Μπορεί
να αποβεί μοιραίο λάθος να αρνείσαι, εθελοτυφλώντας, να δεχθείς ότι μία
απειλή είναι υπαρκτή και πολύ πιθανό να λάβει χώρα και οστά.
Είναι όμως άκρως επικίνδυνο να συνεχίζεις να το αποφεύγεις, όταν αυτό αρχίζει και συμβαίνει, περιμένοντας τον από «μηχανής θεό».
Αυτό που συμβαίνει με διάφορα στελέχη της ΝΔ, ειδικά τα τελευταία 8 χρόνια, και με αποκορύφωμα τις δηλώσεις του αρχηγού (;) της στη δεξαμενή σκέψης της Ουάσιγκτον, CSIS δεν είναι πρωτόγνωρο.
Αυτό το κόμμα, είχε πάντα στους κόλπους της μερικούς από τους πιο ανθέλληνες πολιτικούς, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και σε άλλους πολιτικούς χώρους.
Πολιτευτές ταγμένους σε ξένα συμφέροντα, αλαζόνες στο έπακρο, που κουνούσαν πάντα το δάχτυλο στην Ελληνική κοινωνία.
Με προκάλυμμα την καταγωγή τους, την ακριβή μόρφωση και εμφάνιση και την δέουσα αυστηρότητα και παραδοσιακή νοοτροπία, σκίαζαν την ύπουλη, ιδιοτελή και συμπλεγματική νοοτροπία τους απέναντι σε μία κοινωνία που προσπαθούσε να τους μοιάσει, αν και αυτοί την απεχθάνονταν.
Πουλούσαν και πουλάνε «νοικοκυροσύνη», «πατριωτισμό» και θρησκευτική προσήλωση σε ήθη και έθιμα, ενώ ήταν πάντα έτοιμοι να τα «ανταλλάξουν» όλα, έναντι «πινακίων» εφήμερης δόξας, αναγνώρισης και χρηματισμού ακόμα και μέσω «ανίερων» συμμαχιών.
Και αυτό συνέβη, διότι άμα τη πτώση της δικτατορίας, η ΝΔ δημιουργήθηκε ως το χωνευτήρι μίας ευρείας γκάμας πολιτικών υπολειμμάτων και αριβιστών, μαζί με μία πλειοψηφία παραδοσιακών δεξιών, με μόνα κοινά τους σημεία τον αντικομουνισμό και τον πόθο για σφετερισμό της Ελληνικής πολιτικής εξουσίας ως οι μόνοι νόμιμοι «κληρονόμοι», απόλυτα εξαρτώμενοι από το σύμπλεγμα ανωτερότητας που πάντα τους διακατείχε.
Ο κύριος υπαίτιος αυτής της υβριδικής δεξιάς είναι ο Καραμανλής, ο οποίος εκμεταλλεύθηκε, από την μία την ιστορική αλλαγή του 1974 και από την άλλη την θέληση Αμερικανών και Άγγλων, να μην πέσει η χώρα στα χέρια της κεντροαριστεράς, κατά την έξοδο από την δικτατορία.
Στο πρόσωπό του συμμάχησαν βασιλικοί, ακροδεξιοί, παραδοσιακοί δεξιοί, αλλά και αρκετοί κεντροδεξιοί, με απώτερο σκοπό τους, ουδέ της εγκαθίδρυσης και πάλι της Δημοκρατίας μηδέ της ομαλής μετάβασης από ένα απολυταρχικό καθεστώς σε μία ευνομούμενη πολιτεία. Αλλά, τον σφετερισμό της εξουσίας και την εγκαθίδρυση μηχανισμών που θα μεταβίβαζαν σταδιακά την χώρα σε δικά τους αλλά και αλλότρια συμφέροντα, σημαδεύοντας την πορεία της ανεξίτηλα.
Η, πράγματι, ισχυρή και επιβλητική του προσωπικότητα, ήταν το εχέγγυο για τους ξένους ότι η δουλειά θα γίνει χωρίς κραδασμούς από τα ετερόκλητα στοιχεία που δημιούργησαν την ΝΔ.
Το ίδιο ετερόκλητη και υποκριτική όμως ήταν και η κοινωνική βάση που εκμεταλλεύθηκε για να την θεμελιώσει. Από πολίτες της ανώτερης οικονομικής και κοινωνικής τάξης μέχρι απλούς χωρικούς, χωρίς κανένα, αναλογικά, κοινό σημείο παρά μόνον το αντικομουνιστικό μένος απόρροια του «εμφυλίου», και παραδοσιακών αρχών και αξιών που θεωρούσαν ότι μόνον αυτοί μπορούν να εκπροσωπήσουν στην νέα σελίδα που γύριζε η Ελλάδα.
