Ήταν πολύς ο κόσμος Γιώργο...

Πριν από λίγο γύρισα από το Σύνταγμα.
Είχα πολλούς ενδοιασμούς πριν ξεκινήσω.
Η αλήθεια είναι ότι εάν δεν ήταν οι 300 δεν θα πήγαινα.
Είπαν ότι κάποιοι πονηροί βρίσκονταν από πίσω.
Είπαν ότι θα είναι άλλη μία "πορτοκαλί" επανάσταση.
Είπαν ότι την διαφήμιζε η Αλ Σάλεχ.
Είπαν ότι τα μαμόθρεφτα του φατσοβιβλίου και του τουϊτυ χαβαλεδιάζουν.
Είπαν ότι είχαν απαγορεύσει τις σημαίες γενικώς.
Είπαν, και τι δεν είπαν, προκειμένου να μην κατέβει ο κόσμος.
Η είδηση περί της συγκέντρωσης ανεβοκατέβαινε από τα κεντρικά σημεία των δημοφιλών ιστοσελίδων με τους πολλούς αναγνώστες.

Εγώ είπα, ότι εάν δεν πάω, να κυκλοφορήσω, να επικοινωνήσω, να κοιτάξω τα πρόσωπα δεν θα μπορούσα να έχω μία καλύτερη εικόνα.

Πήγα λοιπόν και να τι είδα.

Νωρίς, γύρω στις έξι, μαζεύτηκε πολύ νεολαία, τα μαμόθρεφτα που έλεγαν, ακριβώς στο κέντρο απέναντι από την Βουλή.
Λίγος χαβαλές, λίγη περιέργεια, λίγο i-phone ανά χείρας, αλλά και συμμετοχή στο σύνθήμα περί κλεφτών, στις μούτζες αλλά και δεκτικοί στο να συζητήσουν μαζί σου.
Δεν ήταν αγανακτισμένοι.

Ξεκινούν τα συνθήματα: Αέρα να φύγει η χολέρα, κλέφτες, ...η χούντα δεν έφυγε το '73...μούτζες εν χορώ, και χειροκροτήματα στην εμφάνιση λίγων Ελληνικών σημαιών.

Λίγο πιο πίσω περαστικοί, περίεργοι που άρχισαν να σταματάνε.
Ρωτάγανε περί τίνος πρόκειται, κουνούσαν καταφατικά το κεφάλι και παρέμεναν.
Δεν ήταν αγανακτισμένοι.

Ο χώρος της πλατείας δεν είχε πολύ κόσμο στην αρχή λόγω του ότι ακόμα είχε αρκετή ζέστη οπότε και κατέφευγαν στο χορτάρι και κάτω από τα δέντρα.
Ήταν μεγαλύτερες ηλικίες, σε παρέες, όπου μιλάγανε, κυρίως, για διάφορα άλλα θέματα περιμένοντας να δουν εάν θα πυκνώσει ο κόσμος.
Ήταν σε γενικές γραμμές ενημερωμένοι για όσα συζητούνται στο διαδίκτυο.
Δεν ήταν αγανακτισμένοι.

Μετά την πρώτη περιπλάνηση, πήγα για να πάρω ένα καφέ, και να καθίσω για λίγο, διότι αποφάσισα να επιμηκύνω την παραμονή μου.
Έχει ήδη πάει επτά και μισή, όταν επιστρέφω.
Ο κόσμος έχει πυκνώσει πολύ.
Οι κουβέντες είχαν ανάψει.
Οι ηλικίες είχαν διευρυνθεί.
Ο κόσμος μιλάει μεταξύ των, και δείχνει να θέλει να επικοινωνήσει επιτέλους, ξεφεύγοντας από την απομόνωση του μικρόκοσμού του.
Είδα πολλούς σε μεγάλη ηλικία, που κάθονταν και συζητούσαν με συγκατάβαση.
Κάποιοι ήρθαν με τα ποδήλατα, και κάποιοι έφεραν και τα σκυλάκια τους.
Αλλά δεν είδα και πάλι αγανακτισμένους, παρά πολύ λίγους.

Έφθασε και η πορεία της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, και κάλυψε την Σταδίου.
Χειροκροτήματα στην αρχή, αλλά, από ότι άκουσα, και αποδοκιμασίες στους συνδικαλιστές.
Φάνηκε και μία σημαία πορτοκαλί από την ΟΛΜΕ με κακρύ κοντάρι, μάλλον για να τραβήξει την προσοχή.
Στο κάτω μέρος της πλατείας, είδα και κάτι κοπέλες να μοιράζουν φυλλάδια του ΠΑΜΕ.

