Τα τελευταία τρία χρόνια, το πολιτικό σκηνικό αποκάλυψε, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, πρωτόγνωρα θα έλεγα, το πραγματικό του υπόβαθρο.
Αποκάλυψε όλο το σκηνικό που κάλυπτε το θέαμα που παρουσίαζε τα τελευταία 36 χρόνια.
Δεν υπήρχε τελικά, ούτε υψηλή τεχνολογία, ούτε καν «από μηχανής θεός»
Δεν υπήρχε ενδυματολογικός πλουραλισμός, και απουσίαζε πλήρως η φαντασία στα χρώματα και στα υλικά κατασκευής των.
Ένα απλό θέατρο «σκιών».
Αλλά και αυτό ακόμα το σενάριο που υποτίθεται ότι στήριζε τους διαλόγους του θιάσου, απεδείχθη κατώτερο ακόμα και μίας σχολικής παράστασης.
Μονότονο και πληκτικό.
Οι ηθοποιοί δε, που ανέλαβαν να εκτελέσουν το έργο, ούτε δικαιολόγησαν την υπερπαραγωγή που νομίζαμε ότι βλέπαμε, σε αριθμό, πολλώ δε μάλλον σε ποιότητα.
Θα πρέπει όμως να παραδεχτούμε, ότι έπαιξαν άψογα τον ρόλο τους.
Απέδωσαν τους διαλόγους, αλλά και τον εν γένει ρόλο τους, μοναδικά.
Πως αλλιώς μπορεί να ερμηνευθεί το γεγονός ότι η ίδια παράσταση κράτησε τόσα χρόνια, και μάλιστα είχε και τόσο υψηλά ποσοστά θεατών;
Μιλάμε για το 70-90% του συνόλου των θεατών της χώρας.
Τελικά απέδειξαν ότι το «πολιτικό θέατρο» στηρίζεται στο μπλα-μπλα και στο άγγιγμα του ψυχισμού του θεατή.
Μόνον με αυτόν τον τρόπο, ο θεατής αγνοεί τα σκηνικά και επικεντρώνεται στο άκουσμα της φωνής.
Μπορεί γύρω από τους ηθοποιούς να σκάγανε κανόνια, αλλά ο θεατής εκεί, κρεμασμένος από τα χείλια των ηθοποιών.
Εδώ πέφτανε τα σκηνικά, κατά καιρούς, και οι θεατές δεν έπαιρναν χαμπάρι.
Η ατάκα των ηθοποιών ήταν έτοιμη.
Αλλάζουμε την ακουστική υποδομή, για να ακούτε καλύτερα.
Και η υποδομή δεν ήταν κάτι άλλο, παρά η συνεχής απόκρυψη των παρασκηνίων.
Παρασκήνια που έκρυβαν αριστοτεχνικά, την όλη ουσία του έργου.
Ένα έργο που βασιζόταν στον οπαδισμό, την αφέλεια και την έλλειψη μνήμης των θεατών.
Λες και ήταν εντελώς απαίδευτοι στην πολιτική τέχνη.
Ένα έργο όπου οι θεατές καλούνταν να στοιχηθούν πίσω από τους «δικούς» τους ηθοποιούς, κάθε φορά.
Το χειροκρότημα έπεφτε κάθε φορά μονόπαντα.
Ούτε μία στιγμή δεν φάνηκε, όπου το κοινό θα χειροκροτούσε ενθουσιωδώς όλον μαζί τον θίασο.
Έτσι και οι ηθοποιοί συνέχιζαν την απόδοσή τους σύμφωνα με τον υποβολέα.
Ούτε μία παρέκκλιση από το σενάριο, ούτε μία πρωτοβουλία στις περιπτώσεις που το έργο «κρέμαγε».
Είχαν βλέπετε εξασφαλισμένους τους ρόλους.
Άλλοτε ως πρωταγωνιστές, και άλλοτε σε δεύτερους ρόλους.
Διόλου δεν τους ενοχλούσε η εναλλαγή.
Τους έφθανε που ήταν συνεχώς στο σανίδι, που είχαν συνεχώς από κάτω τους χειροκροτητές έτοιμους να τους αποθεώσουν.
Και βέβαια, είχαν εξασφαλισμένο τον επιούσιο.
Βλέπετε, το θέατρο ήταν συνεχώς γεμάτο, με ελάχιστες απουσίες.
Σίγουρα κέρδη, σταθερό εισόδημα αλλά και περίσσευμα για το κάτι «παραπάνω».
Υπήρχαν βλέπετε και οι διάφορες χορηγίες από λογιών λογιών ενδιαφερόμενους.