Σε όλα αυτά τα 44 χρόνια, υπήρξαμε θεατές ανηθικότητας, που έχουν λεκιάσει και την πολιτική μας ιστορία, αλλά και την ίδια την δεξιά παράταξη.
Οι κατοπινές ηγεσίες της όχι μόνον δεν στάθηκαν ικανές να δώσουν μία ξεκάθαρη μορφή στην δεξιά, αλλά αντίθετα βάλθηκαν να την αποσαθρώσουν ηθικά, ακόμα περισσότερο, με αποτέλεσμα όλα αυτά τα χρόνια να παροπλισθούν κάποια διαμάντια της παράταξης, επειδή ακριβώς είχαν το ήθος που εξέλειπε πλέον της παράταξης.
Ειδική μνεία θα κάνω στην περίοδο του Καραμανλή του νεώτερου, ο οποίος θεωρώ ότι ενώ ήταν από τους πιο καθαρούς και πατριώτες δεξιούς, και ενώ θέλησε να ενώσει και να δώσει ξανά αίγλη στον δεξιό πολιτικό χώρο, αποδείχθηκε άνευρος, αδύναμος και πολιτικά ανίκανος να ελέγξει το νέο κύμα τυχάρπαστων πολιτευτών που είχε ανέλθει στο κόμμα μετά από μακρά περίοδο στην αντιπολίτευση.
Αυτή η μακρά περίοδος απουσίας από την εξουσία, λειτούργησε καταλυτικά στην ανάδειξη των πιο πεινασμένων και ιδιοτελών, αντί των πιο μυαλωμένων.
Αυτό όμως που συμβαίνει από το 2009 και εφεξής, είναι η πλήρης αλλοτρίωση του παραδοσιακού δεξιού χώρου, με κυριαρχία πολιτικών τσαρλατάνων και κάφρων που νέμονται ένα βασικό και απαραίτητο πολιτικό χώρο, για τις καθαρά προσωπικές τους βλέψεις με έντονες τάσεις εκδικητικότητας απέναντι στους όποιους αντιπάλους τους.
Η εκάστοτε ενότητα εντός του κόμματος που διατυμπανίζουν κατά καιρούς, δεν είναι τίποτα άλλο παρά γκρίζος καπνός απέναντι στην εκάστοτε αγωνία απώλειας της εξουσίας, ή προσδοκίας επανάκτησής της.
Ας μην ξεχνάμε ότι η απότομη μεγέθυνση της ΧΑ, ενός υβριδίου απατεώνων και θρασύδειλων κατακαθιών, στην συντριπτική τους πλειοψηφία, συνέβη επί ημερών της και, πλέον μόνο όποιος είναι πολιτικά αφελής ή ανόητος πιστεύει ότι ήταν καθαρά ένα αποτέλεσμα των μνημονίων.
Η παροιμιώδης δε πολιτική ανικανότητα και ανεπάρκεια της σημερινής της «ηγεσίας», όντας αιχμάλωτη στις έντονες διασπαστικές διαθέσεις που έχουν προκαλέσει οι «πρωτοβουλίες» μίας φατρίας εντός της, θα σφραγίσει, κατά πάσα ευτυχή πιθανότητα, την διάλυση της.
Έτσι, μετά την διάλυση και ανακαίνιση του άλλου «μαγαζιού», αυτού του «τρίτου δρόμου», μένει να δούμε τι είδους ανακαίνιση θα παρουσιασθεί στο «εκ δεξιών του Κυρίου».
Επειδή οι καιροί όμως σήμερα είναι και πονηροί και επικίνδυνοι, ας αναλογισθούν όλοι αυτοί που την στηρίζουν με πάθος, ότι εάν η βάση ενός κόμματος δεν θέλει να την εκπροσωπεί κάτι πολιτικά καθαρό, τότε η πολιτική βρωμιά θα πνίξει και την ίδια.
Και όλα αυτά σε μία περίοδο όπου μία κυβέρνηση υβρίδιο, αποτελειώνει κοινωνικά και οικονομικά το καταστροφικό έργο που ξεκίνησαν οι δύο ανωτέρω παρατάξεις, καλυπτόμενη πίσω από την πλήρη ανεπάρκειά τους στο να την αντιμετωπίσουν καθαρά πολιτικά, αλλά και από την κούραση και απέχθεια των πολιτών από την πολυετή υποκρισία, συνολικά του πολιτικού κόσμου, καθώς και από την ασφυκτική οικονομική πίεση που δέχονται καθημερινώς.
Όσοι λοιπόν σιωπούν για τις ευθύνες που έχουν απέναντι στο παρελθόν αλλά κυρίως στο παρόν και στο μέλλον, ενώ είναι αδιάφορο εάν θα τους γράψει η ιστορία με μελανά χρώματα, είναι τουλάχιστον εγκληματική η σιωπή τους από την στιγμή που από όλους αυτούς, δυστυχέστατα, εξαρτάται το παρόν και το μέλλον ένα ολόκληρου Έθνους.
Είναι όμως άκρως επικίνδυνο να συνεχίζεις να το αποφεύγεις, όταν αυτό αρχίζει και συμβαίνει, περιμένοντας τον από «μηχανής θεό».
Αυτό που συμβαίνει με διάφορα στελέχη της ΝΔ, ειδικά τα τελευταία 8 χρόνια, και με αποκορύφωμα τις δηλώσεις του αρχηγού (;) της στη δεξαμενή σκέψης της Ουάσιγκτον, CSIS δεν είναι πρωτόγνωρο.
Αυτό το κόμμα, είχε πάντα στους κόλπους της μερικούς από τους πιο ανθέλληνες πολιτικούς, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και σε άλλους πολιτικούς χώρους.
Πολιτευτές ταγμένους σε ξένα συμφέροντα, αλαζόνες στο έπακρο, που κουνούσαν πάντα το δάχτυλο στην Ελληνική κοινωνία.
Με προκάλυμμα την καταγωγή τους, την ακριβή μόρφωση και εμφάνιση και την δέουσα αυστηρότητα και παραδοσιακή νοοτροπία, σκίαζαν την ύπουλη, ιδιοτελή και συμπλεγματική νοοτροπία τους απέναντι σε μία κοινωνία που προσπαθούσε να τους μοιάσει, αν και αυτοί την απεχθάνονταν.
Πουλούσαν και πουλάνε «νοικοκυροσύνη», «πατριωτισμό» και θρησκευτική προσήλωση σε ήθη και έθιμα, ενώ ήταν πάντα έτοιμοι να τα «ανταλλάξουν» όλα, έναντι «πινακίων» εφήμερης δόξας, αναγνώρισης και χρηματισμού ακόμα και μέσω «ανίερων» συμμαχιών.
Και αυτό συνέβη, διότι άμα τη πτώση της δικτατορίας, η ΝΔ δημιουργήθηκε ως το χωνευτήρι μίας ευρείας γκάμας πολιτικών υπολειμμάτων και αριβιστών, μαζί με μία πλειοψηφία παραδοσιακών δεξιών, με μόνα κοινά τους σημεία τον αντικομουνισμό και τον πόθο για σφετερισμό της Ελληνικής πολιτικής εξουσίας ως οι μόνοι νόμιμοι «κληρονόμοι», απόλυτα εξαρτώμενοι από το σύμπλεγμα ανωτερότητας που πάντα τους διακατείχε.
Ο κύριος υπαίτιος αυτής της υβριδικής δεξιάς είναι ο Καραμανλής, ο οποίος εκμεταλλεύθηκε, από την μία την ιστορική αλλαγή του 1974 και από την άλλη την θέληση Αμερικανών και Άγγλων, να μην πέσει η χώρα στα χέρια της κεντροαριστεράς, κατά την έξοδο από την δικτατορία.
Στο πρόσωπό του συμμάχησαν βασιλικοί, ακροδεξιοί, παραδοσιακοί δεξιοί, αλλά και αρκετοί κεντροδεξιοί, με απώτερο σκοπό τους, ουδέ της εγκαθίδρυσης και πάλι της Δημοκρατίας μηδέ της ομαλής μετάβασης από ένα απολυταρχικό καθεστώς σε μία ευνομούμενη πολιτεία. Αλλά, τον σφετερισμό της εξουσίας και την εγκαθίδρυση μηχανισμών που θα μεταβίβαζαν σταδιακά την χώρα σε δικά τους αλλά και αλλότρια συμφέροντα, σημαδεύοντας την πορεία της ανεξίτηλα.
Η, πράγματι, ισχυρή και επιβλητική του προσωπικότητα, ήταν το εχέγγυο για τους ξένους ότι η δουλειά θα γίνει χωρίς κραδασμούς από τα ετερόκλητα στοιχεία που δημιούργησαν την ΝΔ.
Το ίδιο ετερόκλητη και υποκριτική όμως ήταν και η κοινωνική βάση που εκμεταλλεύθηκε για να την θεμελιώσει. Από πολίτες της ανώτερης οικονομικής και κοινωνικής τάξης μέχρι απλούς χωρικούς, χωρίς κανένα, αναλογικά, κοινό σημείο παρά μόνον το αντικομουνιστικό μένος απόρροια του «εμφυλίου», και παραδοσιακών αρχών και αξιών που θεωρούσαν ότι μόνον αυτοί μπορούν να εκπροσωπήσουν στην νέα σελίδα που γύριζε η Ελλάδα.
Σε όλα αυτά τα 44 χρόνια, υπήρξαμε θεατές ανηθικότητας, που έχουν λεκιάσει και την πολιτική μας ιστορία, αλλά και την ίδια την δεξιά παράταξη.
Οι κατοπινές ηγεσίες της όχι μόνον δεν στάθηκαν ικανές να δώσουν μία ξεκάθαρη μορφή στην δεξιά, αλλά αντίθετα βάλθηκαν να την αποσαθρώσουν ηθικά, ακόμα περισσότερο, με αποτέλεσμα όλα αυτά τα χρόνια να παροπλισθούν κάποια διαμάντια της παράταξης, επειδή ακριβώς είχαν το ήθος που εξέλειπε πλέον της παράταξης.
Ειδική μνεία θα κάνω στην περίοδο του Καραμανλή του νεώτερου, ο οποίος θεωρώ ότι ενώ ήταν από τους πιο καθαρούς και πατριώτες δεξιούς, και ενώ θέλησε να ενώσει και να δώσει ξανά αίγλη στον δεξιό πολιτικό χώρο, αποδείχθηκε άνευρος, αδύναμος και πολιτικά ανίκανος να ελέγξει το νέο κύμα τυχάρπαστων πολιτευτών που είχε ανέλθει στο κόμμα μετά από μακρά περίοδο στην αντιπολίτευση.
Αυτή η μακρά περίοδος απουσίας από την εξουσία, λειτούργησε καταλυτικά στην ανάδειξη των πιο πεινασμένων και ιδιοτελών, αντί των πιο μυαλωμένων.
Αυτό όμως που συμβαίνει από το 2009 και εφεξής, είναι η πλήρης αλλοτρίωση του παραδοσιακού δεξιού χώρου, με κυριαρχία πολιτικών τσαρλατάνων και κάφρων που νέμονται ένα βασικό και απαραίτητο πολιτικό χώρο, για τις καθαρά προσωπικές τους βλέψεις με έντονες τάσεις εκδικητικότητας απέναντι στους όποιους αντιπάλους τους.
Η εκάστοτε ενότητα εντός του κόμματος που διατυμπανίζουν κατά καιρούς, δεν είναι τίποτα άλλο παρά γκρίζος καπνός απέναντι στην εκάστοτε αγωνία απώλειας της εξουσίας, ή προσδοκίας επανάκτησής της.
Ας μην ξεχνάμε ότι η απότομη μεγέθυνση της ΧΑ, ενός υβριδίου απατεώνων και θρασύδειλων κατακαθιών, στην συντριπτική τους πλειοψηφία, συνέβη επί ημερών της και, πλέον μόνο όποιος είναι πολιτικά αφελής ή ανόητος πιστεύει ότι ήταν καθαρά ένα αποτέλεσμα των μνημονίων.
Η παροιμιώδης δε πολιτική ανικανότητα και ανεπάρκεια της σημερινής της «ηγεσίας», όντας αιχμάλωτη στις έντονες διασπαστικές διαθέσεις που έχουν προκαλέσει οι «πρωτοβουλίες» μίας φατρίας εντός της, θα σφραγίσει, κατά πάσα ευτυχή πιθανότητα, την διάλυση της.
Έτσι, μετά την διάλυση και ανακαίνιση του άλλου «μαγαζιού», αυτού του «τρίτου δρόμου», μένει να δούμε τι είδους ανακαίνιση θα παρουσιασθεί στο «εκ δεξιών του Κυρίου».
Επειδή οι καιροί όμως σήμερα είναι και πονηροί και επικίνδυνοι, ας αναλογισθούν όλοι αυτοί που την στηρίζουν με πάθος, ότι εάν η βάση ενός κόμματος δεν θέλει να την εκπροσωπεί κάτι πολιτικά καθαρό, τότε η πολιτική βρωμιά θα πνίξει και την ίδια.
Και όλα αυτά σε μία περίοδο όπου μία κυβέρνηση υβρίδιο, αποτελειώνει κοινωνικά και οικονομικά το καταστροφικό έργο που ξεκίνησαν οι δύο ανωτέρω παρατάξεις, καλυπτόμενη πίσω από την πλήρη ανεπάρκειά τους στο να την αντιμετωπίσουν καθαρά πολιτικά, αλλά και από την κούραση και απέχθεια των πολιτών από την πολυετή υποκρισία, συνολικά του πολιτικού κόσμου, καθώς και από την ασφυκτική οικονομική πίεση που δέχονται καθημερινώς.
Όσοι λοιπόν σιωπούν για τις ευθύνες που έχουν απέναντι στο παρελθόν αλλά κυρίως στο παρόν και στο μέλλον, ενώ είναι αδιάφορο εάν θα τους γράψει η ιστορία με μελανά χρώματα, είναι τουλάχιστον εγκληματική η σιωπή τους από την στιγμή που από όλους αυτούς, δυστυχέστατα, εξαρτάται το παρόν και το μέλλον ένα ολόκληρου Έθνους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου