Οι Θεσμοί

Θεσμοί είναι τα κοινά συμφωνηθέντα, σε μία Δημοκρατική Πολιτεία, με σκοπό την εύρυθμη, εύνομη, δίκαιη, ειρηνική, και με σεβασμό λειτουργία της Πολιτείας.
Διά των θεσμών θα τηρηθεί και θα επικρατήσει η αρμονία και η ομαλή συμβίωση των πολιτών μέσα σε μία οργανωμένη κοινωνία.
Χωρίς τους θεσμούς και το εθιμικόν δίκαιον δεν λειτουργεί η Δικαιοσύνη.
Οι θεσμοί προστατεύουν με την Νομοθεσία την Πολιτεία και τους πολίτες, χωρίς συναισθηματισμούς και αναίτιες αποφάσεις.
Θεσμοί είναι η Δημοκρατία, η Δικαιοσύνη, η Βουλή αλλά και οι εκπρόσωποι αυτών ως θεσμικά όργανά τους.

Θεσμικοί παράγοντες είναι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο Πρόεδρος της Κυβέρνησης, ο Πρόεδρος της Βουλής, ο Πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, οι Πρόεδροι της ελάσσονος αντιπολίτευσης, ο Πρόεδρος του Αρείου Πάγου και άλλοι και άλλα.
Οι θεσμικοί παράγοντες ως εκλεγμένοι από τους πολίτες, ή από όργανα που απορρέουν από αυτήν την εκλογή τους, κρίνονται καθημερινά από τις πολιτικές τους πράξεις.

Είναι εδώ και κάποια χρόνια που ο Πρόεδρος της Κυβέρνησης καλείται «ο Κωστάκης», ο Πρόεδρος της Αντιπολίτευσης «ο Γιωργάκης», ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, «το Τσιπράκι» και ούτω κάθ΄εξής.
Όταν οι πολίτες και τα ΜΜΕ μικραίνουν και λοιδορούν τους θεσμικούς παράγοντες, ασχέτως της κριτικής που επιδέχονται, ταυτόχρονα μικραίνουν και τους θεσμούς με ότι αυτό συνεπάγεται στην εικόνα που δημιουργείται στο υποσεινήδητό μας.
Θα το παρομοίαζα, χοντρά, με την διαφορετική αντίδραση που έχουν δύο άνθρωποι απευθυνόμενοι σε άλλους, σε ακραίες περιπτώσεις.
-Είσαι ανόητος, λέει ο πρώτος.
-Φέρεστε ανόητα, λέει ο δεύτερος!

Από την στιγμή που η Δικαιοσύνη διά των προέδρων της σε διάφορα κλιμάκια δέχεται να μην εκλέγεται αλλά να είναι αιρετή, αποδυναμώνει περαιτέρω την θεσμική και πολιτική ανεξαρτησία της
Παράδειγμα αυτού η λήξη της θητείας του Προέδρου και του Αντιπροέδρου της Εισαγγελίας στις 30 Ιουνίου λόγω ηλικίας, και η επιλογή των νέων από το Υπουργικό Συμβούλιο.
Έτσι η εικόνα που υπάρχει για την Δικαιοσύνη απέχει μακράν του θεσμικού της ρόλου, μιας που εδώ και πολλά χρόνια αρνείται πεισματικά να επιτελέσει το πρώτιστο καθήκον μίας Δημοκρατικής Πολιτείας, όχι βέβαια στο όλον, αλλά σε ουσιώδεις υποθέσεις της Πολιτικής ζωής.
Υπάρχουν πολίτες που λοιδορούν την Δικαιοσύνη αντί να ζητούν την αποκατάσταση των αρχών της. Και αυτό γίνεται από αυτούς που δεν θέλουν την ευνομία. Υπάρχουν δικαστές και πολίτες που την υπερασπίζονται γνωρίζοντας τα στραβά της, αλλά γνωρίζοντας κυρίως ότι η πλήρης απαξίωση ενός τέτοιου θεσμού οδηγεί στην καθιέρωση μίας νοοτροπίας αντιδημοκρατικής, όπου ο δυνατότερος σε επιρροή και μέσα κυριαρχεί.

Τέλος η Βουλή των Ελλήνων, όπου υποβαθμίζεται συνεχώς, είτε μέσα από την απαξίωση των ίδιων των Βουλευτών διά της απουσίας τους από τις συνεδριάσεις, είτε με εκμετάλλευση της μερικής λειτουργίας της κατά την ψήφιση εμβόλιμων διατάξεων ασχέτων προς το αρχικό νομοσχέδιο, τελευταία δε και με το βιαστικό πέρας των εργασιών της.
Και όλα αυτά επιτελούνται από βουλευτές που οι πολίτες έστειλαν να τους εκπροσωπήσουν, χωρίς να τιμωρούνται με την καταψήφισή τους στις επόμενες εκλογές.
Το χειρότερο δε επιστέγασμα της πρακτικής τους και της ανοχής μας είναι, η Βουλευτική ασυλία και ο Νόμος περί Μη ευθύνης Των Υπουργών.

Εάν πιστεύουμε ότι είμαστε αμέτοχοι των εξελίξεων και των αλλαγών που επιτελούνται κάνουμε λάθος.
Το ποσοστό της επιρροής μας, θετικό ή αρνητικό, δεν πρέπει να μετριέται ατομικά αλλά συλλογικά. Εάν απαιτήσουμε πρώτα από τον εαυτό μας να σκεπτόμαστε και να λειτουργούμε δημοκρατικά, μόνο τότε θα έχουμε το δικαίωμα για οποιαδήποτε κριτική προς τους Θεσμικούς παράγοντες.
Και επειδή το έλλειμμα αυτό δεν αφορά όλους τους πολίτες, αλλά μία σημαντική μερίδα, θα πρέπει να αναρωτηθούμε πως μπορούμε να αντιδράσουμε σε αυτήν τη κατάσταση, εάν θέλουμε κάποια στιγμή η Πολιτεία να καθρεπτίζει την συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών και όχι ένα μέρος της.

Καλή εβδομάδα και καλό μήνα.