Η Άνοιξη έρχεται από παντού.
Μυρίστε με την ψυχή σας όσο ακόμα κρατάει.
Εάν βγάλουμε και το καλοκαίρι με συμπαθητικές θερμοκρασίες, τότε το Φθινόπωρο με όπλο τις όμορφες εικόνες των χρωμάτων, αλλά και με τα πρωτοβρόχια, θα μας κάνει να υποδεχτούμε τον Χειμώνα, όχι των ρευμάτων και των πολι(τι)κών θερμοκρασιών, αλλά του κρύου που σκοτώνει τα μικρόβια, του νερού που ποτίζει την σπορά και την γη, της φλόγας του τζακιού που θα φωτίζει και θα ζεσταίνει τις καρδιές μας καθώς θα μαζευόμαστε να τα λέμε, και του αέρα που θα τραγουδάει την προσμονή της επόμενης Άνοιξης.
Αφιερωμένο εξαιρετικά στους:
Μποτίλια στο πέλαγος
Αμμοδύτη
Πολεμιστές της Λάϊον
5 σχόλια:
Με κολακεύεις, αν και πάντα ανησυχώ αν η πολλή ποίηση δεν αποπροσανατολίζει...
Και εγώ αισθάνομαι ότι με κολακεύεις. Άσε όμως τον αμμοδύτη να λέει ότι φοβάται την ποίηση. Δεν υπάρχει μεγαλύτερος ποιητής, ευτυχώς, στο διαδίκτυο από αυτόν.
Αυτό το σχόλιο είναι το πιο πολιτικό που έχω διαβάσει εδώ και μήνες (όχι αναγκαία λόγω της αφιέρωσης). Δεν έγραψε ο Ελύτης τυχαία για την διαρκή επανάσταση φυτών και λουλουδιών, ούτε ο Μάο Τσε Τουγκ για το ουράνιο τόξο, που βγαίνει μετά τη θύελλα.
Αυτοί που είναι σε θέση να προσβλέπουν στο νοητό κάλος δεν είναι πολλοί. Οριοθετούν όμως την αντίπερα όχθη.
Ευχαριστούμε και ανταποδίδουμε
... με ποίηση,
Νοητικό μας Αστέρι,
με τις ευαίσθητες κεραίες σου
και τις διεισδυτικές σου ακτίνες!
Καλή σου ημέρα
...Ανοιξιάτικη Λάμψη!
Από ένα Οδυσσέα... Ελύτη!
Δυτικά της Λύπης!
Για μια ζωή απ’την αρχή απροσκύνητη!
Χωρίς κεριά , χωρίς πολυέλαιους, με μια στην θέση αδάμαντος βέρα χρυσή ανεμώνη
Στα κρυφά φεύγω με όλα τα κλοπιμαία στο νου μου ...
Γράμματα θα υπάρχουν.
Θα διαβάζουν οι άνθρωποι πάλι και από την ουρά της η ιστορία θα πιάνεται.
Μόνο τα’αμπελια θα καλπάζουν κι’αχαλινωτος νάνε ο ουρανός όπως τον θέλουν τα παιδιά...
Ποιός πλην του θανάτου μας διεκδικεί?
Ποιός επ’αμοιβή πράττει το άδικο?
Μια συγχορδία η ζωή όπου ένας τρίτος ήχος παρεμβάλλεται ...
Αχ! Δύσεις έχω δει πολλές κι αρχαίων διαβεί θεάτρων τα διαζώματα ...
Μπορεί μ’ευθείες να χαράζεται ο Μεσημβρινός αλλ’η αλήθεια πάντοτε με τεθλασμένες...
Σ’ολες τις γλώσσες το αδύνατο διαρκεί!
Η ύλη ηλικία δεν έχει. Μόνο ν αλλάζει ξέρει.
Θες πάρτη από την αρχή θες απ’το τέλος.
Ήρεμα κυλάει η επιστροφή και συ την παρακολουθείς αδιάφορος.
Αχ! Θάλασσα πάνω που ξυπνάς, πως ξανακαινουργιώνται όλα!
Παράξενο είναι ! Πόσο ακατανόητα ζούμε αλλά από αυτό κρεμόμαστε ...
Ταλαντεύονται τα γεγονότα και στο τέλος πέφτουν πριν κι από τους ανθρώπους
αλλά φανό θυελλης δεν έχει το σκοτάδι.
Στους χίλιους ύπνους ένας βγαίνει ξυπνητός αλλά , για πάντοτε....
Ποίηση! Μόνο είναι κείνο που απομένει.
Ποίηση. Δίκαιη και ουσιαστική κι’ευθεια.
Όπως μπορεί να την φαντάστηκαν οι πρωτόπλαστοι.
Δίκαιη στα στυφά του κήπου και στο ρόλοι αλάθητη.
Για μια ζωή απροσκύνητη???
Αγαπητοί,
Το κειμενάκι αυτό βγήκε τόσο απότομα και αυθόρμητα από μέσα μου, που δεν πρόλαβε να μπει ίχνος κολακίας μέσα του.
Έχετε συμβάλλει, ο καθε ένας με τον απαράμιλλο τρόπο του, πέραν του αρκετού στην ανάπτυξη της πνευματικής καλλιέργειάς μου αλλά και του γνωσιακού μου ορίζοντα.
Εμένα τιμά και κολακεύει η επικοινωνία μαζί σας.
Και πιστέψτε με, πολεμάω καθημερινά, και την υπερβολή και την έλλειψη.
Και εμείς έτσι το νιώσαμε!
Σαν μια αυθόρμητη καλή φιλική διάθεση να μας κεράσεις
λίγο Ανοιξιάτικο Ήλιο
και να μια ζεστή ακτίνα στοχαστικής,
νοητικής αναζήτησης,
που θέλεις να μοιραστούμε μαζί,
με όλες τις ελλείψεις και τις υπερβολές μας,
που έχουμε... όλοι μας!
Καλό Σαββατοκύριακο!
Δημοσίευση σχολίου