Καίγομαι

Καίγομαι … 

στα πεζοδρόμια της ανίας μας

(Κατάλληλο κατόπιν γονικής συναίνεσης)

του Κώστα Ζωγραφόπουλου 

Με το ρεμπέτικο που δεν ανήκει στην κάστα των φλώρων που το χρησιμοποιούν ως "φερετζέ αξίας" όντας αδερφές (1) με μουστάκι, είχα πάντα μια καλή σχέση.
Ο «ρεμπέτης» δεν είναι ένα πρόσωπο που προϋπάρχει ως κοινωνική φιγούρα, αλλά αντίθετα διαμορφώνεται από την κοινωνία εμφανίζοντας αντιθέσεις που ως προς αυτή, μέσα από τις ιδέες και τις ανάγκες του.

Πολλές φορές η τραγουδιστική εκφορά του λούμπεν ρεμπέτη, έχει αναφορές που μοιάζουν με καψούρα, όμως η αθέατη αντίθεση του με την κοινωνία μέσα από τα τραγούδια, είναι απέναντι στην ίδια τη ζωή του και τα αδιέξοδα που διαπιστώνει σε μια τραγωδιακή συνειδητοποίηση του παρόντος του.

Τον λούμπεν άνθρωπο, τον έχουμε συναρτήσει με την κουρελιασμένη κοινωνικά υπόσταση που λειτουργεί μέσα από το θυμικό του, μη έχοντας να χάσει τίποτε από το απόλυτο μηδέν που του ανήκει ως βούληση επιλογών. 
Αυτός ο άνθρωπος είναι επικίνδυνος για την επιζητούμενη προβλέψιμη ομοιομορφία στην κοινωνία.
Η συνηθέστερη επικινδυνότητα του εκφράζεται απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό, όντας σε καλύτερη διαλεκτική σχέση με τον ίδιο το θάνατο.
Το ρήμα «έχω» προσδίδει ένα ψεύδος στη ζωή μέσα από την αντίληψη της σταθερότητας και την απομάκρυνση (εκ των συνθηκών) του θανάτου από τον νου.  Αντίθετα ο λούμπεν ρεμπέτης γνωρίζει βιωματικά ότι το «έχω» είναι κίβδηλο και στη θέση του βρίσκεται ένα απροσδιόριστο «Είναι» που το κοιτά συνήθως με απορία ανεξάρτητα του μορφωτικού του επιπέδου.

Οι θεωρίες των ανθρώπων κρύβουν μέσα τους -συνήθως- το όφελος μιας κεφαλαιοποίησης υλικής ή πνευματικής. Ο ρεμπέτης τα έχει όλα απαξιώσει με μια οξύμωρη έκφραση. Θεωρεί ότι το μόνο που του ανήκει είναι οι επιλογές της ερωτικής του σχέσης με τη ζωή, κάνοντας πολλές φορές χορό το συναίσθημα του. Επάνω σε αυτή την μοναδική  ελευθερία του, έρχεται να απαξιώσει ότι θεωρεί πλαστό και «δήθεν» από την κοινωνία λέγοντας ότι το γράφει στα αρχίδια του.

Με αυτό τον τρόπο απαξιώνει και το τελευταίο οχυρό της κυριαρχίας του, θέλοντας να πλησιάσει όσο μπορεί πιο ελεύθερος τον ίδιο τον θάνατο που τον νιώθει καθημερινά. Θα τραγουδήσει λοιπόν... όλα είναι ένα ψέμα , μια ανάσα μια πνοή...

Οι κοινωνίες που δεν είναι τίποτε άλλο από μια κακέκτυπη απομίμηση της βίας στη φύση μέσα από ένα πλέγμα ιδεολογημάτων συνύπαρξης, έχουν αδυναμία να ρυθμίζονται λειτουργικά ώστε να υπηρετήσουν την ιδέα της Πολιτείας που είναι νοητική.  Συνέπεια τούτου είναι να δημιουργούν τον νοητικό θάνατο κάποιων μελών τους, μετατρέποντας σε λούμπεν κάποιες ομάδες ανθρώπων.

Οι κοινωνίες δεν απειλούνται από τους λούμπεν ανθρώπους τους, μια και η αυτοκαταστροφική τάση τους δεν επηρεάζει την τάξη της παραγωγής ιδεών που επαναλαμβάνουν ασυνείδητα τον κύκλο της ζωής τους, ονομάζοντας την συχνά με το επίθετο «γλυκιά».  Η φύση δεν έχει μέσα της την έννοια της ανθρωποκεντρικής δικαιοσύνης, αλλά την  Τίση που είναι η διαδικασία επανακαθορισμού της ισορροπίας της, μέσα από βίαιες -πολλές φορές- ενέργειες που λαμβάνονται ως τιμωρία.
Ο ρεμπέτης το γνωρίζει τούτο βιωματικά και λέει με φιλοσοφική διάθεση την έκφραση «όλα εδώ θα μείνουνε».

Όλα τούτα τα έγραψα έτσι για την πλάκα μας, χωρίς καμιά βαρύτητα πρόθεσης, μια και η σοβαρότητα των λόγων στη ζωή είναι πιο πολύ κοντά στους φλώρους (2) που δεν έχουν την βιωματική προσέγγιση της λούμπεν αντίληψης.  Τα λόγια συνήθως είναι πνευματικά σάλια που εξωραΐζουν την φυλακή της βιωματικής άγνοιας που έχουμε στη ζωή.
Η ζωή που βιώνεται δεν έχει περιγραφές και προσεγγίσεις λεκτικές, μια και τα βιβλία που γράφονται για την πείνα ανήκουν συνήθως σε χορτάτους συγγραφείς.

Έτσι λοιπόν για να διανθίσουμε την ανία μας, σκέφτηκα να γράψω λίγα λόγια πριν αναρτήσω ένα όμορφο τραγούδι από την Σωτηρία Λεονάρδου σε στίχους του Νίκου Γκάτσου και μελοποίηση από τον Σταύρο Ξαρχάκο.
Ο τίτλος του «Καίγομαι».
Μη βιαστούμε να προσεγγίσουμε την ρεμπέτικη μουσική σύμφωνα με τις ιδιότητες που έχει το βούτυρο μας κατά το πρόγευμα, γιατί πίσω από τα προφανή του στίχου στέκεται μια ολόκληρη άρνηση σε ότι εκείνοι έχουν απαντήσεις μέσα από το γνωστικό τους υπόβαθρο. 
Πόσο ανόητος (συνήθως όλοι είμαστε) θα ήταν ένας που δεν έχει πλησιάσει αναμμένα κάρβουνα να αναλύσει την αίσθηση των αναστενάρηδων… Να κάπως έτσι έχουμε χορτάσει από φοβισμένα βολεμένους που άλλοτε μιλούν για πεταλούδες της ψυχής μας και κάποιες φορές πολιτικολογούν με κοινωνικές ευαισθησίες ικανοποιώντας την πεσμένη σεξουαλική ζωή τους. (3)

Βεβαίως όλοι έχουν δικαίωμα να περάσουν από το λάθος… αρκεί να μη μείνουμε για πάντα σε αυτό. Άλλωστε δεν απαγορεύουν τον αυνανισμό οι γιατροί, εκτός και αν μείνει μια δυσαναπλήρωτη έξη στον άνθρωπο στερώντας του τις κοινωνικές επαφές.

Σαν διαλεχτούμε πιο ανθρώπινα με τον ίδιο μας το θάνατο, ίσως αρχίζουμε να έχουμε τις ευκαιρίες κατανόησης του πραγματικού «Είναι» στη ζωή απέναντι στο λίγο «Έχω» που φτιάχνει τις καρικατούρες (όλους εμάς) που κυκλοφορούν στα πεζοδρόμια της ανίας μας.

Τέλος υγεία είναι και όλα αυτά που γράφηκαν να έχουμε την ικανότητα να τα αμφισβητήσουμε αφού πρώτα τα δεχτούμε ως ένα κομμάτι αλήθειας….
το Τραγούδι ΕΔΩ 


Επεξηγηματικές σημειώσεις:

(1) Η λέξη "αδερφή" χρησιμοποιείται για τον προσδιορισμό ανυπαρξίας ψυχικού σθένους στους ανθρώπους ανεξαρτήτως φύλου. Πολλές φορές διαπιστώνονται συμπεριφορές ομοφυλοφίλων που είναι περισσότερο "άντρες" από τους ανδικώς λειτουργούντες κατά την ερωτική τους επιλογή.  

(2) Η έννοια "φλώρος" χρησιμοποιείται στο κείμενο για να προσδώσει την ιδιότητα του ξεκούραστου και αβασάνιστου με ερωτήματα στη ζωή του ανθρώπου και ουδεμία σχέση έχει με την γυναικωτή λειτουργία ορισμένων ανδρών. Σαφώς δεν υπονοεί επίσης τίποτε για το είδος των πουλιών με το ίδιο όνομα.

(3) Τούτο είναι μια σκωπτική έκφραση, που απορρέει από πολύχρονη παρατήρηση του γράφοντος και θέλει να πιστεύει πως οι επίμονοι άνθρωποι με απόψεις έντονες που τις εκφράζουν επί παντός επιστητού, είναι άτομα που έχουν στερημένη ζωή με σαφώς με μειωμένο ερωτισμό. 

Πηγή: Δραγασιά