Η Θλιβερή επέτειος των Ιμίων

Συμπληρώνονται δέκα έξι χρόνια από την ζοφερή εκείνη νύκτα που έλαβαν χώρα τα θλιβερά γεγονότα στις βραχονησίδες των Ιμίων. Τη νύχτα εκείνη η Ελλάδα πόνεσε, μάτωσε, διασύρθηκε και, μίκρυνε χωρίς ποτέ κανείς να λογοδοτήσει γι αυτό.

Εν μέσω των κλυδωνισμών της κοινωνικής μας συνοχής από την πολύμορφη κρίση στη χώρα μας, είναι ανάγκη όσο ποτέ άλλοτε να ανακαλέσουμε στη μνήμη μας αυτά τα γεγονότα και να διδαχθούμε από τα λάθη μας. Οι ...
Τούρκοι εφαρμόζοντας τα επεκτατικά στρατηγικά τους σχέδια σε βάρος της Ελλάδας, το βράδυ της 30ης προς 31ης Ιανουαρίου 1996, εγκαινίασαν την πολιτική των «γκρίζων ζωνών» στο Αιγαίο, κατέλαβαν την αφύλακτη δυτική βραχονησίδα των Ιμίων και προκάλεσαν πολεμική ένταση, η αποκλιμάκωσή της οποίας στοίχισε την εθνική μας ταπείνωση καθώς την απώλεια της ζωής τριών Αξιωματικών πιλότων του Πολεμικού μας Ναυτικού.

Οφείλουμε ως ελάχιστο φόρο τιμής και ευγνωμοσύνης, να μνημονεύσουμε τα τρία αυτά ηρωικά ελληνόπουλα τα οποία κάτω από απαγορευτικές καιρικές συνθήκες νυκτερινής πτήσης για το συγκεκριμένο ελικόπτερο Βell -212, υπακούοντας στα κελεύσματα της πατρίδας, αψήφησαν συνειδητά τον κίνδυνο, πέταξαν πάνω από τα Ίμια και έχασαν τη ζωή τους.
Δε θα καταγράψουμε την αλληλουχία των γεγονότων που μας έφθασαν κοντά στην πολεμική σύρραξη εκείνη την τραγική νύχτα. Θα αναφερθούμε μόνο στο γεγονός της σκόπιμης προσάραξης του τουρκικού φορτηγού πλοίου «Φιγκέν Ακάντ» στις βραχονησίδες των Ιμίων στις 26 Δεκεμβρίου 1995 και την άρνηση του τούρκου πλοίαρχου να δεχθεί βοήθεια από τα ελληνικά μέσα έρευνας και διάσωσης, ισχυριζόμενος ότι βρίσκεται σε τουρκικά χωρικά ύδατα.

Μετά απ’ αυτό επακολούθησε ρηματική Τουρκική διακοίνωση ότι τα Ίμια είναι τουρκικό έδαφος. Οι Τουρκική διπλωματία η οποία με μεθοδικότητα «στοχεύει» τα νησιά μας στο Αιγαίο, έχει αναπτύξει από τις αρχές της δεκαετίας του ΄90 την καινοφανή νομική θεωρία των “γκρίζων ζωνών”. Με τη θεωρία αυτή «παρερμηνεύονται» οι διεθνείς Συνθήκες και αμφισβητείται η ελληνική κυριαρχία σε μία σειρά νήσων, νησίδων και βραχονησίδων στο Αιγαίο.

Ειδικότερα η Τουρκία ισχυρίζεται ότι η ελληνική κυριαρχία εκτείνεται μόνο σε εκείνα τα νησιά του Αιγαίου τα οποία αναφέρονται ονομαστικά στα κείμενα των Συνθηκών με τις οποίες αυτά παραχωρήθηκαν στην Ελλάδα. Όμως η ελληνική κυριαρχία επί των Ιμίων προκύπτει ρητά και κατηγορηματικά από τη Συνθήκη της Λοζάννης του 1923, τη Συνθήκη των Παρισίων του 1947 και τις Ιταλο-Τουρκικές Συμφωνίες του 1932. Συγκεκριμένα, βάσει του άρθρου 15 της Συνθήκης της Λοζάννης, τα Ίμια μαζί με όλο το Δωδεκανησιακό σύμπλεγμα, περιήλθαν στην Ιταλία. Σύμφωνα με τα άρθρα 12 και 16 της ίδιας Συνθήκης, η Τουρκία παραιτήθηκε από κάθε κυριαρχικό δικαίωμα επί όλων των νησιών που βρίσκονται πέραν των 3 μιλίων από την ασιατική ακτή, πλην της Ίμβρου, της Τενέδου και των Λαγουσών.

Ο όρος αυτός είναι σαφής και καθοριστικός και ως εκ τούτου ποτέ δεν τέθηκε θέμα ή ανάγκη ονομαστικής αναφοράς σε όλα τα νησιά και νησίδες του Αιγαίου. Η Τουρκία λοιπόν βάσει της Συνθήκης παραιτήθηκε κάθε δικαιώματος και επί των Ιμίων που βρίσκονται σε απόσταση 3,7 μιλίων από τις τουρκικές ακτές.
Με την Ιταλο-τουρκική Συμφωνία του Ιανουαρίου 1932, τονίζεται ρητά ότι τα Ίμια περιήλθαν στην Ιταλία με τη Συνθήκη της Λοζάννης του 1923, γεγονός που επιβεβαιώνεται και στο σημείο 30 του από 28.12.1932 συμπληρωματικού Πρωτοκόλλου της παραπάνω Συμφωνίας και καθορίζονται ως ένα από τα σημεία της Ιταλικής κυριαρχίας από τα οποία θα υπολογίζεται η μέση γραμμή για το διαχωρισμό των χωρικών υδάτων μεταξύ Ιταλίας και Τουρκίας.

Στη συνέχεια, μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και με το άρθρο 14 της Συνθήκης Ειρήνης των Παρισίων του 1947, η κυριαρχία επί των Δωδεκανήσων, συμπεριλαμβανομένων των Ιμίων, περιήλθε από την Ιταλία στην Ελλάδα. Δηλαδή, η Ελλάδα ως καθολικός διάδοχος υποκατέστησε την Ιταλία εφ’ όλων των κυριαρχικών της δικαιωμάτων στα Δωδεκάνησα. Η Ελλάδα από το 1947 ασκούσε την ειρηνική κυριαρχίας της επί των Ιμίων εμπράκτως και αδιαλείπτως, χωρίς καμία εκδήλωση αμφισβήτησης από τη Τουρκία μέχρι την προσχεδιασμένη κρίση 1995-96. Νομικά λοιπόν έχουμε το δίκαιο με το μέρος μας. Όμως αυτό δε φτάνει. Απαιτείται αρραγές εσωτερικό μέτωπο στις άνομες και επιθετικές ενέργειες της Τουρκίας που κατά κανόνα δε σέβεται τις διεθνείς συνθήκες.

Από το 1973 μεθοδικά και σταθερά περιμένει να εκμεταλλευτεί τις ευκαιρίες που τους δίνουμε, για να εφαρμόσει σε βάρος μας τα επεκτατικά τους σχέδια, με τη χρήση βίας όπως στη διχοτόμηση της Κύπρου, την απειλή χρήσης βίας με την συγκροτηθείσα Στρατιά του Αιγαίου στα παράλια της Μ. Ασίας , με την απροκάλυπτη και εκβιαστική απειλή αιτίας πολέμου (casus belli), αν τολμήσουμε την επέκταση στα 12 μίλια των χωρικών μας υδάτων στο Αιγαίο δικαίωμα που απορρέει από το διεθνές δίκαιο της θαλάσσης, με την αμφισβήτηση του ελληνικού εναέριου χώρου και τις συνεχείς παραβιάσεις του, κ.λ.π..
Είναι μέγα σφάλμα της εξωτερικής μας πολιτικής η υποστήριξη της ευρωπαϊκής πορείας της Τουρκίας, διότι δεν πρόκειται ποτέ να επιδείξει καλή θέληση για την επίλυση των μεταξύ μας προβλημάτων, αφού στρατηγικός της στόχος είναι η επέκτασή της στο ζωτικό χώρο του Αιγαίου.

Είναι αλήθεια ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται, και γι αυτό ας διδαχτούμε από τα λάθη μας. Ας σφυρηλατήσουμε την κοινωνική μας συνοχή και την εθνική μας συνείδηση και παρά τις δυσκολίες ας διατηρήσουμε ισχυρές ένοπλες δυνάμεις, διότι η αποτρεπτική τους ισχύς είναι ο μόνος τρόπος να αναχαιτίσουμε τους φιλοπόλεμους προκλητικούς γείτονές μας.

Tου Ιωάννη Καπέλιου Αντιστράτηγου ε.α. - Δικηγόρου

Πηγή: MagnesiaNews.gr