Παίρνουν χάπια

Το Νοέμβριο του 2009, στις εσωκομματικές εκλογές της Νέας Δημοκρατίας, ο κ. Αντώνης Σαμαράς υπερίσχυσε συντριπτικά επί της αντιπάλου του Ντόρας Μπακογιάννη και εκλέχτηκε πρόεδρος του κόμματος. Στο αμέσως επόμενο διάστημα η κοινή γνώμη υπέστη έναν καταιγισμό από κάθε λογής δημοσιεύματα. Σχόλια, άρθρα, αναλύσεις, εκτιμήσεις. Τι θα κάνει η Ντόρα; Ποιο θα είναι το επόμενο βήμα της; Τι σχεδιάζει το επιτελείο της ψηλής; Ποια θα είναι η ηχηρή της απάντηση; Και πολλά, πολλά άλλα, σπουδαία και τρομακτικά.

Μια βδομάδα περίπου μετά το μεγάλο γεγονός συναντήθηκα με φίλο, ο οποίος τυχαίνει να γνωρίζει καλά και από χρόνια πρόσωπα και πράγματα στο περιβάλλον της αποτυχούσας κυρίας. "Τι κάνει, ρε συ, η Ντόρα", τον ρώτησα. "Παίρνει χάπια", ήταν η απάντηση. "Δεν έχει καταλάβει τι ακριβώς έγινε και παίρνει χάπια".

Και, μάλλον, κάπως έτσι πρέπει να ήταν. Η Ντόρα, ξαπλωμένη στον καναπέ του σαλονιού της, έπαιρνε χάπια και προσπαθούσε απορημένη να συνέλθει από την αναπάντεχη κατραπακιά.

Την ίδια στιγμή που τόσος πολύς κόσμος, έξω από το στενό της περιβάλλον, προσπαθούσε, -με την πολύτιμη συνδρομή και  του ακατάπαυστα μπουρδολογούντος Τύπου-, να προβλέψει και να μαντέψει τα επόμενα σχέδια του ακάματου και σατανικού πολιτικού μυαλού της. Σχέδια που θα καθόριζαν το προσωπικό της μέλλον, το μέλλον του κόμματος, της "παράταξης" και της πατρίδας.

Τελικά η Ντόρα συνήλθε, αλλά, από ότι φαίνεται, δεν κατάλαβε και πολλά. Μόλις έφυγε ο πονοκέφαλος και η ζαλάδα, ξαναπήρε το ύφος της ηγετικής φιγούρας, που τόσο πολύ αρέσει στον λαό, έφτιαξε δικό της κόμμα, εξήγγειλε μια πολιτική που την έκανε να φαίνεται διαφορετική από τους άλλους, έσπρωξε, όπως όπως, δυο χρονάκια και όταν φτάσαμε στις πρόσφατες εκλογές πήρε το 2,55% που της αναλογούσε. Θα άρχιζε πάλι τα χάπια, αλλά την φορά αυτή οι εξελίξεις τρέχουν γρήγορα και έτσι έστειλε τον γιό της στην Συγγρού, να τα βρει με τον Μηταράκη, για την συμμετοχή της στο σωτήριο υπέρ πατρίδος Φιλοευρωπαϊκό Μέτωπο.

Ο πολύς κόσμος, έχει μια μυθική εικόνα για την πολιτική. Την θεωρεί μια απασχόληση απόμακρη, δύσκολη και, σε κάθε περίπτωση, άκρως εξειδικευμένη. Στα όρια του μύθου, του εξωτικού και, ίσως, ακόμη παραπέρα. Οι πολιτικοί, πιστεύει, δεν είναι συνηθισμένοι άνθρωποι. Κάτοχοι περίπλοκων μυστικών και μεθόδων, ταυτίζονται με την εξ ίσου ακαθόριστη έννοια του κράτους, που χειρίζονται και διακονούν. Οι πολιτικοί είναι αλλιώς.

Και όμως, οι πολιτικοί δεν είναι αλλιώς. Είναι συνηθισμένοι, άνθρωποι, όπως όλοι. Τόσο αυτοί, όσο και όσοι κινούνται στο περιβάλλον τους. Μικρές παρέες, που, όμως, κατάλαβαν έγκαιρα την αθώα απάτη και αντιλήφθηκαν ότι αυτό που έχει σημασία δεν είναι να είσαι αλλά να φαίνεσαι. Και, προπάντων, να συντηρείς την απόσταση. Ο απλός άνθρωπος βλέπει ένα χάσμα ανάμεσα σε αυτόν και τον πολιτικό που τον εκπροσωπεί. Ένα χάσμα γεμάτο από απροσπέλαστα μυστικά. Επιτυχία του πολιτικού είναι να διατηρεί αυτό το χάσμα αγεφύρωτο. Αν το καταφέρει δεν μένει ποτέ χωρίς δουλειά.

