Αποκαθήλωσις...

θέλω να ξεμπερδέψω με την υπάρχουσα πολιτική κατάσταση μιάς και διά παντός.

Κανείς από αυτούς δεν πρόκειται και δεν θέλει να μας σώσει.

Η Ελλάδα τα τελευταία 36 χρόνια, νόμισε ότι βγήκε από ένα βάραθρο, που ήταν το αποτέλεσμα του συνεχούς σπρωξίματός της από εγχώριους και εξωγενείς παράγοντες για 153 χρόνια.
Διαρκής πράξη που έλαβε χώρα, αμέσως μετά την τελευταία αναρρίχησή μας.
Οι Έλληνες θεωρήσαμε ότι με το τελείωμα της δικτατορίας, είχαμε πληρώσει όλο το τίμημα που μας κοστολόγησαν και καταλόγισαν, όλοι αυτοί που πουλούσαν την Εθνική, κοινωνική και οικονομική τους πραμάτεια μέχρι τότε.
Και ενώ από το λυκαυγές της ημέρας εκείνης τα σημάδια έδειξαν το αντίθετο, η συσσωρευμένη ανέχεια και ψυχική κούραση, μας έκανε να γυρίσουμε το κεφάλι αλλού.
Ήταν το πρώτο σημάδι συνδιαλλαγής στην νέα πορεία που διαγραφότανε, και στιγμάτισε την μετέπειτα πορεία μας.
Ήταν το έναυσμα για την μεγαλύτερη παθογένεια ενός λαού.
Το ξεκίνημα της λήθης.

Συμπαραστάτης και ένθερμος οπαδός αυτής της διεργασίας, ήταν όλο το πολιτικό σύστημα που εγκαταστάθηκε και μορφοποιήθηκε στην πορεία.
Ξεκίνησε με την εκ του «μακρόθεν» θέαση του Ελληνισμού, συνέχισε με την επίθεση στην γλώσσα, ακολούθησε με την Ευρωπαϊκή εξωστρέφεια και οικονομική υποθήκευση, και καταλήγει με την αλλοίωση του γηγενούς πληθυσμού.
Στο μόνο που φρόντισε, και φροντίζει με παρρησία να μην ξεχάσουμε, είναι η διάλυση της ομόνοιας μέσω του διχασμού που πάντα επιφέρουν οι κομματικές και ιδεολογικές αγκυλώσεις.

Μέσα σε αυτό το γενικό πλαίσιο πορευθήκαμε μέχρι σήμερα, χωρίς να πάρουμε ούτε μία ανάσα, ούτε για μία στιγμή.
Ο μεγαλύτερος άπνους, στην ορολογία της κατάδυσης.
Οι πνεύμονες όμως έχουν φουσκώσει επικίνδυνα, και από την έλλειψη οξυγόνου οι ζαλάδες εμφανίσθηκαν.
Και όπως είναι φυσικό σε ανάλογες περιπτώσεις, απλώνουμε το χέρι για να στηριχθούμε από κάπου.
Και επειδή είμαστε πολιτικά όντα, ιδού και τα πολιτικά αποκούμπια μας.

