Το
θάμπος του κέρδους και η αίσθησης της εξουσίας επί παντός επιστητού,
είναι το αποτέλεσμα της δύναμης που παραχώρησε ο άνθρωπος στον άνθρωπο
αλλά και η ανταπόδοση της αδυναμίας από τον άνθρωπο στον άνθρωπο.
Όταν ένας επενδυτής απαιτεί υπερεκατονταπλάσιο κέρδος από μία «επένδυση» που του κόστισε υποπολλαπλάσια της ονομαστικής της τιμής, αυτό λέγεται καπιταλισμός και όσοι τον υποστηρίζουν (νεο)φιλελεύθεροι.
Όταν ένα κράτος διεκδικεί την «δικαιότερη» για αυτό και τους πολίτες του αποπληρωμή του χρέους του, αυτό λέγεται σοσιαλισμός και όσοι το υποστηρίζουν λαϊκιστές.
Και επειδή, εάν ήταν θέμα ορισμών η επίλυση του προβλήματος δεν θα επέρχετο ποτέ, εφαρμόζεται κατά το δοκούν ένα δίκαιο που άλλοτε προστατεύει το κράτος και λέγεται εθνικό δίκαιο, και άλλοτε τον επενδυτή και λέγεται Αγγλικό ή Αμερικάνικο «δίκαιο».
Το κράτος, όταν είναι σοβαρό, δεν δανείζεται με σκοπό το κέρδος αλλά την δημιουργία ανταποδοτικού οφέλους για τους πολίτες του, εξ’ ου και έχει το δικαίωμα να νομοθετεί για την προστασία του.
Ο μεγαλοεπενδυτής, στα πλαίσια του καπιταλισμού, επειδή δανείζει με μόνον σκοπό το κέρδος, αντί να αναλαμβάνει και τον ανάλογο κίνδυνο της χασούρας έχει αποκτήσει το δικαίωμα να «νομοθετεί» σε κάποιες χώρες για την πλήρη προστασία του.
Έτσι, ο «δικαστής» αποφάσισε, σύμφωνα με το «δίκαιο» της χώρας του, ότι το δικαίωμα των κατόχων του 7% μίας επένδυσης, που αγοράστηκε στο 5% της ονομαστικής της τιμής και διεκδικεί το 100% αυτής, είναι πιο πάνω από το δικαίωμα των κατόχων του 93% της επένδυσης που αγοράστηκε στο 100% της ονομαστικής της τιμής και που δέχτηκε να πληρωθεί το 45% της επένδυσής της σε βάθος χρόνου, όπως επίσης και από το δικαίωμα ενός κράτους να αμφισβητήσει την εις βάρος του αισχροκέρδεια.
Σε αυτόν λοιπόν τον όμορφο και χρηματοπιστωτικά πλασμένο κόσμο, όπου το παγκόσμιο ΑΕΠ (55 τρις) αποτελεί λιγότερο από το 10% του συνόλου των χρηματοπιστωτικών παραγώγων (650 τρις) που έχουν δημιουργηθεί από το πουθενά, είναι απόλυτα φυσικό να θεσπίζονται «δίκαια» που δεν θα επιτρέπουν να αμφισβητούνται οι πρακτικές του καπιταλισμού.
Σε αυτόν τον κόσμο, δύο-τρεις «μεγαλοεπενδυτές» με την συνδρομή ενός «δικαστή», υπερτερούν «νομικά» και οικονομικά ενός κράτους με 70 εκατομμύρια πολίτες.
Ένας καπιταλισμός που οι περισσότεροι λατρεύουν, επειδή ακριβώς τους δίνει το «δικαίωμα» να ονειρεύονται ότι αξίζουν, σε οικονομικούς και όχι μόνον όρους, παραπάνω από τους υπόλοιπους και κάποιες φορές να το επιβεβαιώνουν.
Η κατάσταση χρεοκοπίας στις οικονομικές συναλλαγές, είναι ένας άρρηκτος κρίκος στην λειτουργική συνέχεια της αλυσίδας του καπιταλισμού.
Μία αλυσίδα όμως, που έχει ενσωματώσει σχεδόν ολόκληρο τον κόσμο στους κρίκους της, και με ειδοποιό διαφορά ότι την αρχή της την κρατάνε λίγοι ενώ οι περισσότεροι κρίκοι απλά χαζοχαίρονται κατά την κίνησή της.
Σε αυτήν την σοβαρότατη διένεξη, κρίνονται μεγέθη ασύλληπτα μεγαλύτερα του κέρδους ή της χασούρας όπως, Δικαιοσύνη, Αξιοπρέπεια και Πολιτισμός.
Και εκεί πρέπει να στοχεύει ο άνθρωπος του σήμερα την σκέψη του, πολλώ δε μάλλον οι όπου γης πολιτικοί.
Οι δικοί μας, ότι νάναι, πολιτικοί είναι απίθανα δύσκολο να ξεφύγουν από την χαμέρπειά τους και το αποδεικνύουν καθημερινά.
Όταν ένας επενδυτής απαιτεί υπερεκατονταπλάσιο κέρδος από μία «επένδυση» που του κόστισε υποπολλαπλάσια της ονομαστικής της τιμής, αυτό λέγεται καπιταλισμός και όσοι τον υποστηρίζουν (νεο)φιλελεύθεροι.
Όταν ένα κράτος διεκδικεί την «δικαιότερη» για αυτό και τους πολίτες του αποπληρωμή του χρέους του, αυτό λέγεται σοσιαλισμός και όσοι το υποστηρίζουν λαϊκιστές.
Και επειδή, εάν ήταν θέμα ορισμών η επίλυση του προβλήματος δεν θα επέρχετο ποτέ, εφαρμόζεται κατά το δοκούν ένα δίκαιο που άλλοτε προστατεύει το κράτος και λέγεται εθνικό δίκαιο, και άλλοτε τον επενδυτή και λέγεται Αγγλικό ή Αμερικάνικο «δίκαιο».
Το κράτος, όταν είναι σοβαρό, δεν δανείζεται με σκοπό το κέρδος αλλά την δημιουργία ανταποδοτικού οφέλους για τους πολίτες του, εξ’ ου και έχει το δικαίωμα να νομοθετεί για την προστασία του.
Ο μεγαλοεπενδυτής, στα πλαίσια του καπιταλισμού, επειδή δανείζει με μόνον σκοπό το κέρδος, αντί να αναλαμβάνει και τον ανάλογο κίνδυνο της χασούρας έχει αποκτήσει το δικαίωμα να «νομοθετεί» σε κάποιες χώρες για την πλήρη προστασία του.
Έτσι, ο «δικαστής» αποφάσισε, σύμφωνα με το «δίκαιο» της χώρας του, ότι το δικαίωμα των κατόχων του 7% μίας επένδυσης, που αγοράστηκε στο 5% της ονομαστικής της τιμής και διεκδικεί το 100% αυτής, είναι πιο πάνω από το δικαίωμα των κατόχων του 93% της επένδυσης που αγοράστηκε στο 100% της ονομαστικής της τιμής και που δέχτηκε να πληρωθεί το 45% της επένδυσής της σε βάθος χρόνου, όπως επίσης και από το δικαίωμα ενός κράτους να αμφισβητήσει την εις βάρος του αισχροκέρδεια.
Σε αυτόν λοιπόν τον όμορφο και χρηματοπιστωτικά πλασμένο κόσμο, όπου το παγκόσμιο ΑΕΠ (55 τρις) αποτελεί λιγότερο από το 10% του συνόλου των χρηματοπιστωτικών παραγώγων (650 τρις) που έχουν δημιουργηθεί από το πουθενά, είναι απόλυτα φυσικό να θεσπίζονται «δίκαια» που δεν θα επιτρέπουν να αμφισβητούνται οι πρακτικές του καπιταλισμού.
Σε αυτόν τον κόσμο, δύο-τρεις «μεγαλοεπενδυτές» με την συνδρομή ενός «δικαστή», υπερτερούν «νομικά» και οικονομικά ενός κράτους με 70 εκατομμύρια πολίτες.
Ένας καπιταλισμός που οι περισσότεροι λατρεύουν, επειδή ακριβώς τους δίνει το «δικαίωμα» να ονειρεύονται ότι αξίζουν, σε οικονομικούς και όχι μόνον όρους, παραπάνω από τους υπόλοιπους και κάποιες φορές να το επιβεβαιώνουν.
Η κατάσταση χρεοκοπίας στις οικονομικές συναλλαγές, είναι ένας άρρηκτος κρίκος στην λειτουργική συνέχεια της αλυσίδας του καπιταλισμού.
Μία αλυσίδα όμως, που έχει ενσωματώσει σχεδόν ολόκληρο τον κόσμο στους κρίκους της, και με ειδοποιό διαφορά ότι την αρχή της την κρατάνε λίγοι ενώ οι περισσότεροι κρίκοι απλά χαζοχαίρονται κατά την κίνησή της.
Σε αυτήν την σοβαρότατη διένεξη, κρίνονται μεγέθη ασύλληπτα μεγαλύτερα του κέρδους ή της χασούρας όπως, Δικαιοσύνη, Αξιοπρέπεια και Πολιτισμός.
Και εκεί πρέπει να στοχεύει ο άνθρωπος του σήμερα την σκέψη του, πολλώ δε μάλλον οι όπου γης πολιτικοί.
Οι δικοί μας, ότι νάναι, πολιτικοί είναι απίθανα δύσκολο να ξεφύγουν από την χαμέρπειά τους και το αποδεικνύουν καθημερινά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου