Μνημόνια

Μπήκαμε αισίως στο όγδοο έτος των μνημονίων.

Οκτώ χρόνια μνημόνια, που σκοπό είχαν να διορθώσουν και να αναδιαρθρώσουν, τα κακώς κείμενα της Ελληνικής διοίκησης και οικονομίας.

Μία πλειάδα από διεθνείς οργανισμούς με εμπειρία σε τέτοια θέματα, μέχρι ολόκληρης της Ε.Ε., σε αγαστή συνεργασία με τις κυβερνήσεις μας, «θέλησαν», όχι μόνον να αντιμετωπίσουν τα προβλήματά μας, αλλά και να τα εξομαλύνουν.

Οκτώ συναπτά χρόνια λοιπόν μεταρρυθμιζόμεθα, τοις κοίνων μνημόνια πειθόμενοι, αλλά προκοπή δεν είδαμε.

Αλλάξαμε τέσσερις κυβερνήσεις πολλών ιδεολογικών αποχρώσεων όπως, σοσιαλιστική, οικουμενική, δεξιά, και εσχάτως «αριστερή», αλλά τα αποτελέσματα της διαχείρισής των συνεχίζουν να ανθίστανται στις προταθείσες λύσεις.

Και εάν, εντελώς καλόπιστα, δεχθούμε ότι τον πρώτο καιρό της επαφής μας με τους δανειστές, αυτοί δεν γνώριζαν σε βάθος την Ελληνική πραγματικότητα, ο παρελθών χρόνος και η στενοτάτη  πλέον επαφή που αποκτήσαμε, καθιστά αδικαιολόγητους ακόμα και αυτούς τους ειδήμονες, όπως ακόμη εμφανίζονται, ως προς την νουνεχή και εμπεριστατωμένη επιχειρηματολογία και μεθοδολογία τους.

Εύλογα λοιπόν ανακύπτουν πλείστα όσα ερωτήματα, στο κουρασμένο, μέχρι εξάντλησης,  Ελληνικό κοινό.

Φταίνε οι λύσεις που προτάθηκαν και επεβλήθησαν από  το Ευρωπαϊκό και διεθνές κονσόρτσιουμ;

Φταίνε οι τέσσερεις κυβερνήσεις που δεν εφήρμοσαν ορθώς τις λύσεις που επεβλήθησαν;

Ή φταίει ο κουρασμένος, μέχρι εξάντλησης, λαός που πίστεψε και τους μεν και τους δε, ενεργώντας ως κυρίαρχος μεν δια της ψήφου του, ως αποδέκτης δε των αποτελεσμάτων της ψήφου του;

Και εάν δεχθούμε ότι όλοι έχουν, αναλογικά, το μερίδιο ευθύνης τους, τι είναι αυτό που μόνον εμάς  καθιστά ακόμα απλούς παρατηρητές στην συνεχιζόμενη απορρύθμιση της χώρας;

Διότι, σε αυτό το ζήτημα των τριών συνυπευθύνων, η μόνη παράμετρος που δεν μπορεί να εκλείψει, είναι ο Ελληνικός λαός.

Ή μήπως πλέον δεν είναι απαραίτητο να εκλείψει, αλλά απλώς να συνεχίσει να συμφιλιώνεται με την απραγία της παθητικής στάσης;

Άλλωστε δεν είναι μακριά ο καιρός όπου, παντός είδους αισθητήρες θα αντικαταστήσουν μία πλειάδα, από την αναγκαία σήμερα επίβλεψη από τον πολίτη, καθημερινών αναγκών του.