ΠΑ.ΣΟ.Κ
Ούτε πανελλήνιο είναι, ούτε σοσιαλιστικό, πολλώ δε μάλλον κίνημα.
Είναι μία τοπική οργάνωση πολιτικών κηφήνων, με παρακλάδια σε όλη την Ελλάδα.
Είναι ένα σοσιαλιστικό μόρφωμα, μίας πλήρως αποτυχημένης ιδεολογίας.
Είναι ένα πολιτικό δημιούργημα που δεν κατάφερε ποτέ να κινήσει την διακύρηξή του, κάποια ημέρα του Σεπτέμβρη.
Έχει και έναν αρχηγό με διαχρονικό επώνυμο που ηγείται διαχρονικά της χώρας, σκάβοντας μεθοδικά τον τάφο της.
Έναν πολίτη του κόσμου και όχι της Ελλάδας.
Έναν οπαδό του κόσμου και όχι φίλαθλο των Ελλήνων.
Έναν πονηρό και έξυπνο διεθνολόγο, που επειδή δεν μιλάει σωστά τα Ελληνικά, τον λοιδορούσαμε.
Έχει και πολλά στελέχη, άλλα «ιστορικά» και άλλα πρόσφατα.
Και τα ιστορικά γκρινιάζουν, ενώ τα πρόσφατα αλωνίζουν.
Όλα μαζί όμως πορεύονται στρατευμένα στην γοητεία της εξουσίας.
Κάποια από τα μέτρα που έχει πάρει η κυβέρνηση, έπρεπε να είχαν παρθεί εδώ και χρόνια.
Με αυτό το τυράκι, έριξε στην παγίδα της συναίνεσης ένα σωρό κόσμο.
Για όλα τα υπόλοιπα μέτρα που πήρε και θα πάρει απλά δεν δίνει λογαριασμό.
Όταν όμως φωνάζεις σε έναν κλέφτη, ότι είναι κλέφτης και απατεώνας δεν περιμένεις απλά να μεταμεληθεί.

Ν.Δ
Ποτέ δεν κατάλαβα τον τίτλο.
Πότε γέρασε η Δημοκρατία;
Ανέδειξε έναν Εθνάρχη που πάντα στεκόταν κάπως μακρυά από την χώρα του, και από την Κύπρο, επειδή δεν ήταν η χώρα του.
Ανέδειξε και αυτόν που θα την έκοβε σε κομμάτια, και άφησε και απογόνους για να είναι σίγουρος.
Το μετάνιωσε και ανέδειξε και πάλι το επώνυμο.
Η πιο ορθή κρίση για την θητεία του την διάβασα αλλού.
«Δεν τον κατακρίνω για αυτά που έκανε αλλά για αυτά που δεν έκανε».
Και τον Πρωθυπουργό μίας χώρας θα τον θυμάσαι πάντα για αυτά που δεν έκανε και που στοίχησαν στην χώρα.
Έτσι τουλάχιστον αποφαίνεται η Ιστορία.
Ποια Ιστορία; Τα είπαμε προηγουμένως.
Και ήρθε η ώρα ενός φίλου (;) από τα παλιά.
Φαινόμενο αλήθεια για την προϊστορία της.
Άλλοι καιροί, άλλα λόγια, άλλα κόλπα.

Τα δύο ανωτέρω κόμματα, ευθύνονται για το 100% της σημερινής οικονομικής κατάστασης, αν και με διαφορετικό ποσοστό συμμετοχής.
Τα δύο ανωτέρω κόμματα ευθύνονται για το 100% της σημερινής κοινωνικής κατάντιας, αν και με διαφορετικό ποσοστό συμμετοχής.
Τα δύο αυτά κόμματα ευθύνονται για το 100% του πισωγυρίσματος της χώρας μας.
Και τα ποσοστά συμμετοχής, που έχουν να κάνουν με τα χρόνια στην εξουσία, δεν παίζουν εν τέλει και μεγάλο ρόλο.
Ο συμβολισμός του Γόρδιου δεσμού αποσυμβολίζει πλήρως τις δικαιολογίες τους.

Κ.Κ.Ε
Το μόνο συνεπές, διαχρονικά, κόμμα στις θέσεις του.
Ακίνητο στις θέσεις του, λαλίστατο στην καταγγελία, αγέλαστο στην παρουσία του και πάντα θυμωμένο.
Παρ’ όλα αυτά, είναι το μόνο κόμμα που θα λέει τα στραβά και θα προσπαθεί να ξεσηκώνει τους εργάτες ενάντια στο κεφάλαιο.
Το γεγονός ότι δεν έχει κάνει ακόμα άνοιγμα στους μικρομεσαίους επιχειρηματίες μάλλον έχει να κάνει με το ότι είναι επιχειρηματίες.
Χρειάζεται διότι δίνει διέξοδο σε ξεπερασμένα ιδεολογικά αδιέξοδα.
Εάν αποφάσιζε να βγάλει τον κόκκινο μανδύα και το κοφτερό εργαλείο από την εικόνα του, θεωρώ ότι θα είχε μεγαλύτερη ανταπόκριση.
Ίσως όμως έτσι, να μην είχε και λόγο ύπαρξης.

