Πάλι με χρόνια με καιρούς....πάντα δικά τους ήταν

Πολλοί κρύβουμε μέσα μας έναν επαναστάτη.

Αλλά τον κρύψαμε τόσο καλά, διότι τα χρόνια που πέρασαν μας έκαναν να φοβόμαστε που του ανοίξαμε το παράθυρο να μπει μέσα.

Και αυτός, σαν φτωχοδιάβολος, σέρνεται μέσα στα βάθη της σκέψη μας, της καρδιά μας και της ψυχής μας ψάχνοντας διέξοδο για να έρθει στην επιφάνεια.

Δεν μπορεί, λέει, για να με προσκάλεσες κάποια στιγμή στην ζωή σου, σημαίνει ότι ήθελες

να μετρήσεις το μπόϊ σου απέναντι σε κάτι που σε βασάνιζε, σε εξόργιζε και σε πόναγε.

Ήταν τα χρόνια που ακόμα η ζωή μας δεν ήταν εγκλωβισμένη σε επαγγελματικά όνειρα, οικογενειακές υποχρεώσεις φιλοδοξίες και ....νομίσματα.

Ήταν τότε που βλέπαμε, ή ακούγαμε, αδικίες να συμβαίνουν, και δεν μπορούσαμε να δεχτούμε ότι αυτός ο κόσμος μας περιμένει.

Ήταν τότε που αντιδρούσαμε στο ψέμα, στην καταπίεση και στο άδικο.

Ήταν τότε που στις παρέες μας λέγαμε ότι εμείς δεν θα γίνουμε σαν αυτούς.

Τότε ήταν που στοιχηθήκαμε με τις ανησυχίες μας, και το μέσα μας μας έκανε να νοιώθουμε ψηλότεροι.

Τότε ήταν που βλέπαμε πιο καθαρά. 

Την επόμενη φορά λοιπόν που θα θελήσουμε να μετρήσουμε το «μπόϊ» μας, ας φροντίσουμε να μην καθόμαστε δίπλα στο παρόν μας.