Σκεφθείτε τον Σαμαρά αυτές τις μέρες. Τηλεφωνεί σε φίλους από αμηχανία. "Τι γίνεται ρε συ;" "Τι να γίνει, ξέρω γω; Χαμός".

(Ο κόσμος πιστεύει ότι ο πρόεδρος κάνει πολιτικές επαφές)

Κλείνεται στο γραφείο του με κάποιους κολλητούς και κοιτούν ο ένας τον άλλον σε κατάσταση πανικού; "Τι λέμε τώρα; Πέστε κάτι ρε, περιμένουν οι δημοσιογράφοι απέξω".

(Ο κόσμος πιστεύει ότι ο πρόεδρος συσκέπτεται με το στενό του επιτελείο)

Του ξεφεύγει μια ανοησία, στην προσπάθεια του να ξεγλυστρίσει από μια απρόβλεπτη εξέλιξη και μετά σπάει το μυαλό του να βρει πως θα τα μπαλώσει. Στα τηλεπαράθυρα οι "αναλυτές" οργιάζουν, προσπαθώντας να ερμηνεύσουν την "νέα παράμετρο" στο πολιτικό παίγνιο.

(Ο κόσμος πιστεύει ότι ο πρόεδρος αρχίζει σταδιακά την εφαρμογή του μυστικού "plan B" του στρατηγικού του σχεδιασμού)

Επιλέγει τον αρχιστράτηγο Ψωμιάδη σαν υπερόπλο κατά του επελαύνοντος Τσίπρα, επειδή, πολύ απλά, τόσο τον κόβει.

(Ο κόσμος πιστεύει ότι, δεν μπορεί, ο πρόεδρος έχει τον λόγο του, που είναι σοβαρός, πλην ανεξιχνίαστος)

Χάνει τις εκλογές παταγωδώς για άλλη μια φορά και συντρίβεται.

(Ο κόσμος πιστεύει ότι ο πρόεδρος μπήκε στο μάτι των Αμερικάνων πριν προλάβει να καλύψει τα νώτα του με τους Ρώσους)

Τέλος, εξαφανίζεται από την δημόσια σκηνή και αρχίζει να παίρνει χάπια.

(Ο κόσμος πιστεύει ότι ο πρόεδρος σχεδιάζει σε συνθήκες στοχαστικής απομόνωσης το επόμενο βήμα του και οι δημοσιογράφοι πλευρίζουν διακριτικά τους ανθρώπους του περιβάλλοντός του, -αυτούς που κάνουν βάρδιες για να του αλλάζουν τις κομπρέσες στο μέτωπο-, μήπως και αποσπάσουν τίποτε μυστικά και αποκλειστικότητες)

Στο μεταξύ η ιστορία συνεχίζει τον δρόμο της, μέσα από μια διαδοχή τυχαίων γεγονότων και ατυχημάτων. Πολύ αργότερα, χρόνια μετά, οι καθαρίστριες των μεγάλων γραφείων βρίσκουν τα άδεια κουτιά με τα χάπια και, ανυποψίαστες, τα πετούν στον κάδο της ανακύκλωσης. Οι καθαρίστριες δεν γράφουν ποτέ την ιστορία.

Φευ, η πολιτική, τελικά, είναι τόσο απλή όσο και η ίδια η ζωή. Όταν κάποιος αρχίζει να αντιλαμβάνεται τον διαδικαστικό τρόπο με τον οποίο συντονίζεται μια παρέα, μια ομάδα ανθρώπων ή μια χώρα, έχει ήδη αρχίζει να την ακουμπά. Όταν σε αυτόν τον τρόπο εντοπίσει λάθη και ανακολουθίες και σχηματίσει μέσα στο μυαλό του ένα άλλο, διαφορετικό μοντέλο για την οργάνωση και την δράση, σκέφτεται ήδη πολιτικά. Και όταν αποφασίσει να παρέμβει ο ίδιος, για να εφαρμόσει στην πράξη το δικό του πρότυπο, έχει κιόλας γίνει πολιτικός. Τα δύο πρώτα τα έχουν κάνει χιλιάδες από όλους εμάς, τους απλούς παρατηρητές των πραγμάτων. Το τρίτο και πιο αποφασιστικό βήμα, όμως, σταματάει μπροστά σε αυτό το αγεφύρωτο χάσμα, για το οποίο μιλήσαμε παραπάνω.

Η χώρα διαθέτει σήμερα ένα ανεξάντλητο δυναμικό από ανθρώπους ικανούς, τίμιους, σπουδαγμένους και πρόθυμους. Ανθρώπους με γνήσιο όραμα και, σε πολλές περιπτώσεις, αίσθημα αυτοθυσιαστικής ανιδιοτέλειας. Ανθρώπους που μέσα στο μυαλό τους έχει ήδη σχηματιστεί αυτό το άλλο, το διαφορετικό μοντέλο για την λειτουργία της κοινωνίας μας. Όμως, όλοι αυτοί σταματούν περιδεείς μπροστά στο χάσμα. Θα μπορούσαν να κάνουν μια δρασκελιά μόνο και να το περάσουν. Επειδή τόσο λίγο χρειάζεται. Αλλά σταματούν περιδεείς. Επειδή πιστεύουν ότι πίσω από τις κλειστές πόρτες των προστατευμένων από αυστηρές γραμματείς πολιτικών γραφείων συμβαίνουν πράγματα εξώκοσμα, που δεν τα έχουν σκεφθεί και που ανήκουν σε μια άλλη απροσπέλαστη σφαίρα. Ενώ, στην πραγματικότητα, αυτοί που βρίσκονται εκεί μέσα δεν κάνουν τίποτε άλλο από του να κοιτάζονται αμήχανα και να παίρνουν χάπια. Περιμένοντας κάποιο λυτρωτικό φύσημα του αέρα ή απλά το επόμενο και, ίσως, μοιραίο ατύχημα.

Μια ομάδα απλών, καθημερινών ανθρώπων. Επαγγελματιών που έστησαν και οργάνωσαν μια δική τους δουλειά και πέτυχαν. Δασκάλων που δίδαξαν και ευτύχησαν να αξιωθούν την άδολη αγάπη των μικρών μαθητών τους. Δημοσίων υπαλλήλων που υπηρέτησαν με συνείδηση πίσω από ένα γραφείο και κέρδισαν την εκτίμηση των πολιτών. Και πολλών άλλων. Μια τέτοια ομάδα θα μπορούσε σήμερα να οδηγήσει πολύ καλύτερα την χώρα από όλο αυτό τον εσμό των πανικόβλητων "επαγγελματιών της πολιτικής", που στέκονται φτηνά μυθοποιημένοι, ως δήθεν έμπειροι και ειδικοί, απέναντι στην απελπισμένη κοινωνία, έχοντας σαν πρώτη προτεραιότητα, πριν από οτιδήποτε άλλο, να κρατήσουν το χάσμα που τους προστατεύει αγεφύρωτο.

Η πολιτική είναι τόσο απλή όσο και η ίδια η ζωή. Δεν είναι παιχνίδι με σκοτεινά μυστικά. Η τάξη των διεφθαρμένων τρέμει μπροστά στην ιδέα ότι στο τέλος κάποιοι συνηθισμένοι άνθρωποι θα βγουν στο προσκήνιο, επειδή θα αντιληφθούν ότι τα υπουργεία και τα κράτη διοικούνται, λίγο πολύ, όπως οι νοικοκυρεμένες, μικρές επιχειρήσεις. Με σκληρή δουλειά, καθαρά λογιστικά βιβλία, εφαρμογή των συμφωνιών των εταίρων και του καταστατικού τους. Πανικοβάλλεται μπροστά στην ιδέα της απομυθοποίησης της ιδιότητας της και του ανταγωνισμού που θα ακολουθήσει.

Η κοινωνία, όμως, πρέπει τώρα, επειγόντως, να βγάλει αυτούς τους ανθρώπους μπροστά. Κανένα πρόβλημα. Η κ. Μέρκελ και οι άλλοι θα συγχωρήσουν την στιγμιαία αμηχανία τους, στις πρώτες επίσημες συναντήσεις. Δεν μπορεί παρά να θυμούνται κι αυτοί τα πρώτα δικά τους βήματα. Όταν, όμως, τελειώσουν οι ενοχλητικές τυπικότητες του πρωτοκόλλου, η κ. Μέρκελ θα έχει να μιλήσει για δουλειές με ανθρώπους που ξέρουν από δουλειές, επειδή έγινε κάποτε να ασχοληθούν και με τις δικές τους. Και θα το εκτιμήσει. Και ξαφνικά θα αντιληφθούμε όλοι ότι τόσο καιρό δεν χρειαζόμασταν όσο νομίζαμε την εξωτική πολιτική εμπειρία και τις υπηρεσίες της κ. Μπακογιάννη.

Πηγή: Έρμιππος