ΛΑ.Ο.Σ
Ή αλλιώς, πώς να επιπλεύσετε ανάμεσα σε πολιτικές συμπληγάδες.
Το κόμμα διά πάσαν στήριξη και συμμαχία.
Προσφέρει τα πάντα, και ζητάει πολύ λίγα, αρκεί να υπάρχει.

ΣΥ.ΡΙΖ.Α
Το αποτέλεσμα του πειράματος της διάσπασης του πολιτικού ατόμου σε πολιτικά υποατομικά σωματίδια.
Εκσυγχρόνισαν τόσο πολύ την ιδεολογία τους που ξέχασαν από πού ξεκίνησαν.

Όλα μαζί τώρα τα ανωτέρω κόμματα, είναι υπεύθυνα 100% για την αγκύλωση της πολιτικής σκέψης των Ελλήνων.

Το υπάρχον πολιτικό σύστημα δεν πνέει τα λοίσθια.

Τον τελευταίο καιρό, έχω διαβάσει ένα σωρό άρθρα και αναρτήσεις που ομιλούν περί λήξης της μεταπολίτευσης, και πτώσης του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος.
Είναι τόσοι πολλοί δε αυτοί που το υποστηρίζουν, που τελικά υποψιάζομαι ότι επειδή ακριβώς συμβαίνει το αντίθετο, για αυτό και το διαλαλούν.
Πως αλλιώς θα μπορούσαν να πείσουν τους πολίτες ότι κάτι νέο κυοφορείται που θα αλλάξει τα δεδομένα;
Πως αλλιώς θα αποσυμπίεζαν τον βρασμό που έχει επέλθει σε μία μεγάλη μερίδα των πολιτών;
Διότι υπάρχει και μία μεγάλη μερίδα των πολιτών, που ουδόλως θέλει να αλλάξει το σύστημα.
Τουλάχιστον αυτό δείχνουν οι τελευταίες περιφερειακές εκλογές.

Και να ‘σου για επιβεβαίωση η Δημοκρατική Αριστερά, και η Δημοκρατική Συμμαχία.
Έτσι πάνε πάντα αυτά τα άκρα, δύο δύο.
Και να ‘σου οι φωνές για συναίνεση, και για προσέγγιση.
Το νέο μέσα από το παλιό.
Άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς.
Ξέρουν πόσες απώλειες αντέχουν, και παίζουν τα ρέστα τους.
Και αυτό που δεν βλέπουμε στα ρέστα τους, είναι ότι η απόπειρα διάσπασης του εκλογικού σώματος σε κομμάτια, ενώ υπάρχει περίπτωση να σώσει την παρτίδα για αυτούς, στην περίπτωση αποτυχίας το μόνο που θα κάνουν, θα είναι να ξαναμαζέψουν τα κομμάτια στους κύριους εκφραστές.
Έχει γίνει στο παρελθόν αρκετές φορές.
Το ότι χρησιμοποιούν τις ίδιες τεχνικές, όχι μόνο δηλώνει την παντελή έλλειψη πολιτικής φαντασίας, αλλά δηλώνει επίσης, αναιδέστατα, ότι δεν μας αξίζει κάτι καλύτερο.

Οι κίνδυνοι παραμονεύουν όμως, και αρχίζουν να σκάνε μύτη.
Θεωρείτε ότι κάποιος από αυτούς θα μας προφυλαξει;

Το να σκίσεις τον υπάρχοντα πολιτικό χάρτη είναι πράξη γενναία.
Το να μπορέσεις όμως να τον ζωγραφίσεις ξανά, χρειάζεται χαρτί και μελάνι από τα παλιά.