Μήπως δεν είναι αργά;

Η συστηματική προσπάθεια "των γνωστών αγνώστων", να μετατοπίσουν τις εγκληματικές, για την χώρα μας, ευθύνες τους, πρέπει επιτέλους να πάρει απάντηση.
Μέσω της συστηματικής μετατροπής (των ευθυνών τους) σε συναισθηματική και ανθρωπιστική ενοχοποίηση του απλού κόσμου, το μόνο που καταφέρνει είναι να φέρνει σε αντιπαλότητα πολίτες της ίδιας χώρας ενώ ταυτόχρονα ξυπνάει άγρια ένστικτα σε κάποιους.

Λίγοι τολμούν να σταθούν στα κύρια προβλήματα της αθρόας μετανάστευσης.
Οι περισσότεροι, εκόντες άκοντες, εμπλουτίζουν την συλλογιστική τους με τέτοιο τρόπο που εντέχνως απομακρύνει την ουσιαστική προσέγγιση του προβλήματος.

Ο εγκληματικά υπεράριθμη εισροή μεταναστών που μπορεί να δεχτεί η χώρα μας, είναι ΠΡΩΤΕΥΟΝ πρόβλημα της χώρας μας, και είναι ευθύνη της πολιτείας.
Οι συνέπειες της πλήρους άγνοιας και ανύπαρκτου ελέγχου του που αυτοί καταλήγουν, είναι ΠΡΩΤΕΥΟΝ πρόβλημα της χώρας μας, και είναι ευθύνη της πολιτείας.
Η πρόσθετη εγκληματικότητα που επιβαρύνει την ήδη υπάρχουσα, είναι ΠΡΩΤΕΥΟΝ πρόβλημα για την χώρα μας, και είναι ευθύνη της πολιτείας.
Στα παραπάνω, το κράτος όχι μόνον είναι, όπως σχεδόν παντού, ΑΠΩΝ αλλά ταυτόχρονα τα ενισχύει με την εγκληματική του απραξία.
Η εξαθλίωση των περισσότερων μεταναστών, που γνωρίζουν στο διάστημα της εδώ παραμονής τους, είναι ΠΡΩΤΕΥΟΝ ανθρωπιστικό πρόβλημα.
Δεν είναι όμως πρωτεύουσα ευθύνη των πολιτών. Είναι και αυτό πρωτεύουσα ευθύνη του ανύπαρκτου κράτους.
Η ευθύνη του πολίτη οριοθετείτε και εξαντλείτε στον ανθρωπισμό του, που παλεύει κάθε ημέρα να επιπλεύσει πάνω από τα δικά του κατ΄ αρχάς ηθικά ελλείμματα, αλλά και από εκείνα που του φορτώνει η κοινωνικά ξεχαρβαλωμένη ηθική της εποχής μας, και που δυστυχώς εμφανίζεται ανίκανος να την αποκρούσει.

Έτσι απλά εμφανίζονται οι διάφορες ΜΚΟ, υποτίθεται, να συμπληρώσουν το κενό του κράτους με καθαρά ανθρωπιστικά (sic) ελατήρια.
Το έχω ξαναγράψει.
Ποτέ δεν μας ρώτησαν εάν μπορούμε να συνεννοηθούμε και να συνυπάρξουμε ξαφνικά με τόσο διαφορετικούς ανθρώπους, ενώ καλά, καλά δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε μεταξύ μας.
Και ενώ αυτό είναι η συνήθης πρακτική των εκάστοτε κυβερνώντων, εμείς αποχαυνωμένοι από την παραζάλη του «σύγχρονου τρόπου ζωής», τα τελευταία χρόνια, αφ΄ ενός μεν παραχωρήσαμε όλα τα δικαιώματά μας και ξεχάσαμε τις υποχρεώσεις μας, αφ΄ ετέρου δε, τώρα, ζητάμε και τα ρέστα.
Ας προσέχαμε για να είχαμε.
Επειδή όμως ποτέ δεν είναι αργά, ας προσέξουμε από εδώ και πέρα μήπως και αποκτήσουμε κάποια από τα χαμένα στο μέλλον.