Ας κλείσουμε τα μάτια...

Τα μάτια κλείνει ο "νήπιος γέρων"

... Ας κλείσουμε, για μια στιγμή, τα μάτια και ας ζωντανέψουμε στην οθόνη της Σκέψης μας ΟΛΟΥΣ Αυτούς που μας έδωσαν το δικαίωμα να διαβάζουμε και να γράφουμε και να ψάχνουμε και να μαθαίνουμε την Ιστορία μας, που είναι τόσο μεγάλη, όσο και η Ζωή: από το «ήτοι μεν πρώτιστα ΧAOΣ γέναιτο», …14.000.000.000 χρόνια πριν, έως και Σήμερα! Όλους ΑΥΤΟΥΣ με τις μαλούρες, τις μουστάκες και τις κουμπούρες του ’21, όλους τους ΑΛΛΟΥΣ, με τις χλαίνες, τα κρυοπαγήματα και τον "Αέραααα!" του ’40, κι όλους ΕΚΕΙΝΟΥΣ τού «εδώ Πολυτεχνείο» του ’73, με τις πατατούκες απ’ το Μοναστηράκι και τις μαλούρες, (: και πάλι!), αλλά με τα κορίτσια μαζί, -απ’ το χέρι!-, τούτη την φορά. Όλους Αυτούς που πολέμησαν και θυσιάστηκαν, για να μπορούμε ΕΜΕΙΣ, σήμερα, να ξεσκαλίζουμε, να ξεσκεπάζουμε, να ξεσκονίζουμε και να ξεσκαρτάρουμε τα της Ελληνικής Ιστορίας, που ισούται με την Παγκόσμια. Που πάει να πει, δηλαδή, ότι έχουμε την άνεση Χρόνου, έχουμε την ελευθερία επιλογής τού τι να διαβάσουμε κι έχουμε και την ασφάλεια του δικού μας χώρου- σπιτιού.

Κάποιοι, πριν από ’μας, ΘΥ-ΣΙ-Α-ΣΤΗ-ΚΑΝ, για ’μας! Είναι όλοι ευεργέτες κάθε νυν Έλληνα ελλαδίτη, τουλάχιστον. Είναι η γιαγιά μας κι ο παππούς μας κι ο πατέρας τους κι η μητέρα τους, κι ο θείος τους κι η ξαδέρφη τους κι ο ανιψιός της. ΑΥΤΕΣ, που τραγουδώντας και με τα μωρά τους «υπό μάλης», φούνταραν στον γκρεμό για να μην τις πιάσουν αιχμάλωτες οι Τούρκοι στο Σούλι. ΑΥΤΟΙ, που, όπως δείχνουν τα επίκαιρα της τότε εποχής, (: αλλιώς δεν θα το πιστεύαμε!), πήγαιναν με ανατρεπόμενης καρότσας ανοικτά φορτηγά αυθυπεύθυνου ΦΡΟΝΗΜΑΤΟΣ, σφιχτά, μαζί και όρθιοι, τραγουδώντας «..των Ελλήηηνων τα ιερά…», από την πλατεία Ελευθερίας, Ομονοίας, Βαρδαρίου και Συντάγματος, έως το …Τεπελένι! Συν, τις γυναίκες της Πίνδου και το «παρουσιάστε όπλα» των Γερμανών στους ηττημένους κι όχι υποταγμένους πολεμιστές στο Ρούπελ. Όχι μονάχα «οι ήρωες πολεμάνε σαν Έλληνες», που (φέρεται να) είπε ο Τσώρτσιλ, αλλά, ακόμη, και τα ελληνικά …μουλάρια στην Αλβανία, στο Ρούπελ και στην Αντίσταση, πολέμησαν «σαν Έλληνες»!

«ΤΙΜΗ και ΔΟΞΑ», σ’ Αυτούς, που: διεκδίκησαν το «οικόπεδο» το ’21, σ’ Αυτούς που μέχρι το ’40 το κατοχύρωσαν και το σφράγισαν με βουλοκέρι κατακόκκινο το αίμα τους, κι όλους τους Άλλους, που έβαλαν το ’50 και το ’60 και το ’70 «ένα κεραμίδι πάνω απ’ τα κεφάλια μας», ώστε ν’ αρχίσει να «βράζει το τσουκάλι» και να γεμίζει το στομάχι, οπότε, τα παιδιά να μπορούν, πλέον, να μάθουν γράμματα και να γίνουν Άνθρωποι, αφού, ως γνωστόν, «νηστικό αρκούδι δεν …διαβάζει»!

ΘΥΣΙΑ, e- φίλε, οι τύποι και οι τύπισσες! Και, πού ’σαι; Τότε, δεν είχε «ΠΣΚ», ή παρασκευο-σαββατο-κύριακο! Σάββατο μεσημέρι τέλειωναν όλοι την δουλειά. Κι αντί να …χαλαρώσουν, να ξεσκάσουν και να «γεμίσουν τις μπαταρίες» στο Βέρμιο και στον Παρνασσό, όπως σήμερα, τράβαγαν κατά …Λούτσα, Περαία, Πόρτο Ράφτη και Σταυρό μεριά, να ρίξουν οι ίδιοι μπετά, να σωβαντίσουν και να βάψουν το «αυθαίρετο» εξοχικό, αλλά, και να ψήσουν, να πιούν, να χορέψουν και να παίξουν με μας, τα παιδιά τους!

Έτσι, μάγκες και κούκλες, υπάρχει, σήμερα, Ελλάδα, υπάρχει στις πόλεις της το δυαράκι ή το …πενταράκι, ώστε να διαβάζουμε ΕΜΕΙΣ για τα …φτιαράκια του Ιώσηπου, ή υπάρχει το εξοχικό στην Αγία Τριάδα, στην Νέα Μάκρη και την Χαλκιδική, για να ρίχνουμε και καμιά βουτιά, να ξελαμπικάρουμε απ’ το διάβασμα. Ή πάλι, κι αν δεν έχουμε οι ίδιοι κάτι τέτοιο, όλο και κάποιος Φίλος ή Φίλη θα έχει κανένα πατρικό ανακαινισμένο κι αναπαλαιωμένο στο χωριό ή στο νησί, να πάμε να εντρυφύσουμε ομαδικά σε συν-ζητήσεις …ομηρικές, υπό την ευργετική στον νου επιρροή οξυγόνου κωνοφόρων αειθαλών και θαλασσί ιώδη αύρα Αιγαίου ή Ιονίου!

«Θεός αναίτιος, πρόγονος αίτιος»! Ναι, γιά! «ΤΙΜΗ και ΔΟΞΑ», σ’ όλους Αυτούς που πολέμησαν κι έκτισαν για μας, χωρίς να μπορεί να διαχωρισθεί το ελληνικό αρσενικό- πατέρας, από το ελληνικό θηλυκό- μητέρα. «ΣΦΙΧΤΑ ΜΑΖΙ + ΟΡΘΙΟΙ», άνδρες γυναίκες, όλοι ένα…

"ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ"

