Περί δεξιάς

Μπορεί να αποβεί μοιραίο λάθος να αρνείσαι, εθελοτυφλώντας, να δεχθείς ότι μία απειλή είναι υπαρκτή και πολύ πιθανό να λάβει χώρα και οστά.
Είναι όμως άκρως επικίνδυνο να συνεχίζεις να το αποφεύγεις, όταν αυτό αρχίζει και συμβαίνει, περιμένοντας τον από «μηχανής θεό».

Αυτό που συμβαίνει με διάφορα στελέχη της ΝΔ, ειδικά τα τελευταία 8 χρόνια, και με αποκορύφωμα τις δηλώσεις του αρχηγού (;) της στη δεξαμενή σκέψης της Ουάσιγκτον, CSIS δεν είναι πρωτόγνωρο.
Αυτό το κόμμα, είχε πάντα στους κόλπους της μερικούς από τους πιο ανθέλληνες πολιτικούς, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και σε άλλους πολιτικούς χώρους.
Πολιτευτές ταγμένους σε ξένα συμφέροντα, αλαζόνες στο έπακρο, που κουνούσαν πάντα το δάχτυλο στην Ελληνική κοινωνία.
Με προκάλυμμα την καταγωγή τους, την ακριβή μόρφωση και εμφάνιση και την δέουσα αυστηρότητα και παραδοσιακή νοοτροπία, σκίαζαν την ύπουλη, ιδιοτελή και συμπλεγματική νοοτροπία τους απέναντι σε μία κοινωνία που προσπαθούσε να τους μοιάσει, αν και αυτοί την απεχθάνονταν.
Πουλούσαν και πουλάνε «νοικοκυροσύνη», «πατριωτισμό» και θρησκευτική προσήλωση σε ήθη και έθιμα, ενώ ήταν πάντα έτοιμοι να τα «ανταλλάξουν» όλα, έναντι «πινακίων» εφήμερης δόξας, αναγνώρισης και χρηματισμού ακόμα και μέσω «ανίερων» συμμαχιών.
Και αυτό συνέβη, διότι άμα τη πτώση της δικτατορίας, η ΝΔ δημιουργήθηκε ως το χωνευτήρι μίας ευρείας γκάμας πολιτικών υπολειμμάτων και αριβιστών, μαζί με μία πλειοψηφία παραδοσιακών δεξιών, με μόνα κοινά τους σημεία τον αντικομουνισμό και τον πόθο για σφετερισμό της Ελληνικής πολιτικής εξουσίας ως οι μόνοι νόμιμοι «κληρονόμοι», απόλυτα εξαρτώμενοι από το σύμπλεγμα ανωτερότητας που πάντα τους διακατείχε.
Ο κύριος υπαίτιος αυτής της υβριδικής δεξιάς είναι ο Καραμανλής, ο οποίος εκμεταλλεύθηκε, από την μία την ιστορική αλλαγή του 1974 και από την άλλη την θέληση Αμερικανών και Άγγλων, να μην πέσει η χώρα στα χέρια της κεντροαριστεράς, κατά την έξοδο από την δικτατορία.
Στο πρόσωπό του συμμάχησαν βασιλικοί, ακροδεξιοί, παραδοσιακοί δεξιοί, αλλά και αρκετοί κεντροδεξιοί, με απώτερο σκοπό τους, ουδέ της εγκαθίδρυσης και πάλι της Δημοκρατίας μηδέ της ομαλής μετάβασης από ένα απολυταρχικό καθεστώς σε μία ευνομούμενη πολιτεία. Αλλά, τον σφετερισμό της εξουσίας και την εγκαθίδρυση μηχανισμών που θα μεταβίβαζαν σταδιακά την χώρα σε δικά τους αλλά και αλλότρια συμφέροντα, σημαδεύοντας την πορεία της ανεξίτηλα.
Η, πράγματι, ισχυρή και επιβλητική του προσωπικότητα, ήταν το εχέγγυο για τους ξένους ότι η δουλειά θα γίνει χωρίς κραδασμούς από τα ετερόκλητα στοιχεία που δημιούργησαν την ΝΔ.
Το ίδιο ετερόκλητη και υποκριτική όμως ήταν και η κοινωνική βάση που εκμεταλλεύθηκε για να την θεμελιώσει. Από πολίτες της ανώτερης οικονομικής και κοινωνικής τάξης μέχρι απλούς χωρικούς, χωρίς κανένα, αναλογικά, κοινό σημείο παρά μόνον το αντικομουνιστικό μένος απόρροια του «εμφυλίου», και παραδοσιακών αρχών και αξιών που θεωρούσαν ότι μόνον αυτοί μπορούν να εκπροσωπήσουν στην νέα σελίδα που γύριζε η Ελλάδα.
Σε όλα αυτά τα 44 χρόνια, υπήρξαμε θεατές ανηθικότητας, που έχουν λεκιάσει και την πολιτική μας ιστορία, αλλά και την ίδια την δεξιά παράταξη.
Οι κατοπινές ηγεσίες της όχι μόνον δεν στάθηκαν ικανές να δώσουν μία ξεκάθαρη μορφή στην δεξιά, αλλά αντίθετα βάλθηκαν να την αποσαθρώσουν ηθικά, ακόμα περισσότερο, με αποτέλεσμα όλα αυτά τα χρόνια να παροπλισθούν κάποια διαμάντια της παράταξης, επειδή ακριβώς είχαν το ήθος που εξέλειπε πλέον της παράταξης.
Ειδική μνεία θα κάνω στην περίοδο του Καραμανλή του νεώτερου, ο οποίος θεωρώ ότι ενώ ήταν από τους πιο καθαρούς και πατριώτες δεξιούς, και ενώ θέλησε να ενώσει και να δώσει ξανά αίγλη στον δεξιό πολιτικό χώρο, αποδείχθηκε άνευρος, αδύναμος και πολιτικά ανίκανος να ελέγξει το νέο κύμα τυχάρπαστων πολιτευτών που είχε ανέλθει στο κόμμα μετά από μακρά περίοδο στην αντιπολίτευση.
Αυτή η μακρά περίοδος απουσίας από την εξουσία, λειτούργησε καταλυτικά στην ανάδειξη των πιο πεινασμένων και ιδιοτελών, αντί των πιο μυαλωμένων.
Αυτό όμως που συμβαίνει από το 2009 και εφεξής, είναι η πλήρης αλλοτρίωση του παραδοσιακού δεξιού χώρου, με κυριαρχία πολιτικών τσαρλατάνων και κάφρων που νέμονται ένα βασικό και απαραίτητο πολιτικό χώρο, για τις καθαρά προσωπικές τους βλέψεις με έντονες τάσεις εκδικητικότητας απέναντι στους όποιους αντιπάλους τους.
Η εκάστοτε ενότητα εντός του κόμματος που διατυμπανίζουν κατά καιρούς, δεν είναι τίποτα άλλο παρά γκρίζος καπνός απέναντι στην εκάστοτε αγωνία απώλειας της εξουσίας, ή προσδοκίας επανάκτησής της.
Ας μην ξεχνάμε ότι η απότομη μεγέθυνση της ΧΑ, ενός υβριδίου απατεώνων και θρασύδειλων κατακαθιών, στην συντριπτική τους πλειοψηφία, συνέβη επί ημερών της και, πλέον μόνο όποιος είναι πολιτικά αφελής ή ανόητος πιστεύει ότι ήταν καθαρά ένα αποτέλεσμα των μνημονίων.
Η παροιμιώδης δε πολιτική ανικανότητα και ανεπάρκεια της σημερινής της «ηγεσίας», όντας αιχμάλωτη στις έντονες διασπαστικές διαθέσεις που έχουν προκαλέσει οι «πρωτοβουλίες» μίας φατρίας εντός της, θα σφραγίσει, κατά πάσα ευτυχή πιθανότητα, την διάλυση της.
Έτσι, μετά την διάλυση και ανακαίνιση του άλλου «μαγαζιού», αυτού του «τρίτου δρόμου», μένει να δούμε τι είδους ανακαίνιση θα παρουσιασθεί στο «εκ δεξιών του Κυρίου».
Επειδή οι καιροί όμως σήμερα είναι και πονηροί και επικίνδυνοι, ας αναλογισθούν όλοι αυτοί που την στηρίζουν με πάθος, ότι εάν η βάση ενός κόμματος δεν θέλει να την εκπροσωπεί κάτι πολιτικά καθαρό, τότε η πολιτική βρωμιά θα πνίξει και την ίδια.
Και όλα αυτά σε μία περίοδο όπου μία κυβέρνηση υβρίδιο, αποτελειώνει κοινωνικά και οικονομικά το καταστροφικό έργο που ξεκίνησαν οι δύο ανωτέρω παρατάξεις, καλυπτόμενη πίσω από την πλήρη ανεπάρκειά τους στο να την αντιμετωπίσουν καθαρά πολιτικά, αλλά και από την κούραση και απέχθεια των πολιτών από την πολυετή υποκρισία, συνολικά του πολιτικού κόσμου, καθώς και από την ασφυκτική οικονομική πίεση που δέχονται καθημερινώς.
Όσοι λοιπόν σιωπούν για τις ευθύνες που έχουν απέναντι στο παρελθόν αλλά κυρίως στο παρόν και στο μέλλον, ενώ είναι αδιάφορο εάν θα τους γράψει η ιστορία με μελανά χρώματα, είναι τουλάχιστον εγκληματική η σιωπή τους από την στιγμή που από όλους αυτούς, δυστυχέστατα, εξαρτάται το παρόν και το μέλλον ένα ολόκληρου Έθνους.

Περί Δημοκρατίας

«…Πες μου λοιπόν, πως εννοείς εσύ την Δημοκρατία»;
«Δημοκρατία υπάρχει όταν, όλοι οι πολίτες είναι ίσοι απέναντι στους νόμους, όταν έχουν τα ίδια δικαιώματα, αλλά και όταν όλοι τιμούν και σέβονται τους νόμους. Γιατί μέλημα του νόμου είναι η διασφάλιση του κοινού συμφέροντος. Δημοκρατία υπάρχει όταν, οι νόμοι είναι δίκαιοι και οι πολίτες τηρούν αυτούς τους νόμους, όχι από το φόβο της ποινής, αλλά από σεβασμό απέναντι σε αυτούς που κάθε φορά βρίσκονται στην εξουσία, απέναντι στους ίδιους τους νόμους και κυρίως, όπως λέει ο Θουκυδίδης, απέναντι σε εκείνους τους νόμους που έχουν θεσπιστεί για την προστασία των αδικημένων.

Δημοκρατία υπάρχει όταν, υπάρχει ελευθερία λόγου. Οι αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποιούσαν για τα δηλώσουν αυτή την έννοια τις λέξεις ισηγορία και παρρησία. Ο Ισοκράτης στο λόγο του «Περί Ειρήνης», που είναι γραμμένος σε μια εποχή που το δημοκρατικό πολίτευμα μαστίζεται από τους δημαγωγούς και βρίσκεται στην παρακμή του, κατηγορεί τους Αθηναίους γιατί έχουν μεν ισηγορία αλλά δεν υπάρχει παρρησία. Ισηγορία είναι το δικαίωμα που έχουν όλοι οι πολίτες να αγορεύσουν, να μιλήσουν στην Εκκλησία του Δήμου. Η παρρησία όμως είναι κάτι παραπάνω από την ισηγορία. Παρρησία είναι το δικαίωμα του πολίτη να μπορεί όχι απλώς να έχει το λόγο, αλλά να εκφράσει τη γνώμη του ελεύθερα, ακόμη και αν αυτή δεν είναι σύμφωνη με τη γνώμη των άλλων. Γιατί δεν έχει πραγματικά κανένα νόημα να πει κανείς τη γνώμη του, αν δεν μπορεί να εκφράσει ελεύθερα αυτό που πραγματικά πιστεύει χωρίς να αποδοκιμάζεται από τους άλλους για αυτό. Κάτι τέτοιο προϋποθέτει μια ευρύτητα πνεύματος τέτοια, που να μπορεί να δεχτεί το διαφορετικό, το αντίθετο.

Η δημοκρατία χρειάζεται υπεύθυνους πολίτες. Πολίτες που να αναλαμβάνουν το μερίδιο της ευθύνης τους για όσα γίνονται. Πολίτες με ευρύτητα πνεύματος, απαλλαγμένους από φανατισμό, που ξέρουν να σέβονται την προσωπικότητα του διπλανού τους και να του αναγνωρίζουν το δικαίωμα να είναι διαφορετικός από αυτούς. Και από την άλλη μεριά, η πολιτεία οφείλει να σέβεται τους πολίτες της και να φροντίζει για το καλό όλων. Να δίνει σε όλους χωρίς διάκριση το δικαίωμα να μορφωθούν και να αναπτυχθούν ως προσωπικότητες. Να παρέχει ευκαιρίες για όλους και να στηρίζεται στην αξιοκρατία. Καθένας έχει μια θέση, ανεξάρτητα από το ποια είναι αυτή, στην οποία μπορεί να αποδώσει καλύτερα και να προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο.

Όλοι οι πολίτες έχουν δικαίωμα να αναλάβουν αξιώματα, χωρίς να παίζει ρόλο η κοινωνική τους καταγωγή ή η οικονομική τους κατάσταση. Αυτή η αρχή βέβαια συνδέεται πολύ στενά με την αρχή της αξιοκρατίας. Ο καθένας πολίτης έχει τη θέση εκείνη που του αρμόζει μέσα σε μια δημοκρατική πολιτεία. Ολόκληρη η πολιτεία μπορεί να λειτουργεί σωστά, αν βρίσκεται ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση.

Η σύγχρονη Δημοκρατία χρειάζεται λειτουργούς, στην χάραξη εξωτερικής και εσωτερικής πολιτικής, στην δημόσια διοίκηση, στην Δικαιοσύνη. Δεν χρειάζεται διαχειριστές (managers) και εκτελεστές μίας ιδεολογικής παραφυάδας.
Η σύγχρονη Δημοκρατία χρειάζεται έναν τύπο έντυπο αλλά κυρίως έντιμο.

Η Δημοκρατία, είτε σύγχρονη είτε όχι, είναι μία καθημερινή μάχη με τους φοβερότερους αντιπάλους. Τους ίδιους τους πολίτες της».

«Και τώρα νομίζεις ότι είπες κάτι νέο»;
«Όχι βέβαια, αλλά τι εννοείς»;
«Όλα αυτά μου ακούγονται πολύ κοινότυπα. Έχουν ειπωθεί χιλιάδες φορές από χιλιάδες ανθρώπους, φιλόσοφους, πολιτικούς, διανοούμενους, αλλά και απλούς πολίτες».
«Συμφωνώ, αλλά τότε γιατί υπάρχει ακόμα και σήμερα τόσο μεγάλο έλλειμμα» Δημοκρατίας;
«…..».

Επιστροφή στα βασικά

Τα κόμματα σήμερα στην Ελλάδα, δεν έχουν κάποια διακριτή διαφορά.

Στον οικονομικό τομέα έχουν εφαρμόσει, εφαρμόζουν ή θα εφαρμόσουν ότι ακριβώς τους επιβάλλουν οι δανειστές, χρησιμοποιώντας, αναλόγως, προσχηματικό λόγο.

Στον τομέα εξωτερικής πολιτικής, πάντα είχαν σχεδόν κοινή γραμμή.

Στον τομέα της εσωτερικής διοίκησης, είχαν και έχουν ακριβώς την ίδια λογική με κάποιες παραλλαγές ως προς το επικοινωνιακό μέρος.

Στον τομέα της σχέσης τους με την καρέκλα, είναι όλοι πλήρως εξαρτημένοι.

Στον τομέα της διαφθοράς και κατασπατάλησης της δημόσιας περιουσίας, έχουν επιδείξει, αναλογικά, την ίδια ζηλευτή απόδοση.

Στον τομέα της δημιουργικής καταστροφής της χώρας έχουν δείξει αναλογικά, την ίδια ζηλευτή απόδοση.

Στον τομέα της σχέσης τους με τους πολίτες, έχουν δείξει αναλογικά, την ίδια αναλγησία και αδιαφορία.

Συνεπώς, οι εκλογές που αναδεικνύουν συνεχώς τα ίδια κόμματα έχουν νόημα μόνον, για όσους αφελείς θεωρούν ότι ψηφίζουν ιδεολογία διαφόρων χρωματικών κόκκων, για όσους αιθεροβάμονες νομίζουν ότι επιτέλους κάτι θα αλλάξει, για όσους πεπλανημένους  περιμένουν κάτι καλύτερο, για όσους ιδιοτελείς έχουν συμφέρον, και για όσους έχει κολλήσει η βελόνα της παραδοσιακής ψήφου.

Κανένας από τους παραπάνω δεν ωφελεί ούτε τον εαυτό του, ει μη μόνον οι ιδιοτελείς, ούτε την πατρίδα του.

Ναι, αλλά θα πει κάποιος ότι η χώρα πρέπει να έχει κυβέρνηση, εξ’ ου και οι εκλογές.

Από την στιγμή όμως που οι εκλογές δίνουν την εξουσία στα κόμματα και όχι στους πολίτες τι γίνεται;

Εάν ο μύθος του πολυμήχανου Οδυσσέα, τα αποτυπώματα του Σόλωνα  και του Κλεισθένη,  η Δημοκρατία των αγνώστων Εφιάλτη και Αρχέστρατου, ο πολιτικός λόγος του Αριστοτέλη, και μία σειρά από ίχνη που άφησαν κάποιοι μεταγενέστεροι Έλληνες στην διακυβέρνηση της νεώτερης ιστορίας μας, συνέβησαν αλλού και όχι σε αυτόν τον τόπο, τότε απλά δεν έχουμε καμία ελπίδα.

Μνημόνια

Μπήκαμε αισίως στο όγδοο έτος των μνημονίων.

Οκτώ χρόνια μνημόνια, που σκοπό είχαν να διορθώσουν και να αναδιαρθρώσουν, τα κακώς κείμενα της Ελληνικής διοίκησης και οικονομίας.

Μία πλειάδα από διεθνείς οργανισμούς με εμπειρία σε τέτοια θέματα, μέχρι ολόκληρης της Ε.Ε., σε αγαστή συνεργασία με τις κυβερνήσεις μας, «θέλησαν», όχι μόνον να αντιμετωπίσουν τα προβλήματά μας, αλλά και να τα εξομαλύνουν.

Οκτώ συναπτά χρόνια λοιπόν μεταρρυθμιζόμεθα, τοις κοίνων μνημόνια πειθόμενοι, αλλά προκοπή δεν είδαμε.

Αλλάξαμε τέσσερις κυβερνήσεις πολλών ιδεολογικών αποχρώσεων όπως, σοσιαλιστική, οικουμενική, δεξιά, και εσχάτως «αριστερή», αλλά τα αποτελέσματα της διαχείρισής των συνεχίζουν να ανθίστανται στις προταθείσες λύσεις.

Και εάν, εντελώς καλόπιστα, δεχθούμε ότι τον πρώτο καιρό της επαφής μας με τους δανειστές, αυτοί δεν γνώριζαν σε βάθος την Ελληνική πραγματικότητα, ο παρελθών χρόνος και η στενοτάτη  πλέον επαφή που αποκτήσαμε, καθιστά αδικαιολόγητους ακόμα και αυτούς τους ειδήμονες, όπως ακόμη εμφανίζονται, ως προς την νουνεχή και εμπεριστατωμένη επιχειρηματολογία και μεθοδολογία τους.

Εύλογα λοιπόν ανακύπτουν πλείστα όσα ερωτήματα, στο κουρασμένο, μέχρι εξάντλησης,  Ελληνικό κοινό.

Φταίνε οι λύσεις που προτάθηκαν και επεβλήθησαν από  το Ευρωπαϊκό και διεθνές κονσόρτσιουμ;

Φταίνε οι τέσσερεις κυβερνήσεις που δεν εφήρμοσαν ορθώς τις λύσεις που επεβλήθησαν;

Ή φταίει ο κουρασμένος, μέχρι εξάντλησης, λαός που πίστεψε και τους μεν και τους δε, ενεργώντας ως κυρίαρχος μεν δια της ψήφου του, ως αποδέκτης δε των αποτελεσμάτων της ψήφου του;

Και εάν δεχθούμε ότι όλοι έχουν, αναλογικά, το μερίδιο ευθύνης τους, τι είναι αυτό που μόνον εμάς  καθιστά ακόμα απλούς παρατηρητές στην συνεχιζόμενη απορρύθμιση της χώρας;

Διότι, σε αυτό το ζήτημα των τριών συνυπευθύνων, η μόνη παράμετρος που δεν μπορεί να εκλείψει, είναι ο Ελληνικός λαός.

Ή μήπως πλέον δεν είναι απαραίτητο να εκλείψει, αλλά απλώς να συνεχίσει να συμφιλιώνεται με την απραγία της παθητικής στάσης;

Άλλωστε δεν είναι μακριά ο καιρός όπου, παντός είδους αισθητήρες θα αντικαταστήσουν μία πλειάδα, από την αναγκαία σήμερα επίβλεψη από τον πολίτη, καθημερινών αναγκών του.

.......

Ζούμε την δεκαετία όπου οι εταιρείες και χρηματοπιστωτικός τομέας, έχουν αναλάβει πλήρως την εξουσία από τους πολιτικούς.
Ζούμε πλέον την εποχή όπου, αντί η πολιτική να ορίζει «πόση» οικονομία χρειαζόμαστε, η οικονομία καθορίζει πόση πολιτική της είναι απαραίτητη.

Οι πολιτικοί δεν παράγουν πλέον πολιτική, αλλά υπηρετούν πιστά τα οικονομικά συμφέροντα ενός κυρίαρχου και τρομερά ευέλικτου οικονομικού συστήματος.
Η νομοθεσία δεν υπηρετεί πλέον τις ανάγκες που προκύπτουν από την λειτουργία των κρατών, αλλά τις αυξανόμενες ανάγκες κυριαρχίας των εταιρειών και του χρηματοπιστωτικού τομέα.
Η Δικαιοσύνη δεν υπηρετεί πλέον την ισονομία και την απόδοση δικαίου, αλλά την ετερονομία και την παρακράτηση δικαίου.

Σε όλα τα παραπάνω, οι εξαιρέσεις που υπάρχουν, ακόμα, δεν είναι για να επιβεβαιώνουν τον κανόνα αλλά αφορούν, είτε μία τελευταία μορφή αντίστασης είτε μία συγκράτηση ανατρεπτικών ενεργειών, πριν την ολοκληρωτική επικράτηση.
Ο θεσμός της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, δηλαδή η πολιτική έκφραση των πολιτών διά αντιπροσώπων στα πολλαπλά θεσμικά όργανα που διοικούν τα κράτη, έχει εκφυλιστεί σε μία απροκάλυπτη πλέον αρπαγή της υπολανθάνουσας αντίληψης των κοινωνιών, για το πώς θέλουν να ζουν.

Οι πολίτες όμως, ούτε ευτυχισμένοι είναι, ούτε νοιώθουν ότι διοικούνται όπως πρέπει.
Παρ’ όλα αυτά έμαθαν να συμβιβάζονται είτε με το μη χείρον βέλτιστον, είτε με την αποδοχή ότι εδώ που φθάσαμε δεν υπάρχει εναλλακτική.
Αυτή η μεγάλη απόσταση που έχει δημιουργηθεί μεταξύ της πολιτικής εξουσιοδότησης μέσω της ψήφου, με την λαθροχειρία της από τους πολιτικούς πρέπει να μειωθεί απαραίτητα,
Και μάλιστα, δεν είναι μόνον η απόσταση που τις χωρίζει αλλά και η ανεξέλεγκτη δυναμική που αποκτά σε επίπεδα που ποτέ δεν εξουσιοδότησε ο πολίτης.

Είναι πράγματι παράδοξο στον τόπο που δίδαξε ο Αριστοτέλης την πολιτική επιστήμη, οι σημερινοί κάτοικοι να ασχολούνται μόνον με την οικονομία, ενώ καλά καλά δεν μπορούν να διαχειριστούν τα του οίκου τους, και μάλιστα φθάνοντας στο, επίσης θλιβερό, σημείο να διαχωρίζουν το άτομο από την πόλη.

Μετακινήσεις

Θα ήθελα να ξεκινήσω με την φράση ότι σήμερα, ως πολίτες, βρισκόμαστε σε πολιτικό αδιέξοδο, αλλά σκέφτομαι τους πολιτικούς πραγματιστές που θα πουν ότι η πολιτική δεν έχει αδιέξοδα.

Από την άλλη σκέφτομαι, ότι το αδιέξοδο ουσιαστικά είναι η κατάληξη ενός μονοπατιού που εμείς χαράζουμε και ακολουθούμε, στο διάβα μας.

Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που το μονοπάτι καταλήγει σε μία λεωφόρο, που η πολιτική έχει χαράξει; Τότε το αδιέξοδο εξαφανίζεται, και στην θέση του ξεχύνεται μία πλατιά λεωφόρος όπου οι μετακινήσεις σου περιορίζονται μόνο στις αλλαγές λωρίδων οι οποίες ονομάζονται επιλογές εκ των πραγμάτων.

Και ξαφνικά βρίσκεσαι σε μία πορεία όπου έχεις την ψευδαίσθηση, ότι κινούμενος πότε δεξιά και πότε αριστερά, προσπερνάς αυτούς που θεωρείς ότι σε κρατάνε πίσω.

Τότε είναι που συνειδητοποιείς ότι πλέον σημασία έχει η κίνηση εντός της λεωφόρου και όχι η διαδρομή προς τον προορισμό που προσδοκάς.

Και είναι τέτοια η κεκτημένη ταχύτητα, όπου οι έξοδοι φαντάζουν ως αξιοθέατα  που τα προσπερνάς.

Ενόσω λοιπόν κανείς δεν σε εμποδίζει να πάρεις την επόμενη έξοδο, το να κόψεις ταχύτητα προκειμένου να βγεις από την λεωφόρο φοβάσαι ότι θα προκαλέσει ατύχημα.

Οπότε δυναμώνεις την μουσική, και είτε ακολουθείς  το ρεύμα, είτε ασκείσαι στις προσπεράσεις προσιδιάζοντας μία ανεξάρτητη πορεία εν μέσω μίας προκαθορισμένης διαδρομής.

Παρηγορείς δε τον εαυτό σου σκεφτόμενος, ότι εάν οι περισσότεροι επέλεγαν μία έξοδο, τότε ποιος θα συντηρούσε αυτήν την λεωφόρο;

Προβληματικές λύσεις

Ένα από τα βασικά κριτήρια επιλογής των ηγετών μεγάλων κομμάτων, είναι το ποιος «πουλάει» περισσότερο σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερη γκάμα ψηφοφόρων, είτε όμορων ιδεολογικών χώρων είτε ακόμα και εντελώς αντίθετων.

Βασικά στοιχεία όπως, αναλυτική- στρατηγική σκέψη, νομοθετική δεξιότητα και διοικητικό ταλέντο στην εσωτερική και εξωτερική πολιτική έχουν αντικατασταθεί, με προκατασκευασμένο λόγο, στείρες εξαγγελίες, και πλήρη απουσία οράματος.

Τον ρόλο της προβολής της πλαστής εικόνας τους τον έχουν αναλάβει τα ΜΜΕ. και την ευθύνη του λόγου και της έκφρασης, τα μικροπολιτικά συμφέροντα της παράταξης και οι επικοινωνιολόγοι, προτάσσοντας συνεχώς νέα αφηγήματα που δεν είναι κάτι άλλο από κοινό παραμύθιασμα.

Η πολιτική ζωή του τόπου μας, και όχι μόνον, καθορίζεται από συντεχνίες που ουδόλως ενδιαφέρονται για την πολιτική, αφού έχουν δεχθεί ότι άλλοι την χαράζουν, αλλά για την παραπλάνηση της εκλογικής τους πελατείας με μόνο σκοπό την νομή της εξουσίας.

Η πολιτική εδώ και καιρό, είναι ένα προϊόν που προωθεί μία συσκευασία, αποκρύπτοντας το περιεχόμενο, που έχει καταντήσει άκρως επικίνδυνο για την υγεία και το μέλλον του τόπου.

Αλλά και στο εσωτερικό των κομμάτων, η ικανότητα ανέλιξης εντός αυτών και συνεπώς ανανέωσής τους, δεν έχει καμία σχέση με την ικανότητα διεύθυνσης και διαχείρισης των υποθέσεων τις οποίες θα επιφορτισθεί ο υποψήφιος πολιτευτής.

Η επιλογή του πολιτικά κατάλληλου, έχει καταντήσει ως η επιλογή του ικανότερου να προσαρμοσθεί στις ανάγκες αυτών που τον επιλέγουν.

Όσοι δε, κατ’ εξαίρεσιν, «διολισθήσουν» σε πρακτικές εκτός κομματικής γραμμής, ή αναλάβουν πρωτοβουλίες εκτός κομματικής πρακτικής, καρατομούνται.

Ως κοινωνία, και για λόγους που έχουν αναφερθεί εκτενώς, είμαστε σε μία φάση, ή μήπως αφασία, όπου είτε έχουμε αποδεχθεί τον ανωτέρω τρόπο λειτουργίας του πολιτικού συστήματος, είτε διαφωνούμε μεν, με την σκέψη μας, αλλά δεν έχουμε βρει τον τρόπο να αντιδράσουμε μαζικά, ιδιαίτερα από την στιγμή όπου η οιονεί «παρέμβασή» μας γίνεται μόνο στις εκάστοτε εκλογές.

Προς τούτο, οι εκάστοτε εκλογές δεν μπορούν να είναι ένα συνεχές άλλοθι για όσους επιμερίζουν τις ευθύνες στους πολίτες.

Κάθε πρόβλημα, όσο μεγάλο και να είναι, μπορεί να επιλυθεί, είτε μέσω ανίχνευσης της λύσης στα αίτιά του, είτε εφαρμόζοντας ρηξικέλευθες ή/και ριζοσπαστικές πρακτικές. Αρκεί, να θέλεις να λύσεις το πρόβλημα και όχι να το προσθέσεις στα πολιτικά «αδιέξοδα» που συσσωρεύονται διαχρονικά και λειτουργούν ως προίκα λαϊκισμού για τον επόμενο.

Όσο περισσότερο αφήνεις το πρόβλημα να θρέφεται, τόσο πιο επώδυνη θα είναι και η λύση αυτού.

Το πιο σημαντικό όμως, ακόμα και από το ίδιο το πρόβλημα, είναι το ποιον θα εξουσιοδοτήσεις να επιλέξει και να διαχειρισθεί την πιθανή λύση.

Η συνεχής παραπλανητική θεώρηση, ως πολιτική επιλογή, του «μη χείρον, βέλτιστον» επιφέρει συνεχώς το χείρον, έχει απομακρύνει το βέλτιον και έχει περιθωριοποιήσει το βέλτιστον.

Και ενώ είναι μέγιστη αλήθεια ότι στην πολιτική, γίνονται πράγματα που δεν λέγονται ενώ λέγονται πράγματα που δεν γίνονται, δεν παύει να είναι μεγάλο ψέμα ότι αυτό γίνεται για το καλό μας.

Του Βοτανικού οι ...μάγκες

Ανέκαθεν είχαμε ένα σοβαρό πρόβλημα αξιολόγησης των όσων συμβαίνουν γύρω μας και μας αφορούν άμεσα.
Έτσι, άλλο ένα θέμα που είναι πολύ πιο σοβαρό από όσο ανεδείχθη, πέρασε στα ψιλά.
Αναφέρομαι στην, διά νόμου, άδεια ανέγερσης τζαμιού στον Βοτανικό.
Κατ’ αρχάς θα ήθελα να ξεκαθαρίσω, αν και όσοι με γνωρίζουν καλά το ξέρουν, ότι είμαι αντίθετος σε οποιαδήποτε θρησκεία.
Όμως αυτή είναι μία προσωπική θέση που ούτε μου επιβλήθηκε, ούτε αποπειράθηκα να την επιβάλλω.
Άλλο μία προσωπική θέση και εντελώς διαφορετικό ο σεβασμός της θέσης των άλλων, και ιδιαίτερα όταν αυτοί είναι συντριπτική πλειοψηφία.

Σε μία ευνομούμενη κοινωνία και σε ένα κράτος ανεξάρτητο, από την στιγμή που σταματήσεις να λαμβάνεις υπ’ όψιν σου τα βασικά συνεκτικά τους στοιχεία, είναι δεδομένο ότι θα καταλήξει σκορποχώρι.
Και δεν ομιλώ για κράτη που δεν έχουν μακρόχρονη ιστορία και δημιουργήθηκαν από άλλες ανάγκες.
Η θρησκεία λοιπόν, καλώς ή κακώς, αποτελεί για την χώρα μας, και όχι μόνον, βασικό συστατικό στοιχείο ομοιογένειας και παράδοσης, αρκετούς αιώνες τώρα.
Εάν σέβεσαι ως κράτος την ιστορία του τόπου αλλά και τους πολίτες του, δεν προχωράς σε μονομερείς ενέργειες που προέρχονται, είτε από τις μειοψηφικές ιδεολογικές σου καταβολές είτε από τις εντολές όποιων δεν θέλουν να υπάρχουν κράτη αλλά συνονθυλεύματα ανθρώπων.
Η γλώσσα, οι παραδόσεις και οι θρησκείες, μπορούν κάλλιστα να δεχθούν και να ανταλλάξουν σε βάθος χρόνων επιρροές, αλλά στην ουσία τους δεν γίνεται ποτέ να ομογενοποιηθούν σε ένα.
Και σίγουρα δεν μπορούν να επιβληθούν διότι θα φέρουν αντίδραση.
Και αυτό διότι τις κουβαλούν άνθρωποι, για αιώνες.
Άνθρωποι διαφορετικοί σε πολιτισμό, νοοτροπία και συμπεριφορά.
Και ότι δεν έγινε με φυσικό τρόπο αιώνες τώρα, δεν πρόκειται να συμβεί με επιβολή σήμερα χωρίς τις ανάλογες συνέπειες.
Ο θυμόσοφος λαός μας το λέει και αλλιώς.
Μακριά και αγαπημένοι.
Χωρίς κραυγές, κορώνες και αφορισμούς.

Οι πιθανές συνέπειες αυτής της ιδεοληπτικής ενέργειας της κυβέρνησης αλλά και της επιβεβαιωμένα για άλλη μία φορά, υποκριτικής και απατεωνίστικης αντιπολίτευσης, για άλλους είναι προκαθορισμένες και για άλλους άγνωστες.
Το να ανήκεις, ως κράτος, σε έναν πολιτικό, οικονομικό ή στρατιωτικό συνασπισμό, σίγουρα εξυπηρετεί κάποιες ανάγκες.
Το να επιβάλλεις όμως τους όρους αυτού του συνασπισμού άκριτα, σε όλες τις δραστηριότητες του κράτους και το να υποχρεώνεις τους πολίτες να τις δέχονται αυτό ονομάζεται πολύ απλά, δουλοπαροικία.
Τέλος, όποιος δεν βλέπει τις καταστροφικές συνέπειες της επιτηδευμένης έξαρσης του θρησκευτικού φανατισμού, την προσπάθεια επιβολής της πολυπολιτισμικότητας, την σύνδεση αυτών με την παγκόσμια αποσταθεροποίηση, αλλά και τους διαφαινόμενους τρόπους αντιμετώπισής τους, κοιμάται ύπνον βαθύ.
Τους εφιάλτες όμως τους ζούμε «ξύπνιοι».

Καλοκαιρινές αυταπάτες

Έχουμε και λέμε, για να λέμε.

Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι μεν νοήμονα όντα, αλλά εντελώς ανίδεοι του τι πραγματικά συμβαίνει γύρω τους.
Αυτό τους καθιστά εύκολα ελεγχόμενους και, ακούσιους συνεχιστές της παραπληροφόρησης και της εικονικής πραγματικότητας.
Οι περισσότεροι άνθρωποι ανήκουν σε κοινωνικές, πολιτικές και θρησκευτικές ομάδες όπου κυριαρχούν οι κατευθυντήριες γραμμές των αρχών που τις διέπουν, και οι οποίες μεταβολίζονται σε θεμελιώδη, αλλά υποκειμενικά κριτήρια σκέψης και εκφοράς λόγου, καθώς και στην δημιουργία ψευδών μεν αλλά στέρεων αντιλήψεων και πεποιθήσεων.
Κυρίαρχα μέσα επίτευξης αυτής της ομαδοποίησης είναι, η αρχέγονη ανάγκη του ανθρώπου να ανήκει κάπου συγκεκριμένα, η εμφύτευση του φόβου απέναντι στο άγνωστο που βρίσκεται έξω από αυτό που ανήκει, η συνεχής και επιτηδευμένη αδρανοποίηση της συνολικής λειτουργίας του νου μέσω των προσλαμβανουσών αισθήσεων, η απονεύρωση κύριων αισθητηρίων οργάνων ή/και αλλοίωση αυτών, καθώς και η χειραγώγηση της νοητικής διαδρομής ως προς την ερμηνεία των συμβάντων.

Τα πολύ παλιά χρόνια που δεν υπήρχε το εύρος και η ταχύτητα διάδοσης της πληροφορίας που υπάρχει σήμερα, τα πράγματα ήταν σχετικά εύκολα στην μαζική επίτευξη του ανωτέρω αποτελέσματος.
Σήμερα, που υπάρχει τεράστιο διαθέσιμο εύρος πληροφορίας, και τρομερή ταχύτητα μετάδοσης αυτής, τα πράγματα είναι ακόμα πιο εύκολα.
Η διαφορά έγκειται στην διαφοροποίηση και στην εξειδίκευση της πληροφορίας, και στον κατατεμαχισμό των κατηγοριών των συμβάντων, όπου οι εκατοντάδες υποκατηγορίες που έχουν δημιουργήσει, ενώ συνδέονται αυτούσιες παρουσιάζονται ως ξεχωριστές.
Θα μπορούσα να το ονομάσω και αποπροσανατολισμό.

Το πλαίσιο δε που έχει διαμορφωθεί και εξελίσσεται συνδυαστικά σε ΜΜΕ, διαδίκτυο σχολείο, αέναο life style, και στην καλπάζουσα τεχνολογία, διασφαλίζει ότι και οι νέες αλλά και μελλοντικές γενιές είναι ήδη επικηρυγμένες.

Διαχρονικά, οι λίγοι ήταν αυτοί που ξεχώριζαν επειδή ακριβώς κινούνταν έξω από το κατεστημένο πλαίσιο. Άνθρωποι τολμηροί, οξυδερκείς, ανήσυχοι, ανιδιοτελείς, ηθικοί και αιώνιοι ερευνητές της φύσης και του ανθρώπου, όχι ως ξεχωριστά αντικείμενα έρευνας αλλά ως αλληλεπιδρώμενα.
Πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν σε όλες τις επιστήμες και σε όλες τις υπόλοιπες ανθρώπινες δραστηριότητες.

Μένει να αποκτήσουν μία κοινή συνισταμένη, να συμπορευθούν δηλαδή στην απαραίτητη ανάγκη που έχει αναδυθεί και αφορά την αποτίναξη του ζυγού της αδικίας της ανελευθερίας, της ιδιοτέλειας και της μετριότητας.

Σαββατοκύριακο στην Βουλή.

Αυτό το Σαββατοκύριακο, τέθηκαν θεμελιώδη πολιτικά ερωτήματα από σύμπασα την πολιτική σκηνή όπου, όπως συμβαίνει πάντα, δόθηκαν οι ανάλογες "τεκμηριωμένες" απαντήσεις.
-Τίνος το μνημόνιο είναι καλύτερο;
-Ποιος έκανε το χρέος μη βιώσιμο;
-Ποια είναι η καλύτερη εναλλακτική πρόταση για το ασφαλιστικό των ανασφάλιστων;
-Πόσους φόρους αντέχει ακόμα η οικονομία, και πόση οικονομία μπορούμε να κάνουμε για να τους πληρώνουμε;
-Γιατί τέθηκε, παλαιότερα, θέμα αναδιάρθρωσης του χρέους αφού πρόσφατα έγινε μη βιώσιμο;
-Αφού το χρέος είναι μη βιώσιμο, γιατί νομοθετούνται μέτρα που θα το κάνουν νεκροφανές;
-Τίνος ο λόγος μετράει, από τους ακριβοδίκαιους θεσμούς και την αγαπητή μας ευρωπαϊκή οικογένεια;
-Πόσο μ@λάκες είμαστε (αυτό το τελευταίο είναι καθαρά ρητορικό, με αυτόματο μηχανισμό πρόβλεψης αποτροπής κατανόησης);

Η κυβέρνηση (;) έχοντας το πάνω χέρι (153 για την ακρίβεια), και έτοιμη από καιρό, νομοθέτησε και καθάρισε.
Η αξιωματική αντιπολίτευση, προβληματίστηκε περισσότερο για το τι ακριβώς συνέβη στις τελευταίες εκλογές για πρόεδρο του κόμματος.
Οι υπόλοιποι έτσι και αλλιώς είναι προβληματικοί.

Και όλα αυτά εν μέσω μίας γενικής τριήμερης απεργίας όπου απλά επέτεινε τις διακοπές του Πάσχα.

Συμπέρασμα;
Τι θα γίνει τελικά με το Brexit;