Σε μένα να ορκιστείς

Για τις κυβερνήσεις πρώην νυν και επόμενες η αλήθεια ενός “απλού ανθρώπου”:

“Σε μένα να ορκιστείς. Σε μένα τον Απλό που κάθομαι στην ουρά του συσσιτίου της ζωής περιμένοντας δεκαετίες με την καραβάνα μου να στάξεις δύο σταγόνες περισσότερες ελπίδας. Στα κόκαλα αυτών που σιώπησαν να ορκιστείς, για να έχεις το δικαίωμα της «δημοκρατίας» σου και να φοράς το κασμίρ κοστουμάκι σου. Έτσι όπως στοιχίζεστε όλοι από τα κομμωτήρια και από τους ραφτάδες, να είμαι μπροστά σας, εγώ ο Απλός, να ορκιστείτε όλοι σας στα γόνατα ότι αν ένας από εσάς τολμήσει ξανά να πληγώσει την αξιοπρέπεια μου να βρει την επόμενη στιγμή σχοινί να κρεμαστεί.Σε μένα να ορκιστείς, εσύ με το περιποιημένο νύχι και το χρυσό κουμπί στο μανίκι σου, ότι το γράσο από τα νύχια μου που δεν βγαίνει όσο και αν τα πλένω μετά την δουλειά δεν θα γίνει γράσο για την μηχανή του μασήματος σου. Ότι τα γόνατά μου που έχουν φθαρεί μαζί με το 5ετίας παντελόνι μου δεν θα γίνουν, για σένα αυτή τη φορά, σκαλωσιές προσωπικής αναρρίχησης.Στα άσπρα μαλλιά μου να ορκιστείς που δεν τα φύσηξε κανένας αέρας αλλαγής όταν ήταν ακόμη καστανά. Που είναι τόσο άσπρα πια που με κάνουν αόρατο όταν στήνομαι στο ΙΚΑ για μια εξέταση ούρων. Αόρατο, όταν παίρνω το χαρτάκι της αναμονής για έξι μήνες και μου μένουν μόνο δύο ζωής. Σε αυτούς τους δυο μου μήνες να ορκιστείς, εσύ ο Αθάνατος.
Σε μένα να ορκιστείς που όταν έρχεται εκείνη η παγωνιά δεν βγαίνω να δω τα χωράφια μου απλά περιμένω την αυγή να δω τι έχει αφήσει. Ανοίγω την πόρτα σιγά-σιγά εκείνα τα πρωινά, γιατί στο λέω, η παγωνιά έρχεται κάθε χρόνο, χρόνια τώρα. Στο βιός μου να ορκιστείς, όταν ο μεσάζοντας έρχεται να κάνει παζάρια με τον ιδρώτα μου και με το γάλα του παιδιού μου. Στην αγωνία μου να ορκιστείς που στα δεκαεπτά μου αρχίζω να μετρώ τα καρφιά που θα βάλω στην εργασιακή μου κάσα, σ’ αυτή που θα με χώσουν μόλις τελειώσω το σχολειό γιατί τα όνειρα, μου είπαν οι παλιοί, είναι γι’ αυτούς που στο τέλος νικιούνται. Σε μένα να ορκιστείς που μου βγάλαν τα σωθικά μου αφού τα χημικά από την βιομηχανία τα είχαν λιώσει. Αναπηρική σύνταξη στα 42. Στα μωρά μου να ορκιστείς που το μέλλον τους έγινε «φακελάκια» στο ΕΣΥ. Σε μένα να ορκιστείς που όταν εσύ θα παίρνεις τον πρωινό σου καφέ εγώ θα έχω γυρίσει στο σπίτι με μισή φραντζόλα ψωμί και ένα πάκο απλήρωτος λογαριασμούς. Με ταμείο ανεργίας θα πορευτώ από τα 50 μου μέχρι το τέλος. Έκανα και κάτι εξτραδάκια μοιράζοντας τα ψηφοδέλτιά σου αυτές τις ημέρες. Στο ξημέρωμά μου να ορκιστείς που δε με θέλει ούτε η ζωή, ούτε ο θάνατος. Στον δικό μου Θεό να ορκιστείς, γιατί ο δικός σου, κοντά δύο αιώνες τώρα, έχει γίνει ο κατήγορός μου, ο τιμωρός μου, ο εχθρός μου.”
Αλήθειες άγνωστες στους Κύριους Υπουργούς των Υπουργικών Γραφείων…
Ο κόσμος τους δεν είναι η ζωή μας….

Το είπε ο simpleman

Αφιερωμένο στους καθηγητές της προηγούμενης της τωρινής και της αυριανής κυβέρνησης:

Καποδίστριας: “Μήπως [...] εξέλαβες και εμέ λογιώτατον; Το κακόν υμών είναι ότι μόλις μάθετε μερικούς κανόνας της γραμματικής, έστω και εις την Γερμανίαν, μόλις ιδήτε μερικά βουνά της Ευρώπης, και χειροτονείσθε μόνοι διορθωταί της κοινωνίας και νομοθέται της πολιτείας. Πλην, κύριε, άλλο γραμματική, άλλο κοινωνία και άλλο πολιτεία. Τόσω πολύς καπνός γεμίζει τας κεφαλάς υμών, ώστε δεν εννοείτε οποίον και οπόσον χάσμα διαχωρίζει τας δύο τελευταίας από της πρώτης. Οι παλαιοί σοφισταί εγίνωσκον πλείονα γράμματα, και όμως αυτοί ήσαν οι λυμεώνες (=καταστροφείς) των Αθηνών”.
Νικόλαος Δραγούμης, “Ιστορικαί Αναμνήσεις”, τ. Α΄, 1879.σελ. 127-128
Ας καταλάβουν
τι είναι κοινωνία
τι είναι πολιτεία
τι είναι γράμματα
και ας γεμίσουν το χάσμα με ανθρωπιά…


Τo είπε Ο Ιθαγενής εδώ.

8 σχόλια:

Unknown είπε...

Την καλημέρα μου σε όλους
Τέτοιου είδους σχόλιο που να αγγίζει την ψυχή, να πυρπολεί το νου και να αναπτερώνει τις ανάσες τις καρδιάς, έχω πολλά - πολλά χρόνια να διαβάσω.
Είναι λόγος εναργής, αληθινός και προ πάντων λόγος «τσουκανάτος»..
Τον διαβάζεις, τον ξαναδιαβάζεις, κάποιοι κόμποι στο στήθος, υγραίνονται λίγο τα μάτια (τι να κάνουμε, άνθρωποι είμαστε…) και λες:
Αν βάλω έστω και μία αράδα από κάτω σαν σχόλιο θάναι μια κακογουστιά. Ναι θαναι αισθητική απρέπεια.
Τούτο το κείμενο εκλεκτοί Bloggers, είναι καμωμένο μόνο για παινέματα και μόνο για απομνημόνευση αλλά και για κάτι παραπάνω. Κάτι το ουσιαστικό «εν τοις πράγμασι»:
Η πνευματική του χώνεψη και η μετουσίωση του να γίνει «κραυγή – μαστίγιο» σε όσους αργοπορούν, σε όσους λησμονούν τον λόγο τους, σε όσους λαθροχειρούν και όσων «εν γένει» η «πολιτεία» τους, καταλήγει στο απλό, πεζό και λαϊκό:
«..Πολύ - πολύ το λάδι και από τηγανίτες τίποτε…»
Νασαι καλά «Νοών νοείτω» που μού έφτιαξες την μέρα ….

Artanis είπε...

Μια χαρά τα γράφεις εξ' ονόματος όλων εκείνων που τα λένε και τα σκέφτονται και τα ζουν...
Στην 1η σελίδα όλων των εφημερίων, μπλε και πράσινων, και κόκκινων και κίτρινων, θα έπρεπε να είναι αυτή η επιστολή, προς τον πολιτικό και όποιο πολιτικό εθνοπατέρα, της Ελλάδας που τρώει τα παιδιά της...
Σε φιλώ...

Ο νοών...νοείτω είπε...

Καλημέρα και στους δύο σας.
Επισημαίνω ότι αυτά τα υπέροχα λόγια ειπώθηκαν από τον Ιθαγενή, έναν αξιολογότατο σχολιαστή του atninews.
Απλά μόλις τα είδα θεώρησα υποχρέωσή μου να τα ανεβάσω και εδώ.

Ανώνυμος είπε...

Τι ωραίο κείμενο. Είναι του Ιθαγενή; Δεν μας έχει συνηθίσει σε αυτής της πνοής κείμενα, συνήθως είναι πιο τεχνοκρατικός σε κείμενα που έχουν σχέση με το δημόσιο τομέα.
Δεν συνιστώ καρτερικότητα όταν απέναντι είναι παρατεταγμένα υποκείμενα ατελή, ανυπόμονα και άπληστα.
Η αδικία -κατ' άλλους ταξικότητα - που διαπερνά τη ραχοκοκκαλιά της κοινωνίας καθίσταται απτή και ορατή όταν εξαντλούνται τα όρια της ζωής. Όποτε και αν εξαντλούνται αυτά.
Πόσους θανάτους νεαρών ντιλιβεράδων με παπάκι έχουμε κάθε χρόνο;
Είχα διαβάσει στο ιστολόγιο της Silia την ιστορία δύο γυναικών με καρκίνο μαστού, η μία μέτριας οικονομικής κατάστασης, η άλλη εύπορη.

Η δεύτερη αγόρασε με 300 χιλιάρικα τη σωτηρία της στην Αμερική, της πρώτης εδώ και καιρό έχουν απομείνει μόνο οι στάχτες - το μεταφέρω όπως το διατύπωσε η Silia.

Αυτή είναι η ωμή αλήθεια.

Με την καρτερικότητα και την ευγένεια δεν υπερνικάται η βαρβαρότητα.

Και ο νοών νοείτω αγαπητέ Νοών...Νοείτω.

@αλλενάκι

Unknown είπε...

@ αλλενάκι
H ταξική διάκριση αφεαυτή είναι ο ακρογωνιαίος λίθος του οικοδομήματος της κοινωνικής καταπίεσης, της αδικίας και της απελπισίας και είναι ανεξάρτητα αν θέλουμε να τα εξωραΐσουμε ή να τα παραβλέπουμε τα πράγματα
Σε τούτο το φυσικά αντίνομο και ακραία απάνθρωπο σύστημα, η περίπτωση της αγοράς σωτηρίας της ζωής με κάποια χιλιάρικα, είναι ένα από τα χιλιάδες συμβαίνοντα περιστατικά...

Ο νοών...νοείτω είπε...

@αλλενάκι,
Αγαπητή μου,η βαρβαρότητα έχει τις ρίζες της στην ανοησία, στην καλοπέραση και στην ηθελημένη άγνοια του τι γίνεται γύρω μας.
Σπόροι που φυτεύτηκαν από γεωπόνους επιστήμονες.
Ραντίστηκαν με τα κατάλληλα χημικά για να αποκτήσουν την επιθυμητή ανοσία σε ζιζάνια τύπου "Εθνικό σύστημα υγείας στις ΗΠΑ".

Με την καρτερικότητα και την ευγένεια ο Γκάντι νίκησε τους Άγγλους από ότι έχει καταγραφεί.
Εμείς δεν έχουμε την καρτερικότητα.
Και δυστυχώς λείπει και από πολλούς η ευγένεια.
Οι διαπιστώσεις όμως είναι απλές καταγραφές.
Η συνεχής αποκάλυψη όμως της ταξικής διάκρισης που φέρνει τις αδικίες, είναι ο μόνος τρόπος για να ξυπνήσουν τα κοιμισμένα μυαλά.
Το φιλότιμο ενυπάρχει στον Έλληνα, αλλά εμφανίζεται σπανίως.
Πολιτιστική επανάσταση χρειαζόμαστε.
Και αν δεν πιάσει τότε περνάμε στο επόμενο στάδιο, εάν προλάβουμε.
Διαφορετικά δεν έχει και νόημα να γράφουμε τις ανησυχίες μας.

Χτυπάμε εκεί που πονάνε, και όχι εκεί που αντέχουν.
Στα στενά και όχι στις πεδιάδες.

Δεν αντέχει τα σκληρά ο κόσμος, έχει γίνει φυγόπονος.
Μένει να ξαναγαπήσει τον πόνο, όχι για να πονέσει αλλά για να καταλάβει και να νοιώσει ότι ζει.
Όχι τον σωματικό αλλά τον ψυχικό.

Το ακόλουθο το συγκράτησα από μία ταινία.

"Το σπαθί, έχει και την λαβή εκτός από την κόψη".

Ανώνυμος είπε...

@Δωδωναίε για να μην παρεξηγηθώ, φυσικά και δεν κατακρίνω επ' ουδενί την αγορά της σωτηρίας από τον οποιονδήποτε ασθενή. Αλλοίμονο. Μακάρι όλοι να μπορούσαν να έχουν την ίδια τύχη.
Το περιστατικό μπορείτε να το διαβάσετε στο ιστολόγιο της Silia όπου το περιγράφει με συγκλονιστικό τρόπο.
Καλό Σ/Κ!
@αλλενάκι

Ο νοών...νοείτω είπε...

Απαραίτητη διόρθωσις.
Το κείμενο εγγράφη από τον ιστολόγο simpleman.