Όσο καιρό οι νεο- Έλληνες ήταν απασχολημένοι, (: με τον πόλεμο, από το 1821 έως το 1950, και με το κτίσιμο ενός κεραμιδιού πάνω απ’ το κεφάλι τους, από το 1950 έως το 1980), δεν υπήρχε χώρος για …ανάδυση πνευματικών προβληματισμών περί …συμβατότητας ή μη των επιθετικών προσδιορισμών «ελληνικός» και «χριστιανικός». Αυτοί, όμως, που έβαλαν το «κεραμίδι», οι επί 130 ηρωικά χρόνια μπαρουτοκαπνισμένοι, που κατοχύρωσαν το «οικόπεδο» και την «άδεια» νομιμοποίησης της ανέγερσης με την σφραγίδα της γεωπολοδομείας της ΔΑΤ, δεν το έβαλαν για να εξασφαλίσουν -επιτέλους!- το κεφάλι τους, αλλά, για την οικογένειά τους. Για να υπάρχει, δηλαδή, η «Εστία», η «πυρ-ωσιά», το «παραγώνι», το τζάκι με το τσουκάλι που βράζει πάνω στην προστατευμένη απ’ τους αέρηδες φωτιά των κούτσουρων∙ αλλά, κι η άλλη μικρούλα φωτιά, της ελπίδας, του κουράγιου και των ευχαριστιών, στο καντηλάκι των Δυνάμεων τού Θεού τών Θεών τού Θείου και των πνευμάτων των Προγόνων. Ώστε τα παιδιά τους να μην είναι, ποτέ, πλέον, ξανά, νηστικά αρκούδια στον χορό της Γνώσης!

Εκείνοι οι Έλληνες, δεν ήξεραν τίποτ’ άλλο από το να πολεμούν κι έτσι, πατεράδες και παππούδες, μανάδες και γιαγιάδες, αλλά και θείοι και θείες και ξαδέρφια κι όλη, εν γένει, μαζί η οικο-γένεια, θυσιαζόντουσαν για να μάθουν τα παιδιά γράμματα, να μην είναι ξύλα απελέκητα, «κούτσουρα» ή «σκέτες …κουμπούρες», όπως οι ίδιοι με αυστηρή εφαρμογή του «Αυθυπεύθυνου» χαρακτήριζαν τον σφόδρα καταξιωμένο στο φυσικό επίπεδο κουμπουροφόρο πολεμιστή εαυτό τους! Γιατί ήξεραν κι αναγνώριζαν, ότι τους έλειπε το άλλο μισό της ολοκλήρωσης ενός ανθρωπίνου όντος: η Παιδεία, η εκαπαίδευση του Νου, η μόρφωση! Τότε και μόνο τότε, έλεγαν, -Αυτοί, οι πλέον αρμόδιοι να εκφέρουν γνώμη-, γίνεται το ζώον ον, το άτομο πρόσωπο, ο άνθρωπος Άνθρωπος, κι έτσι, τότε, αποκτά δικαίωμα μόρφωσης γνώμης = παίρνει είδηση κι έχει, πλέον, συνείδηση, ώστε να είναι υπεύθυνος, να μπορεί, δηλαδή, να κρίνει και, ως εκ τούτου, να κριθεί, ή απλά: να καταστεί υπεύθυνος για τις επι-λογές του.

...Έως τότε, έως να εκπαιδευθεί, ο άνθρωπος «άγεται και φέρεται», είναι μωρός και σαν τα μωρά ανεύθυνος, όσων χρονών και να ’ναι κι ό,τι κι αν έχει καταφέρει στην ζωή του. Έτσι έλεγαν Αυτοί, οι πιο άξιοι πολεμιστές του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου και της Αντίστασης, στον κατακτητή και τους - πάντοτε υλικά επιβραβευμένους ανά τους αιώνες επαγγελματίες δούλους κυρίων - συνεργάτες του.

Εκείνοι οι Παππούδες και Γιαγιάδες έφυγαν κι έχουν μείνει λίγοι Πατεράδες και Μανάδες εκείνης τής «εποχής τού μυρμηγκιού» τής νυν Ελλάδας. Τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους, που είχαν σταλεί πάση θυσία στα «Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα» για να γίνουν άνθρωποι, απ-έδειξαν, το 1973, στην «ΝΟΜΙΚΗ» και στο «ΠΟΠΛΥΤΕΧΝΕΙΟ», ότι άξιζαν τις θυσίες που έγιναν γι’ αυτά!

ΥΓ. Και Η ΠΑΡΑΔΟΣΗ, όπως και Ο ΑΓΩΝΑΣ, ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...