Σαν σήμερα...



Σαν σήμερα ένα κομμάτι του πληθυσμού αντιστάθηκε σε μία εξαετή στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων και όχι μόνον, με διάφορους τρόπους.
Άλλοι διαδήλωσαν,
Άλλοι συμπαραστάθηκαν.
Άλλοι περιέθαλψαν.
Άλλοι κινδύνευσαν.
Άλλοι απλά πρωτοείπαν μέσα τους δεν πάει άλλο.

Σαν σήμερα νέοι, οικοδόμοι, φοιτητές, και απλός κόσμος, βγήκε στους δρόμους, και φώναξε για έξι χρόνια σιωπής.
Σαν σήμερα πολλοί με ονοματεπώνυμο είπαν φτάνει πια.
Σαν σήμερα πολλοί με ονοματεπώνυμο φοβήθηκαν ή δείλιασαν.
Σαν σήμερα πολλοί με ονοματεπώνυμο κλείστηκαν σπίτια τους.
Σαν σήμερα κάποιοι με ονοματεπώνυμο σκέφθηκαν ιδιοτελώς.
Σαν σήμερα κάποιοι με ονοματεπώνυμο αισθάνθηκαν για λίγο ελεύθεροι ξανά.
Σαν σήμερα κάποιοι με ονοματεπώνυμο σκοτώθηκαν.

Από τότε, και μέχρι και σήμερα, όλο και λιγότεροι θυμούνται και όλο και περισσότεροι σιωπούν.
Από τότε, και μέχρι και σήμερα, ακόμα πολλοί φοβούνται ή δειλιάζουν.
Από τότε, και μέχρι και σήμερα, οι περισσότεροι μετακόμισαν σε κόμματα.
Από τότε, κάποιοι εξαργύρωσαν την συμμετοχή τους.
Από τότε, και μέχρι σήμερα, μόνο αυτοί που σκοτώθηκαν είναι πραγματικά ελεύθεροι.

Σήμερα όμως υπάρχουν και κάποιοι που διεκδικούν ακόμα την πολιτική ελευθερία τους.
Είναι αυτοί που δεν κουράστηκαν να θυμούνται.
Είναι αυτοί που ξέρουν να ξεχωρίζουν τις ημέρες μνήμης από τις νύχτες πανηγυριών.
Είναι αυτοί που εκφράζονται κατά μόνας, και όχι από εκπροσώπους ευρέων πολιτικών φασμάτων.
Είναι αυτοί που περπατάνε μόνοι τους, και όχι συντεταγμένα.
Είναι αυτοί που δεν περιμένουν τους νέους εκφραστές.
Είναι αυτοί που κάποια πράγματα δεν τα συζητάνε, δεν τα αναλύουν και δεν τα διαπραγματεύονται.
Ευτυχώς, υπάρχουν κάποιοι ακόμα, που κοιτάζουν την ουσία.

Αυτοί θα αποφασίσουν αν θα σταματήσουν να θυμούνται.
Κανείς άλλος.

15 σχόλια:

Agilulfo είπε...

...είναι αυτοί οι λόγοι που κι αν από ένα σημείο και μετά έχω διαλέξει άλλη πορεία από την δική σου, δεν μπορώ παρά να χαρακτηρίσω κάποια γραπτά σου ως ποιήματα, γιατί μόνο σ' αυτά συμβαδίζουν η ομορφιά με την αλήθεια... στον δρόμο της συνείδησης...

Ανώνυμος είπε...

Το Πολυτεχνείο ήταν κάθετο.
Ήταν υπέρβαση.
Σχεδόν μεταφυσικό με σημερινούς όρους πλέον, ύστερα από 35 χρόνια.
Πως να εξηγήσεις την υπέρβαση.
Είτε είναι αντιληπτή, είτε όχι.
Μέσος δρόμος δεν υπάρχει στα υπερβατικά.
Γι' αυτό δεν του πάνε τα μεσοβέζικα του Πολυτεχνείου.
Γι' αυτό δεν επαναλήφθηκε ποτέ κάτι παρόμοιο ούτε πρόκειται να επαναληφθεί.
Γι' αυτό οι τρεις αυτές μέρες και η νύχτα της 17 Νοέμβρη του '93 (ένα απειροελάχιστο χρονικό σημείο) προκάλεσαν, προκαλούν και θα προκαλούν.
Γι' αυτό η τόση αμφισβήτηση και η προσπάθεια τοποθέτησής του στη σφαίρα του αμφιλεγόμενου.
Γι' αυτό η ψύχραιμη "δυσανεξία", το κόμπλεξ πιο απλά, όσων δεν εννοούν να καταλάβουν ότι ασχέτως της αιτίας της πυροδότησης (η σία, η μοσάντ, οι αμερικάνοι, το παρακράτος, η γιαγιά μου) και των όσων ακολούθησαν μετά, η "λαοθάλασσα" της φωτογραφίας ήταν υπαρκτή, ήταν εκεί, διαδήλωνε χωρίς φόβο και εκφραζόταν αυθόρμητα.
Κι' ας ήταν αυτό μόνο μια στιγμή ουσιαστικά.

Το πιο αστείο της υπόθεσης -γιατί περί αστείου πρόκειται- είναι ότι κανείς μα κανείς από όσους ήταν ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ (με την ψυχή) εκεί, δεν έψεξε ποτέ μα ποτέ κανέναν από όσους δεν ήταν εκεί, ούτε κανέναν από όσους ήταν ΔΗΘΕΝ εκεί.

@αλλενάκι

Unknown είπε...

Είναι αυτό που περίμενα να διαβάσω.
Είναι αυτός ο λόγος ο ζωοδότης που χαίνει το αίμα στα ξεχασμένα πόδια να τρέξουν.
Να τρέξουν κρατώντας τα λάβαρα του «πρέπει» και «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι».
Είναι ο ίδιος που δίνει τον τόνο και το τέμπο στη φωνή να κραυγάσει και να τραγουδήσει το «ποτέ πια»
Εμείς και καθένας από μας, μέσα στα φύλα της καρδιάς και στην άπλα του νου μας θα σας κρατάμε ζωντανά αδέλφια που πέσατε.
Αδέλφια που πέσατε, χαμογελώντας προς στην Ελευθερία...και κατευοδώνοντας την κατ΄ εμάς και από εμάς σαυτούς που θα έρθουν το «ύστερον μέλλον» και θάναι οι άξιοι συνεχιστές.

Artanis είπε...

Δίκιο έχεις...
Τώρα τί γίνεται...
καλημέρα Νοήμονα...

"νήπιος γέρων" είπε...

Από το «ΟΧΙ» στο «ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ»

... Ας κλείσουμε, για μια στιγμή, τα μάτια και ας ζωντανέψουμε στην οθόνη της Σκέψης μας ΟΛΟΥΣ Αυτούς που μας έδωσαν το δικαίωμα να διαβάζουμε και να γράφουμε και να ψάχνουμε και να μαθαίνουμε την Ιστορία μας, που είναι τόσο μεγάλη, όσο και η Ζωή: από το «ήτοι μεν πρώτιστα ΧAOΣ γέναιτο», …14.000.000.000 χρόνια πριν, έως και Σήμερα! Όλους ΑΥΤΟΥΣ με τις μαλούρες, τις μουστάκες και τις κουμπούρες του ’21, όλους τους ΑΛΛΟΥΣ, με τις χλαίνες, τα κρυοπαγήματα και τον "Αέραααα!" του ’40, κι όλους ΕΚΕΙΝΟΥΣ τού «εδώ Πολυτεχνείο» του ’73, με τις πατατούκες απ’ το Μοναστηράκι και τις μαλούρες, (: και πάλι!), αλλά με τα κορίτσια μαζί, -απ’ το χέρι!-, τούτη την φορά. Όλους Αυτούς που πολέμησαν και θυσιάστηκαν, για να μπορούμε ΕΜΕΙΣ, σήμερα, να ξεσκαλίζουμε, να ξεσκεπάζουμε, να ξεσκονίζουμε και να ξεσκαρτάρουμε τα της Ελληνικής Ιστορίας, που ισούται με την Παγκόσμια. Που πάει να πει, δηλαδή, ότι έχουμε την άνεση Χρόνου, έχουμε την ελευθερία επιλογής τού τι να διαβάσουμε κι έχουμε και την ασφάλεια του δικού μας χώρου- σπιτιού.

Κάποιοι, πριν από ’μας, ΘΥ-ΣΙ-Α-ΣΤΗ-ΚΑΝ, για ’μας! Είναι όλοι ευεργέτες κάθε νυν Έλληνα ελλαδίτη, τουλάχιστον. Είναι η γιαγιά μας κι ο παππούς μας κι ο πατέρας τους κι η μητέρα τους, κι ο θείος τους κι η ξαδέρφη τους κι ο ανιψιός της. ΑΥΤΕΣ, που τραγουδώντας και με τα μωρά τους «υπό μάλης», φούνταραν στον γκρεμό για να μην τις πιάσουν αιχμάλωτες οι Τούρκοι στο Σούλι. ΑΥΤΟΙ, που, όπως δείχνουν τα επίκαιρα της τότε εποχής, (: αλλιώς δεν θα το πιστεύαμε!), πήγαιναν με ανατρεπόμενης καρότσας ανοικτά φορτηγά αυθυπεύθυνου ΦΡΟΝΗΜΑΤΟΣ, σφιχτά, μαζί και όρθιοι, τραγουδώντας «..των Ελλήηηνων τα ιερά…», από την πλατεία Ελευθερίας, Ομονοίας, Βαρδαρίου και Συντάγματος, έως το …Τεπελένι! Συν, τις γυναίκες της Πίνδου και το «παρουσιάστε όπλα» των Γερμανών στους ηττημένους κι όχι υποταγμένους πολεμιστές στο Ρούπελ. Όχι μονάχα «οι ήρωες πολεμάνε σαν Έλληνες», που (φέρεται να) είπε ο Τσώρτσιλ, αλλά, ακόμη, και τα ελληνικά …μουλάρια στην Αλβανία, στο Ρούπελ και στην Αντίσταση, πολέμησαν «σαν Έλληνες»!

«ΤΙΜΗ και ΔΟΞΑ», σ’ Αυτούς, που: διεκδίκησαν το «οικόπεδο» το ’21, σ’ Αυτούς που μέχρι το ’40 το κατοχύρωσαν και το σφράγισαν με βουλοκέρι κατακόκκινο το αίμα τους, κι όλους τους Άλλους, που έβαλαν το ’50 και το ’60 και το ’70 «ένα κεραμίδι πάνω απ’ τα κεφάλια μας», ώστε ν’ αρχίσει να «βράζει το τσουκάλι» και να γεμίζει το στομάχι, οπότε, τα παιδιά να μπορούν, πλέον, να μάθουν γράμματα και να γίνουν Άνθρωποι, αφού, ως γνωστόν, «νηστικό αρκούδι δεν …διαβάζει»!

ΘΥΣΙΑ, e- φίλε, οι τύποι και οι τύπισσες! Και, πού ’σαι; Τότε, δεν είχε «ΠΣΚ», ή παρασκευο-σαββατο-κύριακο! Σάββατο μεσημέρι τέλειωναν όλοι την δουλειά. Κι αντί να …χαλαρώσουν, να ξεσκάσουν και να «γεμίσουν τις μπαταρίες» στο Βέρμιο και στον Παρνασσό, όπως σήμερα, τράβαγαν κατά …Λούτσα, Περαία, Πόρτο Ράφτη και Σταυρό μεριά, να ρίξουν οι ίδιοι μπετά, να σωβαντίσουν και να βάψουν το «αυθαίρετο» εξοχικό, αλλά, και να ψήσουν, να πιούν, να χορέψουν και να παίξουν με μας, τα παιδιά τους!

Έτσι, μάγκες και κούκλες, υπάρχει, σήμερα, Ελλάδα, υπάρχει στις πόλεις της το δυαράκι ή το …πενταράκι, ώστε να διαβάζουμε ΕΜΕΙΣ για τα …φτιαράκια του Ιώσηπου, ή υπάρχει το εξοχικό στην Αγία Τριάδα, στην Νέα Μάκρη και την Χαλκιδική, για να ρίχνουμε και καμιά βουτιά, να ξελαμπικάρουμε απ’ το διάβασμα. Ή πάλι, κι αν δεν έχουμε οι ίδιοι κάτι τέτοιο, όλο και κάποιος Φίλος ή Φίλη θα έχει κανένα πατρικό ανακαινισμένο κι αναπαλαιωμένο στο χωριό ή στο νησί, να πάμε να εντρυφύσουμε ομαδικά σε συν-ζητήσεις …ομηρικές, υπό την ευργετική στον νου επιρροή οξυγόνου κωνοφόρων αειθαλών και θαλασσί ιώδη αύρα Αιγαίου ή Ιονίου!

«Θεός αναίτιος, πρόγονος αίτιος»! Ναι, γιά! «ΤΙΜΗ και ΔΟΞΑ», σ’ όλους Αυτούς που πολέμησαν κι έκτισαν για μας, χωρίς να μπορεί να διαχωρισθεί το ελληνικό αρσενικό- πατέρας, από το ελληνικό θηλυκό- μητέρα. «ΣΦΙΧΤΑ ΜΑΖΙ + ΟΡΘΙΟΙ», άνδρες γυναίκες, όλοι ένα…

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

"νήπιος γέρων" είπε...

Strange Attractor says: "ΖΟΥΝ ΑΝΆΜΕΣΆ ΜΑΣ"
17/11/2009 at 11:37 pm


Κάθε χρόνο τέτοια εποχή, βγαίνουν από τη τρύπα τους οι βρικόλακες, τα βαμπίρ, τα σταγονίδια, οι νοσταλγοί, και κάθε είδους φρούτο, που είτε ευδοκίμησε επί χούντας, είτε νομίζει πως θα ευδοκιμούσε, αν ήταν περισσότερο τυχερός και την είχε προλάβει. Και σαν να μην ήταν μόνο αυτοί, έχουμε και μια ολόκληρη φουρνιά, δήθεν συνειδητοποιημένων, δήθεν μοδάτων, μπλαζέ τυπάδων, που με διάθεση κήνσορα, πάντα εκ του ασφαλούς, και λίγο πριν βγουν για να “διασκεδάσουν” σαν ζόμπι που είναι στην Αλεξανδράτου, αρχίζουν και σπέρνουν το δηλητήριο τους, και όποιον πάρει η μπάλα. Για να μη μιλήσω και για τους πολύ νεότερους, που μπερδεύουν τον Γλέζο με τον Γκλέτσο, και τον Καραϊσκάκη με τον Γιακουμάτο… Αυτοί απαλλάσσονται λόγω ηλικίας.

Επειδή λοιπόν, έζησα ως παιδί τη χούντα, και οι θλιβερές αναμνήσεις της παραμένουν καρφωμένες στον εγκέφαλό μου, θα ήθελα να τις μοιραστώ με τους φίλους μου...

Η χούντα λοιπόν, όπως εγώ τη θυμάμαι, ήταν στρατιώτες με πλήρη εξάρτηση σε κάθε τετράγωνο της πόλης, και ατσαλάκωτοι χωροφύλακες που άμα τη εμφανίσει τους, έπεφτε βουβαμάρα. Παπάδες που σε χαστούκιζαν στο δρόμο αν δεν έτρεχες να τους φιλήσεις το χέρι. Κεφάλια κουρεμένα γουλί. Καφενεία όπου κανένας μα κανένας δεν τολμούσε να μιλήσει για οτιδήποτε πολιτικό, μη τυχόν και βρεθεί σε κανένα ξερονήσι να σπάζει πέτρες. Εθνικόφρονα εμβατήρια νυχθημερόν. Κουστουμαρισμένες καρικατούρες “μαφιόζων” με μαύρα γυαλιά, που έβγαζαν αυστηρά διαγγέλματα του τύπου: “Αποφασίζομεν και διατάσσομεν…” μέσα από τρεμάμενες ασπρόμαυρες οθόνες.. Παρελάσεις, γυμναστικές επιδείξεις και … ποδόσφαιρο. Πολύ ποδόσφαιρο. Τεράστιες πινακίδες παντού, που ανέλυαν τα κακά του κομμουνισμού, μόνιμοι υπολοχαγοί με μόρφωση δημοτικού, που όμως διέθεταν απόλυτη εξουσία (και όχι μόνο μέσα στα στρατόπεδα). Ασφαλίτες, ρουφιάνοι, καρφιά, δωσίλογοι, χαφιέδες κλπ. κλπ. Στο δε σχολείο; Σφαλιάρα για το παραμικρό, και η βέργα ως πανάκεια δια κάθε νόσον και πάσα μ….., και πάει λέγοντας.

Αυτή είναι η χούντα που εγώ θυμάμαι. Μια καρακιτσαρία και ένα ψευδοκράτος, που ζούσε μέσα στο φόβο και στην υποκρισία. (Αν αίφνης διακτινίζετο πίσω στο χρόνο κανένας σύγχρονος “οργισμένος” εικοσάρης, θα πάθαινε εγκεφαλικό στα πρώτα πέντε λεπτά. Αν επιβίωνε, θα τον πλάκωναν στις σφαλιάρες ούτως ή άλλως). Και όλα αυτά που περιγράφω συνέβαιναν στην Ελλάδα, την ίδια εποχή που σε όλο τον υπόλοιπο δυτικό κόσμο, γίνονταν ένα είδος επανάστασης. Επανάσταση στη μόδα, στο ντύσιμο, στα μαλλιά, στη μουσική, στο σεξ, στη πολιτική, στη παιδεία, στα δικαιώματα του ανθρώπου κλπ. Επανάσταση παντού. Ο κόσμος όλος συγκλονίζονταν συθέμελα, και η Ελλάδα παρέμενε στο γύψο. Εκείνοι άκουγαν Rolling Stones και εμείς Κοινούση, (Οι πιο ροκάδες άκουγαν … Πασχάλη) . Αυτή ήταν η χούντα που εγώ θυμάμαι. Και δεν μου λείπει καθόλου.

Και ξαφνικά βρέθηκαν κάποιοι εικοσάρηδες, και σκαρφάλωσαν στα κάγκελα του πολυτεχνείου (και άλλων σχολών) και φώναξαν για τα αυτονόητα. “Ψωμί, παιδεία, ελευθερία”. Και έφαγαν τα μούτρα τους, όπως άλλωστε το ήξεραν πολύ καλά. Διότι δεν ανέβηκαν στα κάγκελα προσδοκώντας να γίνουν διάσημοι, ούτε κάλεσαν τα κανάλια για να πουν το πόνο τους! Ήταν χούντα, και ήξεραν πως αν τους μπουζουριάσουν, δεν θα ζήσουν το όνειρο… αλλά τον εφιάλτη. Το γνώριζαν. Δεν συμμετείχαν σε ρεάλιτι αλλά στο real thing. Και αν τους έχωναν μέσα, ούτε δικηγορίνες με μπλάκμπερρι θα μαζεύονταν έξω από την Ασφάλεια, ούτε ο Μάκης θα τους αφιέρωνε εκπομπή. Θα τους έτρωγε η μαρμάγκα. Το ήξεραν. Και για αυτό και μόνο, εγώ προσωπικά τους βγάζω το καπέλο, και τους τιμάω κάθε 17η του Νοέμβρη.

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

"νήπιος γέρων" είπε...

... Άλλο τώρα αν το όνειρο ξέφτισε, όπως άλλωστε ξεφτίζει κάθε όνειρο. Αν κάποιοι εκμεταλλεύτηκαν τα 15 λεπτά της παρουσίας τους εκεί, για να τα εξαργυρώσουν με κομματικά και πολιτικά αξιώματα. Αν το ψωμί και η παιδεία μετατράπηκαν σε Καγιέν και North College. Αν η ελευθερία κατάντησε απλά σε ελευθερία επιλογής καναλιού ή μάρκας κινητού, αυτά δεν με απασχολούν. Γνωρίζω αρκετή ιστορία ώστε να ξέρω, ότι αυτή είναι νομοτελειακά η κατάληξη κάθε είδους επανάστασης, πόσο δε μάλλον μιας απλής τριήμερης εξέγερσης. Στενοχωριέμαι όμως, όταν κάθε χρόνο, εκτός από την αναμενόμενη απαξίωση που είναι φυσικό να υπάρχει καθώς οι γενιές εναλλάσσονται, βλέπω να κυριαρχεί και μια προσπάθεια ακύρωσης των νέων εκείνων. Λες και εκείνοι φταίνε που δεν προέβλεψαν τη ΖΙΜΕΝΣ, τον Κοσκωτά, το Βατοπέδι, και τα μαύρα μας τα χάλια. Λες και φταίνε, επειδή σκαρφάλωσαν στα κάγκελα, αλλά δεν προφήτευσαν το μέλλον. Ενώ φταίμε εμείς, που είμαστε το μέλλον. Και αντί να θεωρούμε τους εαυτούς μας τυχερούς, που πολλοί εξ αυτών δεν είναι καν εξηντάρηδες, και ζ ο υ ν α ν ά μ ε σ ά μ α ς… ANTI NA TOΥΣ ΑΓΚΑΛΙΑΖΟΥΜΕ, ΕΜΕΙΣ ΤΟΥΣ ΛΕΙΔΟΡΟΥΜΕ.

Κι όταν κάποτε στο μακρινό μέλλον, η 17/11 θα συνεχίσει να γιορτάζεται, έχοντας καταντήσει κάτι τo άυλο, το μακρινό, όπως είναι για εμάς η 25η Μαρτίου, και όταν τα μελλοντικά ελληνόπουλα θα έχουν μυθοποιήσει στο μυαλό τους, τους ήρωες της εξέγερσης, όπως εμείς μυθοποιήσαμε τον Καραϊσκάκη ή τον Ανδρούτσο… που και αυτοί ήταν απλοί άνθρωποι, που και αυτοί δεν προβλέψανε το σημερινό μας χάλι… Ε λοιπόν, αυτή την εικόνα μόνο να σκεφτούμε, και θα αντιληφθούμε πόσο τυχεροί είμαστε, διότι αν μη τι άλλο τους προλάβαμε. Με όλα τα καλά τους αλλά και με όλα τα ελαττώματά τους. Όπως κάποιοι κάποτε πρόλαβαν τον Κολοκοτρώνη….

***

"ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ"

Όσο καιρό οι νεο- Έλληνες ήταν απασχολημένοι, (: με τον πόλεμο, από το 1821 έως το 1950, και με το κτίσιμο ενός κεραμιδιού πάνω απ’ το κεφάλι τους, από το 1950 έως το 1980), δεν υπήρχε χώρος για …ανάδυση πνευματικών προβληματισμών περί …συμβατότητας ή μη των επιθετικών προσδιορισμών «ελληνικός» και «χριστιανικός». Αυτοί, όμως, που έβαλαν το «κεραμίδι», οι επί 130 ηρωικά χρόνια μπαρουτοκαπνισμένοι, που κατοχύρωσαν το «οικόπεδο» και την «άδεια» νομιμοποίησης της ανέγερσης με την σφραγίδα της γεωπολοδομείας της ΔΑΤ, δεν το έβαλαν για να εξασφαλίσουν -επιτέλους!- το κεφάλι τους, αλλά, για την οικογένειά τους. Για να υπάρχει, δηλαδή, η «Εστία», η «πυρ-ωσιά», το «παραγώνι», το τζάκι με το τσουκάλι που βράζει πάνω στην προστατευμένη απ’ τους αέρηδες φωτιά των κούτσουρων∙ αλλά, κι η άλλη μικρούλα φωτιά, της ελπίδας, του κουράγιου και των ευχαριστιών, στο καντηλάκι των Δυνάμεων τού Θεού τών Θεών τού Θείου και των πνευμάτων των Προγόνων. Ώστε τα παιδιά τους να μην είναι, ποτέ, πλέον, ξανά, νηστικά αρκούδια στον χορό της Γνώσης!

Εκείνοι οι Έλληνες, δεν ήξεραν τίποτ’ άλλο από το να πολεμούν κι έτσι, πατεράδες και παππούδες, μανάδες και γιαγιάδες, αλλά και θείοι και θείες και ξαδέρφια κι όλη, εν γένει, μαζί η οικο-γένεια, θυσιαζόντουσαν για να μάθουν τα παιδιά γράμματα, να μην είναι ξύλα απελέκητα, «κούτσουρα» ή «σκέτες …κουμπούρες», όπως οι ίδιοι με αυστηρή εφαρμογή του «Αυθυπεύθυνου» χαρακτήριζαν τον σφόδρα καταξιωμένο στο φυσικό επίπεδο κουμπουροφόρο πολεμιστή εαυτό τους! Γιατί ήξεραν κι αναγνώριζαν, ότι τους έλειπε το άλλο μισό της ολοκλήρωσης ενός ανθρωπίνου όντος: η Παιδεία, η εκαπαίδευση του Νου, η μόρφωση! Τότε και μόνο τότε, έλεγαν, -Αυτοί, οι πλέον αρμόδιοι να εκφέρουν γνώμη-, γίνεται το ζώον ον, το άτομο πρόσωπο, ο άνθρωπος Άνθρωπος, κι έτσι, τότε, αποκτά δικαίωμα μόρφωσης γνώμης = παίρνει είδηση κι έχει, πλέον, συνείδηση, ώστε να είναι υπεύθυνος, να μπορεί, δηλαδή, να κρίνει και, ως εκ τούτου, να κριθεί, ή απλά: να καταστεί υπεύθυνος για τις επι-λογές του.

"νήπιος γέρων" είπε...

...Έως τότε, έως να εκπαιδευθεί, ο άνθρωπος «άγεται και φέρεται», είναι μωρός και σαν τα μωρά ανεύθυνος, όσων χρονών και να ’ναι κι ό,τι κι αν έχει καταφέρει στην ζωή του. Έτσι έλεγαν Αυτοί, οι πιο άξιοι πολεμιστές του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου και της Αντίστασης, στον κατακτητή και τους - πάντοτε υλικά επιβραβευμένους ανά τους αιώνες επαγγελματίες δούλους κυρίων - συνεργάτες του.

Εκείνοι οι Παππούδες και Γιαγιάδες έφυγαν κι έχουν μείνει λίγοι Πατεράδες και Μανάδες εκείνης τής «εποχής τού μυρμηγκιού» τής νυν Ελλάδας. Τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους, που είχαν σταλεί πάση θυσία στα «Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα» για να γίνουν άνθρωποι, απ-έδειξαν, το 1973, στην «ΝΟΜΙΚΗ» και στο «ΠΟΠΛΥΤΕΧΝΕΙΟ», ότι άξιζαν τις θυσίες που έγιναν γι’ αυτά!

ΥΓ. Και Η ΠΑΡΑΔΟΣΗ, όπως και Ο ΑΓΩΝΑΣ, ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...

αλλενάκι Says:
May 12th, 2009 at 6:00 pm

Strange Attractor όπως σου είπα:

ΑΛΜΑΤΑ στην διεθνή κατάταξη για τις ελληνικές ανώτατες σχολές, Μετσόβιο, Καποδιστριακό, Πατρών και ακολουθούν Πατρών, Κρήτης, Αριστοτέλειο.

Άρθρο της Ελευθεροτυπίας, Οκτώβριος 2008, της Άννας Ανδριτσάκη: “Οσο οξύμωρο κι αν φαίνεται, άλλο τόσο εντυπωσιακό γίνεται. Οπως εύστοχα επισημαίνει ο πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών, Χρίστος Κίττας, «σε περιόδους αναταραχής πήγαμε καλύτερα από ποτέ και πάμε όλο και καλύτερα».

Σ’ αυτή τη φράση συμπυκνώνεται η δυνατότητα μα κυρίως η δυναμική του ελληνικού δημόσιου Πανεπιστημίου .. Κι όλα αυτά στη λίστα της βρετανικής εφημερίδας των «Τάιμς» που συντάσσεται κάθε χρόνο και μόλις ανακοίνωσε τις επιδόσεις του 2007.

.. Σύμφωνα με τα διαθέσιμα στοιχεία, τόσο το Πανεπιστήμιο Αθηνών όσο και το Ε.Μ. Πολυτεχνείο βελτίωσαν τη θέση τους .. Ανοδική η πορεία του Ε.Μ. Πολυτεχνείου που από την 468η θέση στην παγκόσμια κατάταξη το 2006, αναρριχήθηκε στην 356η θέση. Μια καλή θέση που ωστόσο αμφισβητείται από τις πρυτανικές αρχές, καθώς όπως επισημαίνουν θα ήταν πολύ καλύτερη αν το Ιδρυμα συγκρινόταν μόνο με πολυτεχνικές σχολές.

Ο νοών...νοείτω είπε...

Ευχαριστώ από καρδιάς όλους για τα σχόλιά σας.

Unknown είπε...

Artanis είπε...
"Δίκιο έχεις...
Τώρα τί γίνεται...
καλημέρα Νοήμονα.."
………………………………………………………………………………………
Καλή μας e-φίλη Artanis, ευτυχήσαμε εδώ σήμερα την ανάρτηση του "Νήπιου γέροντα" και έτσι, η νεότερη ιστορία μέχρι τα σήμερα, έγινε όλη μια «δρασκελιά» και ένα χαμόγελο γεμάτο υπόσχεση για το μέλλον.
Το μέλλον που ανήκει σαυτούς που το ονειρεύονται και το υπηρετούν…ακόμη και αν έπεσαν από τα δολοφονικά χέρια επίορκων στρατιωτικών και οργάνων της έννομης τάξης, την νύχτα εκείνη του Νοέμβρη του 73.
Όσο για το τώρα;
Πάντα να ξέρεις πως το σήμερα είναι καλύτερο από το χθες και το αύριο από το σήμερα…….
Θα βρω χρόνο να γράψω περισσότερα εδώ στο φιλόξενο «βήμα» του "Νοών νοείτω".
Το «βήμα» των σκεπτόμενων και εσαεί ευαισθητοποιημένων e-φίλων μας.
Που θα μου πάει;

"νήπιος γέρων" είπε...

"ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΊΔΙ", -που θά'λεγε κι ο Παύλος...

Δωδωναίος says:
16/11/2009 at 8:36 am


Για αυτούς που πιστεύουν ή σκόπιμα και ανενδοίαστα διακηρύσσουν ότι δεν υπάρχουν νεκροί στο Πολυτεχνείο, αναρτώ το επίσημο πόρισμα της μεταπολιτευτικής Πολιτείας που συντάχτηκε από τον εισαγγελέα ΤΣΕΒΆ που ήτανε επιφορτισμένος, επί Κυβερνήσεως Κων/νου Καραμανλή το 1975 για να διεξάγει την προκαταρτική έρευνα, για τα γεγονότα του Πολυτεχνείου.

Βγάλτε την τσίμπλα και ανοίξτε τα μάτια σας να δείτε, (: για να μην κοιτάτε, απλώς, ...χαζεύοντας), πόσοι ήταν οι νεκροί του πολυτεχνείου κύριοι νοσταλγοί της χούντας και εσείς οι άλλοι… apolitik του καναπέ και της… θολούρας.

ΠΟΡΙΣΜΑ ΤΣΕΒΑ

Νεκροί:

1. Βασίλειος ΦΑΜΈΛΟΣ, πληγείς δια πυροβόλου όπλου κατά την επίθεση των διαδηλωτών εναντίον του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως, από γειτονική ταράτσα.

2. Ένγκελανδ ΤΌΡΡΙΛ, πληγείσα εις το αυτό μέρος και υπό τις ίδιες συνθήκες. (: ΔΥΟ ΦΟΡΕΣ "Τιμή και Δόξα" γι' αυτήν!)

3. Διομήδης ΚΟΜΝΗΝΌΣ, (μαθητής), πληγείς κατά την διέλευση του από το Υπουργείο Δημοσίας Τάξεως, από αποστρακισθείσα σφαίρα.

4. Μιχαήλ ΜΥΡΟΓΙΆΝΝΗΣ, ετών 20, ιδιωτικός υπάλληλος, πληγείς υπό σφαίρας την 21 -11 -1973, κατά μαρτυρίας εις την οδό Καλλιδρομίου.

5. Στ. ΚΑΡΑΓΕΏΡΓΗΣ, ετών 17, ιδιωτικός υπάλληλος, πληγείς από σφαίρα στην οδό Πατησίων, παρά την Πλατεία Αγάμων, (: Αμερικής).

6. Δημ. ΘΕΟΔΏΡΟΥ, ετών 6, πληγείς από αδέσποτη σφαίρα στη συνοικία του Ζωγράφου. (: Το παιδί κρατούσε από το χέρι η Μάνα του, όταν βλήθηκε από την σφαίρα).

7. Νικ. ΜΆΡΚΟΥΛΗΣ, ετών 25, πληγείς από αδέσποτης σφαίρας στη Πλατεία Βάθης.

8. Βασ. ΚΑΡΆΚΑΣ, ετών 43, πληγείς από αδέσποτη σφαίρα στην οδό Αχαρνών.

9. Κυρ. ΠΑΝΤΕΛΆΚΗΣ, δικηγόρος, πληγείς από σφαίρα στην Πλατεία Κάνιγγος, κατά την σύγκρουση με Αστυνομικές δυνάμεις.

10. Άλ. ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΊΟΥ, ετών 59, πληγείς υπό σφαίρας πλησίον του 16ου Αστυνομικού Τμήματος.

11. Άνδρ. ΚΟΎΜΠΟΣ, ετών 63, πληγείς εις Πλατεία Αγάμων, υπό α γ ν ώ σ τ ω ν οπλοφόρων.

12. ΑΝΔΡΑΣ, 20 – 30 ετών, ΑΓΝΏΣΤΩΝ ΣΤΟΙΧΕΊΩΝ, πληγείς εξ αδέσποτου σφαίρας εις το Μοναστηράκι.

13. Μάρκος ΚΑΡΑΜΆΝΗΣ, πληγείς εις σύγκρουση προ του Ο.Τ.Ε Πατησίων.

14. Έλ. ΣΠΑΡΤΊΔΗΣ, ετών 16, πληγείς εις το αυτό μέρος και υπό τις ίδιες συνθήκες.

15. ΆΓΝΩΣΤΟΣ, ηλικίας 20-25 ετών. Ευρέθη νεκρός εις την Λεωφόρο Αλεξάνδρας.

16. Γ. ΣΑΜΟΎΡΗΣ, ιδιωτικός υπάλληλος, πληγείς υπό σφαίρας α γ ν ώ σ τ ω ν στα Εξάρχεια.

17. Βασιλική ΜΠΕΚΙΆΡΗ, πληγείσα από αδέσποτη σφαίρα εις την Πλατεία Μεταξουργείου.

18. Αικατερίνη ΑΡΓΥΡΟΠΟΎΛΟΥ, πληγείσα εξ αδέσποτου σφαίρας εις την Πλατεία Αγίων Αναργύρων.

19.Εύστ. ΚΟΛΙΝΙΆΤΗΣ, τεχνίτης. Κτυπήθηκε με ράβδο, από ι δ ι ώ τ η την 18 -11 – 73 και απεβίωσε την 21 -11 – 73.

20. Δημ. ΚΥΡΙΑΚΌΠΟΥΛΟΣ, οικοδόμος. Κτυπήθηκε με ράβδο την 18 -11 – 73 και απεβίωσε την 22 -11 – 73.

21. Σπ. ΚΟΝΤΟΜΆΡΗΣ. Προσεβλήθη την 16-11-73 από α έ ρ ι α εις την Πλατεία Ομονοίας και απεβίωσε αυθημερόν.

22 Σ. ΜΙΧΑΉΛ. Απεβίωσε εκ της αυ τ ή ς αιτίας.

23. Γ. ΓΕΡΑΣΊΔΗΣ, πληγείς την 17-11 -73 στα Νέα Λιόσια εξ αδέσποτου σφαίρας.


Η 17/11/2009 είναι δική σας ημέρα. Είναι η επέτειος για να σας τιμούμε α δ ι κ ο σ κ ο τ ω μ έ ν α ΑΔΕΛΦΙΑ ΜΑΣ που πέσατε για την ΤΙΜΗ, την ΑΞΙΟΠΡΈΠΕΙΑ, την ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ και την ΠΡΟΚΟΠΗ αυτού του Τόπου.

"νήπιος γέρων" είπε...

@Δωδωναίος: Με κατασυγκίνησε, e- αδερφέ, η παρέμβασή σου αυτή, ειδικά εκεί και ιδιαίτερα τότε που έγινε. Ο επίλογος, "όλα τα λεφτά"! ΝΑ 'ΣΑΙ ΚΑΛΑ!!!

@o νοών...νοείτω: ανησηχούσα τόσες μέρες με το συνεχές ..."ΟΧΙ"! Εύχομαι να είσαι καλά και να αντλείς Δύναμη από την ευ- αισθησία σου. "ΜΗ ΜΑΣΆΣ"!!!

Έκανα μια ώρα να ανεβάσω το κείμενο, έκανα και λάθος και μου σβύστηκε και το ξανάγραψα, ψιλο- φρίκαρα. Πρόθεσή μου ήταν να βάλω το σχόλιο του Δωδωναίου μετά το τελευταίο δικό μου, για να κλείσει η ενότητα, αλλά με χαρά είδα ότι με προλάβατε.

ΧΑΙΡΕΤΩ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ e- φίλους σχολιαστές εδώ, αλλά και όσους μόνο διαβάζουν.

ΥΓ1. Ο γιος μου αγόρασε έναν σέρβερ που κάνει σαν ...τζετ! Μεγάλος, δηλαδή. Και σκέφτομαι να κάνουμε όλοι ΕΜΕΙΣ μια "Διαδικτυακή Ελληνική ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ"- portal, που να φιλοξενείται εκεί, και να μην ..."τρώει πόρτα" σ' αυτήν όποιος δεν γράφει βρισιές, γκρίκλις και μονίμως ΚΕΦΑΛΑΊΑ. "Είσαστε";

Υποσ. ΑΝ ΤΟ ΕΛΛ. ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΜΠΛΟΓΚΙΝΓΚ ΔΕΝ ΑΠΟΚΤΕΙΣΕΙ "ΊΔΙΟΝ" ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΦΟΡΕΑ, ΘΑ ΓΙΝΕΙ ...e- "SPEAKERS' CORNER" (= "Κοιτάτε μας, γειτόνισες, ψαράκια τηγανίζουμε", ή "Νά'χαμε να λέγαμε, -και ...γόπες να φουμέρναμε").

ΓΕΙΑ + ΧΑΡΑ, σε όλους,

-wise-guys & dolls,
ή,
just,
ινδικο- ευρωπαϊκο- κοκκινιστά*,
μάγκες & κούκλες!

------
* "Φοίνιξ" = κόκκινος, στα παλαιο- ελληνικά, Α! Και "παλαιός" = αρχαίος...

"νήπιος γέρων" είπε...

@Artanis: αν μου λέγαν ποτέ, "διάλεξε σε ποια χώρα θα πας, γιατί πρέπει να φύγεις από την Ελλάδα", την Νέα Ζηλανδία θα διάλεγα. Βέβαια, δεν έχω έρθει ποτέ εκεί, ΑΛΛΆ αυτή την συναίσθηση έχω, από τις εικόνες της και τους Νεοζηλανδούς που έτυχε να γνωρίσω.

Επίσης, η δασκάλα που μ' έμαθε να ΜΙΛΑΩ αγγλικά, και γι' αυτό της οφείλω αιώνιο "RESPECT", αφού τα αγγλικά έπαιξαν κορυφαίο ρόλο μετέπειτα στην Ζωή μου, ήταν Ελληνίδα, γεννημένη στην Νέα Ζηλανδία. Είχε μόλις έρθει στην Ελλάδα, ΔΕΝ μιλούσε "γρι" ελληνικά, ήταν καμιά 25αριά χρονών, λεπτή-κομψή- σεμνή κοπέλα και ..."φρικαρισμένη", φυσιολογικά, με το πώς θα τα καταφέρει να συνεννοειθεί ΧΩΡΙΣ να μιλάει ελληνικά με τα ...διαολου-καλτσο- ελληνάκια, που "αγγλικού" και "γαλλικού", ή "θρησκευτικό", (: πάντα άνδρας αυτός!), θέλανε, για να "σηκώσουνε" το Γυμνάσιο στον αέρα, από την καζούρα και τα γέλια. Κό-λα-ση! (: Θυμάμαι, έτσι ...πρόχειρα, μια φορά, στην Λεόντειο Πατησίων, -που, μιλάμε, ήτανε και γαμ..πίιιπ τα ΑΥΣΤΗΡΌΤΑΤΑ σχολεία-, στην τρίτη Γυμνασίου, βάλαμε ΜΕΣΑ στην τάξη ένα ...Solexάκι [= κυριολεκτικώς, "μοτο-ποδήλατο"! Μη γελάς, ακόμη. Περίμενε...], ΧΩΡΙΣ εξάτμιση!).

ΟΜΩΣ, η "Δεσποινίς", ήταν συμπαθής! Γελούσε πολλές φορές ...ΠΙΟ δυνατά από μας! Ανοιχτόκαρδη κι αθώα. Έτσι, μας κέρδισε στο φιλότιμο, (: ΑΜΕΤΑΦΡΑΣΤΗ η λέξη σ' άλλες γλώσσες!), και θέλαμε όλοι να συν- εν- νοη- θούμε μαζί της, να αποδείξει στους ιδιοκτήτες πως κάνει για την δουλειά και να μείνει στην Πατρίδα, που τόσο έλεγε κι έδειχνε πως αγαπάει. Και ΜΑΘΑΜΕ ΑΓΓΛΙΚΑ, ΣΕ ...ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ!

Καλές βόλτες...

Ο νοών...νοείτω είπε...

Αγαπητέ νήπιε.
Σε ευχαριστώ για το ενδιαφέρον.
Ζόρια είναι, θα περάσουν που λέει και ο Δωδωναίος.
Στην πρότασή σου με το portal, ΜΕΣΑ!

Ο νοών...νοείτω είπε...

Νήπιε καλημέρα.
Σύνταξε την πρότασή σου για την Διαδικτυακή Ελληνική ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ, να την ανεβάσω και να την προωθήσω όπου μπορώ.
Κάποια στιγμή πρέπει να ξεκινήσουμε!