Εικόνες, σκέψεις και λέξεις μετά από καιρό...

Πέρασε αρκετός καιρός από τότε που έγραψα την τελευταία μου ανάρτηση.

Όλο αυτό το διάστημα, σταδιακά, αραίωσα και την καθημερινή περιήγησή μου στο διαδίκτυο, και στην πορεία το περιόρισα σε επιλεγμένες επισκέψεις.

Στο μεσοδιάστημα, αντιμετώπισα το πρόβλημα της ξαφνικής παύσης της έκφρασης, μέσω του γραπτού λόγου.

Αυτό με ωφέλησε εν μέρει, διότι προοδευτικά μείωσα και την ποσότητα και την ένταση του προφορικού λόγου.

Αυτό που δεν μειώθηκε όμως, ήταν η ποσότητα και η ένταση των σκέψεων.

Εκ των πραγμάτων, αναγκάσθηκα να διαχειρίζομαι με διαφορετικό τρόπο την διεργασία της πρόσληψης και επεξεργασίας των πληροφοριών, που συσσωρεύονταν επάνω στις ήδη διαμορφωμένες σκέψεις, αρκετές εκ των οποίων άρχισαν να επανεπεξεργάζονται από αυτήν την διαφορετική αντιμετώπιση.

Παρετήρησα ότι όλο το προηγούμενο διάστημα, τα φίλτρα που επενεργούσαν στην πρόσληψη των πληροφοριών, είχαν μαζέψει αρκετή σκόνη με αποτέλεσμα, κάποιες  σκέψεις να περνάνε από μη καθαρά περάσματα παρασύροντας μαζί τους και κατακάθια.

Επίσης παρετήρησα ότι η εθελοντική απουσία από αυτήν την καθημερινή ενασχόληση, με απομάκρυνε από την επήρρεια του διάσπαρτου και φλύαρου λόγου, συνεπώς και της διάσπαρτης και φλύαρης σκέψης.

Ο εθελοντισμός, σε όλες του τις μορφές, φέρνει πιο απτά αποτελέσματα, από κάθε άλλη μορφή βίαιης ή έντεχνης επιβολής.

Όταν αντιλαμβάνεσαι εσύ ο ίδιος την ανάγκη, τότε η ανάγκη έχει επιτελέσει το έργο της.

Άρχισα λοιπόν να είμαι πιο συγκεντρωμένος σε αυτά που «έκαιγαν» την σκέψη μου και που τα τελευταία αυτά χρόνια τα «έσβηνα», με ένα σωρό επαναλαμβανόμενες και ανούσιες αναγνώσεις.

Συν τω χρόνω επιβεβαίωσα, ότι η εστίασις σε καίρια ζητήματα, ενώ είναι απλή διαδικασία, γίνεται εν τέλει ακατόρθωτη.

Και σε αυτό συνετέλεσε αφ’ ενός η επιλεγμένη επίσκεψη και ανάγνωση και αφ’ ετέρου, ο περισσότερος χρόνος για αξιολόγηση.

Εστίασα λοιπόν την πληροφόρησή μου, σε θέματα που ιεράρχησα, πετώντας πολλές άχρηστες πληροφορίες και ανακαλύπτοντας ουσιαστικές που μου έλειπαν.

Η πληροφορία, ενώ μπορεί να είναι μία παραγωγή «χειροποίητης» σκέψης, έχει  γίνει  μία βιομηχανία έτοιμης γνώσης.

Εκμεταλλεύθηκα τον χρόνο που κέρδισα, βγαίνοντας έξω στην πόλη.

Περπάτησα περισσότερο και οδήγησα λιγότερο, καλύπτοντας διαφορετικά διαμερίσματα.

Είδα πολύ παχυσαρκία, σε όλες τις ηλικίες, και πολύ μούσι σε νεαρές ηλικίες.

Είδα διαβάσεις φραγμένες, από αυτοκίνητα και αρτιμελείς ή μη, να μελετούν πως θα περάσουν.

Είπα σε κάποιους ότι εμποδίζουν, και μου απάντησαν, «δεν το πρόσεξα, καλά που μου το είπες».

Παρατήρησα ότι η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου, όταν έμπαινε σε ένα κατάστημα, ωθούσε-έσπρωχνε την πόρτα αντί να την έλξει-τραβήξει, ασχέτως εάν υπήρχε στο ύψος του ματιού του ταμπελάκι που έγραφε έλξατε, βγαίνοντας δε ακολουθούσαν την αντίστροφη διαδικασία.

Συνήθεια, ή ανικανότητα πλέον να βλέπουμε εμπρός;

Είδα πράγματα που είχα διαβάσει, αλλά και πράγματα που κανείς δεν έγραφε.

Άκουσα λόγια που περίμενα, αλλά άκουσα και λόγια που έτειναν να ξεχαστούν.

Είδα λίγη θέληση και καρτερικότητα, και πολλή παραίτηση και μοιρολατρεία.

Είδα λίγες πρωτοβουλίες, και πολλή αδιαφορία.

Είδα χέρια απλωμένα για ελεημοσύνη, είδα όμως και χέρια που φασκέλωναν.

Είδα πολλές νέες καφετέριες και μπαράκια στις γειτονιές, και πολλούς νέους να δουλεύουν σε αυτά.

Είδα πολλούς ηλικιωμένους να ζητάνε, με θαυμαστή αξιοπρέπεια, μία μικρή βοήθεια, αλλά δεν είδα θαυμαστή ανταπόκριση.

Οι ρακοσυλλέκτες που κάποτε ήταν ένα άτυπο και ακαταχώρητο «επάγγελμα», σήμερα είναι ανάγκη και επεκτάθηκε και στους τροφοσυλλέκτες.

Είδα πολλά καροτσάκια, που ενώ κάποτε κουβάλαγαν τα ψώνια, σήμερα κουβαλούν το βιος κάποιου άστεγου.

Είδα πολλά καταστήματα να είναι κλειστά, αλλά δεν γνωρίζω κατά πόσον όλα αυτά τα καταστήματα ήταν απαραίτητα.

Είδα πολλές οικοδομές, είτε μισοτελειωμένες είτε ακατοίκητες, αλλά δεν γνωρίζω κατά πόσον ήταν απαραίτητες.

Άκουσα ότι στην επαρχία, τα φαινόμενα αυτά είναι, ακόμα, σε πολύ μικρότερο βαθμό και έχω σαν μέλημα μου να αποπειραθώ να το διαπιστώσω.

Παρατήρησα την συμπεριφορά των συν πολιτών μου στον δρόμο και είδα πολλή αγένεια, πολύ ασχετοσύνη, και πολύ ασέβεια προς τους άλλους οδηγούς, προς τους πεζούς και στον κώδικα οδικής κυκλοφορίας, με προεξάρχοντες τους «επαγγελματίες» του δρόμου, που όταν θίγονταν τα συμφέροντά τους, ζητούσαν την κατανόηση των υπολοίπων.

Είδα με χαρά πολλούς ποδηλάτες, που ακόμα δεν έχουν καμία λωρίδα ειδικής  κυκλοφορίας, όπως στις περισσότερες πόλεις του κόσμου.

Από την άλλη, ενστικτωδώς λες, καταπατούσαν με την σειρά τους, κάθε άρθρο του Κ.Ο.Κ., μη σεβόμενοι με την σειρά τους αυτούς που δεν τους σέβονταν και σε τυχόν παρατήρηση, κάποιες φορές, σου έδειχναν το «δάχτυλο».

Άκουσα ότι στην επαρχία, τα φαινόμενα αυτά είναι, ακόμα, σε πολύ μικρότερο βαθμό.

Επισκέφθηκα την Ακρόπολη και δύο μουσεία, μετά από καιρό, και παρετήρησα την ίδια βιασύνη στο πέρασμα των γηγενών, με αυτό της βόλτας στα μαγαζιά, εν αντιθέσει με τους ξένους επισκέπτες όπου αφιέρωναν χρόνο για θέαση και ενημέρωση.

Βλέπετε, εμείς τα έχουμε μέσα στα «πόδια μας», καθημερινά.

Διαπίστωσα ότι έχουν παραμείνει τουριστικά αξιοθέατα, αντί να είναι διαρκείς αφορμές για μελέτη και στοχασμό.

Αισθάνθηκα απογοήτευση για την πλειοψηφία στην οποία ανήκω και εγώ.

Επισκέφθηκα την Πανεπιστημιούπολη, και ένοιωσα ότι βρίσκομαι σε στέκι αυτοοργάνωσης και αυτοδιάθεσης αναρχικών και αντιεξουσιαστών.

Περισσότερο μου θύμισε κατάληψη, παρά εκπαιδευτικό χώρο.

Έλλειπαν, η καθαριότητα, η απαρτία στα αμφιθέατρα και στις αίθουσες, και οι φοιτητές.

Ήταν εκεί όμως, τα συνθήματα στους τοίχους, τα γραφεία των κομμάτων, οι συνελεύσεις, οι πάγκοι με τις «δημιουργίες» ανήσυχων χειρονακτών, και κάποιων λίγων που δεν πτοούνται από το «κράξιμο».

Επισκέφθηκα και δύο βιβλιοθήκες, και είδα αρκετό κόσμο στα τραπέζια ανάγνωσης.

Αναθάρρησα!

Στήθηκα στις ουρές των δημοσίων υπηρεσιών, όταν λειτουργούσαν, και είδα λιγότερη αδιαφορία και περισσότερη φιλοτιμία από τους υπαλλήλους.

Αυτό που δεν έλλειπε, ήταν οι φωνές των πολιτών κατά δικαίων και αδίκων.

Κάθησα σε καφετέριες, αλλά και σε καφενεία, εστιάζοντας την προσοχή μου σε αυτά που συζήταγαν οι διπλανοί μου.

Οι συζητήσεις στις παρέες των νέων έως 25 ετών, με έκαναν να νοιώσω, ότι είμαι ένας βαθύτατα συντηρητικός και μεσήλικας γκρινιάρης.

Όταν δεν μιλούσαν, και ήταν το μεγαλύτερο διάστημα, η διάχυτη ενασχόληση με τα παντός είδους φορητά ηλεκτρονικά εργαλεία, με έκαναν να νοιώσω, τεχνολογικά, παλαιολιθικό και επικοινωνιακά ξεπερασμένο.

Οι εκφράσεις που συνόδευαν την ενασχόλησή τους, και η ταχύτατη κίνηση των δαχτύλων τους, μου χάρισαν πολλές παραστάσεις του ξεχασμένου βωβού κινηματογράφου.

Οι συζητήσεις στα καφενεία, όπου ο μέσος όρος ηλικίας ήταν γύρω στα 65 έτη, μου άφησαν την ίδια οσμή με εκείνη που έχει αποθηκευθεί από τα παλιά χρόνια.

Η μόνη διαφορά ήταν το περιεχόμενο των συζητήσεων, αφού η ενασχόληση με την τράπουλα παραμένει διαχρονική.

Οι μεσήλικες και οι ηλικιωμένοι, έχουν ξεπεράσει τις αντεγκλήσεις της στενής κομματικής-χρωματικής αντιπαράθεσης, όντας πιο «ενημερωμένοι», και έχουν περάσει στο στάδιο της καθαρά οικονομικής πολιτικής και κοινωνικής ανάλυσης, που πηγάζει, πληροφοριακά, από την πανσπερμία διασποράς ειδήσεων του έντυπου και ηλεκτρονικού φορέα πληροφόρησης των ιθαγενών.

Ο κάθε ένας συμπλήρωνε ή διόρθωνε τον άλλον, αναφέροντας και μία διαφορετική πηγή.

Οι τόσες πηγές που άκουσα, με έκαναν να αισθανθώ, πληροφοριακά, καθυστερημένο.

Επισκέφθηκα μετά από καιρό, ένα σουβλατζίδικο όπου δουλεύει, ευτυχώς ακόμα, ένας φίλος.

Αφού έφαγα, έκατσε λίγο μαζί μου και μεταξύ άλλων του ανέφερα ότι έχουν χαλάσει την ποιότητά τους.

Μου απάντησε, χαμηλώνοντας την φωνή και το κεφάλι, ότι εάν γνώριζε ο κόσμος τι τρώει στα σουβλατζίδικα και όχι μόνον, δεν θα πάταγε ψυχή, και ότι θα αναγκάζονταν οι ιδιοκτήτες, να βελτιώσουν μεν την ποιότητα, να ανεβάσουν δε τις τιμές.

Την πιθανότητα ο συγκεκριμένος ιδιοκτήτης να προσαρμόζει τα κέρδη του αναλόγως της εποχής και ανεξαρτήτως της ποιότητας, μου την απέκλεισε, διότι το μαγαζί είναι στέκι και η πελατεία του έχει μειωθεί σχετικά λίγο.

Με πρόλαβε, καθ’ ότι με γνωρίζει, απαντώντας στην ερώτηση που δεν πρόλαβα να του κάνω, ότι εάν το δημοσιοποιούσε, όχι μόνον θα έχανε την δουλειά του, αλλά δεν θα έβρισκε δουλειά σε ανάλογο μαγαζί, και ότι οι υποχρεώσεις που έχει.δημιουργήσει δεν του επιτρέπουν να το σκέπτεται συχνά.

Είδα ουρές σε τράπεζες, αλλά είδα ουρές και σε συσσίτια.

Κατά την διάρκεια των εορτών, είδα στολισμένα σπίτια και καταστήματα, λιγότερα από άλλες χρονιές, είδα όμως και στολισμένα παγκάκια, στοές και υπόγειες διαβάσεις  με άστεγους, περισσότερους από κάθε άλλη χρονιά.

Είδα διάφορες φυλές παντού, και προσπάθησα να δω το όφελος.

Είδα το παρεμπόριο να οργιάζει, ακριβώς έξω από τα καταστήματα, και ουκ ολίγους υπηκόους αυτής της χώρας να ψωνίζουν τις «ευκαιρίες» τους.

Είδα αυτούς που καθαρίζουν τζάμια, σε αυτοκίνητα και καταστήματα, και σκέφθηκα ότι εάν δεν υπήρχαν αυτοί, θα είχαμε τα πιο βρώμικα τζάμια του κόσμου.

Είδα αυτούς που κουβαλάνε τα καροτσάκια πηγαίνοντας από κάδο σε κάδο, μαζεύοντας ένα σωρό «άχρηστα» πράγματα, που στην συνέχεια θα τα πάνε σε εμπόρους που θα τους ανταμείψουν αναλόγως, και αναρωτήθηκα, εάν οι δικοί μας άνεργοι με την οργάνωση και εποπτεία του κράτους θα ήταν δυνατόν να ανταπεξέλθουν σε μία τόσο δύσκολή και επίπονη εργασία.

Είδα αλλοδαπούς σε βιοτεχνίες, που οι δικοί μας άνεργοι δεν θα δέχονταν να εργαστούν, αφού θα απαιτούσαν όσα αυτοί δεν μπορούν.

Και κατάλαβα, ότι αυτό λέγεται ελαστικότητα εργασίας, διαφοροποίηση παραγωγικής διαδικασίας, σωστή επιλογή εργατικού δυναμικού, αλλά και απορρόφηση της ανεργίας των άλλων, αφού οι δικοί μας ακόμα παίρνουν το επίδομα ανεργίας.

Βέβαια, το γεγονός ότι και οι γηγενείς εν τέλει, θα αναγκαστούν να παραμερίσουν τις απαιτήσεις τους συν τω χρόνω, διάβασα ότι θα οφείλεται στην στροφή της κυβέρνησης προς την ανάπτυξη, αφού διασφάλισε την παραμονή μας, και την παραμονή των αλλοδαπών, στο Ευρώ.

Συζήτησα περισσότερο με τους ανθρώπους, και τους άκουσα περισσότερο από άλλες φορές ενώ μίλησα αντίστοιχα λιγότερο.

Μίλησα με μισθωτούς που είχαν να πληρωθούν μέχρι και έξι μήνες, και συνέχιζαν να δουλεύουν, αμισθί ουσιαστικά, δεχόμενοι μοιρολατρικά το φαινόμενο να λειτουργεί η εταιρεία τους, με την ελπίδα ότι θα παίρνουν λίγα ευρώ έναντι.

Δυνάμει άνεργοι μεν, παραιτούμενοι εναλλακτικής δε.

Είχαν όμως πλέρια πληροφόρηση για το περιβάλλον που ζούσαν, για τις αιτίες που το δημιούργησαν και για τους υπαίτιους.

Γνώριζαν τις αδυναμίες των επιχειρήσεων που δούλευαν, και προσπαθούσαν να δικαιολογήσουν τους υπεύθυνους λέγοντας ότι έχουν ξεκινήσει να παίρνουν μέτρα μείωσης του λειτουργικού κόστους και εξυγίανσης της επιχείρησης.

Σε ερώτηση πως εννοεί την εξυγίανση, έχοντάς τους απλήρωτους έξι μήνες, μου απάντησε ότι υπάρχουν και χειρότερα.

Το γεγονός ότι κάποιοι από αυτούς ήταν μέρος της εξυγίανσης, δεν μπορούσαν ακόμα να το δεχθούν.

Ταυτόχρονα όμως, επεσήμαναν τον πόλεμο που δέχονται οι επιχειρήσεις, από το κράτος στην καθημερινή λειτουργίας τους, έχοντας δημιουργήσει ένα αρρωστημένο περιβάλλον, καθιστώντας ακόμα και άλλοτε υγιείς επιχειρήσεις σε προβληματικές.

Εκπλάγηκα, μπορώ να πω, από το εύρος των πληροφοριών που έχει φθάσει σε τόσους πολλούς και διαφορετικούς συν πολίτες μου.

Οι κοινωνιολόγοι, οι πολιτικοί αναλυτές και οι οικονομολόγοι, σε αγαστή συνεργασία με τα ΜΜΕ, θα πρέπει να αισθάνονται υπερήφανοι για την απήχηση των στοχασμών τους.

Βέβαια, όπου λαλούν πολλοί κοκόροι, αργεί να ξημερώσει, και κανείς τους δεν έχει παρατηρήσει ότι κοντά τρία χρόνια τώρα, φως δεν έχουμε δει.

Δεν εκπλάγηκα καθόλου όμως, από το γεγονός ότι ένοιωσα σαν να περιηγούμαι στο διαδίκτυο, να διαβάζω εφημερίδες ή να ακούω τηλεόραση.

Ακριβής, θα έλεγα, αναδιατύπωσις των όσων ακούνε και διαβάζουν με ελάχιστο ίχνος προσωπικής κριτικής ή/και ανάλυσης.

Το μόνο που δεν ανέφεραν ήταν, οι διαφημίσεις που είχαν διαβάσει ή ακούσει ενδιάμεσα.

Σχεδόν πλήρης απουσία αναλυτικής σκέψης και αντιπαράθεσης επιχειρημάτων σε ατεκμηρίωτες ειδήσεις.

Δεν προσπαθούσαν να απλώσουν την πληροφόρηση και μετά να συζητήσουν επ’ αυτής, αλλά υιοθετούσαν την πληροφορία, κατά το δοκούν, προσπαθώντας να πείσουν τους άλλους για την εγκυρότητα που αποκτούσε μέσα από το στόμα τους.

Και αυτό συνέβαινε, διότι «κόλλαγε» ταχέως με την δική τους νοοτροπία ή αντίληψη που είχαν για το θέμα.

Συνεπαρμένοι από την αξία που έδιναν στην πηγή, αδιαφορούσαν για την αμφισβήτηση που ήταν υποχρεωμένοι να την περάσουν.

Για να είμαι ειλικρινής όμως, σε αυτήν την διαδικασία, είδα κάποιες φορές και τον εαυτό μου.

Κατέβηκα προς την θάλασσα, και ανακάλυψα μονοπάτια παραθαλάσσια, που το καλοκαίρι δεν φαίνονταν από την πολυκοσμία.

Ανέπνευσα αέρα θαλασσινό, και χάθηκα στην ομορφιά της φύσης, αν και μισή ώρα από το κέντρο της πόλης..

Ελάχιστοι βρέθηκαν στο διάβα μου, αφού η χρησιμότητα της επαφής με την φύση είναι ανάλογη της 

θερμοκρασίας του σώματος.

Γίναμε τουρίστες και στην φύση.

Η ησυχία που αγκάλιαζε την σκέψη, οι εικόνες που περνούσαν μπροστά μου, και το ευεργετικό κρύο της ατμόσφαιρας, διέλυε την ασχήμια που είχε συσσωρευθεί εντός μου.

Αδιαφόρησα στην σκέψη αυτών που είχαν την επιλογή αλλά κλείστηκαν στα σπίτια τους.

Γυρνώντας, μετά από την μεγάλη μου βόλτα, έψαξα να βρω αν έχει κάτι γραφεί από όσα είδα.

Βρήκα αρκετά ως αναρτήσεις σε εύρος θεμάτων, είδα όμως ελάχιστο σχολιασμό σε καίρια θέματα καθημερινότητας.

Αλλά ήταν όλοι εκεί, και περισσότεροι, και έγραφαν.

Έγραφαν για τους απατεώνες πολιτικούς, για το ανάλγητο κράτος, για την κοροϊδία των κομμάτων, για τις διαφορές μεταξύ των πολιτικών ιδεολογιών, για τον  αδιάφορο κόσμο, για τις συνομωσίες που εξυφαίνονται, για τα διαπλεκόμενα συμφέροντα, για την παγκόσμια νέα τάξη, για την απώλεια της Εθνικής κυριαρχίας, για πατριώτες και δοσίλογους, για ενέργειες που πρέπει να γίνουν, για για....

Από την άλλη, γυρνώντας στο διαδίκτυο, είδα ότι αρκετές από τις απόψεις που γράφονται, είναι πιο τεκμηριωμένες, η σκέψη είναι πιο δημιουργική, η ανάλυση είναι πιο στοχευμένη και γενικότερα υπάρχει προβληματισμός που άλλοτε δημιουργεί εποικοδομητικό διάλογο, και άλλοτε ανούσιες συζητήσεις.

Δύο εντελώς διαφορετικοί κόσμοι, όπου ο μεν πρώτος παραμένει κατευθυνόμενη μάζα, ενώ ο δεύτερος διασπάται σε άτομα που αδυνατούν να δημιουργήσουν ένα αποτελεσματικό πυρήνα.

Κάποια στιγμή έλεγα σε συζητήσεις με διαδικτυακούς φίλους, ότι νοιώθω ότι κάτι δεν κάνουμε σωστά.

Δεν είχα λάθος αίσθηση τελικά.

Κάποιοι λίγοι αφοσιώθηκαν στοχευμένα στην επεξήγηση της ιστορίας και της επιρροής της στην ανθρωπότητα διαχρονικά, και όλοι οι υπόλοιποι είτε μασήσαμε από την όποια δημοσιότητα, είτε δούλεψαν «επαγγελματικά» για την άλωση μίας πόλης που δεν είχε ακόμα χτιστεί.

Προσπάθησα να καταγράψω τις νέες εμπειρίες μου.

Διαπίστωσα λοιπόν, ότι έχω πολύ χρόνο που μέχρι τώρα σπαταλούσα.

Είδα και άκουσα λίγα, και μεταφέρω μέρος αυτών.

Η επιλογή δεν είναι εντελώς τυχαία.

Τα συμπεράσματα που έβγαλα ήταν καθαρά υποκειμενικά, και κάποιος άλλος που θα έκανε ακριβώς την ίδια διαδρομή, κατά πάσα πιθανότητα θα έβλεπε, θα άκουγε και θα έβγαζε, διαφορετικά συμπεράσματα.

Βέβαια αναρωτήθηκα, μετά από 5,5 μήνες απουσίας, πως κάθομαι και γράφω για πράγματα που έχουμε ακούσει και διαβάσει επανειλημμένως, και σε διάφορες εκδοχές, χωρίς ουσιαστικά να γράφω κάτι νέο;
Η διαφορά, για εμένα, είναι ότι όλα αυτά για τα οποία γράφω τα έζησα από κοντά, και θεωρώ ότι είναι πολύ διαφορετικό το αποτέλεσμα της κατανόησης ενός γεγονότος όταν το ζεις, από όταν απλά το διαβάζεις από μία ξένη προς εσένα πηγή.

Μιλάμε πολύ, ως αποτέλεσμα υπερπληροφόρησης, και ακούμε λίγο ως αποτέλεσμα νοοτροπίας.
Βγάζουμε λάθος συμπεράσματα λόγω της παραπληροφόρησης, αλλά μας είναι δύσκολο να το αποδεχτούμε λόγω έλλειψης κρίσης.

Απαντάμε σε αυτό που θέλουμε να υποστηρίξουμε, και όχι σε αυτό που μας ρωτάνε.

Κρίνουμε αυτά που λέει κάποιος, όχι από τον λόγο του αλλά από την εικόνα που ήδη έχουμε σχηματίσει για αυτόν.

Το σωστό γίνεται αυτόματα λάθος, όχι επί της ουσίας αλλά μέσα από το πρόσωπο που το εκστομεί.
Η συμμετοχή της ατομικότητας και της συλλογικότητας στις περιπτώσεις ανάληψης ευθυνών, είναι αντιστρόφως ανάλογη στις περιπτώσεις αναζήτησης αυτών.
Κοιτάμε και διαβάζουμε πολύ, βλέπουμε και μελετάμε λίγο.

Οι λέξεις και οι έννοιες, έχουν χάσει την αρχική τους ετυμολογία και έννοια.

Οι λέξεις, σκέψη, άποψη και γνώση έχουν πολύ μεγάλη διαστρωμάτωση και πολύ σχετική ερμηνεία και εφαρμογή.

Η λέξη ενημέρωση, έχει πολλούς αποδέκτες, αλλά επιλεγμένους ακροδέκτες.

Στην λέξη πληροφορία, ως στοιχείο γνώσης, έχει μεγαλύτερη αξία ποιος την φέρει, από, ότι φέρει αυτή καθ’ εαυτή.

Η λέξη ερμηνεία, εκπορεύεται από εκατομμύρια μυαλά, αλλά σπάνια συντελεί στην πραγματική αποτύπωση.

Η λέξη κρίση, έχει πολλούς γονείς όταν αναφέρεται στα πολιτικοοικονομικά θέματα, και γίνεται, αναλογικά, ορφανή όταν αφορά την ατομική διεργασία.

Η αισιοδοξία και η απαισιοδοξία, είναι δύο αντίθετες έννοιες, όπου χρησιμοποιούνται κατά κόρον από όσους αποφεύγουν την επαφή με την πραγματικότητα.

Όσο πιο πολύπλοκο είναι ένα θέμα, τόσο πιο αγαπητό γίνεται.

Όσο πιο απλό γίνεται, τόσο χάνει το ενδιαφέρον του.

Η λέξη επιλογή, έγινε συνώνυμο της λέξης επιβολή.

Από ίδιον της ανεξάρτητης προσωπικότητας, έγινε αφαιρετικό στοιχείο της

Η λέξη Δικαιοσύνη, απέκτησε ραθυμία, εναλλακτικούς τρόπους εφαρμογής, πέταξε την ζυγαριά και δεν είναι τυφλή.

Η φράση «η αλήθεια είναι», κυριαρχεί στο στόμα των περισσότερων.
Η λέξη φόβος, λειτουργεί μόνο ανασταλτικά, ενώ θα έπρεπε να δημιουργεί και συνειδητή προσπάθεια αντιμετώπισης.

Δύο από τις πιο «ταλαιπωρημένες» λέξεις και έννοιες των τελευταίων ετών, είναι ο πατριώτης και η πατρίδα.

Ανακαλύψαμε τους απάτριδες, τους προδότες, και τους νενέκους όχι μόνον με βάση τα συμφέροντα της πολιτείας, αλλά και στην βάση των δικών μας ανεμόμυλων.
Θυμηθήκαμε την πατρίδα, τώρα στα δύσκολα, αλλά αδυνατούμε να την βοηθήσουμε.
Εκατομμύρια δάχτυλα δείχνουν, λίγα χέρια έγιναν γροθιές.

Παράγουμε ατέρμονες συζητήσεις, ανακυκλώνουμε φανταστικές λύσεις, ενώ οι πράξεις απαιτούν προσωπικές θυσίες.

Ο ατομικισμός που εκδηλώνεται σε καιρούς χαλεπούς, δεν είναι προς την κατεύθυνση της διόρθωσης του ατόμου, αλλά της απομόνωσής του από τα όσα χαλεπά συμβαίνουν γύρω του και της απομάκρυνσής του από τις διδαχές της ιστορίας..

Νοιώθω ότι δεν έχουμε κοινή αφετηρία, χαραγμένη διαδρομή και στόχο στον ορίζοντα.

Είμαστε αφημένοι σε μία τεράστια πλατεία, και συμμετέχουμε στο παιχνίδι με τις καρέκλες και την μουσική.

Οδηγός μας, πολλές φορές είναι, η μεταφορά μίας μη αντικειμενικής ιστορίας, όπου έχει μεταφερθεί σε εμάς μέσω συγγραφέων όπου η αφετηρία τους δεν είναι ο έρωτας για την ιστορία, αλλά είτε η ιδεολογική τους προέλευση, είτε ο υποκειμενικός παράγοντας της επιστημοσύνης τους και του μυαλού τους, είτε κάποια χορηγία.

Σκέφθηκα ότι εάν δεν μπορούμε ως κοινωνία, και ως απόγονοι ανθρώπων που δίδαξαν πως να μην καταντήσουμε τοιουτοτρόπως, να διαχειρισθούμε τέτοιες καταστάσεις, τότε, από που ορμώμενοι απαιτούμε σεβασμό και καλύτερη συμπεριφορά από τους ξένους αλλά και από τους κυβερνώντες;

Το να ζητάς και να απαιτείς τα δικαιώματά σου, προϋποθέτει όχι μόνον την  γνώση και την ορθότητα αυτών, αλλά απαραιτήτως και τις υποχρεώσεις που πηγάζουν από αυτά.

Είναι αναπόσπαστα μέρη μίας δίκαιης, ευημερούσης και εύρυθμης πολιτείας.

Μίας πολιτείας που δεν διακατέχεται ούτε από ατομικά, ούτε από συλλογικά  συμφέροντα, αλλά από συμφέροντα της ίδιας της πολιτείας που την απαρτίζουν οι πολίτες.

Στην περίπτωσή μας όμως, είναι τόσο πολλά και αντικρουόμενα τα συμφέροντα, ενός ανομοιογενούς ψυχικά πληθυσμού, που καθίσταται απαγορευτική η επέμβαση και στο ίδιο σου το χωράφι, δεδομένου του ελάχιστου χώρου που υπάρχει ανάμεσα μας.

Σίγουρα δεν είναι όλοι ίδιοι σε σκέψη και συμπεριφορά.

Αλλά, όπως μας διδάσκει η φύση, μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά.

Εάν δεν εκχερσώσεις γύρω σου τα ξερά και τα σάπια, θα λαμπαδιάσεις μαζί τους.

Θα κλείσω, με κάποιες ευχές σε φίλες και φίλους, σε γνωστούς και αγνώστους, για την νέα χρονιά:

Καλύτερη χρονιά σε όσους την επιδιώκουν.

Καλύτερη υγεία, σε όσους την αποζητούν.

Ανακούφιση σε όσους είναι αδύναμοι.

Φώτιση σε όσους ανακάλυψαν το σκοτάδι.

Εξανθρωπισμό σε όσους αντιληφθούν το σύρσιμο.