Υπήρχαν αυτοί που κατασκεύαζαν και συντηρούσαν τα διάφορα τεχνικά έργα για το θέατρο, εντός και εκτός, αυτοί που είχαν αναλάβει την έκδοση των φυλλαδίων με την περίληψη του έργου, αυτοί που είχαν αναλάβει την προβολή του έργου, αυτοί που είχαν αναλάβει την δανειοδότηση με τα απαραίτητα κονδύλια για το ανέβασμα της κάθε περιόδου, και ένα σωρό άλλοι.
Και ενώ μέσα στις υποχρεώσεις των θεατράνθρωπων, ήταν και η συντήρηση και η ανακαίνιση του θεάτρου, καθώς και η παροχή αναλόγων υπηρεσιών με αυτών των χρημάτων που πλήρωναν οι θεατές, αυτοί αγνοούσαν συνεχώς αυτούς που τους τάϊζαν.
Δεν άργησε λοιπόν να έρθει η στιγμή που οι θεατές άρχισαν σιγά σιγά να αραιώνουν και να μην γεμίζουν τις πλατείες και τους εξώστες.
Ο κόσμος άρχισε να δείχνει σημάδια κούρασης, και σε αυτά που άκουγε και σε αυτά που έβλεπε.
Και ενώ αυτό το φαινόμενο θα έπρεπε να κάνει τους ιθύνοντες να βελτιώσουν την παραγωγή, αυτοί άρχισαν έναν, δήθεν, πόλεμο μεταξύ τους προβαίνοντας σε αποκαλύψεις και μεταξύ τους κατηγορίες για να αποδώσουν το φταίξιμο.
Πίστευαν ότι με αυτόν τον τρόπο θα προσέλκυαν και πάλι το ενδιαφέρον των θεατών, προσβλέποντας στον φανατισμό της αντιπαλότητάς τους.
Δεν σταμάτησαν να «γδύνονται» ουσιαστικά εμπρός στα μάτια των θεατών, αποκαλύπτοντάς τους όλα εκείνα τα μυστικά, που ουσιαστικά τους κράταγαν δέσμιους του θεάματος.
Το μυστικό είναι ότι με αυτόν τον τρόπο θέλησαν να απενεχοποιηθούν στα μάτια των θεατών τους, ομολογώντας ουσιαστικά ότι ήταν απατεώνες και αλμπάνηδες μεν, αλλά είχαν σκοπό αυτήν την φορά να αλλάξουν.
Στήθηκε μία τεράστια, χρονικά, κολυμβήθρα όπου «βούτηξαν» όλες σχεδόν τις «αμαρτίες» τους και παρασπονδίες τους, με σκοπό να τις «συγχωρήσουν», μιας και δεν είχαν ποτέ σκοπό, πράγματι, να απολύσουν ή έστω να απομακρύνουν, τους υπαίτιους συναδέλφους τους.
Φθάνουμε λοιπόν στο σήμερα, όπου οι δύο κύριοι συντελεστές του, ίδιου, έργου που βλέπουμε, οι μεν εκτελούν, φανερά, ένα έργο «ξένο» προς το κοινό, και οι δε καλούν τους θεατές να ανανεώσουν την πίστη τους στον Σοφοκλή, τον Ευριπίδη, και στον Αισχύλο, αλλά και τον Τσιφώρο, τον Δαλιανίδη και τον Σακελάριο.
Ο Αριστοφάνης είναι απαγορευμένος και από τους δύο διότι το μόνο που έκανε ήταν να τους εκθέτει.
Οι θεατές όμως συνεχίζουν και φεύγουν, διότι απεχθάνονται τα ξένα των μεν, αλλά ούτε και πιστεύουν στις ικανότητες των σύγχρονων τραγωδών και κωμωδιογράφων δε.
Αντιμέτωποι λοιπόν οι θεατράνθρωποι με αυτήν την πιθανή πανωλεθρία στο επικείμενο ανέβασμα του έργου, «Οι δικοί μας άνθρωποι, στις δικές μας θέσεις», εξαπολύουν όλα τα επιχειρήματα που έχουν.
Να τους χαίρεστε κύριοι του λόγου, που έχετε βγει στα ιστολόγια και γράφετε δεκάρικους με μπόλικη καρδιοσυναισθηματική σάλτσα για να πείσετε και να εξυψώσετε το πληγωμένο ηθικό των οπαδών σας.
Σε τι διαφέρετε από τους άθλιους της κυβέρνησης;
Σε τίποτε, όσον αφορά τους σκοπούς σας.
Απαιτείτε από τον κόσμο να ψηφίσει αντιμνημονιακά, αλλά ΝΔκρατικά, Αριστερά και Λα(ϊ)οκίστικα.
