Οι μάσκες όλων έπεσαν....

Η Ελλάδα "οδηγείται" σιδηροδέσμια.

Επιτέλους! Ώρα να γκρεμίσουμε τις δουλείες. Όλοι ξέρουμε πως!
Ίσως τώρα είναι H ώρα.
Δεν θα έχουμε ξανά άλλη τέτοια ευκαιρία να ανασυνθέσουμε με πραγματικούς όρους την κοινωνική συνοχή, να κοιταχτούμε στα μάτια με την αλληλεγγύη του χαμένου, να αποτινάξουμε δουλείες και να προτάξουμε δυναμικά αξίες που είχαν βρει καταφύγιο στα βαθιά μας φυλλοκάρδια, στο έσω της συνείδησης.
Αξίες που έβρισκαν δίοδο και διοχετεύονταν σε μοναχικές διαδρομές, σε ατέρμονες σκέψεις, σε σκόρπιες επιμέρους αλλά συνειδητές πράξεις και κινήσεις, αξίες που ξέρω πολύ καλά ότι διατηρήσαμε ανέπαφες για όσο χρειάστηκε με πολύ φροντίδα και επιμέλεια, όχι σε ψυγείο, αλλά σε ένα “προστατευμένο με χίλιες προφυλάξεις μυστικό κήπο της Εθνικής ψυχικής μας ακεραιότητας“.

Η γνώμη μου είναι ότι έχουμε μια μοναδική ευκαιρία στη σύγχρονη μεταπολιτευτική ιστορία να κάνουμε πράξη εκείνη την Εθνική Παλιγγενεσία και εκείνη την Εθνική Αντίσταση που δεν τελεσφόρησαν τότε, τότε που έπρεπε και όπως έπρεπε και για τους όποιους λόγους.

Ξέρω επίσης πολύ καλά ότι όλοι μας σχεδόν, γνωρίζουμε με ποιο τρόπο και πως πρέπει πορευτούμε από τώρα και στο εξής για να ανακτήσουμε την ταπεινωμένη Εθνική μας αξιοπρέπεια και την de facto τρωθείσα Εθνική μας κυριαρχία.
Οι μάσκες έπεσαν. Επιτέλους!

αλλενάκι


Σχολιάζει ο Αμμοδύτης.
Ελλάδα, ιδού οι “εταίροι” σου.
Τη στιγμή της κρίσης φαίνεται η αντοχή του οικοδομήματος· εν προκειμένω, της Ευρωπαϊκής Ενωσης, εγχειρήματος μείζονος ιστορικής σημασίας.
Τη στιγμή της κρίσης εκλείπουν η πολιτική βούληση, η αίσθηση των ιστορικών μεγεθών, η πρόνοια για συνοχή – δηλαδή, ακριβώς τα θεμέλια επί των οποίων οικοδομήθηκε η ενωμένη Ευρώπη μετά το πέρας του ολέθριου Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου.
Πενήντα τρία χρόνια από την ιδρυτική Συνθήκη της Ρώμης, οι οραματιστές ευρωπαϊστές πολιτικοί εξέλιπαν.
Δεν υπάρχουν Ντε Γκωλ, Αντενάουερ, Βίλυ Μπραντ, Μιτεράν, Σμιντ, Ντελόρ.
Τη θέση τους έχουν πάρει αδύναμοι ή καιροσκόποι πολιτικοί, ασήμαντοι διαχειριστές, τραπεζίτες, τεχνοκράτες.
Η οικονομική κρίση των πιο αδύναμων χωρών-μελών, των PIGS, από την Ιρλανδία έως τις μεσογειακές χώρες και την Ελλάδα βέβαια, αντιμετωπίζεται με όρους χρηματοπιστωτικούς και όχι όρους πολιτικούς.
Διάτρητοι οίκοι αξιολόγησης και κερδοσκοπικά funds, επικουρούμενα από μονομερή μίντια, επηρεάζουν, αν δεν ορίζουν ολοκληρωτικά, τη συμπεριφορά των Βρυξελλών έναντι των εταίρων που τελούν εν αδυναμία.
Είναι λοιπόν η σειρά μας να επαναπροσδιορίσουμε τη στάση μας απέναντί τους.