρήσεις γιατί δεν τελειώνουν οι κεντημένες λέξεις από αυτά μέσα στο σκοτεινό σεντούκι που τραβούν λυσσασμένα οι ανάγκες των ανθρώπων χωρίς μνήμη στην πολύβουη αγορά της φτώχειας.
Έπιασα το χέρι που δέχτηκε το μάθημα μου στα αχνάρια του Ανάφλυστου και κρατώντας στο άλλο μια μικρή σακούλα με την καθάρια άμμο από τον ιδρώτα και τον έρωτα που έκανε πάνω της αυτός και όλοι οι πρόγονοι, πήγα προς το αυτοκίνητο υποσχόμενος να φτιάξω μια κλεψύδρα που θα μετρά τα λόγια που δικαιούμαστε να μοιράζουμε μεταξύ μας.
Να μην ξεχάσω να πω ότι ο Ήλιος ήταν ακόμα εκεί και εμείς μαζί με το χώμα, τα βουνά τις θάλασσες και την λάβα κάτω από τα πόδια μας τον αντιμαχόμασταν με αγάπη μια και σαν σταματήσουμε να μαχόμαστε τους δυνατούς που μας γέννησαν παύουν να είναι ζωοδότες… και τούτο είναι μια εικόνα της σκέψης των λέξεων που μου έδωσαν οι πρόγονοι μου και την χαρίζω χωρίς να την πουλώ σε όσους δεν έχουν κεντημένη τη γνώση στο λόγο τους.
Άλλωστε τα σπουδαία δεν πωλούνται στην εκχρηματισμένη οικονομία…
Όποιος κατανοήσει την γραφή της μάχης του στοχασμού, ας ρωτήσει
Τίνα σοι όνομα;
Για να πάρει την σιωπή ως απάντηση και τότε θα έχει αρχίσει να λειτουργεί η Παιδεία του που την έχει τόση ανάγκη και δεν το ξέρει!
Πηγή: Δραγασιά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου