Περιμένοντας...

Μου είπαν ότι έρχεται
μου είπαν ότι φθάνει,
η λύσις στα προβλήματα
που μ’ έχουνε τρελάνει.

Μου είπαν κάνε υπομονή
μη βιάζεσαι και τόσο
η βιάση σου δεν ειν’ καλό
σημάδι για την νόσο

Οπλίστηκα λοιπόν και γω
μ’ υπομονή μεγάλη
βέβαιος τώρα πια
ότι η πληγή θα γιάνει

Επέρασε λίγος καιρός
πέρασε κι’ άλλος τόσος
κι’ ακόμη νάρθει μήνυμα
κι’ ακόμη εδώ η νόσος

Πήγα ξανά και ρώτησα
με πρόδηλη αγωνία,
γιατί αργεί τόσο πολύ
ναρθεί η Σωτηρία

Ησύχασε μου είπανε
κι’ άραξε στη γωνιά σου,
αυτά τα πράγματα αργούν,
αν θέλεις την υγειά σου

Έτσι άραξα και γω
σε μια γωνιά μονάχος
προσμένοντας την γιατρειά
χωρίς να έχω άγχος

Κι’ αφού η πληγή μεγάλωσε
και γέμιζα σημάδια,
εγώ αδιαφόρησα
βρίζοντας τα ρημάδια

Κι’ όταν μια μέρα έγειρα
μην ημπορώντας άλλο
ζήτησα ένα στήριγμα
για λίγο, να την βγάλω

Κοιτάζοντας ολόγυρα,
ψάχνοντας μια βοήθεια,
σας είδα σ’ όλες τις γωνιές
να ψάχνετε, Αλήθεια

Τότε, αργά, κατάλαβα
πως λύσις δεν θα φθάσει
γιατί και γω στηρίχθηκα
σε κάτι που’χα χάσει

Μεσ’ στην απελπισία μου
σίγουρος πως τελειώνω,
ένοιωσα ένα άγγιγμα
και άρχισα να ιδρώνω

Σαν γύρισα το βλέμμα μου
αντίκρισα εσένα,
απ’ την απέναντι γωνιά
είχες συρθεί σε μένα

Κι’ άξαφνα κι’ άλλοι σύρθηκαν
προς την μεριά των άλλων
και οι γωνιές στρογγύλεψαν
και οι κραυγές σωπάσαν
και όλοι βοηθήθηκαν και έδωσαν τα χέρια
και όλοι εκοιτάχθησαν και έβαλαν τα γέλια

Και όλοι μαζί στον κύκλο μας,
που είχε μεγαλώσει,
φωνάξαμε με μια φωνή
η νόσος έχει λειώσει

Με προσοχή μαζέψαμε
τα υπολείμματά της
κι’ όρκο βαρύ εδώσαμε
ποτέ πια θύματά της

ΥΓ. Αφιερωμένο από καρδιάς στις/τους εκλεκτές/ούς φίλες/ους του διαδικτύου, και όχι μόνον.

17 σχόλια:

Ευρύνοος είπε...

Πολύ καλό φίλε μου..

πολύ καλό..

κάτι τέτοια βλέπω και δέν λέω να ξεκολλήσω απο το διαδίκτυο..

και να σου πώ, βγήκα έξω και είδα ασχήμια μεγαλύτερη απο ότι έβλεπα εδώ μέσα..

καλησπέρα :)

Ο νοών...νοείτω είπε...

Αγαπητέ, φίλτατε και ακριβοθώρητε πλέον, ίσως, Ευρύνοε καλημέρα.
Να θυμάσαι ένα πράγμα.
Μία φράση σου από την τελευταία σου ανάρτηση, που την επεσήμανα και στο σχόλιό μου, υπήρξε καθοριστική έμπνευση.
Σε ευχαριστώ θερμά για τον καλό σου λόγο.
Να είσαι πάντα καλά, και κοντά μας.

Ανώνυμος είπε...

Kαλημέρα Νοών...Νοείτω. Δικό σου είναι; Ή είναι απο τον κυκλο των ποιητων που εγραφαν χτυπημενοι μεσα απο το Σωτηρια;
Το σχόλιο από ανώνυμο στην ανάρτηση με το Χατζηδάκι είναι δικό μου. Αλλά ξέχασα να υπογράψω.
Το αλλο "ιερο τέρας της πασοκικης πολιτικης ορθοτητας" και αδιαφορω που θα θυμωσουν οι οπαδοι, ποτε δε με ενθουσιασε, υπηρχε παντα κατι ανεξηγητο που με απωθουσε, πολυ προσφατα εμαθα ορισμενα πραγματα και στοιχειθέτησα αυτη την αποστροφη και με γεγονοτα, γιατι ως τοτε βασιζομουν μονο στην αντιληψη...

Η βόλτα παντως στην Αεροπαγίτου και τα Αναφιώτικα ποτέ δε θα χάσει την ομορφιά της.
Καλή συνέχεια.
Θα δούμε ΑΛΛΑ πράγματα.
@αλλενάκι

Μποτίλια στο ποέλαγος είπε...

Εύγε. Εύχομαι η δύναμη της ποίησης να σε συντροφεύει πάντοτε και η δροσιά της αυτούς που την διαβάζουν.

Ο νοών...νοείτω είπε...

Καλημέρα αλλενάκι.
Η απόπειρα δημιουργίας ποιήματος είναι δικιά μου.
Η έμπνευση είναι περίεργο πράγμα.
Όσο το διαβάζω, τόσο μου δημιουργείται η αίσθηση ότι κομμάτια του, τα έχω διαβάσει αλλού.

Όσον αφορά το οπτικοακουστικό κομμάτι, αφιερώθηκε στην μνήμη των καλλιτεχνών.
Οι πολιτικές αφιερώσεις δεν με αφορούν.

Ότι μας αποσπά από την εικονική πραγματικότητα, θα έχει πάντα ξεχωριστή ομορφιά και σημασία.

Ο νοών...νοείτω είπε...

Αδελφέ καλημέρα.
Εύχομαι η δύναμη των μυαλών που με συντροφεύουν, να είναι διαρκής έμπνευση και φορέας δροσερής και φωτεινής αύρας.

Ανώνυμος είπε...

Φίλε μου η τέχνη πρέπει να άγεται από ειλικρινείς φορείς. Διαφορετικά δεν είναι παρά επένδυση του ψέματος του χαρακτήρα.
Αυτή την έννοια είχε η αντιδιαστολή στο σχόλιό μου για την άδολη, παιδική, θα έλεγα ειλικρίνεια του Μάνου.
Γιατί υπάρχει και μια άλλου είδους "ντομπροσύνη", που επιστρατεύεται για να κρύψει και όχι για να φανερώσει.
Και φυσικά εννοώ τις μισές αλήθειες που εκστομίζονται με επαναστατική οργή για να συσκοτίσουν άλλα... και να αποκοιμίσουν το πόπολο ότι είναι σε καλά χέρια.

Το ποίημα είναι έξοχο. Συγχαρητήρια! Σκέφτηκα ότι μάλλον είναι δικό σου, αλλά μου θύμισε και μια ποίηση σαν αυτή που σου γράφω.
Nα μην αρχίσω να ανησυχώ ξαφνικά...
@αλλενάκι

Ο νοών...νοείτω είπε...

Αγαπητό και φίλτατο αλλενάκι οι διευκρινίσεις σου, πάντα απαραίτητες, χρήσιμες και εκπαιδευτικές.

Η αλήθεια είναι ότι δεν γνωρίζω την ποίηση που αναφέρεις, και σε βεβαιώ ότι δεν σχετίζεται.

Η/ο κάθε μία/ένας από εσάς, έχει συμβάλει με τον τρόπο του.
Οι ίδιες λέξεις, σηματοδοτούν διαφορετικές καταστάσεις κάθε φορά.
Στην προκειμένη περίπτωση είναι αλληγορικές.

Εχθές, μετά την ανάρτηση, κατέβηκα στην Βουλή.
Με πουκάμισο και σακάκι, άρα δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας. :)
Για τις εντυπώσεις μου, αλλά και για την πραγματικότητα της συγκέντρωσης θα αναφερθώ σύντομα με λεπτομέρειες.
Βλέπεις διαβάζω διάφορα σήμερα, και όπως τελικά συμβαίνει πάντοτε και το έχεις εύστοχα επισημάνει, ότι θέλει βλέπει ο καθένας.
Και ότι θέλει (;) λέει.

Σε ευχαριστώ θερμά για τα καλά σου λόγια.

Ανώνυμος είπε...

Μ.Πολυδούρη

Όνειρο

Δε μ' έφταν' ούτε καν αχός
μες στη ζωή που ζούσα.
Κι η θύμηση λιγόθυμη
των όσων αγαπούσα.

Κι ήρθ' η ματιά σου γελαστή
εαρινή αχτίδα
και για τα, που μου λείψανε
μου μίλησε μ' ελπίδα.

Μα είν' οι χαρές μας φτερωτές
και το φθινόπωρο είναι
μέσα στην ίδια μου φωνή
που σου φωνάζει: -"Μείνε".

Και της ματιάς σου ο γελαστός
ήλιος θα βασιλέψει
και τ' όνειρο θα ξεχαστεί
προτού καν αληθέψει.

Τι λες, βρίσκεις ομοιότητες;

@αλλενάκι

Ο νοών...νοείτω είπε...

Πολύ όμορφο!
Στενάχωρο, απαισιόδοξο, αλλά κάλεσμα και κραυγή πραγματικότητας συνάμα.
Ασχέτως με την κατάσταση της ποιήτριας που γέννησε αυτούς τους στίχους, θα έλεγα ότι ο στίχος: "όλα τριγύρω αλλάζουνε, κι όλα τα ίδια μένουν" συνταιριάζει τους διαχρονικούς ψιθύρους.
Να είσαι καλά.

Ανώνυμος είπε...

Ταιριάζει με το δικό σου:

Τότε, αργά, κατάλαβα
πως λύσις δεν θα φθάσει
γιατί και γω στηρίχθηκα
σε κάτι που’χα χάσει

Μεσ’ στην απελπισία μου
σίγουρος πως τελειώνω,
ένοιωσα ένα άγγιγμα
και άρχισα να ιδρώνω

Σαν γύρισα το βλέμμα μου
αντίκρισα εσένα,
απ’ την απέναντι γωνιά
είχες συρθεί σε μένα

Κι’ άξαφνα κι’ άλλοι σύρθηκαν
προς την μεριά των άλλων
και οι γωνιές στρογγύλεψαν
και οι κραυγές σωπάσαν
και όλοι βοηθήθηκαν και έδωσαν τα χέρια
και όλοι εκοιτάχθησαν και έβαλαν τα γέλια

Η Πολυδούρη υπέφερε σωματικά
Ο πικρός κλαυσίγελως είναι κατάθεση ψυχής

@αλλενάκι

Ανώνυμος είπε...

αν ενώσεις ορισμένα κομμάτια από τα δύο ποιήματα θα δεις πόσο αρμονικά ενσωματώνεται το ένα στο άλλο και δεν θα ξεχωρίζει ποιος έγραψε τι
χαιρετώ προς το παρόν γιατί έχω μπλέξει με αυτή την αλήτισα τη Φράου Χέλγκα που με έχει ζορίσει πάρα πολύ στη δουλειά

@αλλενάκι

Ο νοών...νοείτω είπε...

Δεν έχεις άδικο!
Διαφορετικές αφετηρίες, με κοινό παρανομαστή.
Την ανάγκη έκφρασης των, της ψυχής των έσω.
Καλό κουράγιο με την Φράου Χέλγκα :)

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα νοών...νοείτω
με...ομοιότητες ή με διαφορές, δεν έχει σημασία
η έκφραση ψυχής κι η αφιέρωση, κρατάει την ουσία
@greenlion

Ο νοών...νοείτω είπε...

Καλημέρα greenlion.
Έτσι είναι.
Η δική σου δε, έκφραση ψυχής, θα είναι πάντα πηγή έμπνευσης, και δροσερό ποτάμι λόγου.

Ανώνυμος είπε...

οτιδήποτε μας αποσπά απ'τον πάτο και την καθημερινότητα αξίζει πάντα να έχει ξεχωριστή αξία.........


xrhxa65

Ο νοών...νοείτω είπε...

Αγαπητέ xrhxa65 καλημέρα και να είσαι καλά.