Ο κόσμος έχει γίνει πολύς, και είναι δύσκολη η κυκλοφορία σε διάφορα σημεία.
Κάθομαι σε ένα παγκάκι στον χώρο της πλατείας, ανάμεσα από έναν 65άρη και δύο γυναίκες γύρω στα 45.
Ακούω την μία κυρία να μιλάει στο κινητό της.
Έχει καλέσει σπίτι της και μιλάει στα παιδιά της ρωτώντας εάν διαβάζουν η χαζολογάνε. Προφανώς την ρωτάνε τι γίνεται, διότι απαντάει ότι έχει πολύ κόσμο αν και είναι σίγουρη ότι το βλέπουνε στι διαδίκτυο αντί να διαβάζουν.
Ο 65άρης με ρωτάει πως τα βλέπω τα πράγματα, και στην κουβέντα πάνω μου εκμηστηρεύεται ότι δεν βλέπει αγανάκτηση, και ότι ο κόσμος δεν έχει καταλάβει ότι τα χειρότερα έρχονται. Μου λέει επίσης ότι η γενιά του επειδή ακριβώς γνώρισε και φτώχια και διχόνοια, έκανε το λάθος να θέλει να τα αποκρύψει από τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους, νομίζοντας ότι με αυτόν τον τρόπο θα τα προστατέψει, ώστε να μην μεγαλώσουν με άσχημες παραστάσεις.
Αλλά δυστυχώς, μου είπε, ταυτόχρονα τους κρύψαμε την αλήθεια αλλά και το να μάθουν να αμφισβητούν.

Πολλοί παραπονιούνται ότι δεν πιάνουν τα κινητά τους, και αμέσως ο νους τους πάει στην προσπάθεια κάποιων για απόπειρα ελέγχου της διάχυσης της άμεσης ενημέρωσης.
Κάποιος που φάνηκε να γνωρίζει, μας είπε ότι είναι φυσιολογικό, από την στιγμή που τόσος πολύς κόσμος προσπαθεί να επικοινωνήσει από συγκεκριμένο χώρο μιας και οι κεραίες των εταιρειών, έχουν συγκεκριμένη δυνατότητα εκπομπής και λήψης κλήσεων, εξ΄ου και οι καθυστερήσεις.
Με την τεχνολογία τελικά, ποτέ δεν είσαι σίγουρος.

Έχει φθάσει δέκα ο κόσμος αρχίζει και φεύγει αλλά και συνεχώς έρχεται.
Από το μετρό πολλοί φεύγουν αλλά και πολλοί έρχονται, το αδιαχώρητο.

Στην γωνία απέναντι από την Μεγάλη Βρεττανία, εχουν στήσει την προσπάθειά τους οι 300 Έλληνες, εδώ και 4 ημέρες.
Ζητούν δημοψήφισμα για το μνημόνιο, το απεχθές χρέος, την βουλευτική ασυλία, το δημοκρατικό πολίτευμα και την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη.
Ζητούν από τον κόσμο να υπογράψει, αλλά και εθελοντικά να τους πλαισιώσει ώστε να μπορούν να καλύψουν όλο το 24ωρο, με βάρδιες αυτήν την προσπάθεια.
Όλους τους διακρίνει μία ειλικρίνεια, μπόλικο πάθος, ανιδιοτέλεια και πίστη σε αυτό που κάνουν.
Μιλάνε με τον κόσμο, τους εξηγούν τον σκοπό τους, τους τονίζουν την καθαρότητα της προσπάθειάς τους από κόμματα και συνδικαλιστικές οργανώσεις.
Ο κόσμος υπογράφει σωρηδόν.

Κάποια από αυτά που προειδοποιούσαν οι υποψιασμένοι, πριν την σημερινή ημέρα, δεν επαληθεύθηκαν.
Κάποια, μένει να φανεί εάν θα επιβεβαιωθούν.
Πρώτη φορά τόσος κόσμος κάθισε στο Σύνταγμα για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, χωρίς να τον έχει καλέσει κάποιο κόμμα ή κάποια συνδικαλιστική οργάνωση.
Δεν γνωρίζω εάν θα καπελωθεί αυτή η ημέρα και όσοι την τίμησαν.
Δεν γνωρίζω ποιοι το οργάνωσαν και σε τι αποσκοπούσαν.
Δεν γνωρίζω εάν ήταν κατευθυνόμενο.
Δεν γνωρίζω εάν είναι αγανακτισμένοι.

Εγώ προσωπικά ένοιωσα όμορφα ανάμεσα σε τόσο κόσμο, που με ψυχραιμία και χωρίς υστερίες θέλησε να διαδηλώσει και να επικοινωνήσει.
Θεωρώ ότι και ο κόσμος το χάρηκε και αισθάνθηκε ότι δεν είναι μόνος, και ότι για πρώτη φορά ένοιωσε ότι μπορεί να κάνει κάτι έστω και εάν είναι ένα μικρό βήμα.
Θεωρώ ότι σήμερα ο κόσμος μπορεί και να άρχισε να ξεμουδιάζει από το πιάσιμο της ακινησίας.
Μπορεί και πάλι, να κάνω λάθος.

Περισσότερο δε από όλα χάρηκα με το γεγονός ότι όλοι ανεξαιρέτως συμφωνούσαν στο ότι δεν γουστάρουν πλέον τα κόμματα, αλλά τους Έλληνες.
Ίσως αυτό ανησύχησε περισσότερο αυτούς που αντιδρούσαν στην σημερινή εκδήλωση.