Η αθέατη πλευρά του φεγγαριού.

«Ο ήλιος και το φεγγάρι είναι οι πανάρχαιοι φάροι που καθοδηγούσαν την ανθρωπότητα στην καθημερινή ζωή. Έχουν σχηματίσει ένα ουράνιο ζεύγος, που από τη μια λατρεύτηκε και από την άλλη σκόρπιζε το φόβο, επηρεάζοντας την ανθρώπινη ύπαρξη. Από την αρχαιότητα δε το φεγγάρι έχει εμπνεύσει και τη λαογραφία».

Σήμερα συνεχίζουμε και αντιμετωπίζουμε το φαινόμενο της αθέατης πλευράς του φεγγαριού, με το ίδιο δέος που αντιμετωπίζει ο αδαής, το άγνωστο και μη ορατό στην ζωή του.
Είμαστε αντιμέτωποι με τα αποτελέσματα της διαχρονική ανικανότητά μας, ως κράτος και ως πολίτες, να αντιληφθούμε τι έχει δρομολογηθεί, και πως εξελίσσεται, από το παγκόσμιο κατεστημένο.
Σήμερα εμφανιζόμαστε έκπληκτοι αλλά μονόφθαλμοι, απέναντι σε φαινόμενα που ελάχιστοι είχαν ερευνήσει και προειδοποιήσει χρόνια πριν.
Μας έδειχναν το φεγγάρι, και κοιτάγαμε το δάχτυλο.
Φαινόμενα, που θα συνεχίζουν να εμφανίζονται με την μία πλευρά τους.

Ορυμαγδός πληροφοριών, εκτιμήσεων, και απόψεων, σε συνδυασμό με σωρεία «ειδικών» ερμηνειών, συμβουλών αλλά ουσιαστικά διαταγμάτων, μας καθοδηγεί προσεχτικά στην θέαση, της μίας πλευράς, του πως θέλουν να γίνουμε.
Σε αυτήν την «ευαγή» προσπάθειά τους, έχουν στρατεύσει πλήθος επιστημόνων, πολιτικών, οικονομολόγων, ΜΜΕ, χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, συντεχνιών, πρόθυμων ηλίθιων, αλλά και νέων ή ανασκευασμένων ιδεολογικών ρευμάτων, προκειμένου να δώσουν το απαραίτητο βάρος στον λόγο τους.
Έχουμε εμπλακεί σε μία συνέργεια μίας μηχανής συσσώρευσης πρωτοφανούς ενέργειας, με τοπικούς και διεθνείς χειριστές μπουλντόζας.

Λίγο πολύ ο κάθε ένας από εμάς έχει κατατάξει στο μυαλό του, ποιοι είναι οι κύριοι υπαίτιοι της σημερινής κατάντιας μας.
Αλλά δυστυχώς σε επίπεδο καφενειακής συζήτησης.
Συζητούμε, αναλύουμε, και ερμηνεύουμε αυτά που μας πλασάρουν, ενώ λαχανιασμένοι στο τέλος αναζητούμε τον «σωτήρα» που θα ενσωματώσει όλες μας τις παρόλες σε ουσιαστικές πολιτικές, ελπίζοντας ή/και πιστεύοντας ότι έχει και το κατάλληλο άμεμπτο ηθικό υπόβαθρο.

Έχουμε γίνει οι πιο καθαροί δέκτες μηνυμάτων, σύντομων αλλά και με ήχο και εικόνα, ενός δικτύου που πάντα αποσκοπούσε σε εκπομπή μαγνητοσκοπημένων στιγμιοτύπων της επόμενης ημέρας, πριν από εμάς για εμάς.
Έργο που επιτελείται με το επιτυχές κλείδωμα του δέκτη με το εύρος της ακτίνας του πομπού.
Περιφερόμαστε έτσι γύρω από τα τεκταινόμενα σε συντονισμένη κίνηση με αυτά, ευθυγραμμίζοντας όμως τον άξονά της θέασής μας, με τον άξονα των χειριστών της εικόνας των τεκταινομένων και όχι ανεξάρτητα από αυτούς.
Οι τέλειοι συνδρομητές συνειδήσεων!

Όμως τελικά...
«Το πιο αξιοσημείωτο χαρακτηριστικό της Σελήνης είναι ότι η περίοδος περιφοράς της γύρω από τον πλανήτη μας είναι η ίδια με την περίοδο περιστροφής της γύρω από τον άξονά της. Έτσι, μας δείχνει πάντα την ίδια πλευρά της. Από την πλευρά ενός παρατηρητή της Γης η Σελήνη έχει μια ορατή και μια αόρατη πλευρά. Το φαινόμενο αυτό του συγχρονισμού δηλαδή της ιδιοπεριστροφής της με την περιφορά της γύρω από την Γη ονομάζεται παλιρροιακός συντονισμός. Όμως, υπάρχει εδώ μια παρεξήγηση για την σκοτεινή και την φωτεινή πλευρά της. Δηλαδή, δεν υπάρχει καμία πλευρά της Σελήνης που να είναι μονίμως σκοτεινή ή φωτεινή. Αφού η Σελήνη περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό της και ο χρόνος αυτός δεν έχει καμία σχέση με την διάρκεια της περιφοράς της Γης γύρω από τον Ήλιο, τότε όλες οι πλευρές της κάποια στιγμή γυρνάνε προς τον Ήλιο και φωτίζονται από αυτόν. Άρα, δεν υπάρχει μόνιμη σκοτεινή πλευρά της Σελήνης».

Για να μην παραμυθιαζόμαστε λοιπόν, όπως λέει και ένας φίλτατος, τα «τρομερά» αυτά «μυαλά» που έχουν εφαρμόσει παρόμοιες τακτικές, από την φύση εμπνεύστηκαν.
Δεν δημιούργησαν αυτόβουλα και πρωτότυπα αυτές τις πρακτικές.
Αν δούμε λοιπόν και εμείς τις λειτουργίες της φύσης θα διαπιστώσουμε ότι η «αθέατη πλευρά του φεγγαριού», δεν είναι τίποτα άλλο ουσιαστικά, από την ακινησία της δική μας θέασης.

Αυτό όμως σημαίνει, ότι θα πρέπει να ατενίσουμε τα γεγονότα όχι από την πλευρά που μας φωτίζουν αυτοί τα γεγονότα, αλλά από την πλευρά που φωτίζονται πρωτογενώς αυτά, δηλαδή από τις μύχιες επιθυμίες τους.
Για να γίνει αυτό θα πρέπει απαραίτητα να διανύσουμε, μαζί με αυτά, την πορεία που περνάει και εμπρός από τον Ήλιο που φωτίζει εντέλει τα πάντα.
Καίει και τσουρουφλάει αυτό το ταξίδι.
Θα αρπάξουν τα ρουχαλάκια μας, τα μαλλάκια μας, και τα μυαλουδάκια μας.
Δηλαδή, θα αρχίσουν να καίγονται οι καθημερινές μας συνήθειες και πρακτικές, και κυρίως τα κουρέλια που έχουν σκεπάσει την συνείδησή μας.

Ας αναρωτηθεί ο κάθε ένας λοιπόν, και αν τολμάει ας παραδεχθεί.
Υπάρχει άλλος δρόμος σήμερα, από αυτόν των μερικών εγκαυμάτων;
Κάποιοι ήδη έχουν αρπάξει εγκαύματα Α βαθμού.

Ή μήπως τελικά θα περιμένουμε όλοι σαν καλά παιδιά, να μας εφαρμόσουν και τα τρισδιάστατα γυαλιά για να νομίζουμε ότι οι ολοζώντανες εικόνες των λόφων και των κρατήρων του φεγγαριού περιέχουν γη και νερό που θα γίνει ζωή του μέλλοντος, ενώ ουσιαστικά απεικονίζουν την αθέατη πλευρά με τα νεκροταφεία που μας ετοιμάζουνε;

Και επειδή τον τελευταίο καιρό έχω φάει κόλλημα με τους επιστήμονες, τους καλώ να γίνουν από τους πρωτεργάτες του νέου διαφωτισμού που έχουμε ανάγκη, όχι μόνο εμείς, αλλά και σαν απαραίτητη υποστήριξη όλων εκείνων που δηλώνουν αποφασισμένοι να πετάξουν τα γυαλιά πάσης φύσεως χρωματικού στραβισμού.

Ξεκολλήστε, ξυπνήστε, και ξεκινήσατε την διαδρομή προς την αθέατη πλευρά του φεγγαριού!
Η ζωή πάντα έχει στο φαρμακείο της αλοιφές και φάρμακα προς επούλωσιν των θαρραλέων!

ΥΓ. Τα κείμενα σε εισαγωγικά και με έντονη γραφή τα έχω δανειστεί από εδώ.

Μία εξαιρετική αφιέρωση από ένα παιδί του φεγγαριού προς όλους τους υποψήφιους ταξιδευτές!