Ζούμε την δεκαετία όπου οι εταιρείες και χρηματοπιστωτικός τομέας, έχουν αναλάβει πλήρως την εξουσία από τους πολιτικούς.
Ζούμε πλέον την εποχή όπου, αντί η πολιτική να ορίζει «πόση» οικονομία χρειαζόμαστε, η οικονομία καθορίζει πόση πολιτική της είναι απαραίτητη.
Οι πολιτικοί δεν παράγουν πλέον πολιτική, αλλά υπηρετούν πιστά τα οικονομικά συμφέροντα ενός κυρίαρχου και τρομερά ευέλικτου οικονομικού συστήματος.
Η νομοθεσία δεν υπηρετεί πλέον τις ανάγκες που προκύπτουν από την λειτουργία των κρατών, αλλά τις αυξανόμενες ανάγκες κυριαρχίας των εταιρειών και του χρηματοπιστωτικού τομέα.
Η Δικαιοσύνη δεν υπηρετεί πλέον την ισονομία και την απόδοση δικαίου, αλλά την ετερονομία και την παρακράτηση δικαίου.
Σε όλα τα παραπάνω, οι εξαιρέσεις που υπάρχουν, ακόμα, δεν είναι για να επιβεβαιώνουν τον κανόνα αλλά αφορούν, είτε μία τελευταία μορφή αντίστασης είτε μία συγκράτηση ανατρεπτικών ενεργειών, πριν την ολοκληρωτική επικράτηση.
Ο θεσμός της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, δηλαδή η πολιτική έκφραση των πολιτών διά αντιπροσώπων στα πολλαπλά θεσμικά όργανα που διοικούν τα κράτη, έχει εκφυλιστεί σε μία απροκάλυπτη πλέον αρπαγή της υπολανθάνουσας αντίληψης των κοινωνιών, για το πώς θέλουν να ζουν.
Οι πολίτες όμως, ούτε ευτυχισμένοι είναι, ούτε νοιώθουν ότι διοικούνται όπως πρέπει.
Παρ’ όλα αυτά έμαθαν να συμβιβάζονται είτε με το μη χείρον βέλτιστον, είτε με την αποδοχή ότι εδώ που φθάσαμε δεν υπάρχει εναλλακτική.
Αυτή η μεγάλη απόσταση που έχει δημιουργηθεί μεταξύ της πολιτικής εξουσιοδότησης μέσω της ψήφου, με την λαθροχειρία της από τους πολιτικούς πρέπει να μειωθεί απαραίτητα,
Και μάλιστα, δεν είναι μόνον η απόσταση που τις χωρίζει αλλά και η ανεξέλεγκτη δυναμική που αποκτά σε επίπεδα που ποτέ δεν εξουσιοδότησε ο πολίτης.
Είναι πράγματι παράδοξο στον τόπο που δίδαξε ο Αριστοτέλης την πολιτική επιστήμη, οι σημερινοί κάτοικοι να ασχολούνται μόνον με την οικονομία, ενώ καλά καλά δεν μπορούν να διαχειριστούν τα του οίκου τους, και μάλιστα φθάνοντας στο, επίσης θλιβερό, σημείο να διαχωρίζουν το άτομο από την πόλη.
Ζούμε πλέον την εποχή όπου, αντί η πολιτική να ορίζει «πόση» οικονομία χρειαζόμαστε, η οικονομία καθορίζει πόση πολιτική της είναι απαραίτητη.
Οι πολιτικοί δεν παράγουν πλέον πολιτική, αλλά υπηρετούν πιστά τα οικονομικά συμφέροντα ενός κυρίαρχου και τρομερά ευέλικτου οικονομικού συστήματος.
Η νομοθεσία δεν υπηρετεί πλέον τις ανάγκες που προκύπτουν από την λειτουργία των κρατών, αλλά τις αυξανόμενες ανάγκες κυριαρχίας των εταιρειών και του χρηματοπιστωτικού τομέα.
Η Δικαιοσύνη δεν υπηρετεί πλέον την ισονομία και την απόδοση δικαίου, αλλά την ετερονομία και την παρακράτηση δικαίου.
Σε όλα τα παραπάνω, οι εξαιρέσεις που υπάρχουν, ακόμα, δεν είναι για να επιβεβαιώνουν τον κανόνα αλλά αφορούν, είτε μία τελευταία μορφή αντίστασης είτε μία συγκράτηση ανατρεπτικών ενεργειών, πριν την ολοκληρωτική επικράτηση.
Ο θεσμός της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, δηλαδή η πολιτική έκφραση των πολιτών διά αντιπροσώπων στα πολλαπλά θεσμικά όργανα που διοικούν τα κράτη, έχει εκφυλιστεί σε μία απροκάλυπτη πλέον αρπαγή της υπολανθάνουσας αντίληψης των κοινωνιών, για το πώς θέλουν να ζουν.
Οι πολίτες όμως, ούτε ευτυχισμένοι είναι, ούτε νοιώθουν ότι διοικούνται όπως πρέπει.
Παρ’ όλα αυτά έμαθαν να συμβιβάζονται είτε με το μη χείρον βέλτιστον, είτε με την αποδοχή ότι εδώ που φθάσαμε δεν υπάρχει εναλλακτική.
Αυτή η μεγάλη απόσταση που έχει δημιουργηθεί μεταξύ της πολιτικής εξουσιοδότησης μέσω της ψήφου, με την λαθροχειρία της από τους πολιτικούς πρέπει να μειωθεί απαραίτητα,
Και μάλιστα, δεν είναι μόνον η απόσταση που τις χωρίζει αλλά και η ανεξέλεγκτη δυναμική που αποκτά σε επίπεδα που ποτέ δεν εξουσιοδότησε ο πολίτης.
Είναι πράγματι παράδοξο στον τόπο που δίδαξε ο Αριστοτέλης την πολιτική επιστήμη, οι σημερινοί κάτοικοι να ασχολούνται μόνον με την οικονομία, ενώ καλά καλά δεν μπορούν να διαχειριστούν τα του οίκου τους, και μάλιστα φθάνοντας στο, επίσης θλιβερό, σημείο να διαχωρίζουν το άτομο από την πόλη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου