Χωρίς τίτλο...και φωτογραφία.

Τα τελευταία δύο χρόνια σηματοδοτήθηκαν σημαντικά πολιτικά και μη πράγματα που θα αφήσουν ένα έντονο σημάδι στην πολιτική ιστορία της χώρας μας και ίσως γίνουν αφετηρία για εξελίξεις απροσδόκητες.

Όλα ξεκίνησαν τον Σεπτέμβριο του 2007 με τις εκλογές που προκύρηξε ο κ. Καραμανλής για λόγους που ο ίδιος αλλά και, κυρίως, οι συμβουλάτορές του αποφάσισαν.
Εκλογές που έγιναν στην ουρά πολλών κηδειών, με όνειρα με θέα τριχίλιαρου και εικόνες που χάθηκαν για τουλάχιστον πενήντα χρόνια, αν όχι για πάντα.
Τις εκλογές τις κέρδισε, τα πτώματα ενταφιάστηκαν, τα όνειρα πλέον αναζητούνται, και οι εικόνες από τότε έγιναν περισσότερο μαύρες.
Ο λόγος που επικαλέστηκε, ποτέ δεν βρήκε δικαίωση, έσβησε σαν άλλο ένα πυροτέχνημα, από τα πολλά που πέταξε στην πρωθυπουργία του.

Ταυτόχρονα, στο αντίπαλο κόμμα παρουσιάστηκε μοναδική ευκαιρία να δοκιμάσει τα ανακλαστικά του στην διαδικασία ξεσκαρταρίσματος που μεθοδεύτηκε.
Ο κ. Παπανδρέου αποδείχθηκε πιο έτοιμος.
Ίσως και να επεδίωκε μία τέτοια ευκαιρία.
Ίσως να ήταν και ένας από τους λόγους που έγιναν εκλογές.
Ο συν-διεκδικητής αναγκάστηκε να υποχωρήσει πληγωμένος.

Στα επόμενα δύο χρόνια η μεν κυβέρνηση συνέχισε αταλάντευτη το αναιμικό και καταστροφικό έργο της, ο δε κ. Καραμανλής συνέχισε την διακριτική παρουσία του στα τεκταινόμενα.
Σωρεία σκανδάλων άρχισαν να αποκαλύπτονται, σωρεία δικαιολογιών εκστομίσθηκαν, σωρεία δημοσιευμάτων είδαν το φως, και ένας σωρός από απάτες και ψέματα καλύφθηκαν που αφορούσαν την πολιτική ζωή της χώρας τα τελευταία δέκα χρόνια τουλάχιστον.
Τα σοβαρά Εθνικά θέματα ήρθαν στο προσκήνιο, όχι ως θέματα προς συζήτηση, αλλά ως επιβεβαιωμένη απειλή λόγω της καιροσκοπικής αντιμετώπισής τους από το Ελληνικό κράτος, που είναι το μόνο σημείο που έχει συνέχεια κατά τις αλλαγές των κυβερνήσεων.
Γράφτηκαν και ειπώθηκαν πολλά σε όλα τα μέσα.
Ίσως πρώτη φορά έγιναν τόσο ευρέως γνωστά.
Θα περίμενε κάποιος έτσι, ότι θα αφυπνιζότανε η συνείδηση και αμφισβήτηση των πολιτών.
Κατέφθασε όμως η παγκόσμια οικονομική κρίση και όπως ήταν φυσικό απασχόλησε περισσότερο.

Εγκλωβισμένος έτσι ο κόσμος ανάμεσα στη πολιτική εκκένωση βόθρου και στη μέγγενη του διαφαινόμενου χτυπήματος στον ηλίθιο τρόπο ζωής που είχε φτιάξει εν μέσω παγκόσμιας αλλά επίπλαστης ευημερίας, άρχισε να αναζητά νέα ελπίδα, όραμα, και διέξοδο, αποποιούμενος για άλλη μία φορά τις ευθύνες του.

Τότε ακριβώς αποφάσισε ο κ. Καραμανλής, και οι συμβουλάτορές του για άλλη μία φορά, να προκυρήξει εκ νέου εκλογές.
Όντας αναξιόπιστος στην μέχρι τότε πορεία του, είπε από τις ελάχιστες φορές αλήθεια, ότι δηλαδή ο συνδυασμός της ανίκανης και πολλές φορές απατεωνίστικης συμπεριφοράς της κυβέρνησής του σε συνδυασμό με την παγκόσμια οικονομική κρίση που ουδέποτε ήμασταν έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε, μας έφερε σε μία χείριστη θέση ως Χώρα που πρέπει πλέον να αντιμετωπίσουμε.
Εντάξει, δεν το είπε ακριβώς έτσι, αλλά αυτό εννοούσε νίβοντας τα χέρια του, άλλο εάν εμείς βλέπαμε ότι απλά τα κουνούσε.

Γκρέμισε έτσι μόνος του την εικόνα του καταλληλότερου, του «νέου» πολιτικού, του ασυμβίβαστου, του διαφανούς, και ενός σωρού άλλων επιθέτων που επί 5,5 χρόνια εμφανίζονταν για να διατηρήσουν την εικόνα του μόνου μη υπαίτιου.
Ανέλαβε είναι η αλήθεια κάποιες ευθύνες προεκλογικά για να χρυσώσει το χάπι, αλλά ενώ προσπαθούσε να μας πείσει ότι λέει την αλήθεια για τα οικονομικά, δεν κατάφερε να μας πείσει ότι λέει την αλήθεια για όλα τα υπόλοιπα.

Έτσι ποτέ δεν απάντησε τι έγινε με τα σκάνδαλα, ή μάλλον έριξε το μπαλάκι στην Δικαιοσύνη, ποτέ δεν απάντησε ποιος φταίει για το οικονομικό χάλι που συνέχισε η κυβέρνησή του να οδηγεί την χώρα, ή μάλλον έριξε το μπαλάκι στην κρίση, ποτέ δεν απάντησε με ποιους σκοπεύει να συνεχίσει το έργο του μετά την αποπομπή κάποιων που «πλήγωσαν» την παράταξη, λες και η παράταξή του μετράει περισσότερο από εμάς.
Επίσης ποτέ δεν μας είπε με ποιο τρόπο θα γιατρέψει τις πληγές, με ποιο τρόπο θα διορθώσει τα εγκληματικά λάθη, τι ενέργειες θα κάνει για να επαναφέρει την εμπιστοσύνη του κόσμου στην πολιτική, πως θα ανταμείψει όλους αυτούς που εσύλησαν το δημόσιο χρήμα.

Τι συνέβη; Δεν ήθελε να απαντήσει, ή πραγματικά δεν είχαν καμμία σχέση όλα αυτά με τις εκλογές.
Άλλο ένα ερώτημα που προστέθηκε για τους ιστορικούς του μέλλοντος.
Μήπως αποφάσισε να κάνει, με την σειρά του, το δικό του ξεσκαρτάρισμα στο κόμμα του;
Τώρα πλέον φαντάζει μία τραγική φιγούρα που δεν αναφέρεται πουθενά.
Ούτε και στο μοναδικό και καθαρό στίγμα που άφησε.
Αυτό του πολιτικού, που ουδέποτε θέλησε να βλάψει την χώρα του, το αντίθετο μάλιστα, αλλά αυτού που δυστυχώς ανέχτηκε τόσους πολλούς που τελικά την έβλαψαν.
Η μοναξιά που αποζητούσε μέσα από την δυσβάσταχτη και αφόρητη ενασχόλησή του με τα πολιτικά πράγματα, ήρθε.

Όπως ήταν φυσικό οι πολίτες του γύρισαν την πλάτη στις εκλογές, και αυτός ανακουφίστηκε, εκτός από το βράδυ των εκλογών όπου έπρεπε να είναι συνοφρυωμένος.
Δήλωσε και παραίτηση από την πληγωμένη παράταξη και καθάρισε.
Στην διαδικασία δε αλλαγής αρχηγού, κάθησε αναπαυτικά στην παραίτησή του και τους άφησε να σφάζονται.
Και τότε φάνηκε ξεκάθαρα ποιοι κυβερνούσαν τα τελευταία 5,5 χρόνια.
Ένα συνονθύλευμα από συνιστώσες (τι μου θυμίζει), που επί τη ευκαιρία της βαριάς ήττας αποκαλύφθηκε.
Ένα φοβερό ξεκατίνιασμα αναδύθηκε από τους κόλπους της Νέας Δημοκρατίας αν και ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ονομάζεται Νέα.
Αυτοί που αποτελούσαν το κυβερνητικό κόμμα, χωρίς ούτε μία στιγμή μέχρι σήμερα να δείξουν, έτσι για τους τύπους, ότι τους προβλημάτισε η μοναδική σε εύρος ήττας στην ιστορία τους, επιδόθηκαν σε έναν αγώνα εξασφάλισης μίας θέσης στο επόμενο αρχηγικό σχήμα.
Ωσάν δημόσιοι υπάλληλοι, που σπεύδουν να εξασφαλίσουν την συμπάθεια του νέου τμηματάρχη.
Μικροί, κοντοί, και σερνάμενοι.
Έσπευσαν να υποβάλλουν διαπιστευτήρια στον νέο «πρέσβη», ελπίζοντας ότι θα εκτιμηθεί η βιασύνη τους και ο αριθμός των ψηφοφόρων που κουβαλάνε.
Ποσώς του ενδιέφερε το γεγονός, ότι ο κόσμος που θα ψήφιζε αναζητούσε πρώτα κάποιες εξηγήσεις και από τους ίδιους αλλά και από τους υποψήφιους.

Πολλοί λίγοι διατήρησαν την αξιοπρέπεια που αρμόζει σε πολιτικούς που ξέρουν να εκτιμούν την ιδιότητά τους.

Τα δε ηγετικά στελέχη της παράταξης, πολιτικοί ανώτερου επιπέδου, με μεγαλύτερη δημοτικότητα από τους δημόσιους υπαλλήλους του κόμματός τους, ξεδίπλωσαν τις αρετές τους προς τα κάτω.
Άλλος προς την βάση, άλλος προς οικόπεδο της βάσης, άλλος προς τους τηλεθεατές της βάσης, και μία προς τη σιγουριά των πυλώνων του οικοδομήματος .
Υπήρξαν και κάποιοι που προσπάθησαν να φανούν σαν κρίσιμοι παράγοντες, αλλά αποδείχθηκαν γρήγορα γαρνιτούρες.
Τελικά οι έξι υποψήφιοι έγιναν πέντε, μετά τέσσερις και τελικά δύο και ένας.
Στην πορεία της διαδικασίας τσακώθηκαν για το ποιοι θα είναι οι ψηφοφόροι που θα τους ψηφίσουν, ποιες θα είναι οι διαδικασίες, αλλά τελικά τα βρήκαν.
Στην συνέχεια όρισαν τις συμμαχίες, και προέβησαν σε ανακοινώσεις με περιεχόμενο ιδεολογικής πλατφόρμας.
Άρχισαν περιοδείες, εμφανίσεις στα κανάλια, συνεντεύξεις στις εφημερίδες και …άλλα πολλά.

Όπως συμβαίνει με όλα τα δημοκρατικά κόμματα της χώρας μας, το επίπεδο πολιτικής αντιπαράθεσης βρίσκεται σε υψηλό επίπεδο.
Τόσο υψηλό που δεν το φθάνει η βάση.
Η ευρεία, όχι η κομματική.
Κύριο δε σύνθημα όλων είναι η μετέπειτα ενότητα, μιας και τώρα δεν υπάρχει.
Τώρα, πως θα επιτευχθεί ενότητα μετά, αυτό μάλλον η βάση θα μας το πει με την επιλογή της.

Είναι πάντως μοναδική ευκαιρία να αναδειχθεί ένας αρχηγός με καλύτερο όραμα, όχι μόνο για το κόμμα του, λιγότερες θολές κινήσεις, καλύτερο πολιτικό λόγο, μεγαλύτερο εθνικό αίσθημα, λιγότερες ύποπτες διασυνδέσεις, καθαρότερα μάτια, καθαρότερες προτάσεις, και ελληνικότερες τάσεις.
Η εκλογή αρχηγού στην Νέα Δημοκρατία δεν αφορά μόνο τους ψηφοφόρους της και τους παρατρεχάμενούς της.
Αφορά και όλους εκείνους που άσχετα ποιον επιλέγουν για να τους κυβερνήσει, θα έχουν πάντα κάποιον απέναντι για να συγκρίνουν αυτόν που επέλεξαν, είτε σε επίπεδο προσωπικής ικανότητας είτε σε επίπεδο πολιτικής και εθνικής συμπεριφοράς..
Αφορά ακόμα και κάποιους, σαν και εμένα, που δεν περιμένουν σημαντικά πράγματα από τους σημερινούς πολιτικούς.

Δεν περιμένω σημαντικές διαφορές από τον νέο αρχηγό.
Το πολιτικό μας σύστημα δεν αφήνει να ευδοκιμήσουν υγιή στοιχεία, εάν αυτά υπάρξουν.
Η πολιτική στην χώρα μας έχει αποκτήσει τα ισχυρότερα αντιβιοτικά.
Θα παραμείνει όμως μία μικρή ελπίδα, κάπου εκεί βαθιά που έμεινε και από τον προηγούμενο, ότι ο νέος αρχηγός δεν θα επιβεβαιώσει την ρήση:
«Όλοι είναι ίδιοι».


ΥΓ. Αλγεινή εντύπωση πάντως μου έκανε το γεγονός ότι μέχρι και την τελευταία ημέρα, αντί να αναφέρεται πόσοι πολίτες έσπευσαν να γραφούν ως μέλη, αναφέρονται ποιοι πολιτικοί έσπευσαν να δηλώσουν υποστήριξη στους διεκδικητές.