Και τώρα τι γίνεται;

Από παντού τα νέα είναι αποκαρδιωτικά.
Σε όλα τα επίπεδα η οικονομική κατάσταση είναι τραγική.
Η ψυχολογία των πολιτών – καταναλωτών βρίσκεται στο χαμηλότερο σημείο.
Η αγορά είναι σχεδόν νεκρή, η ανεργία καλπάζει, και η προοπτική αντιστροφής της κατάστασης φαντάζει πολύ μακρινή.
Το μέλλον των ασφαλιστικών πληρωμών αβέβαιο.
Τα ατομικά και επαγγελματικά χρέη σε απελπιστικό σημείο.
Χρέη παντού.
Η ίδια η οικονομική υπόσταση του κράτους σε πλήρη αμφισβήτηση, από έξω και από μέσα.
Τα κοινωνικά θέματα ορθάνοιχτα σε μικρόβια που εισρέουν συνεχώς.
Μεμονωμένες αντιδράσεις που προκαλούν βία και αίμα.
Εργασιακές σχέσεις που θυμίζουν σκλαβοπάζαρα.
Παιδεία στα χέρια εξωσχολικών παραγόντων και εσωσχολικών βολεμένων.
Υγεία στα χέρια παγκόσμιων οργανισμών.
Δικαιοσύνη με ελάχιστες αντιστάσεις.
Εξωτερικά και αμυντικά θέματα, περισσότερα από κάθε άλλη φορά, στα χέρια αμφιβόλου ικανότητας και εθνικών προθέσεων.

Πως και γιατί φθάσαμε ως εδώ;
Ποιοι έχουν την ευθύνη;

Μήπως οι κυβερνήσεις των τελευταίων...ετών με την…
Αχόρταγη μανία του εύκολου πλουτισμού.
Εγκληματική κατασπατάληση της δημόσιας περιουσίας.
Πλήρη έλλειψη σχεδιασμού.
Πλήρη αδιαφορία για το αύριο.
Πλήρη επικράτηση των επιτήδειων, και των ανίκανων.
Τέλεια υποβάθμιση των άξιων και ικανών.
Τέλεια αδιαφάνεια στις πράξεις τους.
Επιλεκτική στήριξη των δικών μας σε βάρος όλων των υπολοίπων.
Δουλοπρεπή στάση τους.
Μικροπρεπή συμπεριφορά τους.
Ελλιπέστατη πολιτική πραγματεία τους.
Μόνιμη ανάδειξη της άρρωστης πλευράς της πολιτικής.

Ή μήπως οι πολίτες των τελευταίων…ετών με την…
Αχόρταγη μανία του εύκολου πλουτισμού.
Πλήρη επικράτηση του «δε βαριέσαι».
Παντελή απουσία μέτρου και αξιών.
Παντελή απουσία συναίσθησης της πραγματικότητας.
Παντελή απουσία ομαδικής νοοτροπίας.
Συνεχής κριτική των πάντων εκτός ημών.
Επιλεκτική μνήμη και κρίση.
Αδιαφορία για τα πολιτικά τεκταινόμενα και τις ρηχές πολιτικές επιλογές.
Φοβική αντιμετώπιση των προκλήσεων.
Φυγεύθυνη αντιμετώπιση των ατομικών υποχρεώσεων.
Εσωστρέφεια των πηγαίων ικανοτήτων μας.
Εξωστρέφεια της υπερπλήρωση των διαφόρων συμπλεγμάτων μας.

Μήπως όλα τα παραπάνω και ακόμα τόσα;

Μα όλες αυτές οι κυβερνήσεις, από εμάς εκλέχθηκαν.
Και όλοι εμείς, αποφασίσαμε να τους εξουσιοδοτήσουμε να μας κυβερνήσουν.
Έτσι λοιπόν αυτοί κυβερνούν όχι με κριτήριο πως θα έπρεπε να κυβερνούν, αλλά με κριτήριο ποιους κυβερνούν.
Έτσι λοιπόν και εμείς τους εκλέγουμε, όχι με κριτήριο πως θα θέλαμε να κυβερνηθούμε αλλά, με κριτήριο ότι κάποιος πρέπει να κυβερνάει.
Φαύλος κύκλος, φαύλοι πολιτικοί, φαύλος λαός.

Υπάρχει όμως μία διαφορά.
Αυτοί κυβερνούν και χαμογελούν.
Εμείς σταματήσαμε πλέον να χαμογελάμε.
Σκυθρωπότητα χαρακτηρίζει τις φυσιογνωμίες των ανθρώπων σήμερα.
Γκρίνια, μιζέρια και κατήφεια.
Ανακοινώσεις, δηλώσεις και μέτρα από την μία, φόβος, ανησυχία και τρέμουλο από την άλλη.
Μας πήραν το χαμόγελο και την ελπίδα.
Το χαμόγελο που υποδηλώνει έστω και στιγμιαία, ευφορία, αισιοδοξία και όνειρο.
Και το τραγικό της ιστορίας είναι ότι δεν το χρωστάγαμε.
Αλλά φαίνεται ότι δεν το δικαιούμαστε.
Διαφορετικά θα το διεκδικούσαμε.

Μέσα από αλλαγή νοοτροπίας.
Μέσα από θαρραλέα ματιά στον καθρέφτη.
Μέσα από θαρραλέα αποδοχή των λαθών μας.
Μέσα από γενναιόψυχη έκκληση συγγνώμης από τον εαυτό μας και τους συν-πολίτες μας.
Μέσα από γενναιόδωρη προσφορά της δικιάς μας συγνώμης προς τον εαυτό μας και τους συν-πολίτες μας.

Μην περιμένουμε να αλλάξουν οι κυβερνήσεις πρώτες.
Όσο εμείς θα έχουμε τέτοια συμπεριφορά και νοοτροπία, τόσο αυτοί θα μας κυβερνούν με τον ίδιο τρόπο.
Ας σταματήσουμε να ψάχνουμε ηγέτες, θολά όνειρα και αδιάφθορα κόμματα.
Δεν υπάρχουν πλέον.
Αλλά και να υπάρχουν, είναι τόσο δύσκολο να αναδειχθούν διότι το σύστημα έχει στεγανά.
Ας σταματήσουμε να ψάχνουμε για νέες ιδεολογικές προτάσεις από αποτυχημένους πολιτικούς.
Δεν μας φθάνουν τόσες που εμπνεύστηκαν και διατυπώθηκαν χρόνια τώρα;
Ας σταματήσουμε να περιμένουμε τις λύσεις από τους άλλους, αφού κανείς δεν τις έδωσε.
Ας σταματήσουμε να απαιτούμε κάτι που δεν δικαιούμαστε, διότι το έχουμε ήδη παραχωρήσει.

Ας διεκδικήσουμε κάτι ξεκινώντας από την τέλος.
Ας συμφιλιωθούμε πρώτα με την ιδέα ότι αποτύχαμε στις επιλογές μας.
Ας τακτοποιήσουμε πρώτα τα του οίκου μας.
Ας αλλάξουμε τρόπο ζωής.
Ας γίνουμε ομαδικοί, και ανιδιοτελείς.
Ας προσφέρουμε και κάτι από ότι μας δίνετε.
Ας εργασθούμε για το καλό το δικό μας αλλά και όλων.
Ας ξυπνήσουμε στα παιδιά μας αρχές και αξίες από αυτές που ξεχάσαμε.
Ας δείξουμε αντοχή και υπομονή στο χρόνο και στον πόνο που θα χρειαστεί να περάσει από πάνω μας.

Όπως απαιτούνται μεταρρυθμίσεις στο πολιτικό σύστημα εν γένει, πρώτιστα απαιτούνται και μεταρρυθμίσεις στην πολιτική νοοτροπία και συμπεριφορά μας.
Δύσκολες επιλογές και ακόμα πιο δύσκολες αποφάσεις.
Αλλά εάν συγκεντρώσουμε τα προβλήματα που έχουν συσσωρευθεί σε όλους τους τομείς της πολιτικής, κοινωνικής, εθνικής και οικονομικής πραγματικότητας, στην θέα και μόνο θα πάθουμε εγκεφαλικό.
Αυτό το εγκεφαλικό όμως θα είναι και η ταφόπλακα στα όποια αντανακλαστικά υπάρχουν μέσα μας.
Χρειάζονται μικρά και σταθερά βήματα απεξάρτησης από το συλλογικό αποχαύνωμα.
Χρειάζεται συνεχές παίδεμα με την εξεύρεση λύσεων.
Χρειάζεται συνεχής συζήτηση με τους γύρω μας που δεν θα μένει στην καταγραφή, αλλά θα ερεθίζει την αντίδραση.
Χρειάζεται συνεχής επανάληψη της πρότασης «ατομική πολιτική ευθύνη».
Εάν όποιος σήμερα αντιλαμβάνεται την δεινή κατάσταση, καταφέρει να ανατρέξει την διαδρομή που διήνυσε για να φθάσει μέχρι εδώ, και έχει την θέληση να αναδείξει τα μαύρα σημεία των επιλογών του, μένει να βρει το θάρρος να βάλει ένα τέρμα και να ξεκινήσει και πάλι.
Αυτός βέβαια θα χρειαστεί υποστήριξη σε αυτήν την διαδικασία.
Είναι υποχρεωμένοι λοιπόν, όλοι αυτοί που βρίσκονται σε καλύτερη κατάσταση, με μεγαλύτερη διαύγεια και καθαρότερο μυαλό, να του συμπαρασταθούν.
Να τον βοηθήσουν να ατσαλώσει την θέλησή του για το νέο ξεκίνημα.
Ατομικά και συλλογικά.

Γνωρίζω καλά ότι απευθύνομαι σε μία πλειοψηφία πολιτών όπου έχει σχεδόν νεκρωθεί το σύνολο των αισθήσεων αλλά και του νου.

Γεγονός όμως ένα.
Μας ζήτησαν και το χαμόγελο, και εμείς τους το δώσαμε.