Περιμένοντας...

Μου είπαν ότι έρχεται
μου είπαν ότι φθάνει,
η λύσις στα προβλήματα
που μ’ έχουνε τρελάνει.

Μου είπαν κάνε υπομονή
μη βιάζεσαι και τόσο
η βιάση σου δεν ειν’ καλό
σημάδι για την νόσο

Οπλίστηκα λοιπόν και γω
μ’ υπομονή μεγάλη
βέβαιος τώρα πια
ότι η πληγή θα γιάνει

Επέρασε λίγος καιρός
πέρασε κι’ άλλος τόσος
κι’ ακόμη νάρθει μήνυμα
κι’ ακόμη εδώ η νόσος

Πήγα ξανά και ρώτησα
με πρόδηλη αγωνία,
γιατί αργεί τόσο πολύ
ναρθεί η Σωτηρία

Ησύχασε μου είπανε
κι’ άραξε στη γωνιά σου,
αυτά τα πράγματα αργούν,
αν θέλεις την υγειά σου

Έτσι άραξα και γω
σε μια γωνιά μονάχος
προσμένοντας την γιατρειά
χωρίς να έχω άγχος

Κι’ αφού η πληγή μεγάλωσε
και γέμιζα σημάδια,
εγώ αδιαφόρησα
βρίζοντας τα ρημάδια

Κι’ όταν μια μέρα έγειρα
μην ημπορώντας άλλο
ζήτησα ένα στήριγμα
για λίγο, να την βγάλω

Κοιτάζοντας ολόγυρα,
ψάχνοντας μια βοήθεια,
σας είδα σ’ όλες τις γωνιές
να ψάχνετε, Αλήθεια

Τότε, αργά, κατάλαβα
πως λύσις δεν θα φθάσει
γιατί και γω στηρίχθηκα
σε κάτι που’χα χάσει

Μεσ’ στην απελπισία μου
σίγουρος πως τελειώνω,
ένοιωσα ένα άγγιγμα
και άρχισα να ιδρώνω

Σαν γύρισα το βλέμμα μου
αντίκρισα εσένα,
απ’ την απέναντι γωνιά
είχες συρθεί σε μένα

Κι’ άξαφνα κι’ άλλοι σύρθηκαν
προς την μεριά των άλλων
και οι γωνιές στρογγύλεψαν
και οι κραυγές σωπάσαν
και όλοι βοηθήθηκαν και έδωσαν τα χέρια
και όλοι εκοιτάχθησαν και έβαλαν τα γέλια

Και όλοι μαζί στον κύκλο μας,
που είχε μεγαλώσει,
φωνάξαμε με μια φωνή
η νόσος έχει λειώσει

Με προσοχή μαζέψαμε
τα υπολείμματά της
κι’ όρκο βαρύ εδώσαμε
ποτέ πια θύματά της

ΥΓ. Αφιερωμένο από καρδιάς στις/τους εκλεκτές/ούς φίλες/ους του διαδικτύου, και όχι μόνον.