Και δεν λέει κανείς σας ότι οι εκλεκτοί των αρχηγών σας, που οι περισσότεροι είναι δοκιμασμένα άθλιοι και αυτοί, την επαύριον που θα έχουν πάρει το χρίσμα, δεν θα δώσουν δεκάρα για το τι θα πει ο μέχρις της εκλογής τους αρχηγός.
Θα έχουν κατοχυρώσει για μία πενταετία τους θώκους και τις εξουσίες τους και θα διαχειρίζονται πλέον κατά το δοκούν, όπως και σήμερα, τους μοχλούς των πόλεων.
Θα συνεχίσουν το ανύπαρκτο έργο τους, και την μονομερή αυτοπροβολή των μουτσούνων τους.
Αυτούς λοιπόν εσείς ευφυείς κονδυλοφόροι, προτρέπετε να ψηφίσει ο κόσμος, μονοκούκι, κομματικά για να δηλωθεί και καλά η αντίδραση στην άθλια κυβέρνηση;
Οι «κριτικοί» που μέχρι σήμερα έχουν εκφρασθεί επανειλημμένως για την ποιότητα του θεάματος, δεν περιμένουν να δουν την νέα παράσταση.
Φωνάζουν για το μάταιο της θέασης.
Φωνάζουν για την ανάγκη στροφής του κόσμου, σε νέα μικρότερα περιφερειακά θέατρα, όπου ο λόγος είναι ευκρινέστερος, ποιοτικότερος και η παρουσία είναι αντιπροσωπευτική της ουσίας.
Η μάχη αυτή την φορά δεν είναι μεταξύ των κομμάτων, αλλά ανάμεσα στους πολίτες και στα κόμματα.
Όσο γρηγορότερα το καταλάβουμε, τόσο λιγότερος χρόνος θα χρειαστεί για να ξαναδούμε την Ελλάδα μας όπως της πρέπει.
Κλείνω με λίγα λόγια προς τους θιασάρχες.
Κύριε Παπανδρέου, καταφέρατε μέσα σε ελάχιστο πολιτικά χρόνο, να γίνετε Εθνικά ανεπιθύμητος.
Το κακό όμως είναι ότι καταστήσατε την χώρα, δέσμια ιδιοτελών συμφερόντων.
Η Ιστορία σας έχει ήδη καταγράψει με τα μελανότερα των χρωμάτων.
Κύριε Σαμαρά, αποδεικνύεστε ένας περίτεχνος λογοπλάνος και τίποτε άλλο.
Διότι εάν ήσασταν πολιτικά τίμιος, μαζί με τον τεκμηριωμένο καταγγελτικό σας λόγο για τα πεπραγμένα της κυβέρνησης, θα έπρεπε να είχατε δώσει διορία στον αυταρχισμό της κυβέρνησης που ταυτόχρονα είναι και απελπισία για τους πολίτες.
Αντ’ αυτού όμως προτιμάτε την ανέξοδη πλαγιομετωπική σύγκρουση μέσω των τοπικών εκλογών, ενώ ταυτόχρονα κερδίζετε χρόνο για να εδραιωθείτε στο κόμμα σας.
Διότι αυτό είναι που σας ενδιαφέρει αυτήν την στιγμή.
Αυτός είναι ο διακαής πόθος σας.
Την Πρωθυπουργία την έχετε εξασφαλισμένη εν ευθέτω χρόνο.
Είσαστε συν-υπεύθυνος για την κατάντια της χώρας.
Να το θυμόσαστε όταν θα ζητήσετε την ψήφο των πολιτών.
Να θυμάστε πως ήταν οι πολίτες όταν αγορεύατε και πως θα είναι όταν θα επιζητάτε πλέον την ψήφο τους.
Δεν ελπίζω σε κάτι σημαντικά διαφορετικό.
Εύχομαι όμως με όλη την καρδιά μου, μέχρι και την τελευταία στιγμή, όλο και περισσότεροι πολίτες να καταφέρουν να απεμπλακούν από τον οπαδισμό και να ψηφίσουν, γιατί πρέπει να ψηφίσουν, ανθρώπους που από την επόμενη ημέρα θα σκύψουν επάνω από τα προβλήματα των πόλεων και των δήμων.
Δεν υπάρχει καμμία εξασφάλιση ότι θα επιβεβαιωθείτε.
Αξίζει όμως να δοκιμάσετε, και να στείλετε για πρώτη φορά ένα ηχηρό μήνυμα προς τις μαριονέτες που σας διασκέδαζαν μέχρι τώρα, στερώντας σας κάθε ίχνος Αξιοπρέπειας, Ισονομίας, Δικαιοσύνης και Δημοκρατίας.
Είθε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου