Ο τέταρτος δρόμος και άλλα...πράσινα άλογα και ιππείς.
Πάει καιρός που οι άνθρωποι άρχισαν να ανοίγουν δρόμους.
Στα πολύ παλιά χρόνια, δρόμοι δεν υπήρχαν.
Εδώ και κει περπάταγαν άνθρωπος και ζωντανά.
Με τον καιρό όμως κάποια μονοπάτια σχηματίζονταν από τις συχνές φορές που περπατώνταν.
Οι διαδρομές άρχισαν να επαναλαμβάνονται με σκοπό την κοινή πορεία.
Αφετηρία και προορισμός ήταν μία κοινή συνισταμένη, αλλά και μία διάμετρος που ένωνε πάντα δύο σημεία του ίδιου κύκλου.
Τα μονοπάτια φάρδυναν και ίσωσαν.
Και αφού ο άνθρωπος είδε ότι με το χάραγμα των δρόμων δεν χανότανε (;) στην απεραντοσύνη της γης, αποφάσισε να εφαρμόσει την ίδια μέθοδο στην σκέψη και πολιτική συμπεριφορά του.
Με λίγες γνώσεις στην αρχή, αλλά με περίσσιο πνεύμα και νου, άνοιξε με την μία λεωφόρους.
Αλλά λόγω ελλειπούς γνώσεως στον τομέα της συντήρησης και των προφύλαξης από τα «καιρικά» φαινόμενα, οι διάδοχοι τις άφησαν και χορτάριασαν, και απέκτησαν λακκούβες και ρωγμές.
Πέρασαν τα χρόνια, και αραιά και που εμφανίζονταν ικανοί «μηχανικοί» όπου και αποκαταστούσαν κομμάτια της λεωφόρου, προσθέτοντας όμως και παρακλάδια θεωρώντας ότι πλέον γνώριζαν καλύτερους και πιο σύντομους δρόμους.
Και όλα αυτά με τα πόδια και με κανένα τετράποδο.
Θα μπορούσα να ονομάσω τους παραπάνω...εξερευνητές.
Τα τελευταία χρόνια, διακόσια και...μπορώ να πω, μία νέα κατηγορία ανέτειλε προς συνέχιση του έργου των προκατόχων.
Οι συγκοινωνιολόγοι.
Αποφάσισαν να διαθέσουν μεγάλες ποσότητες ανθρώπινου δυναμικού και πόρων, για την διάνοιξη εντελώς νέων οδών.
Οδών κεντρικών και περιφερειακών, διπλής και τριπλής κατεύθυνσης.
Την μερίδα του λέοντος στον προϋπολογισμό των νέων δρόμων, την απορρόφησαν τα έργα διάνοιξης πολιτικής και οικονομικής πορείας και καθοδήγησης.
Τον πρώτο και τον δεύτερο το δοκίμασαν εναλλάξ και σε διαφορετικά σημεία γιατί η γη μπορεί να είναι στρογγυλή αλλά τα μυαλά πολλές φορές είναι επίπεδα.
Έτρεχαν παράλληλα ο ένας προς τον άλλο, αλλά με αντίθετη φορά.
Πάντα η ανησυχία τους ήταν, μην συναντηθούν οι δρόμοι μεταξύ τους, και εκεί στο σταυροδρόμι, γίνει η μεγάλη σύγκρουση των κυκλοφορούντων.
Ενώ έτσι ξεχωριστά καθώς διαγράφονταν, μπορούσαν να βγάλουν χρήσιμα συμπεράσματα για την ποιότητα και την αντοχή των υλικών αλλά και την συμπεριφορά των κυκλοφορούντων, ακόμα και όταν αλληλοκοιτάζονταν.
Είχαν μπει στην ζωή μας και τα οχήματα βλέπετε.
Με τον καιρό όμως βαρέθηκαν με δύο μόνο επιλογές και είπαν να φτιάξουν από κοινού, χωρίς να φαίνονται, και έναν τρίτο, σε άλλο σημείο.
Αυτός θα είχε στοιχεία και από τους δύο, δηλαδή διαγραμμίσεις, διαβάσεις πεζών, φανάρια, σημεία ανάπαυσης κ.λ.π.
Για να φανεί η διαφορά προσέθεσαν κάποια σημαντικά νέα στοιχεία, όπως γέφυρες για να πετάγονται πότε στον ένα και πότε στον άλλο, νησίδες ασφαλείας ώστε να μην συγκρούονται οι αντίθετα ερχόμενοι, σημεία εξυπηρέτησης των κυκλοφορούντων και τέλος εγκαινίασαν και την οδική βοήθεια.
Αυτή η τελευταία καινοτομία, επενέβαινε όποτε διαπίστωνε κάποια ολιγωρία στην κυκλοφορία, ή κάποια βλάβη σε κάποιο όχημα, ρυμουλκούσε τα οχήματα που έμεναν σε ασφαλές μέρος, διόρθωνε τις ζημιές, και γενικά έκανε ότι μπορούσε για να είναι όλοι ευχαριστημένοι (!).
Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να αυξηθεί πολύ η κίνησις, και να ανέβει κατακόρυφα το κόστος συντήρησης.
Για αρκετό καιρό δεν έδωσαν σημασία, δεδομένου του ότι το έργο φαινόταν κερδοφόρο και εξασφάλιζε τους πόρους που χρειαζότανε.
Με τον καιρό όμως το έργο δημιουργούσε τρύπες που δεν έκλειναν και αλλοιώσεις στα πρανή που δεν αντιμετωπίζονταν.
Επιπλέον δε, οι κυκλοφορούντες πήγαιναν όπου ήθελαν, σταμάταγαν όποτε ήθελαν, πέταγαν ότι άχρηστο είχαν στον δρόμο, και πλέον δεν πλήρωναν ούτε καν τα διόδια.
Άσε που συχνά πυκνά άλλαζαν δρόμους μέσα από τις σπασμένες νησίδες και τις σβησμένες από τον καιρό διαγραμμίσεις.
Είπα διόδια και ξέχασα να αναφέρω ότι τα διόδια ήταν ο τρόπος που εφάρμοσαν οι χαράκτες των δρόμων για να συντηρούν αφ’ ενός τους δρόμους, αλλά και να ελέγχουν πόσοι και ποιοι τους - και δεν - κυκλοφορούν.
Αποτέλεσμα όλων των ανωτέρω ήταν να μαζευτούν οι «συγκοινωνιολόγοι», για να εξετάσουν τα νέα δεδομένα.
Και οι τρεις δρόμοι που είχαν κατασκευάσει, είχαν διαχρονικά προβλήματα και παθογένειες που δεν αντιμετωπίζονταν αποσπασματικά.
Εκεί που διόρθωναν τον πρώτο, χάλαγε ο δεύτερος, και εκεί που επενέβαιναν στον δεύτερο πάθαινε κατολίσθηση ο τρίτος.
Συσκέφθηκαν λοιπόν, και μετά από ενδελεχή ανάλυση όλων των πληροφοριών και στοιχείων που είχαν συλλέξει, επιστήμονες οι άνθρωποι, έβγαλαν το πρώτο συμπέρασμα.
«Είμαστε σκόρπιοι. Έχουμε αποδυναμωθεί χωρίζοντας τα τσανάκια μας σε τρεις διαφορετικούς δρόμους. Δεν έχουμε τόσα μάτια και αυτιά για να προλαβαίνουμε τις ζημιές. Είμαστε και άπληστοι με τις συνεχείς διαπλατύνσεις και προεκτάσεις, που τελικά περισσότερο κοστίζουν παρά αποφέρουν».
Δεν χρειαζότανε πολύ για να συμφωνήσουν όλοι στο σωστό, πρώτο, συμπέρασμα.
Έτσι ανέλαβαν οι πιο έμπειροι να παρουσιάσουν λύσεις που θα αποκαταστούσαν την «τάξη» και τα έσοδα.
Δεν άργησε η μέρα που συγκεντρώθηκαν και πάλι στην μεγάλη αίθουσα, όπου σημειωτέον ήταν το σημείο όπου καθ’ έτος συναντιόταν για την καθιερωμένη ανασκόπηση της κυκλοφορίας.
Παρουσιάστηκε λοιπόν μία ρηξικέλευθη πρότασις, όπου ενοποιούντο όλοι οι δρόμοι σε έναν, με ενιαία εποπτεία και σύγχρονα μέσα παρακολούθησης της κίνησης, με κατάργηση των λωρίδων κατεύθυνσης και στην θέση τους λωρίδα υποχρεωτικής πορείας, με κατάργηση φαναριών αφού δεν θα είχε πια διαβάσεις, με κατάργηση σημείων ξεκούρασης των κυκλοφορούντων αφού δεν συνέφερε η παύσις, με περισσότερα διόδια για την συντήρηση, κατάργηση γεφυρών και άλλων περιττών σημείων εξόδου.
Επίσης καταργούσαν την οδική βοήθεια και στην θέση τους δημιούργησαν μονάδες ανακύκλωσης για τα χαλασμένα οχήματα, έτσι ώστε τίποτα να μην πηγαίνει χαμένο και να δημιουργούνται νέα.
Υβριδικά τα είπανε από ότι άκουσα.
Ξέρετε από αυτά που είναι κάτι από αυτό και κάτι από το άλλο, χωρίς συγκεκριμένη ταυτότητα.
Η παρουσίαση συνοδευόταν από τεκμηριωμένες απαντήσεις σε όλα τα ερωτήματα που τυχόν ανέκυπταν από τους συνδαιτυμόνες που είχαν συνηθίσει σε κατ’ αποκοπήν έλεγχο δρόμων και κυκλοφορούντων.
Η κεντρική ιδέα ήταν, ότι έπρεπε να πείσουν τους ανθρώπους ότι η οικονομία «κλίμακας» που επέφερε η αλλαγή, θα τους κόστιζε λιγότερο σε χρόνο χρήμα και σκέψη.
Διότι εάν τρέχεις σε μία ευθεία και ο ένας πίσω από τον άλλο με «συντεταγμένη» ταχύτητα, όλα είναι πιο απλά, σύντομα και ελεγχόμενα, άρα και ασφαλή.
Ενθουσιασμένοι, όλοι, ομόφωνα, διά ανατάσεως των χεριών, συμφώνησαν και εξουσιοδότησαν την επιτροπή για την «εκτέλεση» του σχεδίου.
Και επειδή είναι και παραδοσιακοί, τον ονόμασαν «τέταρτο δρόμο».
Εξουσιοδότησαν και το τρέξιμο του σχεδίου σε κατά τόπους τροχ(μ)ονόμους, αφού πλέον αποφάσισαν ότι η γη είναι δική τους.
Ένας μόνον τόλμησε να ρωτήσει, εάν είχε προβλεφθεί η περίπτωση, οι κυκλοφορούντες να κατέβουν κάποια στιγμή από τα οχήματα και να αρχίσουν να περπατάνε στους χωματόδρομους που είχαν χορταριάσει προσπαθώντας να επικοινωνήσουν και πάλι με τους εξερευνητές, κουρασμένοι από την μονοτονία του ελέγχου και της συνεχούς κίνησης.
Ένα τρανταχτό γέλιο ακούστηκε στην αίθουσα:
-Πλάκα μας κάνεις; Δεν βλέπεις ότι έμαθαν σε αυτόν τον δρόμο;
Δεν βλέπεις ότι ξέχασαν να περπατούν;
Χρόνια μας πήρε, να τα καταφέρουμε.
Και ήμασταν και χωρισμένοι, πόσο μάλλον τώρα που είμαστε ενωμένοι.
-Μα αυτό με ανησυχεί, επέμεινε αυτός, ότι τώρα φαινόμαστε.
-Βρε χαζέ, τώρα όμως και αυτοί δεν βλέπουν.
Τελικά η γη, πάντα θα είναι στρογγυλή.
Τα μυαλά κάποιων, πάντα θα είναι επίπεδα.
Και ο δρόμος πάντα θα είναι ένας.
Πάει καιρός που οι άνθρωποι άρχισαν να ανοίγουν δρόμους.
Στα πολύ παλιά χρόνια, δρόμοι δεν υπήρχαν.
Εδώ και κει περπάταγαν άνθρωπος και ζωντανά.
Με τον καιρό όμως κάποια μονοπάτια σχηματίζονταν από τις συχνές φορές που περπατώνταν.
Οι διαδρομές άρχισαν να επαναλαμβάνονται με σκοπό την κοινή πορεία.
Αφετηρία και προορισμός ήταν μία κοινή συνισταμένη, αλλά και μία διάμετρος που ένωνε πάντα δύο σημεία του ίδιου κύκλου.
Τα μονοπάτια φάρδυναν και ίσωσαν.
Και αφού ο άνθρωπος είδε ότι με το χάραγμα των δρόμων δεν χανότανε (;) στην απεραντοσύνη της γης, αποφάσισε να εφαρμόσει την ίδια μέθοδο στην σκέψη και πολιτική συμπεριφορά του.
Με λίγες γνώσεις στην αρχή, αλλά με περίσσιο πνεύμα και νου, άνοιξε με την μία λεωφόρους.
Αλλά λόγω ελλειπούς γνώσεως στον τομέα της συντήρησης και των προφύλαξης από τα «καιρικά» φαινόμενα, οι διάδοχοι τις άφησαν και χορτάριασαν, και απέκτησαν λακκούβες και ρωγμές.
Πέρασαν τα χρόνια, και αραιά και που εμφανίζονταν ικανοί «μηχανικοί» όπου και αποκαταστούσαν κομμάτια της λεωφόρου, προσθέτοντας όμως και παρακλάδια θεωρώντας ότι πλέον γνώριζαν καλύτερους και πιο σύντομους δρόμους.
Και όλα αυτά με τα πόδια και με κανένα τετράποδο.
Θα μπορούσα να ονομάσω τους παραπάνω...εξερευνητές.
Τα τελευταία χρόνια, διακόσια και...μπορώ να πω, μία νέα κατηγορία ανέτειλε προς συνέχιση του έργου των προκατόχων.
Οι συγκοινωνιολόγοι.
Αποφάσισαν να διαθέσουν μεγάλες ποσότητες ανθρώπινου δυναμικού και πόρων, για την διάνοιξη εντελώς νέων οδών.
Οδών κεντρικών και περιφερειακών, διπλής και τριπλής κατεύθυνσης.
Την μερίδα του λέοντος στον προϋπολογισμό των νέων δρόμων, την απορρόφησαν τα έργα διάνοιξης πολιτικής και οικονομικής πορείας και καθοδήγησης.
Τον πρώτο και τον δεύτερο το δοκίμασαν εναλλάξ και σε διαφορετικά σημεία γιατί η γη μπορεί να είναι στρογγυλή αλλά τα μυαλά πολλές φορές είναι επίπεδα.
Έτρεχαν παράλληλα ο ένας προς τον άλλο, αλλά με αντίθετη φορά.
Πάντα η ανησυχία τους ήταν, μην συναντηθούν οι δρόμοι μεταξύ τους, και εκεί στο σταυροδρόμι, γίνει η μεγάλη σύγκρουση των κυκλοφορούντων.
Ενώ έτσι ξεχωριστά καθώς διαγράφονταν, μπορούσαν να βγάλουν χρήσιμα συμπεράσματα για την ποιότητα και την αντοχή των υλικών αλλά και την συμπεριφορά των κυκλοφορούντων, ακόμα και όταν αλληλοκοιτάζονταν.
Είχαν μπει στην ζωή μας και τα οχήματα βλέπετε.
Με τον καιρό όμως βαρέθηκαν με δύο μόνο επιλογές και είπαν να φτιάξουν από κοινού, χωρίς να φαίνονται, και έναν τρίτο, σε άλλο σημείο.
Αυτός θα είχε στοιχεία και από τους δύο, δηλαδή διαγραμμίσεις, διαβάσεις πεζών, φανάρια, σημεία ανάπαυσης κ.λ.π.
Για να φανεί η διαφορά προσέθεσαν κάποια σημαντικά νέα στοιχεία, όπως γέφυρες για να πετάγονται πότε στον ένα και πότε στον άλλο, νησίδες ασφαλείας ώστε να μην συγκρούονται οι αντίθετα ερχόμενοι, σημεία εξυπηρέτησης των κυκλοφορούντων και τέλος εγκαινίασαν και την οδική βοήθεια.
Αυτή η τελευταία καινοτομία, επενέβαινε όποτε διαπίστωνε κάποια ολιγωρία στην κυκλοφορία, ή κάποια βλάβη σε κάποιο όχημα, ρυμουλκούσε τα οχήματα που έμεναν σε ασφαλές μέρος, διόρθωνε τις ζημιές, και γενικά έκανε ότι μπορούσε για να είναι όλοι ευχαριστημένοι (!).
Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να αυξηθεί πολύ η κίνησις, και να ανέβει κατακόρυφα το κόστος συντήρησης.
Για αρκετό καιρό δεν έδωσαν σημασία, δεδομένου του ότι το έργο φαινόταν κερδοφόρο και εξασφάλιζε τους πόρους που χρειαζότανε.
Με τον καιρό όμως το έργο δημιουργούσε τρύπες που δεν έκλειναν και αλλοιώσεις στα πρανή που δεν αντιμετωπίζονταν.
Επιπλέον δε, οι κυκλοφορούντες πήγαιναν όπου ήθελαν, σταμάταγαν όποτε ήθελαν, πέταγαν ότι άχρηστο είχαν στον δρόμο, και πλέον δεν πλήρωναν ούτε καν τα διόδια.
Άσε που συχνά πυκνά άλλαζαν δρόμους μέσα από τις σπασμένες νησίδες και τις σβησμένες από τον καιρό διαγραμμίσεις.
Είπα διόδια και ξέχασα να αναφέρω ότι τα διόδια ήταν ο τρόπος που εφάρμοσαν οι χαράκτες των δρόμων για να συντηρούν αφ’ ενός τους δρόμους, αλλά και να ελέγχουν πόσοι και ποιοι τους - και δεν - κυκλοφορούν.
Αποτέλεσμα όλων των ανωτέρω ήταν να μαζευτούν οι «συγκοινωνιολόγοι», για να εξετάσουν τα νέα δεδομένα.
Και οι τρεις δρόμοι που είχαν κατασκευάσει, είχαν διαχρονικά προβλήματα και παθογένειες που δεν αντιμετωπίζονταν αποσπασματικά.
Εκεί που διόρθωναν τον πρώτο, χάλαγε ο δεύτερος, και εκεί που επενέβαιναν στον δεύτερο πάθαινε κατολίσθηση ο τρίτος.
Συσκέφθηκαν λοιπόν, και μετά από ενδελεχή ανάλυση όλων των πληροφοριών και στοιχείων που είχαν συλλέξει, επιστήμονες οι άνθρωποι, έβγαλαν το πρώτο συμπέρασμα.
«Είμαστε σκόρπιοι. Έχουμε αποδυναμωθεί χωρίζοντας τα τσανάκια μας σε τρεις διαφορετικούς δρόμους. Δεν έχουμε τόσα μάτια και αυτιά για να προλαβαίνουμε τις ζημιές. Είμαστε και άπληστοι με τις συνεχείς διαπλατύνσεις και προεκτάσεις, που τελικά περισσότερο κοστίζουν παρά αποφέρουν».
Δεν χρειαζότανε πολύ για να συμφωνήσουν όλοι στο σωστό, πρώτο, συμπέρασμα.
Έτσι ανέλαβαν οι πιο έμπειροι να παρουσιάσουν λύσεις που θα αποκαταστούσαν την «τάξη» και τα έσοδα.
Δεν άργησε η μέρα που συγκεντρώθηκαν και πάλι στην μεγάλη αίθουσα, όπου σημειωτέον ήταν το σημείο όπου καθ’ έτος συναντιόταν για την καθιερωμένη ανασκόπηση της κυκλοφορίας.
Παρουσιάστηκε λοιπόν μία ρηξικέλευθη πρότασις, όπου ενοποιούντο όλοι οι δρόμοι σε έναν, με ενιαία εποπτεία και σύγχρονα μέσα παρακολούθησης της κίνησης, με κατάργηση των λωρίδων κατεύθυνσης και στην θέση τους λωρίδα υποχρεωτικής πορείας, με κατάργηση φαναριών αφού δεν θα είχε πια διαβάσεις, με κατάργηση σημείων ξεκούρασης των κυκλοφορούντων αφού δεν συνέφερε η παύσις, με περισσότερα διόδια για την συντήρηση, κατάργηση γεφυρών και άλλων περιττών σημείων εξόδου.
Επίσης καταργούσαν την οδική βοήθεια και στην θέση τους δημιούργησαν μονάδες ανακύκλωσης για τα χαλασμένα οχήματα, έτσι ώστε τίποτα να μην πηγαίνει χαμένο και να δημιουργούνται νέα.
Υβριδικά τα είπανε από ότι άκουσα.
Ξέρετε από αυτά που είναι κάτι από αυτό και κάτι από το άλλο, χωρίς συγκεκριμένη ταυτότητα.
Η παρουσίαση συνοδευόταν από τεκμηριωμένες απαντήσεις σε όλα τα ερωτήματα που τυχόν ανέκυπταν από τους συνδαιτυμόνες που είχαν συνηθίσει σε κατ’ αποκοπήν έλεγχο δρόμων και κυκλοφορούντων.
Η κεντρική ιδέα ήταν, ότι έπρεπε να πείσουν τους ανθρώπους ότι η οικονομία «κλίμακας» που επέφερε η αλλαγή, θα τους κόστιζε λιγότερο σε χρόνο χρήμα και σκέψη.
Διότι εάν τρέχεις σε μία ευθεία και ο ένας πίσω από τον άλλο με «συντεταγμένη» ταχύτητα, όλα είναι πιο απλά, σύντομα και ελεγχόμενα, άρα και ασφαλή.
Ενθουσιασμένοι, όλοι, ομόφωνα, διά ανατάσεως των χεριών, συμφώνησαν και εξουσιοδότησαν την επιτροπή για την «εκτέλεση» του σχεδίου.
Και επειδή είναι και παραδοσιακοί, τον ονόμασαν «τέταρτο δρόμο».
Εξουσιοδότησαν και το τρέξιμο του σχεδίου σε κατά τόπους τροχ(μ)ονόμους, αφού πλέον αποφάσισαν ότι η γη είναι δική τους.
Ένας μόνον τόλμησε να ρωτήσει, εάν είχε προβλεφθεί η περίπτωση, οι κυκλοφορούντες να κατέβουν κάποια στιγμή από τα οχήματα και να αρχίσουν να περπατάνε στους χωματόδρομους που είχαν χορταριάσει προσπαθώντας να επικοινωνήσουν και πάλι με τους εξερευνητές, κουρασμένοι από την μονοτονία του ελέγχου και της συνεχούς κίνησης.
Ένα τρανταχτό γέλιο ακούστηκε στην αίθουσα:
-Πλάκα μας κάνεις; Δεν βλέπεις ότι έμαθαν σε αυτόν τον δρόμο;
Δεν βλέπεις ότι ξέχασαν να περπατούν;
Χρόνια μας πήρε, να τα καταφέρουμε.
Και ήμασταν και χωρισμένοι, πόσο μάλλον τώρα που είμαστε ενωμένοι.
-Μα αυτό με ανησυχεί, επέμεινε αυτός, ότι τώρα φαινόμαστε.
-Βρε χαζέ, τώρα όμως και αυτοί δεν βλέπουν.
Τελικά η γη, πάντα θα είναι στρογγυλή.
Τα μυαλά κάποιων, πάντα θα είναι επίπεδα.
Και ο δρόμος πάντα θα είναι ένας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου