Ήρθαν οι εκλογές στην πόλη μας

Πηγή

Σε λίγες ημέρες, καλούμαστε να ψηφίσουμε για την τοπική Αυτοδιοίκηση και το Ευρωκοινοβούλιο.

Δύο ψηφοφορίες που ενώ σε άλλες εποχές είχαν, δυστυχώς, ελάχιστη σημασία για την πλειοψηφία των πολιτών, σήμερα θα έπρεπε να έχουν ιδιαίτερη πολιτική βαρύτητα και ουσία.

Στην, κατ’ όνομα μόνον, κοινοβουλευτική Δημοκρατία που έχουμε στην χώρα μας αλλά και στην Ευρώπη, η ψήφος κάθε τέσσερα ή πέντε χρόνια είναι το μόνον μέσον που έχει στα χέρια του ο πολίτης για να εκφραστεί πολιτικά, χρονικό διάστημα δυσανάλογα μεγάλο σε σχέση με τις αποφάσεις που λαμβάνονται εν αγνοία του στο μεταξύ διάστημα.

Είναι δεδομένο ότι, η ψήφος που βασίζεται στις προεκλογικές δεσμεύσεις των υποψηφίων, διαψεύδεται ολοσχερώς κατά την διάρκεια της εκάστοτε θητείας των.

Συνεπώς, η κατ΄ εξακολούθησιν ψήφος των ιδίων από τους πολίτες προϋποθέτει, είτε την λογική της παραδοσιακής ψήφου, ενέργεια καθαρά ανόητη προς την Δημοκρατία, είτε κρύβει ιδιοτέλεια που προέρχεται από προσωπικό όφελος, είτε κρύβει φόβο και ανασφάλεια που δημιουργούν συνεχώς οι ίδιοι οι υποψήφιοι για τους αντιπάλους τους, ενέργειες εχθρικές προς την Δημοκρατία.

Και ενώ οι πρώτοι ψηφίζουν από συνήθεια, οι δεύτεροι για το συμφέρον τους, και οι τρίτοι ενάντια στο συμφέρον τους. όλοι μαζί ψηφίζουν κατά της Δημοκρατίας.

Σαν πρώτο συμπέρασμα λοιπόν θα έλεγα, ότι η πλειοψηφία του εκλογικού σώματος ουδόλως ενδιαφέρεται για την Δημοκρατία, τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις που απορρέουν από αυτήν.

Αλλά ακόμα και εάν δεχτούμε ότι δεν αληθεύει αυτό, παραμένει ακόμα ένας παράγοντας που θα έπρεπε να μην επιτρέπει «ηθικά» σε αυτήν την πλειοψηφία, να συμπεριφέρεται, επαναλαμβανόμενα, τοιουτοτρόπως εκλογικά.

Είναι ο παράγοντας που ονομάζεται «συνέπειες», και αφορά τα αποτελέσματα της εκλογικής τους συμπεριφοράς σε μεγάλο μέρος του κοινωνικού συνόλου αλλά και στην ίδια την χώρα τους μεσομακροπρόθεσμα.

Σαν δεύτερο συμπέρασμα λοιπόν θα έλεγα, ότι η πλειοψηφία του εκλογικού σώματος συμπεριφέρεται όχι μόνον αντιδημοκρατικά, αλλά και «ανήθικα» είτε εκουσίως είτε ακουσίως.

Και λέω συμπεριφέρεται παρ’ όλο που γνωρίζω ότι αρκετοί πράττουν μετά λόγου γνώσεως. Οι υπόλοιποι απλά ούτε διδάχτηκαν, ούτε μελέτησαν, ούτε συνέκριναν τα οφέλη της Δημοκρατίας σε σχέση με το ισχύον πολιτικό σύστημα.

Διότι εάν το έπρατταν θα έβλεπαν ότι: α)παράδοση και ψήφος δεν συνάδουν από την στιγμή που η πολιτική δεν είναι ποτέ στάσιμη, β)το προσωπικό όφελος είναι πάντα υποδεέστερο του συνολικού αφού στιγματίζεται επειδή επιφέρει αδικία και ανισότητα στο σύνολο, και γ)φόβο και ανασφάλεια μπορούν να επιβάλλουν μόνον αυτοί που έχουν μεγαλύτερη δύναμη από το σύνολο, και τα δέχονται μόνον αυτοί που την εκχωρούν.

Κυρίως όμως θα συνειδητοποιούσαν ότι η δύναμη που έχει η ψήφος τους, και που προέρχεται από την εμπειρία και την γνώση, είναι ικανή να σπάσει όλα τα όρια που άφησαν να τους θέσουν, αυτοί που τους έχουν κοροϊδέψει επανειλημμένως.

Και γνώση σημαίνει μελέτη για όλο το φάσμα των δομών της Δημοκρατίας, και ενασχόληση με όλο το φάσμα των θεσμών της.

Όποτε λοιπόν μιλάω στον περίγυρό μου με αυτόν τον τρόπο οι περισσότεροι, ασχέτως εάν συμφωνούν ή διαφωνούν, μου κάνουν στο τέλος την ίδια προτροπή.

Γίνε ρεαλιστής!

Τους απαντώ λοιπόν ότι το να είσαι πραγματιστής, σημαίνει να αντιλαμβάνεσαι  την εκάστοτε πραγματικότητα που κάποιοι άλλοι δημιουργούν με σκοπό να την δεχθείς και να μην αντιδράς.

Το ζητούμενο είναι, να προσπαθείς να ερμηνεύεις την πραγματικότητα και εάν χρειαστεί να την αλλάζεις ώστε να αναγκαστούν να δεχτούν οι άλλοι την δική σου.

Επειδή όμως τα ανωτέρω συμπεράσματα είναι προσωπικά και άρα υποκειμενικά, αλλά και επειδή αφορούν μία συζήτηση που σήμερα θα είχε νόημα μόνον ως μία γενική προεργασία για ενδοσκόπηση ως πρώτο στάδιο πολιτικής αφύπνισης, θα αλλάξω επίπεδο σκέψης.

Θα προσπαθήσω, προσαρμοζόμενος στα σημερινά δεδομένα, να αποτυπώσω την οπτική μου σε σχέση με το αποτέλεσμα που μπορούν να επιφέρουν οι εκλογές.

Το μόνο ζητούμενο, για εμένα, αυτών των διπλών εκλογών είναι η συντριβή σε όλα τα επίπεδα αυτής, της τραγικής για την χώρα, συγκυβέρνησης.

Όσον αφορά τις αυτοδιοικητικές, αυτό μπορεί να γίνει με την καταψήφιση όσων προέρχονται από την συγκυβέρνηση ή έχουν την στήριξή της, εί μη μόνον στην περίπτωση αδιαμφισβήτητα άξιων δημάρχων ή περιφερειαρχών, διότι το αποδεδειγμένα καλό του δήμου ή της περιφέρειας προέχει, οιασδήποτε πολιτικής σκοπιμότητας.

Και αυτό, εάν συνέβαινε σε συνδυασμό με την επιλογή υποψηφίων μετά από μία σχετική έρευνα, θα ήταν ακόμη καλύτερο αφού η ευημερία της Κοινότητας, του Δήμου και της Περιφέρειας θα πρέπει να ανατεθεί σε όσο το δυνατόν πιο ικανούς και αξιόπιστους ανθρώπους και όχι σε προβεβλημένους ή επιβεβλημένους από τα κόμματα.

Όσον αφορά τις ευρωεκλογές, υπάρχουν δύο τρόποι για να συμβεί αυτό.

Ο πρώτος είναι μέσω της ανάδειξης του ΣΥΡΙΖΑ ως πρώτου και αναμφισβήτητου νικητή με μία διαφορά τουλάχιστον πέντε μονάδων από την ΝΔ, ή εναλλακτικά με ένα ποσοστό μεγαλύτερο από το σύνολο των δύο κομμάτων της συγκυβέρνησης.

Ο δεύτερος είναι μέσω της καθαρής αποδοκιμασίας της συγκυβέρνησης με ποσοστά που θα τους δημιουργήσουν σοβαρά εσωκομματικά προβλήματα, και την ταυτόχρονη ενδυνάμωση εκείνων των κομμάτων που ο «λόγος» του είναι σταθερά «ευρωσκεπτιστικός», με εξαίρεση τα πολιτικά υβρίδια που εμφανίστηκαν τελευταία για να «ποτίσουνε» τους καρπούς, όχι της σοφίας αλλά του πολιτικού τυχοδιωκτισμού.

Στην πρώτη περίπτωση, σηκώνει μεγάλη κουβέντα το κατά πόσον είναι πολιτικά σκόπιμο να αναδειχθεί αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ, πρώτο κόμμα και με διαφορά.

Ας αναδειχθεί πρώτο κόμμα ώστε να δρομολογήσει τις εξελίξεις για εθνικές εκλογές, και κάνουμε μετά την κουβέντα, άλλωστε μιλάμε για ευρωεκλογές.

Το να φωνάζει και να ωρύεται όμως, σήμερα, η συγκυβέρνηση ότι η επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ είναι ο μεγαλύτερος εθνικός κίνδυνος, την στιγμή που αυτοί και οι προκάτοχοί τους έχουν επιφέρει την σημερινή τραγική κατάσταση στην κοινωνία και στην οικονομία, και κυριότερα το ήδη υποθηκευμένο μέλλον της χώρας, με οδηγεί στο ασφαλές συμπέρασμα ότι οι μόνοι που κινδυνεύουν είναι αυτοί.

Και κινδυνεύουν, όλοι τους σίγουρα με πολιτική καταστροφή, και ορισμένοι ίσως με την απειλή της φυλάκισης.

Βέβαια κανείς δεν μας βεβαιώνει ότι θα συμβεί κάτι από τα δύο, δεδομένης της βαθιάς διαπλοκής που υπάρχει σε όλο το φάσμα του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος σε αγαστή συνεργασία με τους διάφορους «εξωτερικούς» πάτρωνες, αλλά και των τόσο συχνών «μεταστροφών» του λόγου του Τσίπρα και των συν αυτώ.
Αυτό κάποιοι το αποκαλούν στρατηγική, και κάποιοι άλλοι καιροσκοπισμό. Σε μία αληθινή Δημοκρατία, δεν θα είχαμε παρόμοια ερωτήματα

Θα επαναλάβω όμως ότι μιλάμε για ευρωεκλογές, αλλά και κάτι που έγραψα σε παλαιότερη ανάρτηση.

Πολιτική αυτοί, πολιτική και εμείς, μας χρησιμοποιούν και τους χρησιμοποιούμε.

Πως το έλεγε ο Κωνσταντίνου; Τον δουλεύω για να μου δουλεύει.

Όμως η όποια δυναμική καταγραφεί ως αποτέλεσμα της ψήφου, μπορεί (;) να αποτελέσει τροχοπέδη για την συνέχεια.

Στην δεύτερη περίπτωση, είναι πολύ σημαντικό να επιλεγεί προσεκτικά όχι μόνον το κόμμα, αλλά κυρίως οι υποψήφιοι.

Από το όσο έχω ασχοληθεί, και λέω όσο διότι αυτό το Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο δεν το έχω σε ιδιαίτερη υπόληψη, υπάρχουν ευρωβουλευτές που τιμούν την ψήφο που έχουν λάβει, π.χ. ο κ. Παφίλης, και υπάρχουν υποψήφιοι που μπορούμε να περιμένουμε σχετική συνέπεια λόγων και έργων.

Άλλωστε το γενικότερο πνεύμα στην Ευρώπη σε αυτές τις εκλογές, θα είναι προς την έκφραση του Ευρωσκεπτικισμού.

Βέβαια ελλοχεύει ο κίνδυνος της ανάδειξης και ακροδεξιών κομμάτων που πάντα βρίσκουν ευκαιρία σε πολιτικές αναταραχές να ξεπροβάλλουν και να αυτοδιαφημίζονται ως η έσχατη λύση απέναντι στις επιθέσεις που δέχονται τα Έθνη και τα κράτη, καθόσον στα μεταξύ διαστήματα μία χαρά βολεύονται, όντας μέσα στο σύστημα, στην πολιτική ανυπαρξία τους.

Οι ακραίοι τρόποι αντίδρασης μίας κοινωνίας με διάφορους τρόπους, που έχουν ως αποτέλεσμα την επέκταση της ήδη υπάρχουσας πολιτικής ασχήμιας, όχι μόνον δεν συνάδει με τον πολιτισμό της και την παράδοσή της, αλλά παραπέμπει στην παρακμή της.

Είναι παρήγορο λοιπόν ότι τελικά δεν επικράτησε η παρέμβαση, και η ΧΑ θα λάβει κανονικά μέρος στις εκλογές, ασχέτως εάν μπορεί να υπάρχουν και άλλοι λόγοι που τους οδήγησαν σε αυτήν την απόφαση, όπως λόγου χάριν η αναβολή εμφάνισης των επόμενων βίντεο με συνομιλίες τύπου «Μπαλτάκου-Κασιδιάρη».

Καλύτερα να είναι ελεύθερη η έκφραση του συνόλου του πολιτικού και εκλογικού σώματος, παρά να δημιουργείται τεχνητό κλίμα πολιτικών τάσεων μεγαλύτερων των πραγματικών, μέσω των απαγορεύσεων.

Τώρα όσον αφορά αυτούς που αμφιταλαντεύονται για το εάν πρέπει να ψηφίσουν για την «σταθερότητα» της συγκυβέρνησης και την ανεξαρτησία της χώρας (sic), ας κάνουν τον κόπο να διαβάσουν το εκτενές άρθρο των Financial Times, όπου περιγράφεται, μεταξύ άλλων, το πως η Σιδηρά «κυρία» του Βερολίνου με «δάκρυα στα μάτια», εξουσιοδότησε Σαρκοζί, και Μπαρόζο να αναθέσουν την διαχείριση της χώρας σε Σαμαρά και Βενιζέλο, και θα πρέπει επίσης να θυμούνται ότι συμπεριφορά σαν του Σαρκοζί απέναντι στον ΓΑΠ, είναι συμπεριφορά αποικιοκράτη προς τον υπάλληλό του. Αυτόν τον ρόλο ουσιαστικά αποδέχτηκε εκείνες τις ημέρες, και το δίδυμο της συμφοράς.

Τέλος, θα ήθελα να εκφράσω λίγα σκέψεις για την επιλογή της αποχής.

Το να εκφραστείς πολιτικά απέχοντας, είναι σαν να έχεις αναθέσει σε έναν μουγκό να σε εκπροσωπήσει, δεν θα ακουστεί κάτι.

Το να διαμαρτυρηθείς πολιτικά απέχοντας, είναι σαν να έχεις συνδέσει τον συναγερμό του σπιτιού σου με το τηλέφωνο του κλέφτη, θα είναι ο μόνος που θα ενημερωθεί.

Η αποχή είναι μία επιλογή που ελάχιστοι συνειδητοποιούν ότι δεν είναι έκφραση διαμαρτυρίας αλλά συνειδητή επιλογή αποχής από τα πολιτικά πράγματα, που έχουν διαμορφωθεί σε συγκεκριμένη περίοδο με αντιδημοκρατικούς κανόνες, και είμαι ένα από αυτούς εδώ και αρκετά χρόνια με ελάχιστες εξαιρέσεις.

Σήμερα όμως οι εκλογές αυτές, δεν συγκρίνονται με καμία από αυτές της μεταδικτατορικής περιόδου.

Σήμερα η συνείδησή μου, με ειδοποιεί για μία πιθανή ευκαιρία ανατροπής των υπαρχόντων πολιτικών πραγμάτων, με τα ίδια μέσα που αυτά επιβλήθηκαν και θεωρώ ότι πρέπει να ανταποκριθώ.

Αυτά είχα να πω, και κλείνω με ευχές για καλό βόλι αρκεί αυτήν την φορά το βόλι να μην είναι άσφαιρο όπως όλες τις προηγούμενες φορές, και να βρει στόχο.