Οι τελίτσες και η εικόνα.

Θα παρομοίαζα τις εξελίξεις των τελευταίων ετών, με ένα από τα γνωστά παιχνίδια των σταυρολέξων.

Αυτό με τις αριθμημένες τελίτσες, που εάν τις συμπληρώσεις σωστά θα ανακαλύψεις μία κρυφή εικόνα που σου υπόσχεται αυτός που σχεδίασε το σκίτσο.

Και είναι αρκετά ελκυστική αφού σε βάζει στην διαδικασία της ένωσης των τελειών.

Έχουμε λοιπόν τρία σκίτσα στην σειρά, όπου αντιπροσωπεύουν τα πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα, ενώ όλα μαζί σκιαγραφούν την εικόνα της χώρας.

Σε καλεί λοιπόν ο εμπνευστής του, να σχηματίσεις μόνος αυτό που ο ίδιος έχει ήδη σχεδιάσει, βάζοντάς σε στην ελκυστική διαδικασία της συμμετοχής, στην χάραξη σε κάτι που το αποτέλεσμα είναι προσχεδιασμένο.

Με ένα μολύβι λοιπόν, ο κάθε ένας στο χέρι, ξεκινά και ενώνει τελείες, με την προσδοκία της αποκάλυψης της εικόνας που έχει ήδη φτιάξει στο μυαλό του, διότι το όνομα που της έχει δώσει ο σχεδιαστής είναι τόσο περιεκτικό που χωράει στην σκέψη και την προτίμηση των περισσοτέρων.

Βέβαια., κάθε ένας έχει και διαφορετική εικόνα, αφού αυτός που έχει κοινές εικόνες με τους άλλους, την σχεδιάζει εξ’ αρχής και από κοινού και δεν ενώνει τελίτσες.

Ο συμμετέχων στο παίγνιο, νομίζει ότι το δρώμενο είναι διαδραστικό.

Νομίζει δηλαδή, ότι με τις κινήσεις του καθορίζει την εικόνα του τελικού αποτελέσματος, παρ’ όλο που ακολουθεί μία συγκεκριμένη αριθμητική ακολουθία.

Συνεπαρμένος όμως από πλήθος συναισθημάτων που προκαλεί η διαδικασία, αλλά και από το εύρος της εικόνας, συνεχίζει με κεκτημένη ταχύτητα να ενώνει τελείες.

Έτσι παρασυρμένος από την διαδικασία, συνεχίζει και θεωρεί δεδομένο το αποτέλεσμα της εικόνας.

Η γραμμή που ενώνει τις τελείες προχωράει καταπίνοντας τα κενά που νομίζουμε ότι υπάρχουν, ενώ ταυτόχρονα διαφοροποιεί συνεχώς το φαινομενικό εικαστικό αποτέλεσμα.

Γιατί όμως όσο η γραμμή συνεχίζει την συζευκτική της πορεία, σε κάθε σκίτσο χωριστά, τόσο η όλη εικόνα που διαφαίνεται τρομάζει;

Μάλλον διότι είναι η εικόνα της αυριανής κατάστασης της χώρας.

Πρόσωπα εμφανίζονται, και καταστάσεις αποτυπώνονται, που στον καθένα φαίνονται διαφορετικά.

Διότι ενώ τα περιγράμματα είναι ακριβώς ίδια, οι μορφές αλλάζουν με την απλή μετατόπιση της γραμμής που παίζει με το κενό εντός των, καθοδηγούμενη από το χέρι που κινεί το μολύβι.

Και αλλάζουν τόσο, όσο χρειάζεται για να πειστεί ο συμμετέχων να συνεχίσει να ενώνει τελείες που θα σχηματίσουν, παρ’ όλην την αγωνία που ξεδιπλώνεται, την αρχική εικόνα που του έταξε ο τίτλος που οικειοποιήθηκε.

Ένα σύντομο παιχνίδι για χαλάρωση, εξελίχθηκε .σε ένα πολύπλοκο παιχνίδι ψυχολογίας και ελέγχου του μυαλού.

Σίγουρα, λίγοι είναι αυτοί που ξέρουν από σχέδιο.

Αλλά, μήπως είναι καλύτερο να «μουτζουρώσεις» κάτι μόνος σου ή να σχεδιάσεις κάτι από κοινού, με βάση τις κοινές σκέψεις και αγωνίες, από το να αποτυπώνεις τα «σχέδια» των άλλων;

Τουλάχιστον, όταν ήμασταν παιδιά, ζωγραφίζαμε αυτό που «βλέπαμε» εμείς και ας μην ήταν τόσο καλαίσθητο.

Δεν θυμάμαι κάποιον «μεγάλο» να με μάλωσε.