2.500 χρόνια μετά...αλλά η μαραθώνια ψυχή ίδια.

Απόσπασμα από το σημερινό άρθρο του Βασίλη Γαλούπη (ΝΤΟΠΕρμαν) στον Φίλαθλο.

…Πώς να γεννηθεί σήμερα ένας Κυριακίδης;

Κι’ αν δεν είναι αυτός η μεγαλύτερη ή, μία από τις μεγαλύτερες φυσιογνωμίες του ελληνικού αθλητισμού, τότε ποιος είναι;

Αναδημοσιεύω ένα απόσπασμα από παλαιότερο κομμάτι στην στήλη του ΝΤΟΠΕρμαν για τον μεγάλο αγώνα του Κυριακίδη στην Βοστώνη το 1946.

«Ο Τρούμαν, που ήταν τότε πρόεδρος της Αμερικής, καλεί τον Κυριακίδη στον Λευκό Οίκο, μαζί με τον Αμερικάνο μαραθωνοδρόμο, τον 2^ο Τζόνι Κέλι.

Τρομερός αθλητής ο Κέλι, ο οποίος στην καριέρα του βγήκε 15 φορές μέσα στην πρώτη πεντάδα του μαραθωνίου της Βοστώνης.

Μεγάλη μορφή στην Αμερική θεωρείται.

Το 2000 το περιοδικό Runner’s World τον ανακήρυξε ως τον κορυφαίο δρομέα του 20^ου αιώνα.

«…Και ρωτάει ο Χάρι Τρούμαν στον Λευκό Οίκο πρώτα τον Τζόνι Κέλι:

«Πως έχασες, βρε παιδί μου, απ’ αυτόν τον πειναλέο και αδύναμο Έλληνα;».

Και του απαντάει ο Κέλι: «Μόνον εγώ έχασα; Κανείς δεν μπόρεσε να τον κερδίσει…».

Όπως το λέω ακριβώς έγινε.

Και αφού πρώτα έβαλε…χέρι στον Αμερικάνο δρομέα ο Τρούμαν, δίνει το καλύτερο χαμόγελό του και τα πιο εγκάρδια συγχαρητήρια στον Κυριακίδη:

«Μπράβο παιδί μου. Κι επειδή είσαι άξιος νικητής, σου ζητάω να μου πεις τι θες από εμένα.

Τι μπορώ να σου προσφέρω ως ένα ακόμα «εύγε» για τη νίκη σου;

Θες ρούχα;

Θες τρόφιμα; Για να δυναμώσεις λίγο;

Ότι ζητήσεις θα το έχεις…»».

Ξέρετε τι απάντησε ο Κυριακίδης στην προσφορά του Τρούμαν;

Απάντησε σας Έλληνας εκείνης της εποχής.

Σαν Έλληνας μιας άλλης Ελλάδας, πιο γνήσιας, πιο αληθινής, πιο ανθρώπινης, λιγότερο ψευτολαϊφστάϊλ:

«Σας ευχαριστώ, πρόεδρε, αλλά δεν θέλω τίποτα για εμένα. Το μόνο που ζητώ είναι να στείλετε ρούχα και τρόφιμα στον λαό μου που λιμοκτονεί. Δεν μπορώ να σκεφθώ τίποτα σημαντικότερο τούτη τη στιγμή».

Και πράγματι, ο Τρούμαν στέλνει αμέσως από την Αμερική 250.000 δολάρια εκείνη την εποχή και έξι πλοία γεμάτα με τρόφιμα και ρουχισμό.

Ήρθαν στον Πειραιά τα καράβια και ξεφόρτωναν φαγητά για να μπορέσουν να φάνε οι λιμοκτονούντες από τον β’ παγκόσμιο πόλεμο Έλληνες που αλληλοσκοτώνονταν εκείνα τα μαύρα χρόνια.

Αυτά ακριβώς γίνανε κι έτσι ακριβώς τα είχαμε γράψει από την στήλη.

Που να βρεις σήμερα Κυριακίδηδες;

Τέτοια θηρία της φύσης, της ψυχής και του κορμιού.